Zwolennicy walki zbrojnej (głównie młodzież) łączyli się w
konspiracyjne grupy, które następnie przekształcały się w
jednolitą organizację. Na czele stanął
Komitet Centralny Narodowy, któremu podlegały komitety w
Krakowie,
Kijowie i
Wilnie. Prowadzeniem przygotowań do
powstania zajmowały się powstające w terenie zakonspirowane grupy (tzw. „dziesiątki” i „setki”). Na zwolenników walki zbrojnej mówiono
czerwoni, jednak oni sami nazywali siebie
„partią ruchu” (jednym z ich najsławniejszych przywódców
Jarosław Dąbrowski). Aby osiągnąć niepodległość, czerwoni twierdzili, że
potrzebna jest walka zbrojna, zaś ich program uznawał za ważne rozstrzygnięcie kwestii chłopów (zwłaszcza zlikwidowanie
pańszczyzny i
uwłaszczenie), na pomoc których liczył w powstaniu.