Przykład 1
Miłość ich była źródłem nieustannego cierpienia:, gdy byli razem, wiedzieli,
że grzeszą, gdy byli rozdzielenia, tęsknili za sobą. Ich miłość była tak wielka,
że Izolda dowiedziawszy się o śmierci swojego ukochanego, zmarła tego samego dnia. Król marek pochował ich w jednej kaplicy, lecz w oddzielnych grobowcach. Niespełniona miłość na ziemi triumfowała po śmierci.
Z ich grobów wyrosły głogi, których gałęzie splatały się ze sobą, mimo kilkukrotnego wycinania.
Miłość spłynęła na nich nieoczekiwanie i przeciw wszystkiemu. Na próżno chcieli zwalczyć tę miłość. Nikt nie mógł zapobiec klęsce, jaka ich spotkała i nikt nie potrafił im pomoc zrealizować marzenia.
Renesansowymi przedstawicielami uczucia towarzyszącego człowiekowi od zarania dziejów są Romeo i Julia; najsłynniejsi kochankowie literatury.
Są tytułowymi bohaterami tragedii Szekspira, która mówi o ich czystej, pięknej miłości. Pochodzą z dwóch nienawidzących się rodów, Romeo z Montecchich,
a Julia z Capulettich. Owe zwaśnionev rody nie akceptują miłości swoich dzieci. Para ta nie powinna się ze sobą spotykać, było im to zakazane:
Twe nazwisko jest mi wrogiem, ty jesteś sobą - nie żadnym Montecchim, tak wyrażała się Julia o swojej miłości, a przecież za parę dni miała wyjść za mąż. Sytuacja nie sprzyjała wspaniałej namiętnej miłości, a jednak, świadomi tego kochankowie, chcieli być ze sobą, nie mogli bez siebie żyć. Miłość całkowicie ich zaślepiła. Byli gotowi razem uciec z miasta, w którym od dawna mieszkały ich rodziny. Gotowi zrzec się swojego nazwiska w imię tej miłości:
Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo? Wyrzec się ojca i porzuć nazwisko. Lub, jeśli nie chcesz, powiedz, że mnie kochasz, a ja wyrzeknę się swojego rodu.
|