www.szkolnictwo.pl

Opiekun osoby starszej
Istotą pracy zawodowej opiekuna osoby starszej jest świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej. Opiekun pomaga osobie starszej w codziennych czynnościach domowych, planowaniu i organizacji gospodarstwa domowego, wykonuje czynności pielęgnacyjne i higieniczne u osób chorych i niesamodzielnych, udziela pierwszej pomocy w przypadkach zagrożenia zdrowia i życia osoby podopiecznej, mobilizuje osobę podopieczną do aktywnego spędzania czasu wolnego, rozwijania zainteresowań i zwiększania samodzielności życiowej.

Zakres działań zawodowych opiekuna wymaga posiadania określonych kompetencji personalnych i społecznych. Wśród nich, ze względu na charakter pracy z człowiekiem starym, istotne znaczenie ma empatia i komunikatywność. W realizacji zadań kreatywność, konsekwencja i umiejętność współpracy, zdolność organizowania pomocy i wsparcia ze strony środowiska społecznego osoby podopiecznej, a także umiejętność kształtowania pozytywnych relacji interpersonalnych.

Opiekun w domu pomocy społecznej
Zawód wprowadzony na rynek edukacyjny Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 29 marca 2001r. Opiekun w DPS pełni rolę osoby pierwszego kontaktu wobec osób niesamodzielnych, chorych, niepełnosprawnych, potrzebujących stałej opieki i pielęgnacji, oderwanych przez fakt zamieszkania w instytucjach całodobowych od codziennych kontaktów z rodzinami i bliskimi. Dostrzegając potrzeby i problemy mieszkańców DPS opiekun współpracuje z zespołem terapeutycznym tworząc i realizując indywidualne programy oddziaływań skierowanych na osobę korzystającą z pomocy instytucjonalnej. W bezpośredniej opiece nad podopiecznym realizuje indywidualny plan pracy i opieki, pomaga w zaspakajaniu potrzeb, rozwiązywaniu problemów, wykonywaniu codziennych czynności z zakresu samoobsługi lub pełni funkcje zastępcze. Organizuje osobie podopiecznej czas wolny umożliwiając samorealizację, rozwój zainteresowań, integrację z rodziną, społecznością lokalną i innymi mieszkańcami DPS lub innej instytucji opiekuńczej.

Zakres zadań zawodowych wymaga od opiekuna określonych kompetencji personalnych i społecznych. Praca z osobą niesamodzielną, chorą i niepełnosprawną wymaga od opiekuna empatii, kreatywności i konsekwencji w realizacji zadań oraz umiejętności kształtowania pozytywnych relacji interpersonalnych w najbliższym otoczeniu osoby podopiecznej.

Opiekun w Domu Pomocy Społecznej uzyskuje kwalifikację po zdaniu egzaminu potwierdzającego kwalifikację zawodową.

Opiekunka środowiskowa
Istotą pracy zawodowej opiekunki środowiskowej jest świadczenie usług opiekuńczych. Opiekunka środowiskowa pomaga osobie podopiecznej w codziennych czynnościach domowych, planowaniu i organizacji gospodarstwa domowego, wykonuje czynności pielęgnacyjne i higieniczne u osób chorych i niesamodzielnych, udziela pierwszej pomocy w przypadkach zagrożenia zdrowia i życia osoby podopiecznej, mobilizuje osobę podopieczną do aktywnego spędzania czasu wolnego, rozwijania zainteresowań i zwiększania samodzielności życiowej. Zakres działań zawodowych opiekunki wymaga posiadania określonych kompetencji personalnych i społecznych. Wśród nich, ze względu na charakter pracy z człowiekiem chorym i niesamodzielnym, istotne znaczenie ma empatia i komunikatywność. W realizacji zadań kreatywność, konsekwencja i umiejętność współpracy, zdolność organizowania pomocy i wsparcia ze strony środowiska społecznego osoby podopiecznej, a także umiejętność kształtowania pozytywnych relacji interpersonalnych.

Ortoptystka
Ortoptystka to osoba zajmująca się badaniem i leczeniem specjalistycznym zeza, niedowidzenia, zaburzeń wzroku oraz rehabilitacją pacjentów po operacjach zeza i urazów w obrębie oczodołu. Ortoptystki asystują w wielu badaniach okulistycznych dotyczących utraty widzenia takich jak: niedowidzenie, zaburzenia gałkoruchowe: zez, oczopląs. Biorą udział w czynnościach związanych z diagnozą chorób narządu wzroku takich jak jaskra, zaćma oraz związanych z korekcją wady, uczestniczą w doborze okularów i soczewek kontaktowych. Niezbędne badania układu wzroku wykonują za pomocą odpowiednich urządzeń i tablic testowych. Do zadań ortoptysty należy ocena stanu widzenia pacjenta, opracowanie indywidualnych zestawów ćwiczeń optycznych oraz prowadzenie pełnej rehabilitacji narządu wzroku. Ortoptystki przygotowują również pacjentów do zabiegów operacyjnych oraz odpowiadają za prowadzenie właściwych treningów, mających na celu zatrzymanie dalszego postępowania wady wzroku. Miejscem pracy ortoptystki są gabinety okulistyczne, gabinety optyczne, poradnie leczenia zeza, poradnie neurookulistyczne oraz szpitalne oddziały okulistyczne. Ortoptystka może również prowadzić własną działalność gospodarczą dotyczącą świadczenia usług medycznych w zakresie optyki.

Nieodzownym aspektem pracy ortoptystki jest współpraca interdyscyplinarna z lekarzem okulistą zajmującym się diagnozowaniem problemów ocznych, optometrystą, odpowiedzialnym za przeprowadzanie pomiarów parametrów układu wzrokowego oraz optykiem dbającym o prawidłowy dobór środków korygujących. Wspólnym obszarem zainteresowań tych zawodów jest troska o narząd wzroku.

Praca ortoptystki / ortoptysty wymaga odpowiedzialności oraz umiejętności nawiązywania kontaktów interpersonalnych w różnych grupach wiekowych. Pacjentami ortoptystów bardzo najczęściej są dzieci, dlatego też od osób pracujących w tym zawodzie wymagane są wysoko rozwinięte umiejętności interpersonalne. Jest to zajęcie dla osób otwartych, łagodnych i cierpliwych.

Protetyk słuchu
Praca protetyka słuchu polega na przeprowadzaniu audiometrycznych badań słuchu pozwalających na zdiagnozowanie jego ubytku, wykonywaniu podstawowych napraw elementów aparatów słuchowych oraz wyborze i dopasowaniu konkretnego aparatu. W razie zaistnienia potrzeby protezowania protetyk musi dokonać odpowiedniego wyboru i dopasowania aparatu słuchowego do potrzeb pacjenta, jak również jego możliwości manualnych, które są bardzo ważne w obsłudze takiego urządzenia. Następnie pobiera odlew ucha, według którego produkuje się wkładkę uszną do aparatu zausznego lub obudowę do aparatu wewnątrz usznego. Pacjent po zaprotezowaniu zostaje pod opieką protetyka, który powinien zapewnić mu komfort psychiczny i ułatwić asymilację ze społeczeństwem. Protetycy dopasowują również osobom, u których stwierdzono ubytek słuchu, wkładki uszne różnego typu: zauszne, wewnętrzne, wewnątrzkanałowe oraz sprawują opiekę akustyczną nad pacjentami z aparatami słuchowymi.

Protetycy słuchu mogą poszukiwać zatrudnienia w dużych firmach i przedsiębiorstwach zajmujących się projektowaniem i wytwarzaniem aparatów słuchowych, systemów komunikacji scenicznej oraz wielu innych branżach. Mogą być również zatrudnieni w specjalistycznych placówkach leczenia niedosłuchu, poradniach, gabinetach, pracowniach otoplastycznych, czy też serwisach napraw aparatów słuchowych.

Technik dentystyczny
Zakres kompetencji zawodowych technika dentystycznego obejmuje samodzielnie laboratoryjne wykonawstwo uzupełnień protetycznych, szczękowoortopedycznych i twarzowo-szczękowych, zleconych przez lekarza dentystę. Wykonywane prace wytwarzane są z akrylu, silikonu, kompozytu, ceramiki i metalu. Jest to zawód specyficzny. Wymaga szczególnych predyspozycji, talentu i uzdolnień manualnych, cierpliwości i precyzji, konsekwencji i rzetelności, podzielności uwagi i umiejętności pracy w zespole. Dynamiczny rozwój nowych technologii protetycznych, obliguje technika dentystycznego do permanentnego dokształcania się i doskonalenia umiejętności zawodowych.
Absolwent szkoły – technik dentystyczny, może być zatrudniony w państwowych i prywatnych pracowniach protetycznych i ortodontycznych oraz może prowadzić własne laboratorium w ramach działalności gospodarczej.

Technik elektroniki i informatyki medycznej
Technik elektroniki i informatyki medycznej jest specjalistą, który posiada interdyscyplinarne kwalifikacje zawodowe. Wykorzystuje on w swojej pracy zarówno wiedzę i umiejętności z zakresu informatyki, elektroniki, jak i elektrokardiologii znajdując dla nich zastosowanie w medycynie. Technik elektroniki i informatyki medycznej obsługuje elektroniczny i informatyczny sprzęt medyczny oraz nadzoruje i kontroluje jego funkcjonowanie. Technik opanowuje wiedzę ogólną, umożliwiającą opanowanie zagadnień technicznych – m.in. z zakresu metrologii, elektroniki i informatyki – oraz wiedzę specjalistyczną, dotyczącą metod i aparatury elektronicznej stosowanej w medycynie. Wiedza specjalistyczna związana jest m.in. z informatyką medyczną (komputerowe wspomaganie diagnostyki i terapii, bazy danych medycznych, systemy ekspertowe w medycynie), technikami obrazowania w medycynie (metody przetwarzania i rozpoznawania obrazów, komputerowa tomografia rentgenowska, tomografia emisyjna, tomografia NMR), budową i użytkowaniem ambulatoryjnej i klinicznej aparatury diagnostycznej i terapeutycznej (aparatura elektrokardiograficzna – EKG, elektroencefalograficzna – EEG, ultrasonograficzna – USG).