Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Co nauczyciel powinien wiedzieć o nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 3201 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Niektóre dzieci od wczesnego dzieciństwa sprawiają kłopoty wychowawcze. Charakteryzują się one nadmierną ruchliwością i zmiennością nastrojów. Są aktywne, niespokojne, impulsywne, niecierpliwe i „roztrzepane”. Psychologia określa je dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo.
Według Hanny Nartowskiej „[…] w zależności od nasilenia objawów nadpobudliwości oraz procesu wychowawczego, jakiemu dziecko podlega, może się ono stać wychowankiem wybitnie trudnym lub tylko kłopotliwym […] gdy nadmierna ruchliwość i aktywność dziecka wynika z jego temperamentu; przy prawidłowym wychowaniu może wytworzyć się na tej bazie zespół cech społecznie pozytywnych i pożądanych, natomiast niewłaściwe kierowanie dzieckiem może doprowadzić do poważnych zaburzeń zachowania.[…]”
Nadpobudliwość psychoruchowa rozumiana medycznie oznacza „zespół nadpobudliwości psychoruchowej, czyli zespół hiperkinetyczny, będący schorzeniem, mającym charakterystyczne objawy i wymagającym odpowiedniego leczenia”
Dzieci z nadpobudliwością ruchową mają obniżoną zdolność kontrolowania swoich zachowań, jak również kontrolowania uwagi i ruchów. Za mało zdolności wewnętrznej kontroli i hamowania.
Wyróżniamy trzy grupy objawów charakterystycznych dla nadpobudliwości:
„ - nasilone zaburzenia uwagi, czyli niemożność jej skoncentrowania,
- nadmierna impulsywność,
- nadmierna ruchliwość”
Dzieci nadpobudliwe są nieuważne, impulsywne, niespokojne i nadmiernie ruchliwe prawie zawsze. W zależności od tego, gdzie się znajdują i czego się od nich wymaga mogą być mniej lub bardziej przeszkadzające, utrudniające życie zarówno rodzicom, nauczycielom, innym, jak i sobie samemu.
Objawy w sferze ruchowej: Z pierwszymi objawami wzmożonej
aktywności ruchowej możemy spotkać się już w okresie niemowlęcym. Dzieci te są w ciągłym ruchu, kręcą się i wiercą, nie chodzą lecz biegają. Noszone na rękach wykonują obroty wokół własnej osi, w wózku nie siedzą, lecz podskakują i usiłują z niego wyjść. W okresie przedszkolnym preferują zabawy ruchowe z elementem gonitwy i siłowania. Często z powodu podejmowania
niebezpiecznych działań ulegają złamaniom i skaleczeniom. Podczas oglądania filmów podskakują, klaszczą, wybiegają z pokoju i często zmieniają kanały w telewizorze. Określane są mianem wiercipięty i niezdary. Na skutek zaburzonej koordynacji ich ruchy są niezgrabne i nieekonomiczne. Występują trudności w kopaniu i łapaniu piłki, jak również w nauce jazdy na rowerze. W sferze motoryki małej dzieci mają problemy w wiązaniu sznurowadeł, zapinania guzików, często brzydko rysują, ich prace są wymięte i poplamione. Nie potrafią
opanować umiejętności ładnego pisania. Dodatkowo mogą pojawić się ruchy związane z wyładowałem tej potrzeby, takie jak ssanie palca, obgryzanie paznokci, zabawa włosami, czy też tiki nerwowe, czyli nagłe i mimowolne wyładowania ruchowe różnych grup mięśniowych, niepodlegające kontroli, na przykład: zaciskanie powiek, unoszenie brwi, chrząkanie, grymasy twarzy lub podrzucanie ramion. Do objawów sfery ruchowej należy również złe kierowanie
własnej aktywności i nieustanne przechodzenie od jednej czynności do drugiej.
Objawy w sferze poznawczej: W sferze poznawczej występuje deficyt uwagi. Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo mają trudności w skupieniu się nad wykonywaniem jednej czynności, interesują się kilkoma rzeczami naraz. W kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi nie przestrzegają umów, w rozmowie są chaotyczne i często zmieniają jej temat. Charakterystyczny dla wszystkich dzieci nadpobudliwych jest wzmożony odruch orientacyjny objawiający się
reagowaniem na wszelkie zewnętrzne bodźce. Dzieci nadpobudliwe z
dochodzących do nich bodźców nie potrafią wybrać najważniejszego.
Każdy bodziec jest tak samo istotny. W wieku przedszkolnym utrudnia to udział w grach, zabawach i zajęciach, a także sprawia trudność w oczekiwaniu na swoją kolejkę w rożnych sytuacjach.
Gadatliwość, pochopność i pobieżność myślenia dziecka z zespołem
hiperkinetycznym prowadzi do pojawienia się nieprzemyślanych odpowiedzi, często jeszcze przed wysłuchaniem pytania i nieprawidłowym rozwiązaniem zadań. Dzieci nadpobudliwe mają trudności w myśleniu systematycznym, planowaniem i organizowaniem zajęć, a także w wypełnianiu codziennych
obowiązków. Impulsywność i rozkojarzenie sprawia, ze gubią swoje rzeczy i nie mogą przystąpić do zaplanowanych działań ( np.odrabiania lekcji). Deficyt uwagi, wzmożony odruch orientacyjny utrudniają prawidłowe funkcjonowanie dziecka. Psychologowie podkreślają jednak, że możliwości intelektualne, poziom myślenia nadpobudliwego rozumowania dziecka nadpobudliwego nie odbiega zazwyczaj od normy dla danego wieku. W wielu badaniach pokazano, że osiągnięcia szkolne dzieci nadpobudliwych są poniżej ich potencjalnych możliwości.
Objawy w sferze emocjonalnej: Zaburzenia rozwoju ruchowego i poznawczego wpływają na prawidłowe funkcjonowanie sfery emocjonalnej i społecznej. Do objawów nadpobudliwości psychoruchowej zaliczamy nadmierną reaktywność emocjonalną, widoczną w nieopanowaniu, wzmożonej ekspresji uczuć oraz zwiększonej wrażliwości emocjonalnej na bodźce płynące z
otoczenia. U małych dzieci widoczna jest drażliwość, trudność w zasypianiu, mniejsze zapotrzebowanie na sen i często zaburzenie łaknienia. W zespole nadpobudliwości psychoruchowej zaobserwować możemy reakcje nieadekwatne do bodźca, a także pobudliwość emocjonalną powodującą wybuchy złości, zachowania impulsywnego i agresywności lub też postawę lękową, płaczliwość i nadwrażliwość. Niedojrzałość emocjonalna sprawia, że dzieci te są uparte, niecierpliwe i nietolerancyjne. Łatwo ulegają sugestii i wpływom innych. Nie potrafią wyciągać wniosków z własnych doświadczeń, co prowadzi do niskiego poczucia pewności siebie, a w konsekwencji do zaniżonej samooceny. Ich odporność na sytuacje trudne jest bardzo niska, dlatego po nieudanych próbach rezygnują z podejmowania dalszych etapów działań, tracą zapał lub wykonują
zadanie chaotycznie. Nie potrafią czekać, chcą być chwalone natychmiast. Przedszkole jest dla dzieci nadpobudliwych miejscem, w którym niekiedy po raz pierwszy muszą przestrzegać reguł panujących w grupie, ale na skutek dużej ruchliwości, niemożności skupienia się i niewytrwałości w zabawie mają problemy w dostosowaniu się do zajęć grupowych i w przestrzeganiu norm,
chociaż są one im znane. Dzieci nadpobudliwe często wchodzą w konflikty z rówieśnikami, co powoduje złe funkcjonowanie w sferze społecznej. Mają również większe szanse od swoich rówieśników bycia odrzucanym lub stania się kozłem ofiarnym. Ogólnie można stwierdzić, że w sferze emocjonalnej dzieci nadpobudliwe psychoruchowo charakteryzują się niedojrzałością emocjonalną, reakcje emocjonalne powstają u nich szybciej i odznaczają się dużą siłą i intensywnością oraz żywą ekspresją. Jeżeli objawy nadpobudliwości są mocno nasilone można mówić o zaburzeniu, czyli zespole hiperkinetycznym. Zaburzenia te znacznie utrudniają dzieciom życie, stają się źródłem problemów w domu, w szkole oraz w kontaktach społecznych. „ Można stwierdzić, że trudna sytuacja domowa, brak stałych norm, zasad oraz niekonsekwencja i znaczna impulsywność samych rodziców mogą nasilać objawy zespołu nadpobudliwości. [...] Dziecko, które bez większych problemów dałoby sobie radę w szkole, z powodu braku wsparcia w domu może wymagać stałej, specjalistycznej pomocy."
Co to jest zespół nadpobudliwości psychoruchowej?
Najnowsze badania całej populacji, ( czyli u wszystkich dzieci) dotyczące
ryzyka, że u dziecka wystąpi ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej) wynosi około 3-1O%. Ponadto okazało się, że „ jeśli u kogoś z bliższych lub dalszych krewnych stwierdzono lub stwierdza się występowanie zespołu nadpobudliwości, to ryzyko ponownego wystąpienia ADHD u kolejnego jej członka jest 5-7 razy większa niż u dzieci z rodzin, w których ten problem nie występuje. Ryzyko wystąpienia zespołu nadpobudliwości u dziecka wzrasta nawet do 50%, gdy jedno z rodziców miało lub ma zespól hiperkinetyczny."
To spostrzeżenie skłoniło naukowców do wysunięcia hipotezy, że „zespół
nadpobudliwości psychoruchowej jest zaburzeniem przekazywanym z
pokolenia na pokolenie, czyli uwarunkowanym genetycznie. [...]
• Osoby cierpiące z powodu ADHD mogą mieć specyficzne wzorce
pracy mózgu. Dotyczy to zwłaszcza pracy kory przedczołowej obu
półkul mózgowych, struktur głębokich, spoidła wielkiego oraz
móżdżku. Wzorce te wydają się odpowiedzialne za powstawanie
objawów u dzieci nadpobudliwych.
• U osób z ADHD istnieje prawdopodobnie zaburzona równowaga
pomiędzy dwoma podstawowymi przekaźnikami - noradrenaliną i
dopaminą [...]
Współwystępowanie zaburzeń zachowania i ADHD daje dużo większe zaburzenia rozwoju psychiki człowieka niż obecność tylko jednego z nich.
U dzieci, u których można rozpoznać zarówno zaburzenia zachowania, jak i ADHD, dużo częściej rozwijają się zachowania agresywne, antyspołeczne i często na bardzo wczesnym etapie dochodzi do pogorszenia się ich rozwoju społecznego oraz załamania kariery szkolnej. Powodem rozwijania się takich zachowań jest najczęściej to, że dzieci nadpobudliwe są oceniane przez otoczenie jako te „ gorsze", „bardziej nieposłuszne", „niegrzeczne", dostają etykietę łobuza czy rozrabiaki. Etykietka taka powoduje, że do każdego zadania startują z pozycji gorszej niż inne dzieci, myśli się o nich, że na pewno zrobią coś źle i często im się to mówi. Jest im trudniej w każdej sytuacji, np. w szkole, gdy dzieje się coś złego dziecko nadpobudliwe staje się „ pierwszym podejrzanym", a gdy nie uważa na lekcji, to jemu zwraca się uwagę, często podkreślając, że znowu... i że nigdy nie nauczy się właściwego zachowania; w
kontaktach z rówieśnikami, którzy nie akceptują nieumiejętności przestrzegania reguł gry i powoli zaczynają się od niego izolować; jak również w domu, gdzie rodzice sfrustrowani problemami- zaczynają nie akceptować dziecka.
„Bardzo trudno jest żyć i prawidłowo poznawać świat, gdy inni uważają,
że zachowujemy się zawsze źle i nic nam nie wychodzi. U takiego dziecka spada poczucie własnej wartości. Z niechęcią myśli o sobie. Nie wierzy, że może odnieść sukces. Choć i tak nie ma najlepszych stosunków z rówieśnikami zaczyna się od nich jeszcze bardziej odsuwać, skoro i tak nie zostanie przez nich zaakceptowany. [...] Przy tak dużym napływie negatywnych bodźców z otoczenia dziecko nie mogąc sprostać wymaganiom otoczenia, nie „zasługując"
na opinię dobrego i grzecznego dziecka zaczyna się zachowywać zgodnie z przypisaną mu rolą.”
Jeśli dziecko z zaburzeniami psychoruchowymi lub z ADHD nie
otrzyma pomocy i akceptacji wówczas jego problemy zaczną się nasilać.




PROPOZYCJE ROZWIĄZANIA
W celu właściwego oddziaływania na dziecko proponuję następujące formy oddziaływań terapeutycznych:
1. Posadzić dziecko jak najbliżej nauczyciela;
2. Uaktywniać ucznia werbalnie w celu utrzymania koncentracji uwagi na przedmiocie;
3. Stawiać przed dzieckiem bliskie cele i zachęcać do ich osiągnięcia. Nagradzać za poprawnie wykonane zadania.
4. Nie czynić ciągłych uwag, upomnień, nie pomniejszać wartości dziecka w oczach klasy(takie reakcje nauczyciela jeszcze bardziej rozpraszają dziecko i nie odnoszą oczekiwanych rezultatów);
5. Wdrażać ucznia do systematycznej pracy, przestrzegając ukończenia każdej rozpoczętej czynności, uczyć samokontroli i oceny własnej pracy;
6. Starać się, aby wszystkie wskazówki, uwagi były krótkie i jasne ( nie rozkazy, a raczej propozycje bez oznak zniecierpliwienia);
7. Nie hamować nadmiernej ruchliwości dziecka, pozwalać na zaspokojenie potrzeby ruchu jednak w odpowiedniej formie (zorganizowane zabawy i gry, dodatkowe polecenia );
8. Współdziałać z bibliotekarzem szkolnym i rodzicami, zachęcać i wdrażać dziecko do czytelnictwa. Interesująca książka uczy i równocześnie uspokaja, jest dobrym środkiem terapeutycznym.
9. Zastosować środki zaradcze :
– wyrównanie nagromadzonych braków w materiale szkolnym
– zasięgnięcie porady specjalistycznej pedagoga szkolnego lub psychologa
– udzielenie pomocy rodzicom w doborze właściwych środków oddziaływania terapeutycznego.
Opracowała Danuta Martin

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie