Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Psychopedagogiczna interpretacja relacji

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1627 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Opracowała:
Grażyna Śliwa

PSYCHOPEDAGOGICZNA INTERPRETACJA RELACJI
INTERPERSONALNYCH UCZNIÓW W ŚRODOWISKU
SZKOLNYM na podstawie własnych obserwacji.


Inteligencja interpersonalna polega na zdolności wczuwania się i „odczytywania” innych osób, postrzegania świata z ich punktu widzenia oraz dostosowania się do ich zachowań. Pozwala na wychwycenie nawet najmniejszych zmian nastroju, zachowania, motywacji i intencji. Jest wysoko rozwinięta u terapeutów , nauczycieli doradców i sprzedawców. Według Godnera „Podstawą tego rodzaju inteligencji są zdolności do postrzegania cech różniących ludzi.” ( Alistair Smith „ Przyspieszone uczenie się w klasie”).
Uczeń z dobrze rozwiniętą inteligencją interpersonalną lubi ćwiczenia w parach bądź małych grupach oraz naukę wymagającą współpracy z innymi osobami, a także ćwiczenia, które wymagają spojrzenia na pewne problemy z perspektywy innych osób, współodczuwania, podziału ról i obowiązków, konsultacji z nauczycielami lub innymi dorosłymi oraz udziału w zabawach mających na celu rozwiązywanie konfliktów.
Naturalną reakcją na to , co dzieje się w kontakcie ludzi z otoczenie jest przeżywanie uczuć i emocji. Wszyscy się z tym zgadzamy, mimo to jednak sfera życia emocjonalnego jest na co dzień mało doceniana i stanowi źródło wielu nieporozumień w kontaktach między ludźmi. Nawet bliskie osoby mają kłopoty z okazywaniem wzajemnych uczuć i mówieniem o nich ; tym bardziej nie ma to miejsca w innych relacjach. Stąd też wchodzenie w kontakt z własnymi emocjami, ich rozpoznawanie jest dla wielu osób trudne. Dzieci często są uczone tłumienia swoich uczuć , szczególnie tych, których wyrażanie jest kłopotliwe dla otoczenia, np. lęk czy agresja. Źródłem tego jest zazwyczaj brak kontaktów dorosłych z własnymi emocjami. Stąd lęk i bezradność , gdy dziecko w naszej obecności boi się , złości lub płacze. Często reakcja z naszej strony to uwagi: „ nie denerwuj się”, „ nie myśl o tym”, „uspokój się”- co naprawdę oznacza: „ nie przeżywaj emocji „. Czasem namawiamy dzieci wprost do tłumienia i ukrywania swoich prawdziwych uczuć, mówiąc: „ udawaj, że cię to nie obchodzi”, „ nie okazuj innym tego, co naprawdę czujesz”.
Co dzieje się , gdy prawdziwe emocje zostaną stłumione? Uczucia, z którymi trudno samemu się uporać, a które nie zostaną wyrażone powodują, że uczniowie żyją w dużym napięciu. Staje się to bezpośrednią przyczyną szukania zapomnienia w alkoholu czy narkotykach.
Skutki tłumienia uczuć występuję też wyraźnie w dziedzinie relacji uczniów w środowisku szkolnym. Uczniowie są skłoniło do ignorowania i nieuwzględniania uczuć innych osób, w ten sposób tworzą się bariery między nimi i potęgują się konflikty. Konflikty i problemy we wzajemnych relacjach są nieuniknione choćby dlatego, że różnią nas nasze myśli, emocje i nasze zachowania w tych samych sytuacjach. Tymczasem jednak rozpowszechnione jest przekonanie, że konflikty są czymś nieporządanym czymś złym, że świadczą o niedojrzałości emocjonalnej. Podstawowym warunkiem rozwiązania konfliktów jest uświadomienie sobie istniejącej różnicy zdań, a także własnych i czyichś uczuć. Dobrze jest znaleźć taki sposób, który uwzględni potrzeby obu stron tak, aby nikt nie poczuł się obrażony czy zlekceważony.
Nie wszystkie różnice zdań między ludźmi muszą powodować konflikty. Mogą one wynikać np. z różnicy zainteresowań, upodobań czy poglądów. W takich sytuacjach ważne jest zdawanie sobie sprawy z istniejących rozbieżności i umiejętność ich zaakceptowania.


STUDIUM INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU


Adrian jest uczniem klasy trzeciej gimnazjum, postrzegany jest jako zdolny ale leniwy, często wchodzi w konflikty z rówieśnikami i młodszymi kolegami ze szkoły. Stosuje agresję fizyczną i psychiczną (wulgaryzmy, znęcanie się).W czasie przerw opuszcza szkołę „ wychodzi na papierosa”. Szczególną złość wywołują uwagi na temat rodziny. Nie chce mówić o przyczynach konfliktu, ani o osobach z którymi wchodzi w konflikt , niektóre uwagi przyjmuje w sposób uległy, ale najczęściej uważa, że to jego sprawa i sam ją rozwiąże okazując złość i agresję.
Badanie psychologiczno pedagogiczne wskazuje na normę intelektualną,
problemy z nawiązywaniem, kształtowaniem i utrzymywaniem zróżnicowanych kontaktów społecznych z innymi ludźmi. Stwierdza się zakłócenia w poznawaniu i rozumieniu uczuć, poglądów i zachowań innych ludzi. Zachowania emocjonalne nieadekwatne do bodźca, tłumione emocje dochodzą da głosu po czasie są „przeniesione” na inną sytuację.
Uczeń wychowuje się w pełnej rodzinie ,ale z problemem alkoholowym, gdzie narażony jest na agresję i przemoc ze strony ojca.
Po przeprowadzeniu z mamą ucznia testu „Czy Moje Dziecko Doświadcza Nadmiernego Stresu”(Aneks nr 1), dowiedziałam się, że Adrian skarży się na bóle głowy i sztywność mięśni, często ma problemy z trawieniem, ma tiki nerwowe, zauważa się jąkanie. Dziecko czuje się niespokojne, raz czuje się wspaniale, innym razem jest w dołku, przesadnie reaguje gdy jest sfrustrowany np. głośnym krzykiem, rzucaniem przedmiotami.
Frustracja wynika z braku dobrego kontaktu z dorosłymi lub agresją z ich strony. Brak umiejętności konstruktywnego rozwiązywania sytuacji konfliktowych. Na zachowania stresujące wpływa niewłaściwy sposób komunikowania się nauczycieli z uczniami, powodujące ich agresję (krytykowanie, niezauważanie osiągnięć uczniów).Nieskuteczne rozładowanie napięcia podczas lekcji, nastawienie na szybki efekt bez uwzględnienia przyczyn i warunków. Brak umiejętności radzenia sobie z silnymi i nieprzyjemnymi uczuciami zwłaszcza złością, wywołuje stres, który wpływa niekorzystnie na rozwój i twórcze działanie człowieka.

Adrian wypełnił KWESSTIONARIUSZ WIELORAKIEJ INTELIGENCJI wg Howarda Gardnera (aneks nr 2), z którego dowiedziałam się, że uczeń prezentuje bardzo niski poziom inteligencji interpersonalnej oraz niski poziom inteligencji intrapersonalncj. Poczucie własnej wartości buduje się na wsparciu emocjonalny otrzymywanym od innych, zdobywamy je czując miłość, szacunek, akceptację i uznanie szczególnie rodziców. W rodzinie Adriana panuje chaos, a role matki i ojca nie są w pełni realizowane. Rodzice, a także nauczyciele mają duży wpływ na wytworzenie lub zniszczenie u dziecka poczucia własnej wartości. Dziecko jest bardzo wrażliwe na ocenę siebie przez osoby dorosłe i często mało z pozoru znaczące uwagi na jego temat kształtują jego samoocenę. Dorośli mają wobec dzieci duży wybór zakazów i nakazów, ocen, opinii i sądów, nagan, kar, ośmieszeń i kpin, które w istocie informują dziecko o braku akceptacji z ich strony, budując w nim przekonanie, że jest niewiele warte, że nie zasługuje na miłość, uznanie i szacunek otoczenia. Jeśli dziecko będzie odczuwało brak akceptacji nie zdobędzie poczucie własnej wartości, będzie odczuwało lęk przed nowymi sytuacjami, brak odwagi w rozwiązywaniu problemów oraz częściej będzie sięgało po używki.
Niski poziom inteligencji interpersonalnej świadczy o braku umiejętności stosowania „ komunikatu JA”. W sytuacji gdy zachowanie drugiej osoby jest niemożliwe do zaakceptowania przez nas, porozumienie się jest bardzo trudne. Najczęściej przeżywamy wtedy silne emocje i próbujemy w jakiś sposób je wyrazić. Często obwiniamy lub oskarżamy inną osobę , osoba ta zazwyczaj broni się w podobny sposób – atakuje i odpiera zarzuty; wzajemne napięcie wzrasta i rozwiązanie konfliktu staje się coraz trudniejsze.
Sposobem poradzenia sobie w takich sytuacjach są „komunikaty JA”. Główna idea takiego komunikatu polega na tym ,aby otwarcie i we własnym imieniu poinformować drugą osobę, dlaczego dane zachowanie stanowi dla nas problem, jak odbieramy tę sytuację, jakie uczucia ona w nas budzi. Wysyłając takie komunikaty bierzemy na siebie odpowiedzialność za swój wewnętrzny stan, informujemy o nim wprost, pozostawiając jednak drugiej osobie decyzję odnośnie zmiany zachowania – jesteśmy asertywni.
Test „ CZY JASTEŚ ASERTYWNY” wskazuje, że zachowanie Adriana w kontaktach interpersonalnych jest wysoce agresywne, bardzo mały poziom asertywności. Studia nad agresją i przemocą wśród dzieci wskazują na to, jak ważny jest wpływ otoczenia na powstawanie zachowań agresywnych. Dzieje się tak wówczas, gdy mają do czynienia z agresją i przemocą w rodzinie, Gdy zakłócone są role matki i ojca. Może się to między innymi wyrażać przez
· chłodny stosunek emocjonalny rodziców do dziecka
· brak reakcji ze strony rodziców w rozpoznawaniu i akceptowaniu dziecięcych zachowań.


Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie