Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dziecko niedosłyszące w grupie przedszkolnej

 

 ,,Każdy ma prawo do szczęścia i swego miejsca w społeczeństwie”
M . Grzegorzewska



Wspólne przebywanie dzieci zdrowych i niepełnosprawnych czyli prowadzenie integracji ,,niepełnej” według najnowszych założeń surdopedagogiki ( Słyszę ,ale nie wszystko, Rene Jacob Muller, WSIP, Warszawa 1997) to bardzo optymalne rozwiązanie rehabilitacyjne. Akceptacja ze strony słyszących jest czynnikiem wspomagającym rozwój mowy, stwarza jednocześnie szansę na odnoszenie sukcesów w życiu codziennym, wspólną zabawę z rówieśnikami.

BEATA KURZAWSKA
NAUCZYCIEL PRZEDSZKOLA
PRZEDSZKOLE MIEJSKIE NR1
RYPIN

DZIECKO NIEDOSŁYSZĄCE W GRUPIE PRZEDSZKOLNEJ. JAK MU POMÓC?


Skuteczna rehabilitacja dziecka niedosłyszącego wymaga przygotowania środowiska, rodziców, wychowawców, rówieśników. Za konieczne uznaje się poznanie metod i zasad postępowania , zdobycie wiedzy umożliwiającej zrozumienie natury problemów związanych z zachowaniem tych dzieci oraz uświadomienie sobie jak ogromne znaczenie ma pielęgnowanie potencjału zachowawczego resztek słuchu.
Do grup przedszkolnych coraz częściej trafiają dzieci z zaburzeniami mowy na tle uszkodzeń słuchu. Wówczas zadaniem nauczyciela prowadzącego grupę jest wytworzenie sytuacji stwarzającej szansę prawidłowego rozwoju osobowości. Przy czym integracja nie może polegać wyłącznie na wyrównywaniu deficytu lecz przede wszystkim na stwarzaniu warunków do samorealizacji z zachowaniem specyfiki rozwojowej i akceptacji ze strony rówieśników. Dążenie do kontaktu i porozumienia się powinno być dominującym motywem działań wychowawczych i wymaga pełnej indywidualizacji w podejściu pedagogicznym.
Wychowanie przedszkolne samo w sobie zawiera elementy naturalnej integracji i rewalidacji. Dzieci w wieku od 3 do 7 lat najłatwiej akceptują fizyczną czy kulturową inność swoich rówieśników. To pierwszy etap oddziaływań wychowawczych i edukacyjnych zapewniających wspomaganie i ukierunkowywanie rozwoju dzieci zdrowych i niepełnosprawnych zgodnie z ich wrodzonym potencjałem i możliwościami.
Utrata słuchu oznacza utratę łatwego komunikowania się z innymi ludźmi . Słyszące dziecko tuż po urodzeniu zaczyna słuchać własnego głosu , dźwięków otaczającego świata. Tak rozpoczyna się trudny i długotrwały proces nauki mowy i jej rozumienia. Brak zaspokojenia potrzeby pełnego odbioru słuchowego jest zasadniczą przeszkodą do efektywnego rozwoju mowy a ograniczenie dopływu informacji prowadzi do zahamowania rozwoju funkcji poznawczych i pełnego rozwoju.
W swojej 18 letniej praktyce pedagogicznej po raz pierwszy zetknęłam się z przypadkiem dziecka z upośledzeniem słuchu w stopniu głębokim. Do grupy , którą objęłam w roku szkolnym 2002/2003 zaczęła uczęszczać 4 letnia dziewczynka z wrodzonym niedosłuchem. Byłam świadoma ,że zadanie jakie na mnie ciąży jest bardzo trudne. Ogólna wiedza konieczna do wykonywania zawodu nauczyciela była niewystarczająca do realizacji zadań wychowawczo-terapeutycznych Aby podjąć właściwe działania nawiązałam współpracę z rodzicami, logopedą przedszkolnym i logopedą foniatrą rehabilitującym dziewczynkę poza placówką. Dzięki tej współpracy zdobyłam fachową literaturę, medialne programy terapeutyczne, zeszyty ćwiczeń. Pozwoliło to na szybkie zgłębienie wiedzy merytorycznej, metodycznej. Poznanie zasad i reguł postępowania pedagogicznego z dzieckiem niedosłyszącym oraz najbardziej optymalnych metod wykorzystywanych w pracy terapeutycznej ułatwiło zaplanowanie oddziaływań pedagogicznych opartych na bagażu doświadczeń i umiejętności wyniesionych ze środowiska rodzinnego.
Głęboki, obustronny niedosłuch odbiorczy ( ubytek powyżej 90 decybeli)oznacza ,że dziecko ma uniemożliwione rozumienie mowy nawet za pomocą aparatów słuchowych. W takim przypadku możliwe jest jedynie częściowe słyszenie dźwięków ale bez ich identyfikacji. Konsekwencją takiego uszkodzenia jest zaburzenie zachowania wyrażające się w nadpobudliwości , agresji w stosunku do rówieśników.
Według N. Snijdersa ,, problem zaburzeń emocjonalnych, spowodowanych utrudnioną więzią komunikacyjną, najczęściej występują wprost proporcjonalnie do stopnia uszkodzenia słuchu, ponieważ wiele rzeczy dzieje się nieoczekiwanie i nie może być wyjaśnione słowami a taka niepewność powoduje postawę lękową”.
Wspomaganie rozwoju społecznego , pokonywanie przeszkód komunikacyjnych, dostarczanie bodźców poznawczych, niezbędnych w przystosowaniu się do grupy rówieśniczej wymaga dodatkowych działań wychowawczych z cała grupą. Aby były to działania celowe, przemyślane, nie ograniczone do zamkniętego w czasie treningu słuchowego powinny być zaproponowane w formie programu wychowawczo-terapeutycznego. Poszukiwanie przez nauczyciela konstruktywnych odpowiedzi na pytanie: jak radzić sobie z zaburzeniami zachowania dzieci niedosłyszących oraz jak im zapobiegać ma swoje uzasadnienie, ponieważ problem ten wzbudza często bezradność wynikającą z trudności w porozumiewaniu się. Bardzo często dzieci te nie znają języka migowego a porozumiewanie się ma charakter mowy sytuacyjnej. Początkowo dziecko takie może być uciążliwe: przeszkadza na zajęciach, wprowadza niepokój w grupie.
Bardzo ważna dla efektywnej pracy z dzieckiem jest ścisła współpraca rodziców z nauczycielem. Po zapoznaniu rodziców z programem opracowanym przez nauczyciela , obie strony winny konsekwentnie realizować jego cele i zadania.
Podejmując działania wychowawczo-terapeutyczne szczególnie ważne jest:
· podejmowanie działań wychowawczych umożliwiających szeroki zakres wszechstronnej aktywności oraz zdobycie życiowych doświadczeń umożliwiających uczestnictwo w życiu zbiorowym i pokonywanie związanych z tym trudności
· wzmacnianie poczucia przynależności do grupy, wzajemnej akceptacji i przywiązania
· rozwijanie zdolności rozpoznawania , wyrażania uczuć własnych i cudzych, rozumienia i uznawania prawa człowieka do odmienności, nauka tolerancji
· tworzenie klimatu zaufania, życzliwości sprzyjającego wzmacnianiu zachowań pozytywnych wobec dziecka niedosłyszącego, relaksacji, wyciszeniu i integracji grupy
· organizowanie sytuacji sprzyjających słuchaniu, dostrzeganiu i rozpoznawaniu źródeł dźwięków
· usprawnianie aparatu artykulacyjnego od ćwiczeń oddechowych, głosowych, artykulacyjnych do ćwiczeń słuchowo- ruchowych
· odkrywanie i przyswajanie języka poprzez przekazy werbalne i zapisy na etykietach
· aktywizowanie ciekawości poznawczej , nabywanie określonej wiedzy o świecie, nabywanie doświadczeń i umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w otaczającej rzeczywistości
· aktywizowanie procesów poznawczych poprzez działalność plastyczno-konstrukcyjną: rysowanie, lepienie, kolorowanie, wycinanie, kopiowanie, pisanie po śladzie, ćwiczenie percepcji wzrokowej poprzez uzupełnianie brakujących elementów , składanie pociętych obrazków, wyrazów oraz różne zabawy i gry edukacyjne.
Realizacja tych zadań ma ułatwić integrację, wytworzyć warunki do samorealizacji z zachowaniem specyfiki rozwojowej i akceptacji. W celu uatrakcyjnienia trudnego procesu adaptacji społecznej można w dużej mierze opierać się na pedagogice zabawy KLANZA, metodach aktywnych i technikach relaksacyjnych. Zapewniają one i zaspakajają naturalną potrzebę ruchu, umuzykalnienia, aktywności plastycznej a także pomagają głębiej przeżyć i utrwalić zdobywane doświadczenia . Łączą naukę pożądanych zachowań z zaangażowaniem emocjonalnym , kreatywnością, usprawniają motoryczność, przynoszą radość, odprężenie. Ułatwiają kontakt z drugą osobą.
W części terapeutycznej program powinien zawierać ćwiczenia i metody poprzez , które nauczyciel wytworzy sytuacje pozwalające dziecku na gromadzenie doświadczeń słuchowych , aktywizowanie procesów poznawczych takich jak ; spostrzeganie, wyobraźnia, uwaga, pamięć. Realizacja zadań oparta na założeniach wychowania słuchowego zapewni równoczesne oddziaływanie na różne sfery osobowości , umożliwi łączenie w jednolitą sytuację bodźcową co najmniej trzech różnych zjawisk spośród następujących: słuchu, wzroku, głosu i czucia kinestetycznego. Ponadto program musi obejmować zabawy i ćwiczenia poświęcone zdobywaniu umiejętności porozumiewania się za pomocą gestów i kojarzenia ich z etykietą, napisem oraz ćwiczenia usprawniające aparat artykulacyjny, oddechowy i głosowy. Celem ich jest nauka kojarzenia ruchów narządów artykulacyjnych (języka, warg , podniebienia miękkiego, wiązadeł głosowych) z dźwiękami przez nie wywołanymi i skojarzenie ich z obrazem graficznym .
Tak realizowane zadania powinny wytworzyć sytuacje, w których dziecko niedosłyszące będzie rozumiało kierowane do niego komunikaty i będzie umiało zachować się odpowiednio do sytuacji.

Beata Kurzawska

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 23:06:15
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 23:06:15) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie