Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1870 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
Podstawową właściwością zachowania jest aktywność. Tym, co różni dzieci pod względem aktywności jest ich temperament. Jedne dzieci poznają świat spokojnie i systematycznie, inne w sposób żywiołowy. Te „żywiołowe” dzieci, których aktywność jest nadmierna w stosunku do wieku, określa się jako nadpobudliwe psychoruchowo. Nadpobudliwość psychoruchowa inaczej nadmierna pobudliwość rozumiana medycznie oznacza zespół nadpobudliwości psychoruchowej czyli zespół hiperkinetyczny będący schorzeniem, mającym charakterystyczne objawy i wymagającym odpowiedniego leczenia. Te charakterystyczne objawy to kłopoty z zaburzeniami koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność.
Dzieci nadpobudliwe cechuje nadmierna ruchliwość, wyrażająca się w bieganiu, podskakiwaniu, kręceniu się, zmianach pozycji. Dzieci te lubią zabawy ruchowe, gonitwy, zawody, siłowanie się, odgrywanie scen z filmów akcji. Nie lubią zabaw wymagających spokoju, bądź ograniczających ruch przez reguły i zasady, dlatego odrywają się od takich zabaw, porzucają je.
Często podejmują czynności, których nie kończą, są gadatliwe, krzykliwe, nawet agresywne. Wykazują skłonność do zbyt silnego i zmiennego sposobu reagowania uczuciowego: częściej się kłócą, obrażają, płaczą, łatwo zmieniają swój nastrój.
Są mało odporne na sytuacje trudne, łatwo zniechęcają się, tracą zapał, działają w sposób niezorganizowany, porzucają rozpoczęte zadania. Nie są w stanie skoncentrować się na szczegółach podczas zajęć w szkole, łatwo rozpraszają się pod wpływem bodźców zewnętrznych. Sprawiają wiele kłopotów podczas lekcji: ciągle muszą być upominane, odwracają się w kierunku, z którego dochodzi bodziec, głośno komentują to, co się stało. Po zniknięciu bodźca lub upomnieniu nauczyciela, wracają do rzeczywistości, ale najczęściej nie wiedzą, nie pamiętają o czym była mowa wcześniej.
Dzieci nadpobudliwe są dziećmi trudnymi do współpracy, wymagającymi większego wkładu pracy, cierpliwości nauczyciela, przemyślanego i konsekwentnego działania dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów wychowawczych. Nauczyciel musi tak pokierować aktywnością dziecka i wykorzystać ją do celów społecznie użytecznych, aby w konsekwencji uzyskać dobre wyniki wychowawcze. Dzieciom nadpobudliwym powinno powierzać się pełnienie w klasie różnych funkcji, nawet kierowniczych oraz organizowanie różnych zadań np. wykonanie gazetki klasowej, urządzenie kącika przyrody, zorganizowanie wycieczki. Nie powinno się stawiać przed nimi zadań przerastających ich możliwości, bowiem w sytuacjach trudnych działalność dziecka nadpobudliwego jest zdezorganizowana, wzmaga się stan pobudzenia. Należy więc stopniować trudności i zakres działania.
Dziecko nadpobudliwe powinno być często wzmacniane pozytywnie, nie wolno go karać. Winno uczęszczać do mało licznej klasy(10-15 osób) o charakterze integracyjnym. Ważna jest też postawa wychowawcy, jego stosunek do otoczenia, stosowanie metod aktywizujących, które skłaniają dziecko do zadawania pytań, dyskutowania, działania, zbierania i analizowania danych, rozwiązywania problemów, podejmowania decyzji. Nauczyciel jest partnerem, liczy się ze zdaniem uczniów, szanuje ich godność i indywidualność, swoje żądania wyraża w formie rad i propozycji.
Dziecko nadpobudliwe powinno być leczone. Jednak leki nie wyleczą z nadpobudliwości, jedynie mogą pomóc ją przezwyciężyć. Leczenie farmakologiczne nie zastąpi nauczania i wychowania, lecz może je ułatwić. Najważniejsza w leczeniu jest właściwa terapia zaburzenia. Literatura jest bogata w różnorodne ćwiczenia terapeutyczne służące hamowaniu nadpobudliwości. Należy do nich metoda Weroniki Sherborne czy trening autogenny Schulza. Według Schulza dzieci słuchając opowiadania terapeuty np. o zmęczonym misiu, identyfikują się z nim, poddając się słownej sugestii. Dobremu relaksowi zawsze pomaga spokojna i przyjemna dla ucha muzyka.
W zajęciach terapeutycznych powinni uczestniczyć rodzice. Uczą się oni sposobów pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo i mogą wykonywać niektóre ćwiczenia w domu.
Wychowywanie dziecka nadpobudliwego psychoruchowo nie jest łatwe ani w domu, ani w szkole. Wymaga ono bardzo dużo cierpliwości oraz tolerancji, a przede wszystkim zrozumienia, że zachowanie dziecka nie wynika z jego złej woli, ale jest efektem określonych cech układu nerwowego.

Bibliografia:
1) Spionek H., Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne, PWN, Warszawa 1985.
2) Prekop J., Mały tyran, Agencja Wydawnicza, Warszawa 1993.
3) Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyska M., Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka, WSiP, Warszawa 1992.
4) Michalik A., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, Wychowawca 2003 nr 9.


Halina Ławrynowicz

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie