www.szkolnictwo.pl

Jestem psychologiem w ZSS. Ostatnimi czasy trafiają coraz częściej do naszej szkoły dzieci u których prócz upośledzenia stwierdzono zaburzenia psychiczne np. nerwicowe. Symptomy rozwijającej się choroby utrudniają lub wręcz uniemożliwiają proces dydaktyczny. Dzieci te, w większości jak wynika z wywiadu rodzinnego są pod kontrolą lekarza psychiatry , są leczone farmakologicznie i na tym koniec. Rodzice z sobie wiadomych względów nie docierają do poradni psychologicznych lub przerywają terapie psychologiczną
w trakcie jej trwania .Natomiast zdarzyło się ,że ja jako psycholog szkolny można rzec psycholog „pierwszego kontaktu” otrzymuje prośbę lub zalecenie prowadzenia terapii indywidualnej od psychiatrów lub instytucji państwowych w tym wymiaru sprawiedliwości np. w wypadku znajdujących finał w sądzie spraw zachowań dewiacyjnych naszych uczniów. Trudno - tym bardziej jest wytłumaczyć rodzicowi ,że psycholog szkolny może prowadzić w warunkach szkolnych terapię o charakterze wspomagającym-jedyną możliwą .W dzisiejszych czasach specjalizacji
nawet w zawodzie psychologa konieczne są specjalistyczne kwalifikacje. Diagnoza psychiatryczna powinna ponadto być momentem identyfikacji problemu i rozpoczęcia długotrwałych i długoterminowych działań. Włączyć się powinien system monitorowania przebiegu leczenia (taka kontrolowana pomoc) a rodzice obligatoryjnie zobowiązani do bycia w stałym kontakcie z instytucjami wspomagającymi leczenie. Zdaję sobie sprawę ,że dziecko upośledzone z symptomami choroby to duże wyzwanie dla psychologa –terapeuty, rokowania na przyszłość trudne do przewidzenia . Pozostawienie jednak dzieci i ich równie bezradnych i zagubionych rodziców wobec problemu wróży tylko zwiększenie liczby wypłacanych przez państwo zasiłków i rent .Kto jest więc właścicielem tego problemu?





mgr Małgorzata Węglowska