Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Opis i analiza przypadku uczennicy nieakceptowanej w zespole klasowym

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 8135 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 


Małgorzata Drewicz
nauczycielka nauczania zintegrowanego
Szkoła Podstawowa
w Skrzynnie


OPIS I ANALIZA PRZYPADKU UCZENNICY
NIEAKCEPTOWANEJ W ZESPOLE KLASOWYM



IDENTYFIKACJA PROBLEMU

Problem, którego opisem i analizą postanowiłam się zająć dotyczy uczennicy izolowanej i odrzucanej prawie przez cały zespół klasowy. Uczennicy, z niepowodzeniami szkolnymi, które w jakimś stopniu udało mi się przezwyciężyć z pomocą innych nauczycieli oraz rodziców.

GENEZA I DYNAMIKA ZJAWISKA

Kasia jest obecnie uczennicą pierwszej klasy szkoły podstawowej. Poznałam ją z początkiem roku szkolnego. Wychowuje się w pełnej rodzinie. Rodzice posiadają zawodowe wykształcenie i pracują we własnym gospodarstwie rolnym. Kasia nie posiada rodzeństwa.
Rodzina zamieszkuje dom, dobrze zaopatrzony w sprzęt gospodarstwa domowego. Kasia ma swój pokój. Sytuacja materialna rodziny jest dobra. Kasia jest zawsze zadbana, do szkoły przychodzi czysta, posiada drugie śniadanie.
Na początku edukacji nie było z Kasią większych kłopotów. Wcześniej uczęszczała do tzw. klasy ,,0”. Nabyte tam wiadomości i umiejętności wykorzystywała na zajęciach , dość dobrze sobie radziła z nowymi zadaniami. Natomiast, nie potrafiła nawiązać kontaktu z rówieśnikami; często próbowała czymś zaimponować koleżankom, ale one ją ignorowały. Bywało, że zamykała się w sobie i przez dłuższy czas już nie próbowała nawiązać z nimi rozmowy. To mnie zaniepokoiło. Postanowiłam przeprowadzić rozmowę z matką Kasi. Z niej dowiedziałam się, że Kasia dużo czasu wolnego spędza sama, ponieważ praca w gospodarstwie pochłania rodzicom mnóstwo czasu. W obrębie miejsca zamieszkania nie ma koleżanki, z którą mogłaby nawiązać przyjaźń. Partnerami do rozmów i zabaw bywają przeważnie rodzice.
Klasa, do której uczęszcza Kasia jest dość specyficzna. Mało liczna (9 uczniów), z pozoru nie sprawiająca problemów wychowawczych, zdyscyplinowana, większość jej uczniów osiąga dobre wyniki w nauce.
W swej pracy wychowawczej i dydaktycznej zawsze staram się czuwać nad zgodnym współżyciem w zespole klasowym, przeciwstawiam się tendencjom do oskarżania i obrażania kolegów. Staram się wyrabiać takie cechy jak odwaga, śmiałość, prawdomówność, rzetelność, tolerancja. Podkreślam rolę szacunku oraz wartość przyjaźni. Obserwowałam moich uczniów podczas zajęć lekcyjnych i przerw, w różnych sytuacjach, podczas pracy nauki, zabawy. Zauważyłam, że Kasia często nie uczestniczy w zabawach, nie angażuje się w pracę podczas lekcji i zajęć grupowych. Prawie się nie uśmiecha.
Jednocześnie zaobserwowałam, że jest ,,odpychana” od wspólnej pracy i zabawy, nieakceptowana, a nawet odrzucana przez niektóre dzieci. Sytuację uczennicy pogłębiały pojawiające się trudności w opanowaniu umiejętności i wiedzy na koniecznym poziomie wymagań. Kasia stała się nerwowa i płaczliwa, co powodowało, że w czasie zajęć była zdezorientowana, miała kłopoty ze zrozumieniem poleceń, odszukiwaniem właściwej strony, ćwiczenia.

ZNACZENIE PROBLEMU

Kasia jest przykładem dziecka wymagającego szczególnego zainteresowania ze strony nauczycieli. Od początku była wrażliwa i szybko się zniechęcała. Nie wierzyła we własne możliwości. Sytuacja rodzinna oraz atmosfera domowa nie budziły zastrzeżeń. W domu dziecko miało spokój i warunki do odrabiania lekcji. Rodzice systematycznie pomagali Kasi w ich odrabianiu. Przychodzili do szkoły na wezwania oraz z własnej inicjatywy kontaktowali się ze mną. Matka sprawiała wrażenie, że martwi się o Kasię. Starałam się jej uświadomić, że spokój, cierpliwość i opanowanie są Kasi bardzo potrzebne.
Drugim problemem, który wpłynął w równej mierze na brak akceptacji Kasi w zespole klasowym była mała sprawność fizyczna.
Sytuacja, w której znalazła się dziewczynka bez pomocy doprowadziłaby do jej całkowitego zagubienia. Dlatego tez dużo rozmawiałam z klasą (podczas nieobecności Kasi) na temat zachęcania jej do wspólnej zabawy, chwaliłam każdy, choćby najmniejszy sukces dziewczynki zarówno na zajęciach jak i w toku zabaw zespołowych.

PROGNOZA I PLAN ODDZIAŁYWAŃ

Doskonale zdawałam sobie sprawę, że zjawisko odrzucenia ma szczególnie niekorzystny wpływ na dziecko, zwłaszcza, w młodszym wieku szkolnym. Jest to dla dziecka sytuacja przykra, dostarcza silnych negatywnych emocji. Może prowadzić do ukształtowania nieprawidłowych kontaktów społecznych, niechętnego stosunku do szkoły. A w dalszej kolejności może prowadzić do niedostosowania społecznego.
Postanowiłam więc zbadać zasięg zjawiska akceptacji w moim zespole klasowym. W tym celu przeprowadziłam w klasie ,,Plebiscyt Życzliwości”. Wyniki tegoż plebiscytu wykazały, że Kasia nie otrzymała wyborów pozytywnych, a sama wybierała uczniów o niewielkiej popularności w tym zespole klasowym.
Poprzez współpracę z innymi nauczycielami uczącymi Kasię oraz rodzicami, starałam się zmienić sytuację dziecka w zespole klasowym.
Mając na uwadze dalszy rozwój sytuacji sformułowałam prognozę optymistyczną - Kasia korzystając z pomocy będzie w miarę możliwości aktywnie uczestniczyła w zajęciach poza -lekcyjnych i życiu klasy, stopniowo przezwyciężając dotychczasowe słabe relacje z kolegami.
Po przeanalizowaniu sytuacji w pracy z Kasią postanowiłam na przyszłość:
· Sporadycznie organizować sytuacje wychowawcze, które pozwoliłyby na uspołecznienie dzieci „odsuniętych” od zespołu,
· eksponować na forum klasy ,,mocne” strony ucznia odrzuconego i wykorzystywać jego pozytywne cechy charakteru,
· zachęcać do uczestniczenia w zajęciach pozalekcyjnych, które byłyby dla ucznia źródłem zdobywania nowych osobistych pozytywnych doświadczeń,
· stosować jak najczęściej pochwały za (nawet) najdrobniejsze sukcesy,
· zachęcać do systematycznego udziału w zajęciach dydaktyczno-wyrównawczych,
· mobilizować ucznia do aktywnego uczestnictwa w imprezach klasowych i szkolnych.

WDRAŻANIE ODDZIAŁYWAŃ

Już w klasie I wprowadziłam zajęcia pozalekcyjne ,,Małe formy teatralne”. Przygotowując z klasą różne przedstawienia angażowałam wszystkich (bez wyjątku) uczniów klasy. W każdym przedstawieniu czy inscenizacji Kasia miała rolę do odegrania, na miarę swoich możliwości. Pierwsze jej występy były nieśmiałe. Zachęcałam ją do pracy nad dykcją. Cierpliwie wykonywała ćwiczenia. Z czasem, z powodzeniem występowała na imprezach z rodzicami i na forum szkoły.
W pracy wychowawczej ułatwiałam jej kontakty z innym dziećmi, chwaliłam i nagradzałam za najmniejsze postępy i poprawne zachowanie, wręcz manifestowałam pozytywny emocjonalny stosunek do uczennicy.

EFEKTY ODDZIAŁYWAŃ

Po roku pracy w klasie przeze mnie prowadzonej Kasia podwyższyła swoją niską samoocenę. Biorąc udział w przedstawieniach teatralnych i inscenizacjach klasowych pozbyła się kompleksu, poczuła się potrzebną i akceptowaną. Wpłynęło to korzystanie na jej samopoczucie. W zespole klasowym poczuła się spokojniej i pewniej. Zaczęła częściej zgłaszać się do czytania i liczenia. Stopniowo włączała się do zabaw z rówieśnikami oraz młodszymi kolegami.
Obserwując Kasię na wycieczkach klasowych i szkolnych, zauważyłam, że włącza się do rozmów koleżanek, a nawet potrafi z nimi żartować. Czasami jeszcze widuję ją samą, ale nie jest już taka smutna jak dawniej, częściej się uśmiecha.
Pomimo widocznych efektów oddziaływań wiem, że uczennica nadal wymaga pomocy, dalszej pracy nie tylko mojej, ale pracy innych nauczycieli oraz współpracy rodziców.
Nie zawsze udaje się wszystkie zamierzenia przewidzieć, zaplanować i zrealizować. Mimo to, wspólne oddziaływania nauczycieli i innych osób dorosłych, którym na sercu leży dobro dziecka, dają bardzo dużo satysfakcji. Jest to długi proces, wymagający wiele cierpliwości i zaangażowania. Na jego efekty warto jednak cierpliwie czekać.



Bibliografia:
1.Konopnicki J. Powodzenia i niepowodzenia szkolne. Warszawa 1966.
2. Spionek H .Psychologiczna analiza trudności i niepowodzeń szkolnych. Warszawa 1970.




Opracowała:

MAŁGORZATA DREWICZ

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie