Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Proces pisania

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4907 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
     Na szeroko rozumiany proces "pisanie" składają się trzy podstawowe elementy: psychologiczny, fizjologiczny i motoryczny, tworzące jednolitą strukturę psychologiczną.
     Element psychologiczny dotyczy analizy i syntezy dźwiękowej, wzrokowej, ruchowej. Chodzi o to aby dziecko posiadało słuchowe wyobrażenie odpowiednika litery (głoski), aby ujmowało literę i wyraz jako całość i aby wyobrażało sobie drogę kreślenia danej litery. Można zatem powiedzieć, że pisanie jest procesem psychicznym powstającym dzięki koordynacji rożnych prostszych składników, występujących w procesie nauki czytania i pisania równocześnie bądź następczo.
     Element fizjologiczny polega na skomplikowanych pobudzeniach nerwowych, ich integracji w korze mózgowej i w aparacie ruchowym ręki. Człowiek posługujący się sprawnie techniką pisma ręcznego bez większego wysiłku kreśli serie ruchowe za określonym impulsem (tu: słowo mówione, pisane lub zapamiętane), podczas gdy początkującemu uczniowi trzeba wielu pobudzeń.
      W integracji pobudzeń w korze mózgowej i koordynacji w aparacie ruchowym ręki podstawową rolę odgrywa wzrokowa kontrola ruchu oraz wyrażenia kinestetycznego.
     Stronę motoryczną tworzy zespół skoordynowanych ruchów ręki - ramienia, przedramienia, nadgarstka i palców Ponadto dochodzą tu różne techniczne warunki pisania, jak: pozycja piszącego, układ ręki piszącej i towarzyszącej mu przy pisaniu, odległość oczu od papieru (około 30 cm) sposób trzymania narzędzia pisarskiego, który może być ołówek, pióro, długopis itd. Różnice w piśmie wynikają nie tylko z odmiennych metod, z morfologicznych różnic w układzie kostnym ręki, lecz także z charakteru narzędzi pisarskich.
     Na wypowiedz pisemną składają się następujące elementy:

  • treść wypowiedzi wraz z doborem właściwego słownictwa,
  • sposób wyrażania myśli (wymagania gramatyczne i stylistyczne),
  • poprawność zapisu pod względem ortograficznym,
  • poprawność zapisu pod względem graficznym.
     Uczniowie bardziej zaawansowani w umiejętności wyrażania swoich myśli na piśmie zwracają uwagę na sprawy związane z pierwszymi dwoma punktami, dość w znacznym stopniu jeszcze z punktem trzecim, a najmniej wysiłku poświęcają graficznej stronie pisma. Natomiast u uczniów rozpoczynających naukę pisania jest odwrotnie. Nie wymaga się od nich samodzielności formułowania treści wypowiedzi pisemnej, wymaganie to stawiamy później. W klasie pierwszej wysiłek ucznia skierowany jest gównie na opanowanie umiejętności samego pisania (poznawanie wzorów, ich odtwarzanie, łączenie liter w wyrazie, przestrzeganie jednolitego pochylenia).
     Często podczas nauki i doskonalenia pisania zwraca się głównie uwagę na czynności motoryczne. Tymczasem istotnym zagadnieniem są wyobrażenia słuchowe, ukierunkowane na wyodrębnienie w wyrazach głosek i sylab (analiza dźwiękowa) oraz ich odpowiedniki – wyobrażenia graficzne (kształty liter) Dopiero z nimi kojarzą się odpowiednie wyobrażenia ruchowe jako pewne całości motoryczne. Prowadzi to do wniosku iż nauka pisania opiera się na procesach związanych z nauką czytania.
      Sprawny ruch pisarski jest ruchem ciągłym i ekonomicznym, realizowanym przy najmniejszym zużyciu czasu i energii. W każdym ruchu występuje uświadomienie celu czynności, czyli napisanie litery odbywa się na podstawie odpowiednich spostrzeżeń i wyobrażeń, które są pewnymi danymi o literze, kreślonej po najkrótszej drodze, ale zgodnie z jej wzorcem. Nie można więc pisać jeżeli się niema analityczno-syntetycznych wyobrażeń językowych liter, wyrazów i zdań. Zdobywana powoli, podczas ćwiczeń, automatyzacja ruchu staje się możliwa wtedy gdy powstają analityczno-syntetyczne wyobrażenia słów przed ich napisaniem.
     Z tego tez powodu we wszystkich systemach oświatowych nauka pisania i czytania odbywa się równocześnie, gdyż procesy psychiczne, leżące u ich podłoża są wspólne, wzajemnie się warunkują i uzupełniają.
Pisanie stanowi pewną całość psychomotoryczną, realizowaną według poniższego schematu:
  1. Słuchowe wydzielenie głoski
  2. Znalezienie jej odpowiednika literowego
  3. Zapamiętanie kształtu litery
  4. Nakreślenie litery (szereg ruchów, wykonywanych przez różne części aparatu ruchowego ręki, sterowanych przez mózg)
     Uczeń w trakcie pisania wywołuje w pamięci różne wyobrażenia przestrzenne o kształtach liter, które są ze sobą odpowiednio powiązane i występują w wyrazie w odpowiednim porządku. W dokładnym zapamiętaniu kształtów literowych pomaga analiza, czyli rozkładanie ich na części składowe - grammy, nazywanie ich, wyznaczanie drogi kreślenia (przebiegu linii graficznych) oraz wykonywanie ruchu.
     Zautomatyzowanie poszczególnych ruchów wchodzących w skład czynności pisania uwalnia uwagę na poszczególnych fazach ruchu. Automatyzacja czynności pisania nie oznacza jednak wykonywania jej bez udziału świadomości.
     Innym, istotnym czynnikiem kontrolującym proces prawidłowo wykonywanych serii ruchowych jest kontrola wzrokowa.
     Czynnikiem takim jest również dotyk Przykładowo zbyt mocny ucisk narzędzia pisarskiego na palce ręki jest sygnałem niewłaściwej koordynacji ruchów palców ręki, przedramienia, nadgarstka. Równocześnie w czasie pisania uczeń doznaje szeregu wrażeń mięśniowych na skutek nacisku, zmiany w położeniu ręki. Ruchy tworzące obraz pisma wykonuje z różną dynamiką i w różnych kierunkach. Dotyk oraz wrażenia mięśniowe składają się na kontrolę sprawności ruchowej.
     Pismo jako efekt złożonego procesu pisania , zdeterminowanego z jednej strony przez budowę psychiczną i fizyczną piszącego, a z drugiej zaś modelowanego przez nawyki pisarskie- odzwierciedla indywidualną konstrukcję człowieka. Pismo każdej jednostki ludzkiej jest indywidualne, stanowi jedną , niepowtarzalną harmonijną całość, niemożliwą do powtórzenia, i podobnie jak nie istnieją dwie jednakowe osobowości, tak nie ma dwóch identycznych obrazów pisma. Efekt ten powszechnie już dziś uznany i nie podlegający dyskusji jest podstawą kryminalistycznych badań tego typu śladu.

BIBLIOGRAFIA
  1. T. Wróbel: Pismo i pisanie w nauczaniu początkowym. Warszawa 1985,
  2. T. Nowacki : O podstawowych pojęciach motoryki " Kwartalnik Pedagogiczny" 1961 nr 4,
Joanna Kopyt

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie