Cel główny: zapoznanie rodziców z celami i wartościami wychowawczo – dydaktycznymi zajęć umuzykalniających.
Temat: "Wiosenny wietrzyk"
Pomoce: magnetofon, instrumenty perkusyjne, przedmioty z otoczenia i "skrzyni skarbów"
Cele:
- Rozwijanie muzycznej i poetyckiej wrażliwości dzieci,
- kształcenie wyobraźni i inwencji twórczej.
- Stwarzanie okazji do poznawania swoich możliwości
- Bogacenie mowy, wrażliwości słuchowej oraz umiejętności gry na instrumentach perkusyjnych.
- Inspirowanie dzieci do samodzielnych poszukiwań i działań twórczych.
Przebieg:
- Słuchanie utworu pt. "Wiosenny wietrzyk" J. Kulmowej recytowanego przez nauczyciela
Mały wietrzyk wiosenny
Znalazł szczerbę w płocie - zaświstał
Ledwie w drzewach zaszumi,
Znalazł liski – zapiał na listkach.
Ledwie w krzakach zamruczy,
Czasem w suchych gałęziach zatrzeszczy,
Jeszcze gwizdać nie umie,
Czasem nuci, gdy zagra mu deszczyk,
Jeszcze się uczy.
Albo szemrze w zeszłorocznej trawie,
Albo szepcze tak, że milczy prawie.
Ludzie mówią wtedy: nie ma wietrzyka!
A on jest,
tylko słucha słowika.
- Gdzie grał wietrzyk? – gromadzenie słownictwa, wybór prawidłowych ilustracji.
- Zabawa ruchowa połączona z ćwiczeniami ortofonicznymi
- Spróbujcie naśladować buzią grę wietrzyka
- ponowna recytacja wiersza przez nauczyciela.
Wybieramy 1 dziecko do roli wietrzyka, który poruszać się będzie w różne strony z delikatnym akompaniamentem potrząsanego tamburyna lub marakasów (ze zmianami dynamicznymi).
Do gry na instrumencie wybieramy 2 dziecko,3 dziecko będzie słowikiem. Pozostała grupa dzieci stoi w rozsypce i będzie naśladować odgłosy sugerowane tekstem wiersza.
Dziecko – wietrzyk biega do czasu, gdy dziecko – słowik zagra na trójkącie.
Wietrzyk zatrzyma się i wysłucha improwizacji na trójkącie.
Zabawę powtarzamy kilka razy. Wszyscy wybierają potem to dziecko, które najciekawiej grało na trójkącie i tamburynie.
- Gdzie chciałbyś spotkać wiatr? – scenki pantomimiczne.
- Wiatrowa muzyka – muzykowanie na różnych przedmiotach znalezionych w otoczeniu i skrzyni skarbów.
- tworzenie dźwięków przez chętne dzieci,
- równoczesne odtwarzanie dźwięków przez wszystkie dzieci,
- wykorzystanie akompaniamentu jako tła do wiersza, efekty akustyczne będą wydobywane w odpowiednich momentach recytowanego przez nauczyciela wiersza,
- na zakończenie recytacji dzieci słuchają śpiewu prawdziwego słowika - kaseta
- O czym śpiewa słowik? – praca plastyczna i słowne wypowiedzi dzieci n/t swoich prac.
- Słuchanie prawdziwego wiatru oraz improwizacji dzieci z kasety magnetofonowej - próba samooceny.
METODA EKSPRESJI TWÓRCZEJ K. ORFFA
Zbudowana jest na trzech podstawowych czynnikach: słowie, muzyce i ruchu, które przenikają się wzajemnie i tworzą integralną całość. Celem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samorealizacji i rozwijania inwencji twórczej.
Szeroko rozbudowany i otwarty repertuar ćwiczeń i zabaw daje możliwość rozwijania zdolności oraz wyrównuje braki rozwojowe dziecka. W konkretnym zestawie zbaw i ćwiczeń dominuje jeden element ( z trzech ) inne spełniają rolę towarzyszącą.
Ćwiczenia mowy – służą przyswojeniu przez dzieci zjawisk rytmicznych, dynamicznych oraz przygotowują do wyrazistej i prawidłowej dykcji.
Rytmiczność mowy jest źródłem dziecięcych improwizacji głosem, ruchem, z towarzyszeniem "naturalnych instrumentów" – ręce, nogi:
- Dzieci wystukują rytm do słów
- Dzieci wyszukują odpowiednie słowa do rytmu
- wymawiają teksty wyliczanek, przysłów, porzekadeł, w dowolny sposób: ze zmianą dynamiki, tempa, rejestrów,
Muzyka – moment, w którym dziecko potrafi zaśpiewać tekst z własną melodią jest punktem wyjścia do budowania prostych form muzycznych.
Ruch – z różnych rodzajów tekstów wypływają różne formy ruchowe, w których można stosować instrumenty perkusyjne lub akompaniament naturalny. Występują tu rytmiczne gesty, ruchy, zabawy taneczne i inscenizowane. Chodzi tu o poznanie przez dziecko swoich możliwości ruchowych, wyczucie stosunków przestrzennych i czasowych oraz wdrożenie do współpracy w grupie. Temu celowi służy indywidualne i grupowe eksperymentowanie, odkrywanie. Dając dziecku duży margines swobody pozwalamy mu rozwinąć to, co osobiste, oryginalne, i niepowtarzalne.
Szczególną formą jest improwizacja ruchowa wymagająca fantazji i kultury, zrytmizowania i płynności np: ćwiczenia z gazetą, piłką, obręczą, ćwiczenia z krążkami, odtwarzanie ruchem różnych figur geometrycznych, pantomima, improwizacja ruchowa do muzyki.
Metodę K. Orffa można stosować w krótkich fragmentach oraz w zastawach ćwiczeń ruchowych.
Opracowała: Dorota Fortuna, nauczycielka Przedszkola Miejskiego Nr 11 w Jaśle |
