Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Pedagogizacja rodziców

 

 
1. PARTNERSKA RELACJA RODZICE-NAUCZYCIEL

     Potrzeby rodziców i nauczycieli odnośnie spotkań są bardzo podobne. Sprowadzają się do potrzeby wspólnego zaangażowania w rozwój dzieci. Wiary w ich możliwości i chęci do pokonywania trudności, wyrabiania umiejętności i zdobywania wiedzy. Dobrze, więc pamiętać o tym, że:

  • "zarówno rodzice jak i nauczyciele potrzebują wzajemnej akceptacji, informacji oraz zrozumienia;
  • obie strony wymagają, aby ich starania zostały docenione;
  • obie strony potrzebują szacunku;
  • "rodzice i nauczyciele muszą współpracować i wspierać się wzajemnie, szukać w sobie tego, co najlepsze, by móc to zaofiarować dzieciom."*
     Na kolejnych spotkaniach postaram się przybliżyć państwu problemy, z jakimi uczniowie mogą spotykać się w trakcie nauki w szkole. Istotnym jest, aby wspólnie pomóc dzieciom w zrozumieniu ich własnych uczuć, skierować je na tory sprzyjające samodzielnemu rozwiązywaniu przez nie problemów. Spróbuję zaprezentować państwu sposoby pozwalające skłonić dzieci do dyscypliny - bez uciekania się do stosowania kar. Przedstawię również metody, dzięki którym pochwała przez nas wypowiadana wprawi dziecko w dumę, a krytyka pomaże mu w poprawieniu wyników pracy.
     Spostrzeżenia i refleksje dotyczące metod pracy z dziećmi, to moje przemyślenia po lekturze poradnika edukacyjnego "Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole" autorek A. Faber, E. Mazlish, wydanego przez MEDIA RODZINA w 2002 roku.
Mam nadzieję, że zagadnienia poruszane na wywiadówkach pomogą lepiej zrozumieć nam nasze dzieci. Oczekuję, więc państwa na naszych kolejnych spotkaniach.

2. JAK RADZIĆ SOBIE Z UCZUCIAMI, KTÓRE PRZESZKADZAJĄ DZIECIOM W NAUCE.

     Chcemy, aby nasze dzieci samodzielnie myślały i uczyły się – nie tylko w szkole, ale i w domu. Przypominamy im, że każdy ma prawo do własnych uczuć, opinii i wyrażania ich. Jakże często jednak zaprzeczamy odczuciom dzieci (narzucając im własne zdanie), twierdząc: "nie możliwe, żebyś tak czuł..., myślał", "lepiej zrób jak mówię", "na pewno ci się wydaje".
      Trudno jest nam zaakceptować odczucia dzieci, często tak różne od naszych własnych. Wydaje się nam, że wiemy lepiej, co powinny czuć nasze dzieci i jak postępować. Dlaczego? Prawdopodobnie nam samym nie pozwolono w dzieciństwie zrozumieć naszych uczuć, ani ich akceptować.
     Metoda AKCEPTOWANIA UCZUĆ pozwala dziecku otworzyć się, opowiedzieć o swoich kłopotach. Powinno ono od nas usłyszeć, że jego uczucia są przez nas AKCEPTOWANE, a NIE OCENIANE. Dzięki temu dziecko nabierze odwagi i pewności siebie, podejmie próbę samodzielnego rozwiązywania swoich problemów.
Dlatego:
"Zamiast; Metoda akceptowania uczuć;
  1. zaprzeczać uczuciom dziecka - nazwij je,
  2. krytykować i udzielać rad, gotowych rozwiązań - potwierdź uczucia słowem lub przytaknięciem,
  3. rozsądnie przekonywać i tłumaczyć -daj dziecku w fantazji to, czego nie może mieć naprawdę,
  4. zamiast ignorować uczucia -zaakceptuj uczucia, nawet, gdy zachowanie dziecka nie jest do przyjęcia."*

3. SPOSOBY ZACHĘCANIA DZIECI DO WSPÓŁPRACY

     Większość dzieci przychodzi do szkoły z chęcią do pracy, inne jednak wydają się zagubione. Próba zorganizowania im pracy, przyjmująca formę poleceń, a nierzadko rozkazów nie przynosi efektów.
     Zastosowanie METOD ZACHĘCANIA DO WSPÓŁPRACY, może przełamać opór ze strony uczniów.
Zamiast; Zachęcenie do współpracy;
  1. oskarżać, obwiniać, poniżać, prawić kazania: -opisz problem, to co się stało -udziel informacji co wolno, a czego nie,
  2. rozkazywać, zniechęcać do myślenia, grozić: -powiedz, co czujesz, -zaproponuj wybór, -wyraź to samo gestem lub na piśmie, -wykorzystaj element zabawy można mówić innym głosem, wcielić się w jakąś postać).
     Groźby i rozkazy wywołują u dzieci uczucie bezradności i opór. Wybór otwiera im drogę do nowych możliwości.
     Uczniowie nie lubią wysłuchiwać kazań. Jedno słowo lub gest w ich kierunku zachęcą do zastanowienia się nad problemem i tym, co należy zrobić. Kiedy opisujemy swoje uczucia, powinniśmy wystrzegać się ośmieszania i atakowania dzieci – w przeciwnym razie, nie będą w stanie nas wysłuchać i odpowiedzialnie zareagować.

4. INNE NIŻ KARY SPOSOBY PROWADZĄCE DO DYSCYPLINY

"Dr Haim G.Ginott twierdzi:
Dr Irwin A. H:
Dr Albert Bandura:
Dr Rudolf Dreikurs stwierdza: "*

Skuteczną alternatywą wymierzania kar jest:
  • wskazanie pomocnej metody,
  • wyrażenie stanowczej dezaprobaty,
  • określenie swoich oczekiwań,
  • pokazanie dziecku w jaki sposób może się poprawić,
  • zaproponowanie wyboru,
  • pozwolenie dziecku doświadczyć, jakie są konsekwencje jego zachowania.

5. WSPÓLNE ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW

     Ucząc dzieci jak postępować w trudnych sytuacjach, pokazując jak sobie z nimi radzić i zachęcając do inicjatywy w szukaniu rozwiązań, dajemy im umiejętności, z których mogą korzystać przez całe życie.
METODA ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW składa się z kilku etapów, takich jak:
  • wysłuchanie co czują dzieci i jakie mają potrzeby,
  • wypunktowanie spostrzeżeń i podsumowanie ich punktu widzenia,
  • wyrażenie własnych uczuć i potrzeb,
  • zachęcenie dzieci do wspólnego szukania rozwiązania,
  • zanotowanie wszystkich pomysłów, bez oceniania ich,
  • wspólne zadecydowanie, które pomysły chcemy zastosować i w jaki sposób możemy je wprowadzić w życie.

6. POCHWAŁA, KTÓRA NIE WPRAWIA W ZAKŁOPOTANIE; KRYTYKA, KTÓRA NIE RANI

     Dzieci często czują się bardzo niezręcznie, gdy je chwalimy oceniając. Często pochwałę odrzucają i zaczynają zachowywać się tak, aby nam udowodnić, że na nią nie zasługują.
     Opisywanie osiągnięć dziecka zamiast oceniać je słowem: "grzeczny", "mądry", czy "wspaniale", "pięknie", "świetnie" jest trudne i wymaga od nas wysiłku. Aby powiedzieć dziecku, co widzimy lub czujemy, musimy rzeczywiście patrzeć i poświęcić mu swoją uwagę.
     Pochwała, którą dziecko zaakceptuje i która pozwoli mu zbudować szacunek do samego siebie, to ta, której samo sobie udzieli.
Najpierw jednak dorosły powinien opisać, co dziecko zrobiło, bez oceniania go.
Chcemy żeby dziecko ufało własnemu osądowi, miało tyle pewności siebie aby móc powiedzieć sobie "jestem zadowolony" albo "nie zrobiłem tego jak należy".
      W jaki sposób krytyka, może dzieciom pomóc poprawić się?
Kluczem do osiągnięcia tego celu może być zwrócenie w pierwszej kolejności uwagi na to, co dziecko osiągnęło, a dopiero potem wskazanie, co jeszcze należy zrobić.

7. JAK UWOLNIĆ DZIECKO OD NARZUCONEJ MU ROLI

     Pozytywne lub negatywne role, są tylko rolami. Przypisane dzieciom, zmuszają je do ograniczania się do nich i hamują próby działalności na innym polu.
Dziecko boi się wykraczać poza narzuconą mu przez rodziców bądź nauczycieli rolę. Nie chce ryzykować, że nie dorówna rówieśnikom.
     Powtarzając dziecku w kółko, jaką ma wadę sprawiamy, że czuje się bezradne. Nie potrafi zmienić swojego wizerunku: "gaduły", "guzdrały", "błazna", "awanturnika". Kiedy słyszy, jak wszyscy powtarzają to samo – zaczyna również w to wierzyć.
     Dzieci jednak mogą się zmienić, a my możemy im pomóc uwolnić się od narzuconych ról. Co można zrobić?
  • pokazać dzieciom nowy wizerunek ich samych,
  • stworzyć sytuacje, w których będą mogły postrzegać siebie w inny sposób,
  • dzieci powinny słyszeć, jak mówimy o nich coś miłego,
  • należy określić, jaki model, sposób zachowania chcielibyśmy widzieć,
  • przypomnieć dzieciom ich poprzednie dokonania,
  • powiedzieć, jakie mamy wobec nich odczucia i oczekiwania.



* "Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole" A. Faber, E. Mazlish. MEDIA RODZINA 2002

Justyna Kowalska
(mail justyna_mk@o2.pl)

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 23:19:20
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 23:19:20) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie