Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Niepełnosprawność

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1851 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
Dlaczego taki temat?
     Zostałam do tego zmuszona przez zaistniałą sytuację. Pracuję w szkole jako nauczyciel wychowania fizycznego i w tej roli byłam znana przez uczniów. Jednak przed podjęciem pracy w szkole przez 7 lat pracowałam z dziećmi z mózgowym porażeniem dziecięcym (jestem mgr rehabilitacji i trenerem II klasy sportu).
     W mojej obecności młodzież czuje się dość swobodnie, potrafimy rozmawiać na wiele tematów a ja staram się ich słuchać i nie krytykować ani nie oceniać, jeśli nie wymaga tego sytuacja. Zdarzyło się jednak, że podczas przypadkowo zasłyszanej rozmowy pomiędzy uczniami na temat osób niepełnosprawnych zorientowałam się, że coś jest nie tak. Moi rozmówcy byli osobami sprawnymi i pięknymi jednak ich stosunek do osób "innych" był bardzo oburzający. W pewnym momencie zaczęli opowiadać także dowcipy, które ich bawiły, a mnie przerażały. Uznałam, że kilka moralizatorskich uwag niewiele wskóra. Co najwyżej będą rozmawiać wtedy, gdy nie będę tego słyszała. Poza tym nie chciałam stracić ich zaufania. Było to dla mnie wielkim wyzwaniem.
     Chciałam dotrzeć do ich wnętrza, ale jak. Najbardziej odpowiednimi metodami wydały mi się metody aktywne – drama i elementy pedagogiki Gestalt, czyli "uczenie się na żywo", wykorzystujące ćwiczenia symulujące bezpośrednie postrzeganie rzeczywistości przez wrażenia zmysłowe, dotyk, ruch, pogłębianie doświadczeń przez transpozycję. Ważną cechą owego "indywidualnego, znaczącego uczenia się" są przeżycia samego siebie w twórczych i eksperymentalnych czynnościach, wykonywanych samodzielnie. Jak to określa Burmann "głębokie współbycie", "bycie w samej rzeczy".
     Jak to jednak zrealizować w przypadku tematu niepełnosprawności, kiedy ma się do czynienia z piękną, młodą i sprawną młodzieżą? W szkole nie było w tym czasie uczniów niepełnosprawnych ( pomijając oczywiście chwilowe niedyspozycje, czy wady wzroku).Nie chciałam zmuszać ich do podróżowania po mieście na wózku inwalidzkim, wiedząc, że zdarzają się bardzo mocno zakorzenione przesądy dotyczące proroctwa " bycia na wózku".
     Dlatego postanowiłam ich zaskakiwać nie ujawniając przedwcześnie tematu. Chciałam ich zmusić do innego spojrzenia – nie poprzez moralizatorskie uwagi, ale poprzez ich własne odczucia i zaistniałą sytuację. Chciałam, aby odczuli problem całą swoją osobowością.
     Jak wyglądała lekcja przedstawiłam w poniższym scenariuszu. Chciałabym jedynie dodać, że w klasie były przygotowane wszystkie potrzebne pomoce i porozkładane na stołach (lub obok).
     Lekcja rozpoczęła się od tego, że uczniowie przed wejściem do klasy byli poproszeni o zawiązanie na oczy szalików i dobranie się w pary. Dopiero po spacerze weszli do klasy.
     Lekcja wywarła bardzo duże wrażenie i to nie tylko chwilowe. Dalsze propozycje wynikały z inicjatywy uczniów.
     Jak się okazało, jeden z uczniów był zaangażowany w pracy ze wspólnotą "Burego Misia", zaproponował włączenie się klasy w taką formę pomocy i pomysł został zaakceptowany. Część uczniów włączyła się aktywnie, a pozostali na pewno inaczej patrzą na świat. Zdają sobie sprawę, że jest to sytuacja mogąca dotknąć każdego. Przecież nawet młoda kobieta z wózkiem dziecięcym częstokroć spotyka się z podobnymi problemami natury architektonicznej. Z kolei mieli możliwość poznać przykłady, że niepełnosprawność nie przekreśla marzeń o byciu wielkim i sławnym (Stephen W. Hawking)
Wspólnie obejrzeliśmy także film "Piękny Umysł".

Informacja o grupie :

     Scenariusz lekcji przygotowany na lekcję wychowawczą w klasie trzeciej szkoły ponadgimnazjalnej. Klasa do tej pory pracowała metodami aktywnymi, jednak nie poznała dotąd metody dramy jako całości. W trakcie pojedynczych ćwiczeń dramowych bardzo chętnie i spontanicznie się angażuje.
     Na poprzednich lekcjach omawiany był problem tolerancji.

Techniki i strategie dramowe:

  • rola;
  • "stop klatka";
  • "telefon zaufania"
     Pomoce: wózek inwalidzki, kule, proteza udowa kończyny dolnej, książka Myśliborskiego "Zaopatrzenie ortopedyczne", Encyklopedie, alfabet języka migowego, inhalator, reprodukcje obrazów malowanych ustami przez osoby po amputacji kończyn górnych, artykuł ze "Świata Nauki" o Stephenie W. Hawkingu "Natura czasu i przestrzeni". Informacja o Walterze Dawisie, który choć w dzieciństwie przebył chorobę Heinego – Medina potrafił być wybitnym sportowcem, sięgając po rekord świata i złoty medal olimpijski. Dawis skoczył wzwyż metodą kalifornijską 2,12 m.

Cele lekcji:
  • uczeń poznaje różne aspekty pojęcia niepełnosprawność;
  • uczeń lepiej poznaje potrzeby osób niepełnosprawnych;
  • uczeń nabywa w wyniku proponowanych sytuacji i doświadczeń nowe zachowania, które pozwolą opanować lęk i strach przed nieznanym;
  • młodzież próbuje spojrzeć inaczej spojrzeć na ludzi niepełnosprawnych ruchowo – oni oprócz wady mają również wiele zalet, które pozwalają konkurować i wygrywać.
  • uczniowie rozwijają w sobie dociekliwość poznawczą, ukierunkowaną na poszukiwanie prawdy, dobra i piękna na świecie
  • uczestnicy doskonalą poznawanie swoich odczuć, uświadamiają sobie swoje zachowanie i reakcje.
Przebieg lekcji

NA KORYTARZU
  • Uczniowie w parach – osoba A ma zawiązane oczy, osoba B prowadzi ją na spacer wokół szkoły. Zmiana ról, powrót do klasy.
  • Uczniowie w parach opowiadają sobie wzajemnie co czuli podczas spaceru? Czy mieli pełne zaufanie do partnera? Czy świat którego się nie widzi jest inny?
WEJŚCIE DO KLASY
  • Uczniowie wypisują na kartkach słowa i wyrażenia kojarzące się z pojęciem niepełnosprawność. Prezentują na forum klasy, uzupełniają, dyskutują
  • Uczniowie w grupach 4 –6 osobowych starają się stworzyć definicję niepełnosprawności.
  • Podjęcie przez uczniów próby samodzielnego sformułowania definicji.
  • Uczniowie w grupach ze słowników wypisują definicję słowa niepełnosprawność.
  • Czy nasza definicja była podobna? Czego w niej nie było? Co mnie zaskoczyło?
  • Uczniowie w parach wybierają rekwizyty i zastanawiają się, kim jest osoba do której one mogą należeć? Co może czuć?
  • "Telefon zaufania". Uczestnicy w parach zastanawiają się nad przeszłością i poszukują pomocy dla bohatera tej sytuacji.
  • Uczeń A w roli bohatera z rekwizytem dzwoni do telefonu zaufania. Osoba B w roli psychologa odbiera telefony i udziela rad.
  • Uczniowie w grupach 4 –5 osobowych próbują w "stop klatce" przedstawić swojego bohatera: co się stało?; jakie są jego problemy?
  • Podzielenie się uczniów swoimi doświadczeniami. Która rola była trudniejsza i dlaczego? Refleksje.
  • Uczniowie zastanawiają się jakie uczucia towarzyszyły im, kiedy po raz pierwszy w życiu zobaczyli osobę niepełnosprawną? W parach dzielą się swoimi odczuciami. W grupach 5 osobowych wypisują swoje odczucia. Grupy prezentują swoje reakcje. Jeżeli się pojawi odpowiedz, że czuli lęk nauczyciel skłania do odpowiedzi na pytanie czym był spowodowany. Czy były to obawy uzasadnione? Jednak sami nie sugerujemy odpowiedzi związanej ze strachem. Staramy się skłaniać do mówienia o swoich odczuciach nie naprowadzając uczniów na odpowiedz. Staramy się nie komentować ich wypowiedzi. Oni sami najlepiej wiedzą jak się czuli.
  • Wspólnie zastanawiamy się, jak można pomóc osobom niepełnosprawnym
Praca domowa:
  • zastanów się dokąd mógłbyś się dostać będąc osobą na wózku inwalidzkim (do którego sklepu, przychodni, banku)?
  • przeprowadź rozmowę z pracownikiem Urzędu Miasta i Gminy w naszym mieście na temat jak porozmawiać z Burmistrzem czy Starostą w naszym mieście. Rozmowę przeprowadzi tylko ustalona grupa uczniów. (Do budynku urzędu wykonany jest podjazd, jednak na parterze znajduje się tylko kiosk i urząd pracy. Do pozostałych pomieszczeń prowadzą schody a w budynku nie ma windy).
  • Tworzymy mapę miejsc niedostępnych.
  • Tworzymy program działania. Co mogą zrobić mieszkańcy miasta aby pomóc niepełnosprawnym? Co można zmienić na gruncie ustawodawczym? Co możemy zrobić my sami?
  • Zachęcamy młodzież do podjęcia jakiejś inicjatywy mogącej pomóc osobom sprawnym inaczej.
Małgorzata Olczyk – Szumińska
Nauczyciel Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Policealnych
im. Mikołaja Kopernika
w Nowym Tomyślu

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie