1.Identyfikacja problemu.
Sandra jest ośmioletnią dziewczynką uczęszczającą do grupy specjalnej. Rozwój psychoruchowy Sandry jest wyraźnie opóźniony. Sprawna ruchowo, niesamodzielna w zaspokajaniu własnych potrzeb. Cechą, która wyróżnia dziewczynkę jest zachowanie autystyczne. W jej zabawie nie ma różnorodności, jedną zabawką potrafi bawić się bardzo długo wprawiając ją w ruch. Przejawia obojętność w stosunku do osób dorosłych i do innych dzieci w grupie – nie wykazuje zainteresowania wspólną zabawą. Kontakt z osobą dorosłą dochodzi do skutku tylko wtedy, gdy inicjuje ja dorosły ale i wtedy bywa zaniepokojona. Unika kontaktu wzrokowego. Nie zwraca uwagi na pojawienie się kogoś nowego w otoczeniu. Kiedy nie chce wykonywać proponowanego jej zadania lub czynności manifestuje to krzykiem i/lub autoagrasją. A gdy wykonuje zadanie to bez koncentrowania na nim uwagi. Swoje potrzeby sygnalizuje posługując się ręką dorosłego, ale też krzykiem, płaczem. Kontakt fizyczny (pieszczoty) jest możliwy tylko wtedy, gdy sama go zaakceptuje, zazwyczaj jednak reaguje odpychając dorosłego. Bawiąc się bardzo często posługuje się jedną (głównie lewą) ręką, ponieważ palec wskazujący drugiej ręki (prawej) ma włożony do ucha, a środkowy do ust.
2.Geneza zjawiska.
Dziecku postawiono następującą diagnozę:
Uraz okołoporodowy. Wcześniactwo. Wylew wewnątrzczaszkowy. Stan po ropnym zapaleniu opon mózgowo – rdzeniowych. Wodogłowie. Cechy mózgowego porażenia dziecięcego. Podejrzenie epilepsji. Dziewczynka nie rokuje nadziei, aby w przyszłości mogła podjąć naukę w szkole ogólnodostępnej. W poradni Psychologiczno – Pedagogicznej Zespół Orzekający składający się z lekarza med., psychologa, pedagoga oraz przewodniczącego zespołu otrzymała następującą opinię:
Dziewczynka została zgłoszona do poradni przez matkę. Pochodzi z pełnej rodziny. Matka troskliwie opiekuje się córką. W rozwoju anamnestycznym pojawiły się trudności, które miały wpływ na aktualny stan zdrowia dziecka (poród przedwczesny, skala Apgar 7, rozpoznano po urodzeniu ropne zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych, badaniem USG wodogłowie oraz cechy wlewu dokomorowego). Podejrzewano także epilepsję i cechy autyzmu. Zdiagnozowano mózgowe porażenie dziecięce. Sandra jest pod stałą opieką neurologa i rehabilitacyjną. Przeprowadzone badanie psychologiczne, a także dane z wywiadów i obserwacji potwierdzają, że rozwój psychoruchowy Sandry jest wyraźnie opóźniony i stwierdza się upośledzenie umysłowe w stopniu głębokim. Sandra jest zupełnie niesamodzielna w zaspakajaniu potrzeb życia codziennego. Wymaga pomocy w karmieniu, jest pieluchowana. Dziewczynka porusza się samodzielnie. Jest bardzo ruchliwa, pokonuje przeszkody z pomocą. Bawi się piłką. Słaba jest sprawność manualna – dominuje chwyt dłoniowy prosty. Rysunek na poziomie bazgrot, nieróżnicowany kolorystycznie. Mowa na etapie gaworzenia, słowa: ma-ma, ta-ti, ba –ba, znaczeniowo poprawnie użyte.
Sandra reaguje na swoje imię. Nie spełnia poleceń. Przytula się do matki. Okresowo dziewczynka bywa nadruchliwa, występują epizody autoagresji, ale bez zagrożenia zdrowia i życia. Dziewczynka reaguje na zmiany pogody. Potrafi bawić się sama. Noe wskazuje części ciała, nie ma wykształconego schematu przestrzennego. Chętnie ogląda baji w telewizji, lubi oglądać różne rzeczy – bierze różne przedmioty do ust. Sandra nie rozpoznaje obrazków, nie bawi się w zabawy naśladowcze.
3.Znaczenie problemu.
Dziecko autystyczne cały czas bada otoczenie, ale jego zaburzony układ sensoryczny sprawia wiele trudności, wobec czego prowadzi poszukiwania tylko wtedy, gdy może je kontrolować. Nie przechodzi na inne obszary, bo się boi. Ze względu na swój "uszkodzony" układ nerwowy próbuje całkowicie panować nad doznaniami, z którymi musi sobie radzić jego mózg. Wszystkie bodźce jakie do niego napływają są niejasne i wieloznaczne. Ponieważ niejednoznaczne bodźce docierają do mózgu poprzez zaburzony układ sensoryczny, dziecko autystyczne nie potrafi ich uporządkować, może je tylko gromadzić i przechowywać.
Z powodu zaburzeń percepcyjnych postępowanie dzieci autystycznych, wbrew temu, czego się od nich oczekuj, jest niezgodne z wzorcami zachowania , nie tylko tymi, które podlegają uczeniu, ale i pierwotnymi, instynktownymi. Dlatego dzieci te są inne. Dlatego stale grozi im opuszczenie. Łamią wszelkie, nawet pierwotne, wspólne dla całego świata zwierzęcego, pierwotne zasady. Zaburzenia układu sensorycznego sprawiają, że odbierają zniekształcony świat i wybierają raczej uwięzienie we własnym wnętrzu, niż walkę z przerażającym, wciąż zmieniającym się i przede wszystkim na pozór wrogim otoczeniu. Bez dokonania zmian w systemie percepcji są skazane na uwięzienie we własnych ciałach.
4.Prognoza
Prognoza negatywna – zachowania autystyczne mogą uniemożliwiać jakikolwiek rozwój dziecka. Brak bodźców z zewnątrz może spowodować pogłębienie się zjawiska zamykania się w sobie. Zainteresowanie przedmiotami, mające znamiona fiksacji utrudniają rozwój społeczny dziecka.
Prognoza pozytywna – stymulacja zaburzonych zmysłów pozwoli na lepszy odbiór bodźców zewnętrznych docierających do dziecka. Poprawa przewodzenia sensorycznego może uwolnić je od sensoryzmów(ciągłe trzymanie palca w uchu i ustach) i pozwoli mu zwracać uwagę na to, co chcemy, aby reagowało. Ćwiczenia stymulujące budzące zainteresowanie dziecka mogą doprowadzać do przerywania zachowań autystycznych i rozwoju umiejętności naśladownictwa, oraz mogą rozwinąć umiejętność koncentracji uwagi, co w dalszej terapii może zaowocować postępami w rozwoju pychomotorycznym.
5.Propozycje rozwiązań.
- Stymulowanie zaburzonych kanałów sensorycznych poprzez programy stymulacji słuchowej, węchowej, wzrokowej.
- Kierowanie zabawy ruchowej w celu wyzwalania własnej inicjatywy, oraz aktywności dziecka.
- Wykorzystywanie spontanicznej działalności dziecka do kontynuawania tego, co zostało przez nie rozpoczęte.
- Rozwijanie postawy współdziałania z osobami dorosłymi.
- rozwój społeczny – poprzez doskonalenie procesu komunikowania się.
- Rozwój samoobsługi.
6.Wdrażanie oddziaływań.
6.1.Program słuchowy:
- Przykładamy dłoń i pukamy do ucha (5x po 3 pukania)
- Szeptanie do ucha
- Ćwiczenia z opaskami, które mają dzwoneczki. Umieszczamy je na ręce lub nodze dziecka, a ono stara się poruszać ręką lub nogą
- Ćwiczenia ze stetoskopem
- Rozpoznawanie dźwięków z kaset
- Uderzanie pałeczką w różne przedmioty – naśladowanie pokazu nauczyciela.
6.2.Program węchowy:
- Delikatne, łagodne zapachy (kremy, dyskretne perfumy, soki z owoców, delikatne mydła), które prezentujemy z pewnej odległości. Za każdym razem uprzedzamy dziecko, co będzie wąchało. Z czasem podajemy zapachy intensywniejsze (chrzan, ocet, cebula, intensywne perfumy).
6.3.Program stymulacji wzrokowej:
- Ćwiczenia w zaciemnionym pomieszczeniu (ćw. z latarką – dziecko wodzi za źródłem światła, zapalanie, gaszenie światła)
- Praca z planszami kontrastowymi.
6.4 Usprawnianie zachowań społecznych:
- zabawa w niespodziankę (szukanie np. cukierka pod kubkiem) – rozwój współdziałania,
- Zabawa z ręcznikiem (zakrywanie twarzy dziecka, po czym odkrywanie jej i zmuszanie do spoglądania na twarz nauczyciela)
- Zabawa z koniem na biegunach –współdziałanie w zabawie
- Zabawy samochodami – umiejętność współdziałania i umiejętności zabawy
6.5.Ćwiczenia metodą W. Sherborne
- "kołyska" – opiekun siada za dzieckiem i nadając swemu ciału kształt "fotela", delikatnie kołysze je z boku na bok nucąc przy tym:
- Turlanie – dziecko leży na plecach a opiekun zgina jego prawą nogę w kolanie i kładzie w poprzek ciała, ułatwiając w ten sposób obrót w lewo;
- Próby utrzymania równowagi i ciężaru ciała: -opiekun, leżąc na plecach (nogi zgięte), podtrzymuje za ręce dziecko leżące na brzuchu na jego goleniach, w kolejnych próbach dziecko kładzie również na swoich stopach;
- ciągnięcie – dziecko leży na plecach a opiekun trzymając je za kostki ciągnie je po materacu, zachęcając do patrzenia mu w oczy.
6.6 Ćwiczenia metodą Knill’a – program "Dotyk i komunikacja"
6.7 Usprawnianie koncentracji uwagi i koordynacji wzrokowo – ruchowej:
- Zabawy balonem lub bańkami mydlanymi – prowokowanie do spoglądania na różne przedmioty umieszczone w różnej odległości od oczu, po różnym kątem, poruszające się pionowo i poziomo.
- Nakładanie klocków na patyczek – kontrola nad motoryką małą.
- Wkładanie klocków do wytłoczków z jajek lub do butelki.
- Wkładanie ołówków do otworków, chwytanie kredki i wykonywanie przypadkowych ruchów
6.8 Rozwijanie samoobsługi
- dokładne żucie pokarmów, właściwe posługiwanie się kubkiem i łyżką,
- zajmowanie przydzielonego miejsca przy stoliku,
- nauka amodzielnego zdejmowania, nakładania odzieży,
- nauka posługiwania się łyżką: zabawy z łyżką – przesypywanie kulek z pojemników za pomocą łyżki,
- zachęcanie do trzymania łyżki podczas karmienia,
- samodzielne jedzenie ciastek, chleba.
7.Efekty oddziaływań.
Sandra po roku systematycznych ćwiczeń poczyniła widoczne postępy. Wykazuje duże zainteresowanie programami stymulacji zmysłów. Zainteresowana jest dźwiękami, naśladując ruchy nauczyciela, sama potrafi bawić się instrumentami perkusyjnymi. Chętnie słucha muzyki. Dużą przyjemność sprawiają jej doznania węchowe i wzrokowe, potrafi na dłużej skupić uwagę w trakcie ćwiczeń stymulacji tych zmysłów. Nastąpił postęp w zakresie rozwoju społecznego. Dziewczynka częściej potrafi komunikować swoje potrzeby, choć ciągle posługuje się ręką dorosłego. Coraz częściej sama inicjuje kontakt z dorosłym, chętnie się przytula, szuka pociechy. Chętnie ćwiczy metodą Knill’a. W początkowym okresie nie kończyła programu, reagowała krzykiem na próby zatrzymania jej. Obecnie żywo reaguje na pierwsze dźwięki znanej muzyki, zapowiadającej początek ćwiczeń. Choć zdarzają się jeszcze zachowania zakłócające ćwiczenia, to jednak jest to czas w którym dziewczynka bywa odprężona, chętnie poddająca się działaniom dorosłego, a nawet inicjująca ćwiczenia. W ciągu dnia w trakcie swobodnych działań poddaje się ćwiczeniom metodą W. Sherborne. Choć rzadko zdarza się wykonać pełny zestaw, to ulubionym ćwiczeniom Sandra poddaje się chętnie (ciągnięcie za nogi, kołyska), co wykorzystywane jest do ćwiczenia koncentracji uwagi. W trakcie swojej zabawy pozwala dorosłemu włączyć się do działań, choć ciągle jest to krótki czas pełnego współdziałania, nie przejawia też zainteresowania innymi dziećmi, ani zabawą z nimi. Jednak jest coraz więcej ćwiczeń z zakresu koordynacji wzrokowo - ruchowej, którymi Sandra jest zainteresowana i które w ciągu następnego okresu pozwolą jej czynić postępy. A dzięki ciągłej stymulacji i przebywaniu wśród osób dorosłych i dzieci, Sandra ma możliwość badania świata w poczuciu bezpieczeństwa, a niekiedy zrozumienia złożonego otoczenia.
Opracowanie: mgr Wiesława Paszek
literatura:
Carl H. Delakato -"Dziwne, niepojęte Autystyczne dziecko" fundacja Sinapsis W-wa 1995
W. Sherborne- "Ruch rozwijający dla dzieci" Wyd. Naukowe PWN W-wa 2002 |
