Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Opis i analiza przypadku dziecka zagrożonego niedostosowaniem społecznym

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 6221 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
Opracowała : nauczyciel mianowany - mgr Mariola Wiśniewska Ośrodek Szkolno - Wychowawczy w Braniewie

I. Identyfikacja problemu


Od pierwszych dni pobytu w Ośrodku Szkolno - Wychowawczym w Braniewie, Krystian sprawiał trudności wychowawcze. Był niezdyscyplinowany na lekcjach, konfliktowy i agresywny wobec rówieśników, lekceważył dorosłych, a szczególnie matkę. Z rozmowy z matką wynikało, że już wcześniej sprawiał kłopoty wychowawcze, co powodowało, że był nieakceptowany przez rówieśników.
Obserwacja umiejętności wychowanka przeprowadzona przeze mnie w ciągu miesiąca wykazała, że chłopiec jest dobrze przygotowany do nauki. Obawiałam się, że negatywne zachowanie może mieć w przyszłości ujemny wpływ na osiąganie postępów w nauce oraz trudności w komunikowaniu się z rówieśnikami. Postanowiłam głębiej poznać przyczyny niewłaściwego zachowania dziecka i pomóc mu w dostosowaniu się do obowiązujących w szkole zasad i norm społecznych.


II. Geneza i dynamika zjawiska

Po przeczytaniu dokumentacji chłopca i rozmowie z matką, uzyskałam pewne dane o rodzinie i co najważniejsze informacje o zachowaniu Krystiana w domu i w szkole macierzystej. Matka wychowywała K. i jego starszą siostrę samotnie. Ojciec dzieci bardzo rzadko kontaktował się z nią w sprawie wychowania dzieci. Nie wspierał jej finansowo, ponieważ jak sam twierdził nie miał pracy. Jego rola ograniczyła się tylko do dania dzieciom nazwiska. Jako małe dziecko Krystian był bardzo wesoły, żywy. U matki w tym okresie pojawiły się pierwsze objawy choroby schizofrenicznej. Była pod stałą kontrolą lekarza psychiatry. Jej pobyt w szpitalu sprawił, że dzieci przebywały w
Pogotowiu Opiekuńczym. Kiedy Krystian poszedł do szkoły zaczęły się pierwsze problemy. Chłopiec znał grono kolegów, z którymi chodził na wagary. Nie odrabiał lekcji, zaczynał palić papierosy i próbował pić piwo. Na jakiekolwiek zakazy ze strony matki Krystian reagował agresywnie. Agresja pogłębiała się wtedy, gdy matka zaczęła bić dziecko. Chłopak próbował wtedy uderzyć ją, albo uciekał z domu i wracał po kilku godzinach. Z dokumentacji wynikało, że matka biła syna wszystkim co miała pod ręką: pasek, kij, kabel. Przestała w ogóle nad nim panować. Wywiad z matką uświadomił mi , że jest ona mało wydolna wychowawczo, a moją rolą będzie uświadomienie jej popełnionych błędów i skłonienie do zmiany postawy rodzicielskiej.

Wraz z narastającymi objawami agresji rosła niechęć wychowanków do dziecka, przejawiająca się w:

- ustawicznych konfliktach rówieśniczych,
- nieustannych skargach na chłopca,
- odrzuceniu Krystiana w zabawach i pracach zespołowych.

Zauważyłam jeszcze jedno zjawisko: w opinii dzieci wszystko złe co działo się w szkole lub w grupie, było „zasługą” Krystiana, bez względu na to, czy chłopiec uczestniczył w wydarzeniach, czy nie. Obserwacja, analiza różnych zachowań i reakcji na Krystiana nauczycieli i wychowanków, poznanie środowiska rodzinnego dziecka, rozmowy z nauczycielami i wychowawcami, pozwoliły mi na wysunięcie wniosku, że przyczyna niedostosowania społecznego ma swój początek w środowisku rodzinnym dziecka, obowiązujących w nim metod wychowawczych, braku pozytywnych wzorców.

Krystian jest „złym” dzieckiem, bo:

- matka jest nieudolna wychowawczo,
- brakuje konsekwentnych poczynań matki wobec syna,
- niewielkie pozytywne wsparcie ze strony domu, pozostawienie „samemu sobie” z
możliwością decydowania o swoim postępowaniu.

Konsekwencją powyższego było:

1) spędzanie wolnego czasu przed blokiem w towarzystwie osób stanowiących zły
wzór do naśladowania,
2) brak konsekwencji za swoje postępowanie w szkole i poza szkołą,
3) zachowania agresywne nieadekwatne do sytuacji,
4) nieprzestrzeganie norm szkolnych,
5) wulgarne słownictwo,
6) nieakceptowanie przez grupę niegrzecznego, dokuczliwego kolegi,
7) próby zwrócenia na siebie uwagi za wszelką cenę np. niewłaściwym
zachowaniem.


III.Znaczenie problemu


Zaobserwowany problem nieprzystosowania społecznego jest bardzo ważny i wymagał interwencji ze strony wychowawcy. Dzieciom sprawiającym kłopoty wychowawcze należy się szczególna uwaga i zainteresowanie ze strony dorosłych. Brak akceptacji ze strony rówieśników znacznie ogranicza szanse rozwoju społecznego. Niemożliwość uczenia się prawidłowych zachowań, pozwalających na satysfakcjonujące kontakty z dziećmi, powoduje obniżenie poczucia własnej wartości. Kłopoty wychowawcze są częstą przyczyną niechęci do szkoły i trudności dydaktycznych. U dzieci , o zaburzonych wzorcach zachowań, sytuacja szkolna i jej wymagania eksponują wszystkie deficyty i urazy. Bez specjalnego podejścia do tych zachowań, można tylko pogorszyć stan dziecka i pogłębić jego urazy. Stąd konieczność lepszego rozumienia przyczyn zachowań dzieci, sprawiających trudność nauczycielom i przeszkadzających w realizowaniu zajęć.
Korygowanie zaburzonych zachowań można podejmować na kilka sposobów. Po pierwsze, poprzez tworzenie sytuacji, w których nie dochodzi do potwierdzania „zapisów” związanych z urazowymi doświadczeniami. Po drugie, poprzez tworzenie sytuacji, z których wynika treść korygująca, czyli podważająca treści urazowe. Po trzecie, poprzez sytuacje, w których dziecko w bezpieczny sposób, może pokazywać swoje emocje, a towarzysząca mu osoba umie go wspierać w takiej chwili np. nie bojąc się tych emocji, nie zaprzeczając im, a pomagając odreagować je (blokując jedynie ewentualnie zachowania destrukcyjne i autodestrukcyjne). Może to pomóc


dziecku dając prawdziwe informacje, które wpływają na wzrost jego poczucia bezpieczeństwa. Najskuteczniejsze oddziaływanie mają sytuacje posiadające wszystkie wymienione wyżej atrybuty.

Zaburzone zachowania będą się zmieniać, gdy treści urazowe będą poddawane korekcji przez sytuacje dobre dla dziecka. Czas potrzebny na te zmiany jest sprawą indywidualną. W koncepcji wspierania rozwoju dziecka i pomagania mu w pozbywaniu się urazów zawarte jest założenie, że szybki i efektywny rozwój, zmiany i uczenie się może zachodzić wtedy, kiedy dana osoba znajduje się w bezpiecznej dla siebie sytuacji. Jest wówczas możliwe pełne skupienie się i otwarcie na nowe treści, a także pełne wykorzystywanie np. swojej inteligencji do rozwiązywania problemów. Wychowywanie dzieci powinno zmierzać do tworzenia takich właśnie sytuacji i mieć głównie na celu pomoc w harmonijnym i wszechstronnym jego rozwoju.


IV. Prognoza


1.Negatywna w przypadku zaniechania oddziaływań:

- brak umiejętności zachowań prospołecznych,
- wzrost konfliktów w kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi,
- pogłębianie zachowań agresywnych,
- zagrożenie bezpieczeństwa i zdrowia dziecka i rówieśników,
- izolacja w grupie rówieśniczej,
- niekorzystny wpływ dziecka na zespół klasowy,
- nieadekwatna samoocena i samoakceptacja,
- powstawanie trudności dydaktycznych,
- rozpad więzi emocjonalnej z matką.






2. Pozytywna w przypadku wdrożenia oddziaływań:

- nabywanie umiejętności panowania nad negatywnymi emocjami,
- zachowania adekwatne do sytuacji,
- zmniejszenie ilości konfliktów,
- przestrzeganie zasad i norm społecznych,
- nawiązanie właściwych relacji społecznych z rówieśnikami i dorosłymi,
- poprawa wizerunku dziecka,
- akceptacja grupy rówieśniczej,
- nawiązanie współpracy w relacjach: placówka - dom rodzinny,
-zmiana metod wychowawczych matki.



V.Propozycje rozwiązań

Celem głównym moich oddziaływań wychowawczych jest doprowadzenie do zaniechania niewłaściwych zachowań w stosunku do rówieśników, rozwinięcie umiejętności prawidłowego funkcjonowania w grupie, wdrażanie do akceptacji zasad i norm społecznych.


Zadania naprawcze:

1)aranżowanie sytuacji wychowawczych umożliwiających dziecku
rozładowanie napięcia emocjonalnego,
2) zlecenie zadań, w których dziecko może odnieść sukces i przy każdej
nadarzającej się okazji nagradzanie zachowań pozytywnych,
3) przydzielenie Krystianowi „ról społecznych” na rzecz grupy,
4) indywidualne i systematyczne rozmowy z chłopcem,
5) stała kontrola ,obserwacja, konsekwentne i natychmiastowe reagowanie
na przejawy agresji i negatywne zachowania dziecka,
6) dostarczenie dziecku pozytywnych wzorców do naśladowania,
7) terapia indywidualna prowadzona przez pedagoga,
8) wspólne analizowanie z wychowankami powstałych konfliktów,
9) praca nad integracją grupy,
10) systematyczne rozmowy z matką dziecka w celu weryfikacji jej metod
wychowawczych.


VI. Wdrażanie oddziaływań


Działania prowadziłam dwupłaszczyznowo - pracując z dzieckiem i grupą. Po ukończeniu warsztatów „Trudni uczniowie i sposoby postępowania z nimi” i pogłębieniu wiadomości, postanowiłam wiedzę wykorzystać do rozwiązania problemu w następujący sposób: pracowałam nad integracją grupy i poprawą zachowania Krystiana. Często tematyka zajęć oscylowała wokół nurtującego mnie problemu wychowawczego. Na zajęciach prowadziłam zabawy i ćwiczenia integrujące zespół. Krystian miał podczas nich możliwość znalezienia ujścia dla nadmiaru energii i być po nich bardziej opanowany. Badania psychologa i pedagoga potwierdziły przeciętne możliwości intelektualne dziecka. Krystian bardzo polubił wykonywanie zadań dodatkowych na rzecz grupy, doskonale pełnił role dyżurnego i pomocnik wychowawcy. Prowadziłam indywidualne rozmowy z chłopcem w celu rozwiązywania aktualnych konfliktów i innych przejawów jego niepożądanych zachowań. Wprowadziłam i konsekwentnie stosowałam grupowy system nagród i kar w postaci znaczków za pozytywne i negatywne zachowania. Krystian raz w tygodniu uczęszczał na indywidualne zajęcia terapeutyczne z pedagogiem. Systematycznie informowałam matkę o powodzeniach i kłopotach syna. W trakcie rozmów udzielałam jej porad wychowawczych i wskazywałam sposoby rozwiązywania problemów z dzieckiem.





VII. Efekty oddziaływań

Zastosowane przeze mnie działania przyniosły oczekiwane efekty. Krystian znalazł akceptację w grupie, zmniejszyła się wyraźnie ilość konfliktów koleżeńskich, zmniejszyła się liczba przypadków zachowań negatywnych chłopca, a jego postępowanie uległo znacznej poprawie. Koledzy przestali za wszystko winić Krystiana. Odnoszone przez chłopca sukcesy poprawiły jego wizerunek w oczach rówieśników. Nawiązał przyjazne kontakty z chłopcami.
Zrozumiał, że należy przestrzegać zasad dobrego zachowania się w grupie i szkole, że społeczne normy zachowania obowiązują także jego. W sytuacjach konfliktowych coraz częściej reagował adekwatnie. Próbował rozwiązywać je szukając pomocy wychowawcy. Jednolite oddziaływanie szkoły i wychowawców w grupie wzmocniło poczucie bezpieczeństwa chłopca i kształtowało osobowość dziecka w pożądanym kierunku. Zainteresowanie matki postępami syna i poświęcanie mu uwagi, wzmocniło więź emocjonalną, co wpłynęło na poprawę zachowania chłopca.



Bibliografia :
H. Spionek, „Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne”, PWN Warszawa 1985
M. Przetacznik-Gierowska, G. Makiełło-Jarża, "Psychologia rozwojowo-wychowawcza wieku dziecięcego", WSiP Warszawa 1985


Opracowała mgr Mariola Wiśniewska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie