|
SCENARIUSZ
Przygotowała mgr Galina Lebowska przy współpracy z mgr Katarzyną Tuszyńką i mgr Beatą Matyjaszek
DEKORACJE:
Mapy Państw, prospekty, widokówki, / ewentualnie Flagi/
Prowadzący 1 osoba
Podróżujące 2 osoby/ 1 osoba uczy się języków obcych; 2 osoba ma niechęć do języków obcych/
Kolonie niemieckie, przedstawiciele Francji w Niemczech, Francuzki, Włoszki, Hiszpanka , Wilnianka, Rosjanie
Wstęp:
Prowadzący:
Dzisiaj po raz pierwszy obchodzimy w naszej szkole Europejski Dzień Języków Obcych. Z tej okazji przygotowaliśmy przedstawienie. Chcieliśmy pokazać, jak trudno jest podróżować po świecie nie znając języków, a przy tej okazji podkreślić ważność nauki języków obcych, na co dzień.
Niedawno jeszcze cieszyliśmy się wakacjami, które niestety bardzo szybko upłynęły, bowiem ponownie zasiedliśmy w ławkach szkolnych, już niektórzy z was mają pierwsze oceny. Dlatego też chcemy wrócić wspomnieniami do pięknych chwil wakacyjnych. Chcemy zaprezentować wakacje dwóch uczniów, którzy mieli okazje pojechać w świat, poznać nowych kolegów, nowe kraje, jak również wykorzystać swoją znajomość języków obcych.
Być może niektórych z was spotkała kiedyś równie podobna sytuacja.
Serdecznie zapraszamy.
Statysta: AKT 1 / POLSKA/
Na dworcu spotyka się dwóch chłopców
Paweł:
Jestem Paweł, a ty?
Adam:
Jestem Adam.
Paweł:
Miło mi cię poznać. Wybieram się po raz pierwszy za granicę, zawsze spędzałem wakacje w domu. W tym roku miałem szczęście. Brałem udział w konkursie języka niemieckiego i uzyskałem I miejsce. Jako nagrodę otrzymałem propozycję wyjazdu na kolonie międzynarodowe. Zawsze marzyłem o tym, by wyjechać gdzieś daleko na wakacje i móc wykorzystać swoją wiedzę. Być może poznam nowych kolegów. Czy ty również jedziesz na kolonie.?
Adam:
Tak, ale ja, co roku jeżdżę z rodzicami do Niemiec do rodziny. Natomiast w tym roku rodzice z braku urlopu postanowili opłacić mi wyjazd na kolonie międzynarodowe. Problem tylko polega na tym, że ja nigdy nie chciałem uczyć się języka ani to niemieckiego ani żadnego, to takie uciążliwe i nudne ciągle wkuwać słówka. W Niemczech np. wszędzie jeździłem z kuzynem, gdy czegoś nie rozumiałem zawsze mi tłumaczył. Ale wiesz, tym razem mam obawy, nie wiem czy na tych koloniach będzie jakiś polski opiekun.
Paweł:
Ja się nie martwię, oprócz niemieckiego trochę znam angielski, znam trochę słów po francusku, po włosku., a poza tym wziąłem ze sobą rozmówki polsko- włoskie, polsko- francuskie.
Nadjeżdża autokar.
Adam:
Chodź wsiadamy. /Wsiadają. Jadą . Zmiana dekoracji. /
Statysta:
Akt 2 - BERLIN/ (Dekoracja nr 2- Niemcy)
Wysiadają obydwoje. Na dworcu tłum ludzi.
Adam:
A więc jesteśmy i co dalej.
Paweł:
Chyba musimy zaczekać. Ktoś po nas przyjdzie. Po chwili. Spójrz. Widzisz idą jakieś dziewczyny, może to po nas.
/Z tłumu wyłaniają się dwie osoby i idą w kierunku Pawła i Adama. Na klapie marynarki mają identyfikatory. Są to przedstawicielki organizatorów kolonii w Niemczech. Podchodzą do naszych bohaterów./
Przedstawicielka 1:
Hallo! Sind Sie Adam und Paweł aus Polen?
/ Adam zmieszany, bo nie rozumie/
Paweł:
Ja, das sind wir. Ich bin Paweł und/ wskazuje na Adama/ er ist Adam. Leider spricht er kein Deutsch.
Przedstawiciel 2:
Wir freuen uns Sie zu begrüssen.Gleich fahren wir mit der U-Bahn Zum Treffpunkt, wo Sie andere Teilnehmer kennen lernen. Fast alle sind schon gestern angekommen.
/Adam nadal jest zmieszany/
Paweł /krótko tłumaczy mu/:
Nie martw się zabierają nas do głównego miejsca zbiórki.
Miejsce zbiórki:
Kolonie z różnych państw
Przedstawiciel:
Paweł i Adam próbują nawiązać nowe znajomości, Adamowi niestety nie idzie to dobrze, bo nie zna żadnego języka obcego.
Organizatorzy:
/Następnie organizatorzy proponują, aby uczestnicy zaprezentowali jakąś piosenką ze swojego kraju, którą mogliby wszyscy zaśpiewać./
Wir haben eine Idee. Jedes Land sollte ein Lied vorführen, so dass alle könnte es singen.
Pawel und Adam könnten Sie uns ein Lied aus Eurem Land präsentieren?
Paweł:
Paweł proponuje Adamowi piosenkę ,,Panie Janie, Panie Janie pora wstać”, śpiewają wszyscy, następnie Niemcy po niemiecku,, Bruder Jacob”, Francuzi po francusku.
/Dzieci się rozchodzą. Na scenie zostają Paweł i Adam./
Statysta:
Akt 3 – PARYŻ
( Chłopcy stoją na uboczu, rozmawiają. Po drugiej stronie przechadzają się Francuzki, gra muzyka walczyki paryskie.)
Dziewczyna 1:
Oh, il fait beau aujourd`hui (o, il fe bo ożurgłi)
Dziewczyna 2:
Oui, c`est vrai (Łi, se wer)
( Chłopcy podchodzą do nich)
Adam:
Cześć, jak macie na imię?
Dziewczyna 3: ( oburzona)
Qu`est-ce qu`il veut? (Keskil wy)
Adam:/ do Pawła/
Co ona chce?
Paweł:
Ona pyta, czego ty chcesz? ( Zwraca się do dziewczyn)- Comment vous vous appelez? ( Komą wu wu zaple?)
(dziewczęta przedstawiają się po kolei)
Paweł:
Moi, je`m appele Paul et lui ces`t Adam ( mła Zymapeł Pol a łli se Adą)
Dziewczyna 4:
Voulez –vous aller a la disqotheque? ( vule vu ale a la diskotek?)
Paweł: Oui! (łi) ( zwraca się do kolegi) – idziemy z nimi na dyskotekę?
Adam:/ zrezygnowany/
E tam, ja nie jadę. Nie potrafię z nimi porozumieć się.
Dziewczyny:
Allez! Allez!
Paweł:
Non, merci. Au revoir. / Ną mersi orewła/
Dziewczyna 5: /zdziwiona/
Non?
Dziewczyna 6: / dumna/
Tant pis/ Tą pi/ Au revoir/ Au orewła/
( Dziewczyny odchodzą w jedną stronę, a chłopcy w drugą)
Paweł:
Ale ty jesteś no! Takie fajne laski!
Adam:
E tam!
Paweł:
Chodź jedziemy do Włoch. Może tam wreszcie kogoś poznasz.
( Chłopcy wychodzą. Na scenie pojawiają się Włosi siedzący przy stole. Jedzą spaghetti, rozmawiają głośno)
Statysta:
Akt 4- WŁOCHY
( Chłopcy odchodzą do Włochów)
Paweł:
Ciao ragazzi!( czał ragcci!)
( Włosi wstają i się witają)
Włoch1 do Pawła:
Ciao! Come stai? ( Czai, kome staj?)
Paweł: Bene
( Wszyscy siadają przy stole)
Włoch 1 do Pawła:
Come tichiami? ( Komet i kojami)
Paweł:
Mi chiamo Paolo ( wskazuje na Adama) e lui ... ( Mi kijami Paolo e luj…)
Adam: zdenerwowany wstaje i krzyczy na Pawła:
Luj, jaki Luj?!
( Włosi też denerwują się z zaistniałej sytuacji, wstają i krzyczą, wymachują rękoma)
Paweł:
Nie denerwuj się. Chciałem cię przedstawić, bo ty nie znasz włoskiego.
( wszyscy się uspokajają)
Włoch do wszystkich:
Ragazzi, cantiamo? ( Ragacci Kantjamo)
( Włosi przygotowują się do śpiewania, biorą gitarę, jeden wchodzi na krzesło)
Włoch do nauczyciele muzyki:
Maestro prego. ( Maestro przygotowuje się)
Paweł:
Chcą żeby z nimi zaśpiewać.
Adam:
Ja nie umiem.
Paweł:
To proste posłuchaj!
( MAESTRO ZACZYNA GRAĆ)
Włosi śpiewają:
Lasciaremi cantare / laszate mi kantare/
Con la chitarra In mano / konla kitarraj mano/
Lascatemi cantare / laszatemi kantare/
Una canzone piano piano / una kancone pjano pjano/
Percie ne sono fiero / perke ne sono fjero/
Sono un italiano / sono italjano/
Un italiano vero / un italjano Wero/
Paweł: (oklaski):
Bravissimo!
Włosi:
Grazie, Grazie! ( gracje, gracje).
Paweł:
Ciao! ( czał)
Włosi:
Ciao! ( czał)
( włosi idą w jedną stronę, chłopcy w inną)
Statysta:
Akt 5 - HISZPANIA
( gra muzyka, para tańczy taniec hiszpański, dużo ludzi się przygląda. Paweł i Adam podchodzą do grupy. Oglądaj występ. Nagle tancerka podchodzi do ludzi, zbiera pieniądze, podchodzi do chłopców i pyta)
Tancerka:
Sabeis bailar? ( sabeis bajlar)
Adam:
Co ona mówi?
Paweł:
Pyta czy umiemy tańczyć?
Adam:
Y Y Y
Paweł:
Si, un poco… Podemos probar…
( Dziewczyna ciągnie ich do tańca, gra muzyka)
Tancerka:
Vamos a bajlar (Basom a bajlar)
( Tańczą wszyscy razem. Potem jeden z chłopców patrzy na zegarek)
Paweł:/ przerażony/
O rany! Już jest tak późno. Musimy się pospieszyć. Bo samolot do Wilna nam ucieknie.
Do wszystkich- Adios!
Statysta
Akt 6 - WILNO
Prowadzący:
Po Francji, Włoszech i Hiszpanii nasi bohaterowie znaleźli się w ojczyźnie Adama Mickiewicza, w Wilnie.
Bohaterowie spacerują ulicami starego miasta, zwiedzają zabytki. Adam gubi Pawła. Adam znalazł się w sytuacji, której musi poradzić sobie sam. A więc postanawia wypróbować swoje siły.
Adam: / trochę przerażony, zapytać czy nie/
Przepraszam Panią.
Pani:
Tak chłopcze.
Adam: zdziwiony i zmieszany.
Nie przypuszczałem, że na Litwie będę mógł mówić po polsku. Pani mówi po polsku.
Pani:
Tak oczywiście, i nie tylko po polsku. Dlaczego cię to dziwi? Przecież jestem Polką, a poza tym jesteśmy w Wilnie, gdzie co trzeci mieszkaniec zna język polski.
Adam:
Zawsze nas uczono, że tu mieszkają sami Rosjanie.
Pani:
Wilno jest miastem, wielonarodowościowym. Mieszkają tu nie tylko Litwinie Polacy, również są Rosjanie.
Adam:
To jak się porozumiewacie.
Pani:
W urzędach po litewsku, a miedzy sobą po polsku, po rosyjsku, po litewsku.
Adam:
To pani zna tak dużo języków?
Pani:
Nie tylko ja. Prawie każdy, kto mieszka w tym mieście.
Adam:
A to coś nowego. Ale, o co chciałem zapytać Panią? … Już wiem. Zabłądziłem i nie wiem jak trafić do hotelu,, Przyjaźń”?
Pani:
Przecież to jest bardzo blisko. Musisz iść prosto, a za rogiem zobaczysz wysoki budynek, to będzie hotel, którego szukasz.
Do widzenia.
Adam:
Do widzenia.
Prowadzący:
AKT 7 – MOSKWA
Dworzec kolejowy w Moskwie.
Chłopcy wysiadają z pociągu. Na dworcu tłum ludzi, wszyscy czekają na kogoś. Do chłopców podchodzi chłopiec z dziewczyną.
Rosjanin:
Мальчики вы наверное Павел и Адам из Польши.
Paweł:
Oni chyba mówią po rosyjsku, ale ja nie znam tego języka.
Adam:
Ja tym bardziej.
Paweł:
Widzisz, źle, że nie uczyliśmy się języka rosyjskiego, dzisiaj moglibyśmy się dogadać. /Stoją obydwaj zmieszani/
Rosjanka:
В чём дело? Разве Вы не говорите по русски.
Paweł i Adam wzruszają ramionami, wskazując, że nie rozumieją nic z tego, co usłyszeli.
Rosjanin:
А может они говорят по английски. Давай попробуем.
Do you sapek English?
Paweł:
Yes, I do.
Rosjanin:
Nice to meet you. I am Sasha and this is Olga.
Paweł:
Me too. I am Pawel and this is my frien Adam. We are from Poland. We are waiting for representatives, who will look after us here in Moskau.
Rosjanka:
Here we are. We are from Sputnik, the company , which have organized your staying here. Today we are going to TATU concert. Do you enjoy it?
Paweł:
Yes, we do.
( Grupa taneczna prezentuje taniec pod muzykę grupy TATU)
Prowadzący:
Obejrzeliście program. Być może będziecie w stanie odpowiedzieć na pytanie: Czy warto się uczyć języków obcych i czy wystarczy tylko praca w szkole.
Dziękujemy wszystkim za uwagę.
|
