Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Gry matematyczne w nauczaniu zintegrowanym

 

 Czynnościom intelektualnym każdego dziecka towarzyszą zawsze emocje. Wszystkie sytuacje, w których uczestniczy są dla niego trudne lub łatwe.
Od czego to zależy ?
     Istotne są tu możliwości umysłowe dziecka, sprawność fizyczna, temperament, przeżycia i doświadczenia. Okres wczesnoszkolny stawia dziecku duże wyzwanie – naukę, a co za tym idzie wiele trudności. Pojawia się wówczas problem odporności emocjonalnej. Są dzieci, które:

  • wierzą we własne siły, są skupione i gotowe do wysiłku, z chęcią zabierają się do pracy, duże emocje i trudności motywują je do działania
  • bronią się przed sytuacjami trudnymi i nie próbują ich rozwiązywać, często milczą, robią wszystko, aby uniknąć wysiłku umysłowego, nie wierzą w swoje możliwości i z dnia na dzień tracą motywację do nauki
     Odporność emocjonalną dziecka można znacznie zwiększyć poprzez " hartowanie ", tj. organizowanie mu sytuacji trudnych skłaniających go do myślenia i działania.
      Muszą być one jednak dostosowane do indywidualnych możliwości dziecka.
      Doskonałym materiałem do podjęcia wysiłku emocjonalnego są zabawy i gry. Wyzwalają one napięcie i emocje, pozwalają dziecku przeżyć sukces. Dziecko uczy się znosić porażki w wierze, że następnym razem może być lepiej. Kupione gry nie zawsze uczą tego co trzeba. Można więc nauczyć dzieci konstruowania własnych.
Mamy wówczas pewność, iż dziecko ułoży grę na miarę swoich możliwości. Ważny jest jej sens, a także określenie reguł i zasad obowiązujących każdego uczestnika. Grający muszą ich ściśle przestrzegać.
     Każda gra to opowiadanie o podobnym schemacie (plansza, pionki wskazujące uczestników oraz wyścig do mety). Przygody w każdej grze mogą być inne, jej tematykę dyktuje wyobraźnia i pomysłowość dzieci. We wszystkich jednak pojawiają się pułapki i premie, które czynią grę bardziej ciekawą i emocjonującą.
     Plansza gry jest zapisem wymyślonego opowiadania. Należy opracować ją na dużych arkuszach papieru po to, aby była czytelna. Rysując ją, dziecko uczy się kodowania informacji. Liczne znaki umowne, rysunki czy też słowo pisane muszą być zrozumiałe dla obu stron grających. Ścigający się gracze to zwykłe pionki, małe obrazki bądź figurki z jajek – niespodzianek. Ważna jest także kostka z ilością oczek.
     Pierwszą grę zawsze buduje nauczyciel. Wykonując planszę wyjaśnia dzieciom wszystkie jej elementy i przedstawia zasady gry. Jego rola jest wiodąca. Później do pracy przystępują uczniowie. Nauczyciel wówczas podpowiada, podsuwa pomysły i służy pomocą. Taka współpraca tworzy dobry klimat i rozwija aktywność twórczą.
     Trudniejszym wariantem gier są gry o rozbudowanym wątku matematycznym. Jest w nich mniej opowiadań, a przygody mają wartość liczbową. Zwiększa się zakres czynności matematycznych. Wszelkie pułapki i premie wymagają :
  • określania równoliczności,
  • doliczania lub odliczania, sprawnego wskazywania sumy i różnicy,
  • podwajania lub rozdzielania, a potem mnożenia,
  • dostrzegania korzyści,
  • układania kolejności, numerowania i ustalania miejsca danej liczby w szeregu liczbowym,
     Podobnie jak w grach – opowiadaniach, pierwszą grę konstruuje nauczyciel. Ważne jest, aby ją wspólnie rozegrać.
     Ułożenie takiej gry bywa dla dziecka znacznie trudniejsze, pomoc nauczyciela jest niezwykle potrzebna. Tworzenie własnej planszy, zasad no i w końcu rozegranie gry jest dla dziecka wielkim sprawdzianem własnych umiejętności. Te właśnie gry są doskonałym przygotowaniem do rozwiązywania zadań tekstowych.

Gra – " Jesienne zbiory "
Jest to gra, w której dzieci ustalają równoliczność zbiorów, odpowiadają na pytania: O ile mniej ? O ile więcej ?
     Potrzebne materiały: duży arkusz papieru, kredki, kostka do gry, 2 pionki i 2 pudełeczka na jesienne zbiory, guziki w trzech kolorach i patyczki

Przebieg zajęć:
  1. Nauczyciel rozkłada duży arkusz papieru i potrzebne przedmioty. Proponuje uczniom naukę nowej gry " Jesienne zbiory ". Chętne dziecko rysuje ścieżkę w ogrodzie.
          Arkusz papieru – to ogród. Na nim narysowana jest ścieżka. Na początku ścieżki jest wejście do ogrodu. Przed nim staną pionki. Koniec ścieżki oznacza koniec gry. Kto przejdzie przez ostatnie pole kończy grę. Po obu stronach ścieżki są grządki z warzywami. Oznaczamy je na planszy pętelkami. Powinno być ich dużo. Na grządkach (w pętelkach ) umieszczamy warzywa czyli guziki i patyczki.
  2. Przebieg gry:
    • każdy z grających ma pudełeczko na swoje warzywa i swój pionek,
    • dziecko i nauczyciel losują kolejność: ten kto wyrzuci większą liczbę oczek na kostce, ten rozpoczyna wędrówkę po ogrodzie,
    • rzucają przemiennie kostką i przesuwają swoje pionki zgodnie z liczbą wyrzuconych oczek,
    • jeżeli pionek zatrzyma się na polu obok grządki, można zebrać z niej warzywa, wygra ten, kto kończąc wędrówkę po ogrodzie zbierze najwięcej warzyw.
    Celem tej gry jest zebranie jak największej liczby warzyw. Większą szansę na wygraną ma ten gracz, który wyrzuca małą liczbę kropek na kostce. Zatrzymuje Się wówczas częściej i zbiera więcej warzyw.
  3. Gra kończy się wtedy, gdy obaj uczestnicy wyjdą z ogrodu. Każdy z nich ma w W swoim pojemniczku zebrane warzywa. Dziecko i dorosły przeliczają je i wtedy wiadomo kto został zwycięzcą.
      Konstruowanie gier jest szczególnie przydatne w pracy z uczniami mającymi trudności w nauce. Pozwalają dziecku zwiększyć poczucie własnej wartości, przeżyć sukces i uwierzyć we własne siły. Gry dydaktyczne kształtują odpowiednie postawy wobec nauki, przyczyniając się do minimalizowania niepowodzeń szkolnych. Od momentu zrozumienia przez dziecko zadania i podjęcia jego realizacji zabawa staje się źródłem aktywizującym sferę poznawczą i społeczno-emocjonalną. Gry świetnie rozwijają mowę dziecka oraz uczą zapamiętywania i stosowania wielu reguł np. ortograficznych czy matematycznych.
      Są one często czynnościami zespołowymi. Uczą zatem współdziałania w grupie, poszanowania ustalonych norm i zasad. Czynności zespołowe integrują zespół klasowy, dzięki czemu stymulują rozwój społeczny dzieci.

Literatura:
  1. Z. Semadeni "Matematyczna edukacja wczesnoszkolna. Problemy i propozycje", w: Kwartalnik Pedagogiczny,nr1 1989
  2. Z. Semadeni "Dojrzałość dziecka do uczenia się matematyki. Podręcznik dla nauczyciela", t.1(wydanie II),WsiP, Warszawa 1991
  3. E. Gruszczyk- Kulczyńska, E. Zielińska, K. Dobosz " Jak nauczyć dzieci sztuki konstruowania gier."WsiP, Warszawa1996
  4. E. Gruszczyk-Kulczyńska, E. Zielińska "Dziecięca matematyka. Książka dla rodziców i nauczycieli"., WsiP, Warszawa 1997
Opracowała:
mgr Agnieszka Łysiak

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 23:37:13
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 23:37:13) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie