Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Problemy dziecka nadpobudliwego

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1957 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Nadpobudliwość to coraz częściej spotykane zjawisko występujące u dzieci rozpoczynających naukę w szkole podstawowej. Dzieci nadpobudliwe nieprawidłowo funkcjonują w środowisku szkolnym. Często zachowania tego typu nazywane są przez nauczycieli i rodziców innych dzieci agresją. Jest to w wielu przypadkach niesłuszne i wynika bardziej z nadpobudliwości niż ze złych chęci dziecka. Prawdą jest, że na podłożu nadpobudliwości rozwija się agresja (postawa walki z otoczeniem), gdy potrzeby emocjonalne dziecka nie są zaspokojone w wystarczającym stopniu. Dla prawidłowego rozwoju dziecko potrzebuje akceptacji, miłości, szacunku i uznania. Nadpobudliwość może być spowodowana atmosferą domową (doświadczeniami wczesnego dzieciństwa), niewłaściwym systemem wychowawczym dominującym w domu czy w szkole (nadmierne wymagania bądź nadmierna ochrona, odrzucenie, niezaspokajanie potrzeb psychicznych dziecka), zakłóceniem komunikacji, nieprawidłowymi relacjami nauczyciel - uczeń, uczeń - kolega. Kolejnym ważnym źródłem nadpobudliwości są sytuacje traumatyczne, które wystąpiły w życiu dziecka.

Nadpobudliwość psychoruchowa to jedna z postaci zaburzeń dynamiki procesów nerwowych wywołanych brakiem równowagi między procesami pobudzania i hamowania. Mamy tu do czynienia z przewagą procesów pobudzania, która wyraża się nadpobudliwością psychomotoryczną w sferze:

  • ruchowej
  • emocjonalnej
  • poznawczej

    Dzieci nadpobudliwe są więc nadmiernie ruchliwe, często zmieniają formę swojej aktywności, podejmują czynności, których nie kończą. Są gadatliwe, krzykliwe, często (należy to podkreślić w sposób niezamierzony) - agresywne. Postronnemu obserwatorowi dziecko nadpobudliwe i jego działania mogą kojarzyć się z agresją). Dzieci te są, bardzo męczące dla otoczenia, często stają się powodem wielu konfliktów.

    W sferze emocjonalnej nadpobudliwość wraża się jako skłonność do zbyt silnego i zmiennego sposobu reagowania uczuciowego. Dzieci te charakteryzuje płaczliwość, kłótliwość, zmienność nastroju, "przewrażliwienie na swoim punkcie".

    W sferze poznawczej nadpobudliwość jest przyczyną trudności koncentrowania uwagi przez dłuższy czas. U dzieci tych występuje "wzmożony odruch orientacyjny", co oznacza, ze wszystkie bodźce pobudzają je do aktywności.

    Charakterystyka dzieci nadpobudliwych ruchowo wskazuje, ze wszelkie metody wychowawcze angażujące motorykę są tu wskazane, ponieważ dają tym dzieciom szansę zaspokojenia ich przemożnej potrzeby ruchu w sposób kontrolowany, społecznie akceptowany. Umożliwiają im również nauczenie się kontrolowania swego ruchu i panowania nad nim.

    Główne zasady postępowania z dzieckiem nadpobudliwym
    Przystępując do pracy z dzieckiem nadpobudliwym, należy pamiętać o głównych założeniach:

  • Konsekwencja w postępowaniu stawianie jasnych granic, co dziecku wolno, a czego nie wolno.
  • Należy wyznaczać niezbyt odlegle cele działania i określić sposób ich realizacji. Chwiejna koncentracja i duże rozproszenie uwagi powoduje kierowanie swoich zainteresowań na coraz to inne bodźce. Stawianie odległych celów powoduje zapominanie, porzucanie rozpoczętego zadania i podejmowanie coraz to nowych zabaw. Dlatego im bliższy jest postawiony cel lub termin, tym większa pewność, że polecenie zostanie wykonane, a praca zakończona.
  • Systematyczne przyzwyczajanie i wdrażanie dziecka do finalizowania każdego rozpoczętego zadania.
  • Stała kontrola i przypominanie o obowiązkach oraz pomoc w ich realizacji.

    Szczegółowe wskazania do postępowania z dzieckiem nadpobudliwym:
    1. W pracy z dzieckiem nadpobudliwym należy zachować spokój i rozsądek. Nie można pozwolić, aby niepokój i nadruchliwość dziecka udzielały się dorosłym. Jest to warunek niezbędny.
    2. Należy zwracać uwagę na staranne wykonywanie prac oraz doprowadzanie ich do końca, a także podtrzymywanie zainteresowania zadaniem. Zawsze wracamy do pracy rozpoczętej i niedokończonej.
    3. Stopniowo wydłużać czas trwania zadania i nasilać stopień trudności.
    4. Nadmierną ruchliwość na lekcji należy pozytywnie ukierunkować, na przykład poprosić o starcie tablicy, o rozdanie pomocy lub o wykonanie innej pożytecznej czynności, która umożliwia częściowe rozładowanie napięcia.
    5. Dziecko powinno siedzieć blisko nauczyciela.
    6. W zabawach, w których bierze udział, powinny być jasno określone zasady oraz czas ukończenia. Nie można pozwolić na chaotyczny, niekontrolowany i bezładny ruch.
    7. Oddziaływać na dziecko należy powoli, bez pośpiechu, głosem nieco stłumionym, jakby w zwolnionym tempie, nie krzykiem.
    8. Po zajęciach wychowania fizycznego czy innych zajęciach ruchowych wymagających dużej aktywności należy zastosować ćwiczenia wyciszające, np. relaksację metodą Jacobsona, ćwiczenia wg metody P.Dennisona lub ćwiczenia wymagające spokoju, skupienia, np. wycinanie, wydzieranie, lepienie z plasteliny, kolorowanie.

    Dzieciom nadpobudliwym psychokinetycznie trzeba pomoc w uświadomieniu sobie swojej nadmiernej energii i siły ich spontanicznych działań.

    M. Przasnyska, dzieląc się refleksją z pracy z takimi dziećmi, proponuje dla nich wiele ćwiczeń umożliwiających im wyładowanie nadmiernej aktywności. Do ćwiczeń takich zalicza m. in. bieganie, łapanie, przewracanie, szamotanie na materacach (sala gimnastyczna).
    Zorganizowane i właściwie zaplanowane zajęcia ruchowe mogą też pozytywnie wpływać na zachowania agresywne dzieci wynikające z nieumiejętności panowania nad swoim ruchem oraz przewidywania jego konsekwencji dla innych.

    Ogromny wpływ na dzieci nadpobudliwe ma środowisko szkolne, na które dziecko jest skazane niezależnie od własnego wyboru. Ważne więc są wymagania społeczne stawiane tym dzieciom przez szkołę jako instytucję nauczającą i wychowującą, oraz rodzaje relacji społecznych, jakich dziecko to doświadcza. Należy podkreślić ogromną rolę nauczyciela-wychowawcy.

    Czynniki niekorzystnie wpływające na rozwój dziecka nadpobudliwego to:

  • tempo życia - deficyt kontaktów ze stale zapracowanymi i przemęczonymi rodzicami
  • niekorzystny sposób spędzania wolnego czasu (telewizja, gry komputerowe)
  • trudna sytuacja rodzinna (np. materialna, zdrowotna)

    Indywidualne zajęcia prowadzone z dzieckiem przez specjalistów nie rozwiązują w pełni problemu. Zajęcia powinny być prowadzone w grupach. Pozwolą one takiemu dziecku na poprawę relacji i kontaktów z kolegami. Częste strofowanie dziecka nadpobudliwego i "naznaczanie" go jako sprawiającego kłopoty wychowawcze powoduje powstanie negatywnego obrazu jego wewnętrznego wizerunku ("jestem gorszy od innych") i w konsekwencji prowadzi do nasilenia tzw. "trudnych zachowań".
    Jedną z form pracy z dziećmi nadpobudliwymi są gry i zabawy ruchowe umożliwiające "wyrzucenie" na zewnątrz nagromadzonej energii i napięcia. Prowadzimy je na początku zajęć, gdyż ułatwia to koncentrację uwagi i późniejsze wykonywanie zadań wymagających współpracy między dziećmi.

    Celem tych zajęć jest także dostarczenie dzieciom okazji do przeżycia pozytywnych doświadczeń społecznych korygujących własny wizerunek. Konieczne jest pamiętanie o częstych nagrodach, (głównie społecznych jak: pochwała, uśmiech, przytulenie), czyli wzmacnianie pozytywnych zachowań.
    Dzieci nadpobudliwe potrzebują nie tylko wiedzy, którą dostarcza szkoła ale bardziej potrzbują uśmiechu, serdecznego gestu, rozmowy lub samej tylko akceptacji przez dorosłego, mądrego przyjaciela.

    Bibliografia.
    1. Irene Fleming, Jurgen Fritz "Zabawy na uspokojenie"
    2. Andrea Erkert ,Dzieci potrzebują ciszy"
    3. Jolanta Rojewska "Grupa bawi się i pracuje"
    4. Hanna Nartowska "Wychowanie dziecka nadpobudliwego psychoruchowo"
    5. Marta Bogdanowicz, Bożena Kisiel "Metoda Weroniki Sherbome w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka"
    6. Teresa Opolska, Elżbieta Potempska "Dziecko nadpobudliwe"
    7. Tomasz Wolańczyk, Magdalena Skotnicka "Zespół nadpobudliwości psychoruchowej a dzieci"
    8. H. Spionek, Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne"

    Teresa Górska

  • Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

    X


    Zarejestruj się lub zaloguj,
    aby mieć pełny dostęp
    do serwisu edukacyjnego.




    www.szkolnictwo.pl

    e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
    - największy w Polsce katalog szkół
    - ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




    Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

    Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




    Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie