Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dyscyplina w placówce - pojęcie, rodzaje i jej znaczenie w życiu człowieka

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 8238 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Pod pojęciem dyscypliny albo karności rozumiemy podporządkowanie się jednostki lub grupy ściśle ustalonemu porządkowi obowiązującemu wszystkich członków.

Maciaszkowa określa dyscyplinę "jako takie postępowanie jednostki, w którym podporządkowuje ona swoje działanie powszechnie uznanym normom moralnym, przy czym nie tylko jest świadoma tego co dobre i złe lecz umie i chce postępować zgodnie z uznanymi normami. Usiłując wyjaśnić istotę zdyscyplinowania człowieka można wydzielić szereg istotnych komponentów:
1. nie ma zdyscyplinowania bez znajomości i rozumienia określonego systemu norm moralnych, prawnych, towarzyskich, zwyczajowych itp., bez znajomości i rozumienia przepisów porządkowych, bezpieczeństwa, sanitarnych oraz wszelkiego rodzaju regulaminów postępowania ludzkiego,
2. rozumienie norm, przepisów i regulaminów może czynić jednostkę świadomą tego co dobre i złe,
3. kształtując dyscyplinę chodzi o to, aby jednostka umiała dokonywać sensownego wyboru społecznie użytecznej indywidualnie przydatnej sytuacji i o to, by przyswajała i ugruntowywała te umiejętności i nawyki, które tę sytuację wzmacniają i poszerzają".

Pedagog H. Rowid wyróżnił 2 rodzaje dyscypliny:
1. zewnętrzna - wprowadza dziecko w atmosferę ładu, porządku i rzetelności, obowiązkowości, punktualności i podporządkowania się przepisom,
2. wewnętrzna - nazywana jest inaczej świadomą. Osiąga się ją wtedy, jeżeli jednostka zdobędzie umiejętność rozkazywania samemu sobie, zmuszania się do rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków oraz zdolności kontroli i samokontroli. Taka jednostka potrafi nadto stawiać cele i realizować je w swym życiu społeczno-kulturalnym. Staje się ona wtedy wolna, bo jest wewnętrznie zdyscyplinowana.

Do ważnych czynników dyscypliny należą:
1. posłuszeństwo,
2. konsekwencja,
3. wewnętrzna kontrola i samoocena sytuacji.

Spójrzmy na kilka czynników, które mogą być pomocne w dążeniach do opanowywania dyscypliny. Są to:
1. osobowość nauczyciela,
2. znajomość toku rozwoju moralności uczniów,
3. dyspozycje metodyczne nauczyciela,
4. etyczna strona komunikacji z uczniami.

Osobowość nauczyciela jest szczególną determinacją osiągania zadawalających efektów w pracy zawodowej.

Znajomość przez nauczyciela toku rozwoju moralnego ma znaczenie dla tworzenia dyscypliny. To otwarta droga do rozumienia zachowań, porządkowania doświadczeń.

Dyspozycje metodyczne nauczyciela odnoszą się do posiadania wysokiego stopnia świadomości metodycznej (pomysłowość, rozbudzenie zainteresowań uczniów).

Jeżeli jednak dyscyplina ma spełniać swoje funkcje musi zawierać cztery zasadnicze elementy:
1. zasady jako wytyczne postępowania,
2. konsekwencje w metodach uczenia się tych zasad i wprowadzania ich w życie,
3. karanie za umyślne łamanie zasad,
4. nagradzanie prób postępowania zgodnie z aprobowanymi wytycznymi.

Etyczna strona komunikacji nauczyciela z uczniami odnosi się do jej naturalności. Jeżeli będziemy traktować uczniów rzeczywiście poważnie, znali ich system wartości, potrafili uśmiechnąć się, okazać wsparcie, wtedy jest dobra podstawa dla efektu dyscypliny.

Kształtowanie porządnych postaw jest sprawą niezmiernie trudną. Codzienne życie internackie dostarcza dużo okazji do stosowania ćwiczeń, zwłaszcza w dziedzinie samoobsługi. Ważne jest, by wychowawca stawiał wychowankowi zadania wykonalne, w sposób zwięzły, jasny, zrozumiały. Każdą wykonaną pracę powinien ocenić.

Jedną z najstarszych metod wychowania jest przykład. Jako metoda kształtowania postaw zdyscyplinowanych polega ona na takim oddziaływaniu środowiska, które skłania wychowanków do zachowania zgodnego z obowiązującymi normami i przepisami. Przykład nauczyciela czy kolegi wychowuje tylko wtedy, gdy cieszą się oni uznaniem, konsekwentnie przestrzegają zasady jedności słów i czynów, kiedy wymagają wiele od siebie.

Na podstawie doświadczenia nie jest możliwe osiągnięcie zdyscyplinowania wychowanków w oparciu tylko o przymus. Strachem i przymusem można utrzymać w posłuchu, nie można jednak wzbudzić zapału do nauki, inicjatywy i pomysłowości.

W swojej praktyce autor stosuje następujące wyróżnienia: pochwała, pochwała na zebraniu, umieszczenie nazwiska na tablicy. Należy wyróżniać za drobiazgi, czyny mimowolne, za wypełnianie elementarnych obowiązków. Wyróżnienie, które ma wychowywać musi być atrakcyjne, przynosić satysfakcję, zaspokajać jakąś potrzebę, musi być przez niego cenione.

Kara dyscyplinarna jako metoda wychowawcza powinna być stosowana wówczas, kiedy inne metody i środki są niewystarczające. Aby kara była skuteczna, konieczna jest dobra znajomość wychowanka, jego zainteresowań, zamiłowań oraz wrażliwość. Trzeba być sprawiedliwym i obiektywnym w jej wymierzaniu. Kara powinna wyzwolić dążenie do poprawy. Wiąże się z tym konieczność zrozumienia przez wychowanka niewłaściwego swego postępowania. Powinna być zdecydowanie i konsekwentnie egzekwowana. Nie należy stosować kar, które w odczuciu wychowanka nimi nie są lub których nie można w pełni wyegzekwować.

Kara nie może być aktem zemsty. Nie można więc karać w stanie emocjonalnego wzburzenia bądź gniewu. Wychowanek musi być przekonany, że jest karany nie z powodu złego humoru wychowawcy lecz dlatego, że naruszył regulamin, że nie dopełnił ciążących na nim obowiązków, zaś karzący realizuje wolę i stres społeczny a nie własne "widzi mi się".

Duże znaczenie dla skuteczności karania ma jednolitość wymagań. Nie mogą wśród wychowawców występować duże różnice w ocenie zachowania podopiecznych.

Do metod oddziaływania pośredniego, które są wykorzystywane w celu zdyscyplinowania należą: tok i porządek życia internackiego, działalność społeczna, opinie społeczna.

Internat jako dobrze zorganizowana instytucja ma duże możliwości wywierania silnego wpływu wychowawczego. Przestrzeganie ustalonego ładu i porządku, konieczność podporządkowania się przepisom, niejako automatycznie kształtują odpowiednie przyzwyczajenia, przyczyniają się do wytwarzania pożądanych cech osobowości. Dbanie o czystość i ład w rejonie zakwaterowania, o estetykę pomieszczeń i dobre ich wyposażenie, pełnienie różnych dyżurów rozwija u wychowanków poczucie estetyki, obowiązkowości, punktualność, dokładność, troskę o mienie społeczne, kształtuje nawyki karności.

Bardzo ważne jest, aby wychowawca w internacie był inspiratorem pracy, nie wyręczał w niej wychowanków. Rozwijanie dyscypliny jest z natury rzeczy procesem złożonym, trudnym i wymagającym od wychowawcy głębokiej wiedzy pedagogicznej.

Dziesięć kroków prowadzących do efektywnej dyscypliny

Jedno z najczęściej wyrażanych przez rodziców zmartwień dotyczy tego. jak można efektywnie utrzymać dyscyplinę. Być może pierwszy krok powinien polegać na zrozumieniu, co ona właściwie oznacza. Jest to ustalanie granic w trakcie podejmowania wysiłków, aby nauczyć dziecko akceptowanych form postępowania czy zachowania. Pomimo istnienia różnych strategii, ostatecznym celem dyscypliny jest doprowadzenie dzieci do poczucie odpowiedzialności (Essa, 1990; Miller, 1990). Co więcej, muszą one w pełni zdać sobie sprawę, że są odpowiedzialne za konsekwencje własnego zachowania. Aby pomóc dorosłym w zmierzeniu się z zadaniem dyscyplinowania dzieci, można zalecić następujące wskazówki:
1. Uświadom sobie, że złe zachowanie jest umotywowane. Nie pojawia się samo z siebie. Dziecko w jakiś sposób może być zmotywowane do podejmowania destrukcyjnych działań. W skład niektórych z dość powszechnie występujących przyczyn złego zachowania wchodzą: nuda, pragnienie zwrócenia czyjejś uwagi, zemsta, chęć władzy lub kontroli.
2. Działaj z wiarą we własne siły. Dorośli muszą być przekonani co do siebie i swoich zdolności w promowaniu odpowiedzialnego zachowania. Powinni zachować poczucie pewności i wiarę w siebie, obierając postawę opiekuna wobec dziecka i działając w sytuacjach wymagających utrzymywania dyscypliny.
3. Powiąż dyscyplinę z konkretną, zrozumiałą także dla dziecka, sytuacją. Dorośli powinni skupić się na zasadniczej kwestii, a nie gubić się wśród nie powiązanych z daną sytuacją problemów. Ważne jest też przekazanie dzieciom. że nie do przyjęcia jest ich złe zachowanie, a nie, że to one same są odrzucane. Co więcej, dorośli powinni wyjaśnić, dlaczego dane zachowanie martwi ich czy denerwuje. ("Jestem zły, ponieważ stłukłeś wazon, który miał dla mnie szczególną, wartość"), takie podejścia pomaga uczyć dzieci, iż złe zachowanie pociąga za sobą następstwa dla innych ludzi.
4. Bądź konsekwentny. Chwiejna dyscyplina wprowadza w błąd: nie wydaje się prawdopodobne, aby zapobiegała podobnym problemom na przyszłość. Jeśli rodzice mają zamiar zdyscyplinować dziecko, żeby nie zachowywało się w jakiś szczególny, sposób, to muszą każdorazowo reagować na powtarzające się przejawy niepożądanego zachowania. Jeśli w domu jest więcej dzieci, to i one powinny podlegać podobnej dyscyplinie.
5. Nie czyń z dyscypliny publicznego spektaklu. Dyscyplina musi być delikatną sprawą, zwłaszcza dla starszych dzieci. Rozmawianie z dziećmi na osobności nie zaś przy innych ludziach, redukuje ich zażenowanie oraz inne bolesne emocje. Ponadto dorośli powinni szanować uczucia powstałe na skutej stosowania dyscypliny. Dość powszechnie pojawiającymi się reakcjami są wstyd i poczucie winy. Dorośli rozumiejący dziecko nie podejmą prób pogłębiania u niego poczucia winy, gdy już doszło do wyjaśnienia sytuacji, i będą otwarci na wysuwane przez dziecko propozycje rozwiązania problemu.
6. Unikaj wybuchów gniewu. Nie ma żadnych dowodów na to, że wrzeszczenie, krzyk lub inne nasycone emocjami tyrady promują efektywną dyscyplinę. W istocie trudno wykluczyć, że gdy dorośli zachowują się w taki sposób, to dzieci słuchają mniej uważnie. Dorośli powinni wystrzegać się impulsywności i dać sobie czas na uporządkowanie myśli. Dopiero wtedy sposób ich mówienia stanie się przemyślany, poddany kontroli i stanowczy. Wydaje się, że także dzieci lepiej potrafią słuchać tego, co mają im do przekazania dorośli, jeśli się z nimi rozmawia, a nie wygłasza do nich przemówienia.
7. Wyznacz granice w jasny i precyzyjny sposób. Dzieci muszą wiedzieć, co jest akceptowane, a co nie. Zatem wyznacz granice tak, aby nie było wątpliwości co do tego, które zachowania są złe lub czego mogą dotyczyć. Pamiętaj też, że dla dzieci jest całkiem naturalne sprawdzanie wytyczonych granic, co staje się jeszcze jedną dopełniającą przesłanką, aby formułować swoje oczekiwania wobec zachowań dzieci w jasny i konsekwentny sposób.
8. Spraw, żeby formy dyscypliny byty odpowiednie do złego zachowania, Dorośli powinni starannie sprawdzać rodzaj i stopień środków dyscyplinujących według kryterium ich adekwatności do złego zachowania. Rodzaj zastosowanej dyscypliny powinien być zgody z charakterem złego postępowania, z pewnością ani zbyt pobłażliwy, ani zbyt surowy.
9. Gdy dziecko zachowa się źle, powinieneś wprowadzić dyscyplinę w tak krótkim czasie, jak tylko jest to możliwe. Gdy dorośli opanują już myśli, powinni natychmiast wprowadzić dyscyplinę. Dzieci zwykle lepiej pamiętają i szybciej kojarzą te zdarzenia, które pojawiają się w tym samym czasie i przestrzeni. Zatem złe zachowanie i dyscyplina powinny się .łączyć, nie warto jej odkładać na dłużej niż na kilka godzin lub do końca tego samego dnia.
10. Idź dalej, wykorzystując sprzyjające chwile. Dyskutowanie w toku "sondującej" konwersacji o sytuacjach wymagających dyscypliny często pomaga przekonać się czy lekcja została zapamiętana. Nie oznacza to w żadnym wypadku rozpamiętywania czy akcentowania negatywnych stron zachowania dziecka. Podejmowanie takich rozmów opiera się na założeniu, że stanowią one zarówno dla dorosłych, jak i dla dziecka okazję do refleksji nad rolą. jaką odgrywa dyscyplina w kreowaniu takich warunków, dzięki którym życie staje się bardziej harmonijne.

Ewa Zagórska
Internat Państwowej Szkoły Muzycznej
I i II stopnia w Olsztynie

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie