Za Mądrość, Dobroć, Przyjaźń - dziękujemy
|
Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1792 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
|
|
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie
Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.
"Za mądrość, dobroć, przyjaźń - dziękujemy" - jest to scenariusz uroczystego apelu, który przygotowałam z okazji pożegnania klasy VI
Wszyscy występujący znajdują się na scenie. Z tyłu stoją w recytatorzy ubrani w odświętny
strój szkolny oraz chórek utworzony z uczniów klas szóstych. W różnych miejscach na
scenie stoją lub siedzą znani bohaterowie lektur szkolnych. Element ubioru lub
charakterystyczny rekwizyt powinny ułatwić ich rozpoznanie.
Miejsce centralne zajmuje tron, na którym siedzi Mały Książę ubrany w purpurowy
płaszcz i trzymający berło. Na scenie muszą znajdować się jeszcze:
Staś i Nel siedzą na ławeczce i przeglądają książkę „ W pustyni i w puszczy".
Ania z Zielonego Wzgórza siedzi na podłodze i od czasu do czasu przegląda się w lustrze
i poprawia swoje włosy zaplecione w warkocze.
Wszyscy aktorzy swoje kwestie wypowiadają po podejściu do mikrofonu. Recytacji wierszy
powinien towarzyszyć podkład muzyczny muzyki, najlepiej koncert fortepianowy.
Narrator
Dzisiejsze spotkanie jest dla nas szczególnie uroczyste i ważne. Jest ostatnią uroczystością wspólnie przeżywaną w murach tej szkoły. Niebawem staniemy się absolwentami Szkoły Podstawowej nr 13 i nigdy się już nie spotkamy w tym gronie.
Chcielibyśmy utrwalić moment naszego pożegnania, by pozostał w pamięci naszej i Waszej drodzy nauczyciele, kochani rodzice, miłe koleżanki i koledzy z młodszych klas, a także w pamięci wszystkich zaproszonych gości. Dlatego właśnie prezentujemy Warn i sobie powtórkę z tego. czego nauczyliśmy się w ciągu spędzonych w tej szkole lat
Staś i Nel
- Pamiętasz Stasiu naszą podróż przez pustynię i puszczę. Pamiętam Nel, ale niechętnie
wracam myślami do tamtych przykrych przeżyć.
- Ty, Stasiu, byłeś wspaniałym przewodnikiem i opiekunem. Nigdy nie
zwątpiłam w to, że spotkamy się z naszymi ojcami i to pragnienie się spełniło.
- Nel, w życiu można dokonać czynów wielkich, tylko trzeba wierzyć we
własne siły, możliwości i cierpliwie, wytrwale, a także odważnie dążyć do celu.
- To prawda, że nie trzeba wędrować po puszczy, żeby przekonać się o tym
Maria Skłodowska Curie Polka, która dwukrotnie zdobyła nagrodę Nobla w dziedzinie chemii
mówiła: „Trzeba mieć wytrwałość i wiarę w siebie. Trzeba wierzyć, że człowiek jest do czegoś zdolny i osiągnąć to za wszelką cenę".
Piosenka „Pięknie żyć"
Mały Książę
Podczas moich wędrówek po różnych planetach poznałem króla, który potrafiłby dobrze rządzić, gdyż wydawał rozsądne, możliwe do wykonania rozkazy, ale niestety jego planeta była tak mała, że nie miał poddanych.
Najbardziej cieszę się z tego, że zostałem oswojony przez lisa i ja również go oswoiłem. Powstały między nami silne więzy. Na pewno wszyscy wiecie, że „najlepiej widzi się sercem', ale pamiętajcie jeszcze o tym, że jesteście odpowiedzialni za tego, kogo „oswoiliście", czyli za kogoś, kogo obdarzyliście przyjaźnią.
Recytacja wiersza na tle podkładu muzycznego- melodia z piosenki „ Odpowie ci wiatr"
Lubić ludzi znaczy:
cieszyć się razem z nimi
w dniach radości,
a w trudnych godzinach
mieć dla nich pomocną dłoń
i serce niosące pociechę.
Lubić ludzi znaczy: nie szukać wygody
tylko dla samego siebie,
lecz otworzyć serce
i zrobić w nim miejsce dla innych.
Ludzie „chorują" na ludzi.
Patrzmy więc na świat
czystymi oczyma i czystym sercem.
Lubić ludzi znaczy: zejść z wysokiego tronu
i przestać patrzeć na innych z góry.
Phil Bosmans
Ania z Zielonego Wzgórza
Odrzucam lustro, nie przeszkadzają mi już moje ogniście czerwone warkocze c na buzi. Mały Książę dowiedział się, że „najważniejsze jest niewidoczne dla oc2 dobrze widzi się tylko sercem". Na Zielonym Wzgórzu przekonałam się, że prawd charakter ponadczasowy. Kiedyś rozmawiałam tylko ze swoim odbiciem w lustrze. W Avonlea znalazłam wielką przyjaźń i odzyskałam radość życia. Przyjaciel zawsze kimś niezwykłym i niepowtarzalnym, i wierzcie mi w murach nowej szkoły też szukać przyjaciela, gdyż:
„Przyjaciel nie stawia wymagań, nie uważa, że coś się jemu należy, lecz wszystko jako dar. Wyrazem dla niego najbardziej znanym i drogim jest dziękuję". Jak wspaniale jest wędrować przez ten wielki i piękny świat z przyjacielem.
Piosenka „ Daj rękę przyjacielu "
Recytacja na tle podkładu muzycznego melodia piosenki L. von Beethoven „ Oda do radości"
Rozsiewaj swój uśmiech, by zajaśniał radością wokół ciebie
Rozsiewaj swoje siły, aby stawić czoło trudnościom życiowym.
Rozsiewaj swą odwagę, aby dodać jej innym.
Uśmiech bogaci obdarzonego
nie zubożając dającego.
Nie trwa dłużej niż chwila,
ale jego wspomnienie zostaje na długo.
Nikt nie jest tak bogaty, by mógł nim gardzić, ani tak biedny, by nie mógł nim obdarzać. Uśmiech podnosi na duchu zmęczonych, leczy ze smutku.
Gdy więc napotkasz kogoś o twarzy ponurej,
obdarz go hojnie uśmiechem:
któż bowiem bardziej go potrzebuje
niż ten, co nie potrafi dawać?
Zakończenie w wykonaniu recytatorów
Drodzy Nauczyciele, drogie Koleżanki i Koledzy!
Kiedy patrzymy wstecz, na sześć, zdawałoby się, długich szkolnych lat, przypominamy sobie słowa wiersza Leopolda Staffa pt. „Most" ( Recytacja na tle melodii z piosenki „Płomienie”)
Nie wierzyłem
Stając nad brzegiem rzeki,
Która była szeroka i rwista,
Że przejdę ten most,
Spleciony z cienkiej, kruchej trzciny
Powiązanej łykiem.
Szedłem lekko jak motyl I ciężko jak słoń, Szedłem pewnie jak tancerz I chwiejnie jak ślepiec.
Nie wierzyłem, że przejdę ten most,
I gdy stoję już na drugim brzegu,
Nie wierzę, że przeszedłem.
Narrator: Za to, że przeszliśmy ten most dziękujemy dzisiaj swoim wychowawcom i
nauczy¬cielom. Tylko dzięki Waszemu wysiłkowi, poświęceniu i trudowi udało się nam
pokonać „most spleciony z cienkiej, kruchej trzciny powiązanej łykiem". Od dziś
będziemy już pewniej i bardziej zdecydowanie kroczyć dalszą drogą naszego życia,
zdobywając następne brzegi. Niech skromne, ale kolorowe wiązanki kwiatów będą
wyrazem naszej wielkiej wdzięczności, a wykonane tablo niech pozostanie w szkole
wieczną po nas pamiątką, przywołującą tylko miłe wspomnienia. .
Na zakończenie zaśpiewamy piosenkę „Zakazany owoc”, by jak mówi piosenka: „Nigdy, nie posmutniał nasz świat”.
Piosenka pt. „ Zakazany owoc”
Uczeń kl. V: Drodzy szóstoklasiści! Ponad połowa waszego dotychczasowego życia jest
związana ze szkołą. Przekroczyliście szkolne progi 1 września 1996. r. Był to wasz
pierwszy krok w podróży, która z czasem zaprowadzi was w dorosłe życie, życie na
własny rachunek.
Uczennica kl. V: Z sercem pełnym obaw i oczami lśniącymi od łez, z trudem rozstawaliście się z rodzicami. Bardzo szybko okazało się jednak, że chodzenie do szkoły ma swoje dobre strony. Można tu było wesoło bawić się w grupie koleżanek i kolegów. To właśnie w szkole rodziły się pierwsze przyjaźnie i sympatie. Niektóre z nich przetrwały próbę czasu i towarzyszą wam nadal.
Uczeń kl. V: Szybko uczyliście się czytać i pisać. Wielkim przeżyciem było dla was ślubowanie klasy pierwszej i pasowanie na ucznia. Zaczęliście korzystać z biblioteki. Możliwość samodzielnego czytania książek otworzyła przed wami nowy, kolorowy świat.
Uczennica kl. V: Klasa II to dla wielu wspomnienia związane z pierwszą komunią świętą: pierwszy w życiu egzamin, pierwszy garnitur, pierwsza suknia jak marzenie.
Uczeń kl. V: W klasie III czuliście się już bardzo swobodnie. Poznaliście przecież wiele tajników szkolnego życia. Jako wasi młodsi koledzy patrzyliśmy na was z podziwem i... zazdrością.
Uczennica kl. V: Klasa IV to początek kolejnego etapu edukacyjnego. Panią Małgorzatę Tokar - Picz, która uczyła was dotychczas wszystkiego, zastąpili nauczyciele różnych przedmiotów. Byliście już jednak doświadczonymi uczniami -szybko dostosowaliście się do nowych wymagań.
Uczeń kl. V: W klasie V zazdrościliście szóstoklasistom, którzy opuszczali szkołę, by rozpocząć naukę w gimnazjum. Poza tym chyba nic ciekawego — no, może trochę więcej nauki lub jakaś rodząca się sympatia.
Uczennica kl. V: Klasa VI zaskoczyła was ogromem wiadomości i umiejętności, które trzeba było zdobyć. W drugim półroczu zmobilizowaliście jednak wszystkie siły, by świadectwo ukończenia szkoły podstawowej było jak najlepsze. Bywało, że chcieliście podkreślić swoją dorosłość. Nie zawsze było to miłe i rozsądne.
Uczeń kl. V: Dlaczego przypominamy to wszystko? Otóż wraz z przekroczeniem progu gimnazjum .zamknie się za wami pewien okres życia, okres najpiękniejszy i jeszcze beztroski - czas dzieciństwa.
Uczennica kl. V:
Szkoła to nie tylko budynek, ławki, krzesła, tablice, sala gimnastyczna, biblioteka. Szkoła to przede wszystkim uczniowie, nauczyciele, pracownicy administracji. To oni wszyscy razem i każdy z osobna tworzą niepowtarzalny klimat szkoły. Każda szkoła jest inna, jedyna w swoim rodzaju, specyficzna. Każdy z was współtworzył naszą szkołę, sprawiał, że jest ona właśnie taka, a nie inna. Każdy z was zostawia tu kawałek siebie.
Uczeń kl. V:
Ale jednocześnie ta szkoła wpływała na wasze myśli, charaktery, uczucia. I w tym sensie każdy z was kawałek tej jedynej w swoim rodzaju szkoły, naszej szkoły, zabiera ze sobą na całe życie.
Uczeń kl. V:
Nie mówimy żegnajcie, mówimy:
Wszyscy: Do zobaczenia!
Opracowanie: Iwona Oleśków, Szkoła Podstawowa nr 13 w Głogowie |
Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:
X
Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.
www.szkolnictwo.pl
e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie
Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").
|
|
|
