Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Rola rodziny w procesie rewalidacji osób niepełnosprawnych intelektualnie

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 12501 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Nie wszystkie dzieci mają szczęście urodzić się i rozwijać bez zaburzeń , są i takie, które już od urodzenia wykazują różnego rodzaju odchylenia od normalnego rozwoju psychofizycznego.

mgr Ewa Gladyszewska
nauczyciel j.polskiego
ZSO nr 11, w Bytomiu

Rola rodziny w procesie rewalidacji osób upośledzonych intelektualnie w stopniu głębszym.
"Prawdziwym losem dojrzałości człowieka jest to ,
jak zachowuje się on w obliczu niepełnosprawnej osoby"
     Słowa prof. B.Suchodolskiego , że "ludziom potrzebni są ludzie , a nie instytucje" mogą być punktem wyjścia do rozważań nad rolą rodziny w procesie rewalidacji osób upośledzonych w stopniu głębszym.
     Nie wszystkie dzieci mają szczęście urodzić się i rozwijać bez zaburzeń , są i takie, które już od urodzenia wykazują różnego rodzaju odchylenia od normalnego rozwoju psychofizycznego. Mogą to być dzieci:
  • z niewielkimi odchyleniami od normy w rozwoju intelektualnym
  • z fragmentarycznymi deficytami i zaburzeniami w rozwoju, np. percepcji wzrokowej , słuchowej , sprawności motorycznej i sfery emocjonalnej
  • z niezadowalającym stanem zdrowia
  • z uszkodzonym narządem ruchu i innymi wadami fizycznymi , wadami słuchu i wzroku
  • upośledzone umysłowo od stopnia lekkiego do głębokiego
      Wszystkie te dzieci możemy ogólnie nazwać niepełnosprawnymi. Prawidłowy rozwój dziecka jest obecnie powszechnie uznawany za wartość najwyższą i jest jednym z głównych celów oddziaływań wobec dziecka. Postępowanie dorosłych powinno umożliwiać niezakłócony przebieg rozwoju dziecka . Sytuacja dziecka niepełnosprawnego w rodzinie jest na pewno inna niż dziecka pełnosprawnego i wymaga mądrych i przemyślanych procesów rewalidacyjnych. Warto tu przypomnieć definicje rewalidacji i rehabilitacji.
     Rewalidacja( łac.- re- znów , validos – mocny , silny)- oznacza przywrócenie człowiekowi pełnej sprawności wg K. Kirejczyka (1981) Pojęcie rewalidacji mieści w sobie pojęcie dążenia do przywrócenia zdrowia. Całkowita rewalidacja jest dostępna tylko w stosunku do dzieci przewlekle chorych ( nie zawsze we wszystkich przypadkach ). W stosunku do pozostałych można ją określić jako wychowanie specjalne, zmierzające do pełniejszego rozwoju. ( O. Lipkowski 1984 )
     Z kolei rehabilitacja ( łac. re – znów, habilitatio – zdolny, przywrócony ) – oznacza przywrócenie komuś utraconych wartości, praw, miejsca w społeczeństwie ( K. Kirejczyk 1981 ). Jest ona pojmowana jako proces, którego głównym zadaniem jest rozwijanie u osób trwale poszkodowanych maksymalnych zdolności do wykonywania podstawowych codziennych zajęć, przygotowanie do pracy zawodowej oraz stwarzanie korzystnych warunków do kontaktów z otoczeniem fizycznym i ze środowiskiem społecznym ( A. Hulek 1977 ).
     Człowiek nie rodzi się z upośledzeniem umysłowym. Byłoby niedorzecznością mówić o upośledzonym umyśle noworodka , ale rodzi się on z niejednakowymi szansami na korzystny rozwój –mówi Małgorzata Kościelska w swojej pracy pt."Oblicza upośledzenia". Te ograniczone szanse dotyczą zarówno czynników biologicznych , społecznych , psychologicznych , jak i interakcji. Człowiek rodzi się po 9 miesiącach przebytej drogi rozwojowej , która to była bardziej lub mniej pomyślna dla niego i ma to ogromny wpływ na dalsze losy człowieka.
     Termin - upośledzenie umysłowe , jest nadal daleki od precyzyjnego ujęcia ,co nasuwa pewne trudności w dokładnym wyznaczeniu zarówno jego treści jak i zakresu. Często zamiennie używa się określeń , takich jak : niedorozwój umysłowy , zahamowanie rozwoju umysłowego , obniżenie sprawności intelektualnej , zaburzenia w uczeniu się. Często preferuje się określenie niepełnosprawność umysłowa lub intelektualna , co ma wiązać się z nowym podejściem do tego problemu.
     Etiologia( z łac. aetiologia , czyli stwierdzanie przyczyny) zajmuje się badaniem przyczyn zjawisk i procesów . W pedagogice specjalnej bada się przyczyny i trudności rozwojowe , niepowodzenia szkolne , zaburzenia w zachowaniu się. W medycynie podaje i bada przyczyny chorób.
     Ponieważ różna jest etiologia oraz bardzo zróżnicowana jest fenomenologia ( nauka o fazach rozwoju świadomości ducha , np. od poznawania z bezpośrednich danych do wiedzy absolutnej) oraz różne są kryteria oceny przystosowania społecznego badanego zjawiska , upośledzenia umysłowego nie można rozpatrywać jako jednoznacznej postaci odchyleń od normy. Pojęcie samej niepełnosprawności nie jest jednoznaczne. Obejmuje szeroki zakres niepełnosprawności intelektualnej od głębokiego do pogranicza normy , ale także zaburzenia i zahamowania motywacyjne , emocjonalne , zaburzenia w rozwoju społecznym , a często osłabienie sprawności fizycznej.
     Niepełnosprawność intelektualna odnosi się więc nie tylko do sfery poznawczej , ale obejmuje całą osobowość.
     Wielka Encyklopedia Powszechna PWN mówi , że" niepełnosprawność intelektualna jest to stan niedostatecznej sprawności intelektualnej wskutek niedorozwoju lub uszkodzenia we wczesnym dzieciństwie tkanki mózgowej’’.
M. Grzegorzewska wyróżnia dwa terminy:
  • oligofrenię , czyli niedorozwój umysłowy od urodzenia dziecka lub najwcześniejszego dzieciństwa , gdzie zawsze występuje wstrzymanie rozwoju mózgu wyższych czynności nerwowych
  • otępienie występujące później jako osłabienie , rozpad procesów korowych , uszkodzenie czynności umysłowych dotychczas pełnowartościowych
      Według A. i A. Clarków niedorozwój oznacza" funkcjonowanie intelektu poniżej przeciętnej , a powstaje w okresie rozwojowym i towarzyszy mu obniżenie zdolności przystosowana się".
     Zajmijmy się etiologią niepełnosprawności intelektualnej. Od razu należy stwierdzić , że nie zawsze znane są przyczyny niektórych chorób i zespołów powodujących powstanie niepełnosprawności intelektualnej. Jednak szybki rozwój medycyny i nauk z jej pogranicza przyczynia się do coraz lepszego wyjaśniania i określania czynników wywołujących niepełnosprawność intelektualną. Według różnych badaczy zjawiska klasyfikacja przyczyn jest różna , ale zwykle uwzględnia czas i rodzaj.
     Otton Lipkowski uważa przyczyny za różnorodne i stwierdza , że zależą od okresu występowania i dzieli je na:
  • przed urodzeniem , czyli prenatalne
  • w okresie porodowym , czyli perinatalne
  • po urodzeniu , czyli postnatalne
Do przyczyn prenatalnych zalicza:
  1. Wiek matki – niedostateczna dojrzałość biologiczna bardzo młodych matek lub wyczerpanie generatywnych sił starczych ( u starszych matek liczne upośledzenia , np. mongolizm)
  2. Ekromesomopatie –zaburzenia chromosomalne , które prawie zawsze powodują swoiste postacie niepełnosprawności ( np. syndrom Langdon - Downa , zespół Klinefeltera ) Czasem można ustalić istnienie czynników dziedzicznych , dlatego warto prowadzić badania prenatalne.
  3. Niedotlenienie – może to być krwawienie przy wczesnym okresie ciąży , napadach epileptycznych lub niektórych schorzeniach matki ( niezwykle ważne są 3 pierwsze miesiące ciąży )
  4. Uszkodzenia chemiczne , mechaniczne i radiacyjne , występują na skutek używania i nadużywania leków, wstrząsów ( np. w czasie jazdy motocyklem , traktorem ), niefachowych naświetleń i zbyt częstych promieniami Roentgena
  5. Choroby infekcyjne matki( np. różyczka , świnka , grypa wirusowa w pierwszym okresie ciąży )
  6. Zaburzenia metabolizmu – mogą przejawiać w zaburzeniach przemiany białka , tłuszczu i węglowodanów ( odpowiednia dieta może uchronić przed fenyloketonurią odkrytą w 1934 roku )
     Do przyczyn perinatalnych zalicza on przede wszystkim uszkodzenia mechaniczne i związane z niedotlenieniem. Najbardziej zagrożona grupa to wcześniaki.
     Uszkodzenia postnatalne mają przyczyny różnorodne , a zaliczają się do nich urazy fizyczne, choroby mózgu ( np. zapalenie opon mózgowych , ropienie i guzy mózgu), ciężkie zaburzenia metabolizmu w pierwszym okresie życia , niekorzystne warunki psychospołeczne hamujące rozwój psychiczny.
     Badając etiologię upośledzeń i zaburzeń rozwoju W. Nartowska ( 1980) i H . Spionek ( 1973 ) wyróżniają podobnie jak M. Kościelska ( 2000) trzy kategorie przyczyn: biologiczne , społeczne , biopsychiczne.
     Do biologicznych zalicza omówione wcześniej chromosopatie , zakłócenia przemiany materii, uszkodzenia układu nerwowego w okresie płodowym lub w czasie porodu ( np. wskutek urazów czaszki , zaburzeń krążenia łożyskowego i płodowego, porodu przedwczesnego tzw. zamartwicy oraz po urodzeniu ( choroby infekcyjne , wstrząsy mózgu ,itp.)
     Do przyczyn społecznych zaliczają:
  • środowisko rodzinne ( wadliwą strukturę rodziny , niekorzystną atmosferę , niesprzyjające właściwości psychiczne rodziców, błędy wychowawcze)
  • środowisko szkolne ( nieprawidłowe warunki socjalne i organizacyjne szkoły , błędy w przebiegu procesu wychowawczo – dydaktycznego , nieodpowiednie cechy nauczyciela – wychowawcy )
Do przyczyn biopsychicznych:
  • zły stan zdrowia ( np. tzw. debilizm fizyczny , krótkotrwałe zaburzenia stanu somatycznego oraz osłabienie układu nerwowego)
  • niekorzystne właściwości psychiczne jednostki , takie jak nieekonomiczność myślenia, słaba pamięć logiczna , duża męczliwość , mała zdolność koncentracji uwagi ( tu przy zachowaniu ilorazu inteligencji w normie )
     Wszystkie wymienione czynniki i ich podziały są jedynie potencjalnymi źródłami nieprawidłowego rozwoju . Prawdopodobieństwo powstania różnych zaburzeń w jego rozwoju rośnie , gdy działanie jednych czynników nakłada się na działanie innych , gdy rozwój dziecka przebiega w znacznie skażonym środowisku naturalnym, gdy czynniki te upośledzają jednocześnie jego rozwój somatyczny i rozwój układu nerwowego oraz gdy na te uwarunkowania biologiczne nakłada się niewłaściwy system oddziaływań wychowawczych. Można więc stwierdzić, że niepełnosprawność intelektualna jest wynikiem: interakcji różnorodnych czynników, a nie często działania jednego wyizolowanego czynnika, a obserwowane przez nas trudności to także rezultat problemów wynikających z odmiennego rozwoju. Dalszy rozwój dzieci możliwy jest tylko dzięki mądrym dorosłym i pomimo wielkiego wysiłku może przebiegać prawidłowo i w efekcie dawać:
  • kompetencje w różnych dziedzinach życia( wiedzę i umiejętności )
  • poczucie kompetencji ( "wiem, że wiem lub umiem’’) wiarę w siebie i sens podejmowanych działań i sensu dalszego życia
      Niezwykle ważna jest rola rodziny w procesie rewalidacji osób niepełnosprawnych. Proces wychowania jest jednym z najbardziej odpowiedzialnych zadań człowieka dorosłego, a wychowanie własnego dziecka najpiękniejszym powołaniem. Sukces wychowawczy zależy od bardzo wielu czynników i dlatego droga do niego jest niezwykle skomplikowana, a w niektórych sytuacjach może wydać się drogą nie do przebycia. Jest tak wtedy , gdy rodzinę spotyka jakieś nieszczęście, wobec którego staje bezradna, osamotniona i słaba. W takiej sytuacji znajdują się często rodziny, które wychowują dziecko głębiej upośledzone lub lepiej użyć terminu niepełnosprawne intelektualnie w stopniu głębszym. Droga wychowania dziecka i jego powodzenie rozpoczyna się dużo wcześniej niż jego poczęcie. Łączy się z wyobrażeniami i oczekiwaniami przyszłych rodziców. Te wyobrażenia i plany składają się później na sytuację wychowawczą dziecka i atmosferę rodzinną. W chwili pojawienia w rodzinie dziecka głębiej czy głęboko niepełnosprawnego intelektualnie następuje najczęściej brutalne zderzenie między wyobrażeniami , które na ogół są piękne, pełne radości , nadziei i ambitnych planów, a diagnozą o upośledzeniu. Reakcja rodziców na wiadomość o upośledzeniu dziecka jest różna, a świadomość , że posiada się dziecko niepełnosprawne, przygnębia większość rodziców. Tak pisze profesor Anna Sobolewska po urodzeniu swojej córki : " Kiedy urodziła się nasza córka Cecylia z zespołem Downa, wydawało nam się, że pojęcie szczęścia należy do innego , obcego nam odtąd świata. Wkrótce przekonaliśmy się, że to nieprawda, że obecność dziecka z defektem genetycznym w naszej rodzinie stała się wyzwaniem trudnym, ale i radosnym , a nie źródłem rozpaczy (...). Nasza córeczka była ślicznym niemowlęciem, ale ja wciąż z przykrością rozpoznawałam w jej rysach charakterystyczną " maseczkę" zespołu Downa. Pamiętam uczucie rozdwojenia przeżywane w tych pierwszych tygodniach. Jeszcze nie pogodzona z upośledzeniem Cecylki ,czułam wewnętrzny ciężar , smutek i skrępowanie, a równocześnie jakąś częścią swojej istoty cieszyłam się z obecności tej małej niezwykłej osóbki , której przyjście na świat najpierw zachwiało poczuciem szczęścia, a potem je pomnożyło."( A. Sobolewska , Cela. Odpowiedź na zespół Downa 2002) Dzieje się tak , gdyż rodzice często otrzymują mało zrozumiałe informacje o stanie dziecka , podkreślające jedynie jego braki.
Pragną wtedy znać odpowiedź na następujące pytania :
  • Jakie są przyczyny upośledzenia dziecka ?
  • Jaki jest jego wpływ na rozwój psychiczny i fizyczny oraz na nich jako rodziców ?
  • Jaka jest ich rola, jak powinni postępować, jakie środki stosować, aby skutecznie pokonywać problemy dnia codziennego ?
  • Kiedy należy dziecku pomagać a kiedy i w jakim stopniu osiągnie ono samodzielność ?
  • Co niesie dla ich dziecka przyszłość ?
      Wśród rodziców mających niepełnosprawne dziecko są tacy, którzy nie dostrzegają lub nie chcą dostrzegać braku pełnej sprawności swego dziecka. Są i tacy, którzy nie dopuszczają, że ich dziecko wykazuje braki pełnej sprawności. Oba podejścia są niekorzystne dla rozwoju dziecka. Część rodziców pogodzona z faktem niepełnosprawności, podejmuje trud ,aby uczynić je pełnowartościowym. Staje jednak wtedy przed nowymi zadaniami, sprzecznymi z całym ich dotychczasowym doświadczeniem. Mimo pełnej świadomości o niepełnosprawności dziecka rodzice przechodzą trzy typy kryzysów: nowości , osobistych wartości i tzw. rzeczywisty , związany ze specyfiką wychowania dziecka( klasyfikacja za R.P.Ingalls 1978 ).Dlatego rodziny te potrzebują szybkiego wsparcia i rzetelnej pomocy. Na plan pierwszy wysuwa się wczesny i szczegółowy sposób informowania rodziców o niepełnosprawności , a także dokładne porady dotyczące pielęgnacji i wychowania , edukacji , rehabilitacji oraz terapii dziecka. Należy podnieść poziom wiedzy pedagogicznej rodziców i umożliwić im terapię, aby cały proces rewalidacyjny przynosił pozytywne rezultaty. Zdobyta wiedza pozwala wtedy rodzicom stawiać dziecku wymagania na miarę jego możliwości psychofizycznych, daje mu szansę osiągnięcia skromnych sukcesów, które są silnym bodźcem do podejmowania dalszych wysiłków. Jest to ważne do pokonywania licznych trudności.
     Pierwszym ważnym zadaniem dla rodziny jest akceptacja niepełnosprawności i podejmowanie rozsądnych działań na rzecz usprawnienia możliwości psychofizycznych. Mądre i rozsądne traktowanie dziecka umożliwia jego rewalidację i przywrócenie na miarę jego indywidualnych możliwości do normalności.
     Ważne jest, aby w procesie wychowania kierować się ogólnymi zasadami , które obowiązują rodziców w wychowaniu dzieci w ogóle. Na pewno w każdym przypadku, niezależnie od stopnia niepełnosprawności i od defektów, jakie ona powoduje w rozwoju uczuć i intelektów pozostawia pewne niekorzystne ślady w strukturze osobowości dziecka. Najczęściej wychowuje się razem z rodzeństwem "w normie" intelektualnej i szybko uświadamia swoje braki. Anomalie fizyczne lub sensoryczne powiększają poczucie niższości i ograniczają możliwość potwierdzenia własnej wartości. U niektórych powstają różne kompleksy i niezgodna z rzeczywistością zaniżona własna wartość. Często dzieci uważają, że nie spełniają nadziei, jaką pokładają w nich rodzice i zadają pytanie, czy są przez nich kochane ? Wymaga to ze strony rodziców przestrzegania przez nich w wychowaniu dzieci niepełnosprawnych pewnych specyficznych zasad.
     Dla dobra dziecka najistotniejszą rzeczą jest, by rodzice rozumieli, że ma ono takie same prawa i odczuwa, takie same potrzeby jak jego pełnosprawne rodzeństwo. Oznacza to, że musi być ono otoczone uczuciem i opieką, ale przede wszystkim miłością, która daje każdemu zawsze głębokie poczucie bezpieczeństwa. Warunki jej zaspokajania to przede wszystkim : zaspokajanie podstawowych potrzeb biologicznych , przewidywalność zdarzeń wokół dziecka i więź uczuciowa z osobami znaczącymi. Konieczna dla rozwoju dziecka z upośledzeniem intelektualnym jest potrzeba snu i wypoczynku oraz stymulacji sensorycznej(za H. Olechnowicz , Wychowanie i nauczanie dzieci głębiej upośledzonych umysłowo 1969 ).Aktywność ruchowa i aktywizowanie zmysłów umożliwia lepszy kontakt z otoczeniem. Ważne będzie zaspokajanie potrzeb poznawczych za pomocą wielu zmysłów. Inną grupą będą potrzeby związane z dojrzewaniem osobowości emocjonalno – społecznej. Dzieci muszą doznawać życzliwości, być rozumiane i dostrzegane w rodzinie i grupie społecznej. Nie wolno też zapominać o potrzebach popędowych : pokarmowych , płciowych i uzewnętrzniania napięć agresywnych. ( H. Olechnowicz 1971 ).
     Rodzice muszą wyraźnie zdawać sobie sprawę z tego, że wszystkie dzieci w rodzinie muszą być przez nich jednakowo traktowane i zajmować w niej jednakowo ważną pozycję (wszystkie dzieci obserwują, jak rodzice je traktują w porównaniu z rodzeństwem ).
     Chcąc stworzyć dziecku korzystne warunki do jego rozwoju, rodzice powinni zdobyć się na to , aby upośledzenia nie traktować za najistotniejszą sprawę w ich życiu. Nie jest to jednak takie proste. Ważne tu jest samo nastawienie do niepełnosprawności i pozbycie się ciągłych dręczących myśli. Najważniejsze jest realistyczne podejście rodziców do możliwości dziecka , należy zachować też naturalną dawkę optymizmu. Poza tym należy trzymać się zasady aktywności i samodzielności dzieci , ale stawiać przed nimi takie zadania , które zawsze uwzględniają jego możliwości psychofizyczne .Nie można wymagać zadań przekraczających te możliwości , bo dziecko nie przeżyje radości i nie będzie mieć pozytywnych motywacji na dalsze działania.
     Następna ważna sprawa to ocena dokonywana przez rodziców za wykonywane przez dziecko zadań. Wymaga od rodziców doceniania nawet nikłych osiągnięć, ale równocześnie uwagi , by go nie przeceniali - jednym słowem ocena musi być rzeczowa i uczciwa. Musi być przy tym utwierdzane o swojej wartości , co pozwoli mu robić postępy i cieszyć się z własnych osiągnięć. Także nagrody i kary powinny być dostosowane do osiągnięć i przewinień, a wiec nie mogą być wygórowane lub zbyt słabe. Należy pamiętać, że istotny jest czas , dziecko należy nagradzać lub karać zaraz po określonym zachowaniu. Kolejna zasada to autentyczność zachowania rodziców , czyli wyrażanie radości lub smutku ,czy żalu w czasie nagradzania i karania oraz konsekwencja postępowania.
     Istotną kwestią w procesie wychowania i rewalidacji dzieci głębiej upośledzonych umysłowo jest zainteresowanie ich celami oddziaływań oraz ustalenie , kto powinien organizować proces .Szerokie badania w tym zakresie prowadził C. Cunningham z perspektywy rodzic – profesjonalista i wyróżnił kilka modeli pomagania i wspierania rodziców dzieci upośledzonych umysłowo. Wyróżnia on :
  • model eksperta – specjalista , biorąc pod uwagę wybrane informacje od rodzica, dokonuje ekspertyzy, podejmuje decyzje i przyjmuje pełną kontrolę nad procesem usprawniania dziecka
  • model transplantacyjny - profesjonalista uznając, kompetencje - doświadczenie rodziców, dokonuje ekspertyzy, podejmuje decyzje, które konsultuje z rodzicami, instruuje rodziców przekazując im określone umiejętności;
  • model konsumencki – rodzice uważni za kompetentnych podejmują ostateczną decyzję i kontrolę co do terapii dziecka na podstawie odpowiednich informacji od terapeuty, który dokonuje ekspertyzy, konsultuje, instruuje i wspiera rodziców. Fest to model partnerski, w którym część kontroli i odpowiedzialności za terapię przejmują rodzice.
  • Inni autorzy wzbogacili listę tych modeli o dwa kolejne:
    1. model wspierający – rodzice wspierani przez społeczeństwo i specjalistę aktywnie uczestniczą w terapii dziecka zgodnie z własnymi możliwościami,
    2. model negocjacyjny – skoncentrowany na negocjacjach między rodzicami a specjalistą, dyskutowaniu różnic w poglądach w celu osiągnięcia wspólnej perspektywy na zagadnienia usprawniania dziecka (Cunningham C., Davis W. Za; Chubon R.A. 1994)
       Kolejna sprawa to klimat rodziny , w której się ono wychowuje. Powinna to być atmosfera życzliwości , serdeczności a nawet wesołości , zaufania i rozsądku , bo tylko wtedy rozwój jest najkorzystniejszy. Natomiast napięcia nerwowe rodziców, ich kłótnie , brak systematyczności i konsekwencji lub niezaradność hamują tylko rozwój. Ważne jest , więc położenie dużego nacisku na spokojne , życzliwe i konsekwentne postępowanie z dziećmi niepełnosprawnymi. Nie można szybko oczekiwać poprawy , gdyż cały proces rewalidacji wymaga czasu , dokładności , systematyczności , a od rodziny wymaga dużej cierpliwości.
     Ze względu na błędne poglądy rozpowszechnione wśród znacznej części społeczeństwa , nieznajomość etiologii zjawiska niepełnosprawności , sytuacja rodzin i jej funkcjonowanie w środowisku jest trudne. Ważne jest więc wytwarzanie pozytywnej atmosfery nie tylko wokół dzieci niepełnosprawnych , ale i ich rodzin Umożliwi to im łatwiejsze nawiązywanie kontaktów ze środowiskiem dzieci , nawiązywanie przyjaźni itp. Praktyka i codzienność informują jednak , że w tej dziedzinie jest jeszcze bardzo wiele do zrobienia...
     Należy szerzyć kulturę pedagogiczną wśród rodziców , ale i całego społeczeństwa. Często wystarczy wsparcie moralne , aby rodzice mogli spełniać swoje obowiązki wobec dzieci niepełnosprawnych. Usuwanie istniejących barier architektonicznych , czy finansowych.
     Dla osiągania dobrych rezultatów istotna jest współpraca rodziców z placówkami rehabilitacji leczniczej, z poradniami , szkołami , zakładami pracy , instytucjami społecznymi , itp. Ważne będą dobre , oparte na zaufaniu i współpracy relacje rodziców i dalszych członków rodzin( np. dziadków) z różnymi specjalistami ( lekarzem, pedagogiem, psychologiem). Pomoże to poznać istotę i etiologię niepełnosprawności, diagnozę, umożliwi przystosowanie do zaistniałej sytuacji. Rodzice uzyskają potrzebne informacje, jak usprawniać dziecko w domu, jak się z nim komunikować, np. przy głębszych upośledzeniach, jak przygotować się do edukacji dziecka i planować jego przyszłość.
     Współpraca rodziców i nauczycieli wychowawców, regularne odwiedziny i wymiana doświadczeń ułatwia rewalidację dzieci, bo "Trzeba przemienić w radość wszystko, czego Odmawia nam szczęście".

BIILIOGRAFIA
    J. Carr, Pomoc dziecku upośledzonemu, Warszawa 1984
    T. Gałkowski , Dzieci specjalnej troski, Warszawa 1972
    A. Hulek, Rewalidacja dzieci i młodzieży niepełnosprawnej w rodzinie, Warszawa 1984 ( tu artykuły autora i Haliny Borzyszkowskiej)
    O. Lipkowski, Pedagogika specjalna, Warszawa 1979
    Praca zbiorowa pod red. I.Obuchowskiej, Dziecko niepełnosprawne w rodzinie , Warszawa 1999
    A. Sobolewska, Cela. Odpowiedź na zespół Downa, Warszawa 2002
    J.Sowa, Pedagogika specjalna w zarysie, Rzeszów 1999
    J. Sowa i F. Wojciechowski, Proces rehabilitacji w kontekście edukacyjnym , Rzeszów 2001

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie