Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Szanujmy innych

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4047 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Scenariusz uroczystości w grupie dzieci sześcioletnich z udziałem rodziców.

Cel ogólny: kształtowanie postaw moralnych, norm postępowania, wartości: dobro,
prawda, uczciwość, prawość, odpowiedzialność.

Cele szczegółowe:
– rozróżniają prawdę, fałsz, fantazję i żart w utworach literackich;
– rozumieją konsekwencje kłamstwa dla siebie i innych;
– oceniają postępowanie własne i kolegów w konkretnych sytuacjach.


Występ dzieci w dobranych do poszczególnych ról strojach (w udekorowanej sali - pałacu wróżki)
1.Piosenka „Dzień dobry”
Dzień dobry, dzień dobry,
Wszyscy się witamy.
Dzień dobry, dzień dobry,
Dobry humor mamy.
Dzień dobry, dzień dobry,
Słońce jasno świeci.
Dzień dobry, dzień dobry,
Witają Was dzieci.
Dzień dobry, dzień dobry,
Jest bardzo wesoło.
Dzień dobry, dzień dobry,
Bawmy się wokoło.

2.„Samochwała”
Samochwała w kącie stała
I wciąż tak opowiadała:

- Zdolna jestem niesłychanie,
Najpiękniejsze mam ubranie,
Moja buzia tryska zdrowiem,
Jak coś powiem, to już powiem,
Jak odpowiem, to roztropnie,
W szkole mam najlepsze stopnie,
Śpiewam lepiej niż w operze,
Świetnie jeżdżę na rowerze,
Znakomicie muchy łapię,
Wiem, gdzie Wisła jest na mapie,
Jestem mądra, jestem zgrabna,
Wiotka, słodka i powabna,
A w dodatku, daję słowo,
Mam rodzinę wyjątkową:
Tato mój do pieca sięga,
Moja mama – taka tęga,
Moja siostra – taka mała,
A ja jestem – samochwała!

3.„Leń”
Na tapczanie siedzi leń,
Nic nie robi cały dzień.

- O, wypraszam to sobie!
Jak to? Ja nic nie robię?
A kto siedzi na tapczanie?
A kto zjadł pierwsze śniadanie?

A kto dzisiaj pluł i łapał?
A kto się w głowę podrapał?
A kto dziś zgubił kalosze?
O – o! Proszę!
Na tapczanie siedzi leń,
Nic nie robi cały dzień.

- Przepraszam! A tranu nie piłem?
A uszu dzisiaj nie myłem?
A nie urwałem guzika?
A nie pokazałem języka?
A nie chodziłem się strzyc?
To wszystko nazywa się nic?
Na tapczanie siedzi leń,
Nic nie robi cały dzień.

Nie poszedł do szkoły, bo mu się nie chciało.
Nie odrobił lekcji, bo czasu miał za mało,
Nie zasznurował trzewików, bo nie miał ochoty,
Nie powiedział „dzień dobry”, bo z tym za dużo roboty,
Nie napoił Azorka, bo za daleko jest woda,
Nie nakarmił kanarka, bo mu czasu było szkoda;
Miał zjeść kolację – tylko ustami mlasnął,
Miał położyć się spać – nie zdążył – zasnął.
Śniło mu się, że nad czymś ogromnie się trudził;
Tak się zmęczył tym snem, że się obudził.

4.„Skarżypyta”
Piotruś nie był dzisiaj w szkole,
Antek zrobił dziurę w stole,
Wanda obrus poplamiła,
Zosia szyi nie umyła,
Jurek zgubił klucz, a Wacek
zjadł ze stołu cały placek.

Któż się ciebie o to pyta?
Nikt. Ja jestem skarżypyta.

5.Piosenka „Ludzie lubią być poważni”
Ludzie lubią być poważni, tak jak wrona albo szpak,
A mnie ta powaga drażni, więc dlatego śpiewam tak:
Ref.:
Uśmiechnij się choć raz,
Za uśmiech nie zapłacisz.
Uśmiechnij się choć raz,
I nie bój się, że stracisz.
Spójrz, z uśmiechem ci do twarzy, bardzo ładną buzię masz,
Gdy okazja się przydarzy, śmiej się zawsze w każdy czas.
Ref.:
Uśmiechnij się ...
Lubię słuchać małych dzieci, kiedy wyśpiewują w głos,
A ty nadąsany siedzisz, podnieśże do góry nos.
Ref.:
Uśmiechnij się ...

6.„Zosia – samosia”
Jest taka jedna Zosia,
Nazwano ją Zosia – samosia,
Bo wszystko:
„Sama! sama! sama!”
Ważna mi dama!
Wszystko sama lepiej wie,
Wszystko sama robić chce,
Dla niej szkoła, książka, mama
Nic nie znaczą
wszystko sama!
Zjadła wszystkie rozumy,
Więc co jej po rozumie?
Uczyć się nie chce – bo po co,
Gdy sama wszystko umie?
A jak zapytać Zosi:
Ile jest dwa razy dwa?
- Osiem!
A kto to był Kopernik?
- Król!
A co nam Śląsk daje?
- Sól!
A gdzie leży Kraków?
- Nad Wartą!
A uczyć się warto?
- Nie warto!
Bo ja sama wszystko wiem,
I śniadanie sama zjem,
I samochód sama zrobię,
I z wszystkim poradzę sobie!
Kto by się tam uczył, pytał,
Dowiadywał się i czytał,
Kto by sobie głowę łamał,
Kiedy mogę sama, sama!
Toś ty taka mądra dama?
Kto niemądry jest?
Ja sama!

7.„Kłamczucha”
- Proszę pana, proszę pana,
Zaszła u nas wielka zmiana:
Moja starsza siostra Bronka
Zamieniła się w skowronka,
Siedzi cały dzień na buku
I powtarza: „Kuku, kuku!”
- Pomyśl tylko, co ty pleciesz!
To zwyczajne kłamstwo przecież.
- Proszę pana, proszę pana,
Rzecz się stała niesłychana:
Zamiast deszczu, u są siada
Dziś padała oranżada,
I w dodatku całkiem sucha.
- Fe, nieładnie! Fe, kłamczucha!
- To nie wszystko, proszę pana!
Abecadło z pieca spadło,
Całą pieczeń z rondla zjadło,
A tymczasem na obiedzie
Miał być lew i dwa niedźwiedzie.
- To dopiero jest kłamczucha!
- Proszę pana, niech pan słucha!
Po południu na zabawie
Utonęła kaczka w stawie.
Pan nie wierzy? Daję słowo!
Sprowadzono straż ogniową,
Przecedzono wodę sitem,
A co ryb złowiono przy tym.
- Fe, nieładnie! Któż tak kłamie?
- Zaraz się poskarżę mamie!

8.„Porady wróżki Dobrej Rady”

ALEŻ BRZYDKIE ZACHOWANIE!
NAUCZĘ WAS DOBRYCH MANIER.

Wróżka:
Jestem Wróżka – Dobra Rada
i jak zawsze o tej porze
na wygodnym tronie siadam,
bo po radę ktoś przyjść może.
Radku, paziu!
Gdy po radę ktoś się zgłosi,
niechże tu do mego tronu
Raduś zaraz go poprosi.

(Raduś wychyla się zza kulis i po chwili podbiega do Wróżki)
Raduś:
Wróżko, Dobra Rado,
jest dziewczynka, bardzo mała.
Wróżka:
Wprowadź ją tu do komnaty,
nie wypada, by czekała.

(Radek wybiega za kulisy. Wchodzi razem z dziewczynką. Dziewczynka stoi przed tronem. Radek siada na krześle).
Podejdź bliżej, moja mała.
W czym ci, dziecko, pomóc mogę?

Złośnica:
Dziś się bardzo rozzłościłam.
Stłukłam wazon podłogę...
To był nowy wazon mamy...

Radek (do siebie):
O, to występ był udany.

Wróżka:
Wazon... mamy... o podłogę...
Mam udzielić ci porady,
a więc gniewać się nie mogę...
Jakie miałaś więc powody
tak brzydkiego zachowania?

Złośnica (podnosi głos):
Chciałam z mamą iść na lody,
ale mama iść nie chciała.

Radek:
Dobra Rada nie jest głucha,
mówże ciszej, moja mała.

Wróżka:
Mama twe zdrowie ma na względzie...

(Złośnica podskakuje, wierci się.)

Radek (do siebie):
Czy ta mała także tu się złościć będzie?

Wróżka:
Zawsze dbała o twe zdrowie...

Złośnica:
Ależ Wróżko Dobra Rado,
bardzo proszę, mamie powiedz...

Wróżka:
Ja nie mamie rad udzielam,
ale tobie, więc do mamy
musisz pobiec
i ucałuj ją serdecznie,
a o lody, moja mała,
musisz prosić bardzo grzecznie
i posłuchaj o czym mówi twoja mama...

Złośnica:
Dzięki Wróżko, za twą radę.
Biegnę. Mama w domu sama.

Radek (do siebie):
I skorupki pewnie skleja...

Złośnica:
Na płacz mi się teraz zbiera
za to, co zrobiłam w domu.
Więcej złościć się nie będę...

Radek:
Pędź do mamy, tędy, tędy...

(Wyprowadza złośnicę mówiąc do niej po drodze):

Nie bądź nigdy już złośnicą.
Buzia brzydka – wykrzywiona.
Bądź pogodna, grzeczna, miła,
to nie przyjdziesz więcej do nas.

(Wychodzą.)

Wróżka:
Czy następny ktoś przybywa?

(Radek podbiega do tronu.)

Radek:
Mały chłopak z buzią brudną...

Wróżka:
Znowu brudas?! Proś go. Trudno.

Brudas:
Poradź Wróżko, bo potrzebna twoja rada.

Radek (podaje mu krzesło):
Nasz gość niech tu sobie siada.
Wróżka zaraz go wysłucha...

(Zwraca się do widowni):

Do rąk brudnych
przykleiła mu się mucha. Be...

(Odchodzi i stoi z daleka od Brudasa.)

Wróżka:
Chcę posłuchać, co gość powie...

Brudas:
Wielki kłopot mam na głowie...

Radek (do widowni):
To nie kłopot. Włosy brudne.

Brudas:
Moje życie bardzo trudne.
Ja mam delikatną skórę,
lecz dostaję ciągle burę.
Wszyscy na mnie się zmówili
nie dają mi wolnej chwili
i myć każą się dokoła...
„Brudas” – każdy na mnie woła...

Radek:
Czy niesłusznie
nazywają cię brudasem?

Brudas:
Ale ja się myję czasem!

Wróżka:
Czasem?

Brudas:
Czy to mało?

Radek:
Popatrz w lustro.

(Podaje mu lusterko.)

Brudas:
Brudne mam ręce i buzię całą...

Wróżka:
Sam więc widzisz.
Umyj dobrze buzię, ręce...
Staraj się nie brudzić więcej.

Radek:
Przecież myć się każdy musi,
słuchaj taty i mamusi.
Nie oszczędzaj wody, twarzy,
nie żałuj też swojej skóry.

(Odprowadzają go do drzwi.)

Myj ją z dołu i od góry.

Brudas:
A nie zrobię w skórze dziury?

Radek:
Nie zaczynaj znów od nowa,
Wątpliwości w mydle schowaj.

(Wychodzą. Radek wraca.)

Radek:
Wróżko, Wróżko jest ktoś trzeci.

Wróżka:
Dziś przyjmuję tylko dzieci.
(Słychać płacz dziewczynki i wchodzi Beksa.)

Beksa (popłakuje):
Ja... do... ciebie, dobra wróżko...

Radek:
Oto Wróżka Dobra Rada
przy niej płakać nie wypada...

Wróżka:
Siadaj proszę. Co się stało?

Beksa:
Ząb mnie bolał przez noc całą...

Wróżka:
Byłaś rano u dentysty?

Beksa:
On mi wyrwie zęby wszystkie!

Radek:
Czy ty myślisz, że dla psoty
chce dentysta mieć robotę
i wyrywać zdrowe zęby?

Wróżka:
Drogi Radku, wyjdźże tędy.
Sama z gościem porozmawiam,
bo z zębami trudna sprawa...

Beksa (płacze):
Bardzo trudna...

Wróżka:
Ale płacz ci nie pomoże,
z każdą chwilą będzie gorzej...

Radek (wychyla głowę i woła):
Lepiej więc iść do dentysty,
niż zatruwać życie wszystkim!

Beksa:
Mama martwi się, smuci...

Radek:
Pewnie czeka, kiedy wrócisz,
by posłuchać płaczu twego...

Wróżka (do Radka):
Taka rada – nic dobrego.
Mnie posłuchaj:
Idź do domu, potem z mamą
do dentysty pójdziesz śmiało...

Beksa:
A nie będzie mnie bolało?

Radek:
Ciut poboli i przestanie...

Beksa:
Takie twoje, Wróżko, zdanie?

Wróżka:
Gdy ząb zdrowy będziesz miała.

Beksa:
To nie będę już płakała?
A gdy mnie ucho zaboli?

Radek:
Ona nie chce wypaść z roli
i zapomnieć jak się płacze...

Beksa:
Nie, nie będę beczeć raczej.
Zrobię, jak mówiła Wróżka.

(Wychodzi z Radkiem. Ten po chwili wraca.)

Radek:
Wróżko, mamy łakomczuszka,
bo za brzuch się mocno trzyma.

Wróżka:
Czy to chłopiec, czy dziewczynka?

Radek:
Chłopak, ale zgięty wpół.

(Wchodzi pochylony, trzymający się za brzuch chłopiec.)

Łakomczuch:
Boli brzuch, cały dół...

Wróżka:
Czy tak często ci się zdarza?

Łakomczuch:
Kiedy bawię się w kucharza
i pomagam w kuchni mamie.
Zjadam jedno, drugie danie,
potem śledzie, czekoladę,
wiśnie, cukier, marmoladę.

Radek:
Nie mów dalej! Nie wytrzymam!

Łakomczuch:
Napływa ci do ust ślina?

Radek:
Skądże! Słabo mi się robi...

Wróżka:
To łakomstwo cię nie zdobi.
Buzię masz skrzywioną wielce...

Radek:
Wpycha łyżki i widelce,
znów widelce i znów łyżki.
On wystraszy buzią wszystkich...

Łakomczuch:
Lecz co teraz zrobić muszę,
aby mnie nie bolał brzuszek?

Wróżka:
Moja rada całkiem prosta...
Nie baw więcej się w kuchcika...

Radek:
Z kuchni zawsze prędko znikaj...

Wróżka:
Nie jedz tylu różnych rzeczy!

Łakomczuch:
Dobra rada.

Radek:
Nie zaprzeczysz!

(Wyprowadza łakomczucha.)

Wróżka:
Czy ktoś na mą radę czeka?

(Słychać głośną przemowę.)

Raduś:
Czeka... Przecież słychać go z daleka!

(Wprowadza Krzykacza, który głośno mówi.)

Krzykacz:
Ja do Wróżki...

Raduś:
Ciszej, nie mów głośno tak...

Krzykacz (głośno):
Jak mam mówić? Powiedz, jak?
Nie potrafię mówić cicho...

Radek:
Czy masz w środku jakieś licho?

(Chłopiec coś mówi głośno)

Mnie od krzyku bolą uszy!
A to licho znów się puszy.

Wróżka:
Teraz powiedz dużo ciszej...

Krzykacz (głośno):
Lecz czy Wróżka mnie usłyszy?

Wróżka:
Ja nie słyszę, kiedy wrzeszczysz...

Radek:
Mnie już dobrze w uszach trzeszczy!

Krzykacz:
Ale ja nie umiem cicho...

Radek:
Ależ to uparte licho!...

Krzykacz:
Wróżko! Jaka twoja rada?

Wróżka:
Nie mów głośno. Nie wypada...

Krzykacz:
Jak się uczyć cichej mowy?

Wróżka:
Ta nauka nie jest trudna,
choć czasami trochę nudna.
Najpierw pomyśl, co chcesz mówić
i zaczynaj głosem cichym...

Krzykacz:
Mówię właśnie głosem cichym.

(Szepcze:)

Wróżko! Czy mnie dobrze słyszysz?

Wróżka:
Doskonale. Nie krzyczałeś teraz wcale.
Miło z tobą się rozmawia...

Radek:
I gardziołko zdrowe będzie...

Krzykacz:
Będę cicho mówił wszędzie...

Wróżka:
Wracaj teraz już do domu!

(Podchodzi do Krzykacza.)

Krzykacz:
Lecz nie przyznam się nikomu,
że w pałacu Wróżki byłem.
Ale bardzo się zmieniłem,
bo nie jestem już krzykaczem.

Radek:
Pożegnaj się w Wróżką raczej.

Krzykacz:
Już się kłaniam. Żegnaj, Wróżko.

Radek:
A ja powiem ci na uszko –
iść już trzeba, bo po rady
przyprowadzę tu dziewczynkę...

(Wychodzi z Krzykaczem, a wraca z Grymaśnicą.)

Ale masz skrzywioną minkę...

Wróżka:
Jesteś pewnie Grymaśnica?

Grymaśnica:
Tak, tak mówią na mnie wszyscy,
bo się niczym nie zachwycam.

Radek:
Nigdy nic nie chwalisz, mała?

Wróżka:
Siądź. Nie będziesz przecież stała.
Czy coś kiedyś podziwiałaś?
Czy uśmiechasz się czasami?

Grymaśnica:
Sama nie wiem, proszę pani...
Słodyczami, zabawkami wszak cieszyć się nie potrzeba...

Wróżka:
A słońcem? A gwiazdą z nieba?
Czy widziałaś, jak są piękne.
Jak nam świecą, jak mrugają...

Grymaśnica:
Słońce, gwiazdy wszyscy znają...

Wróżka (wstaje z tronu, prowadzi dziewczynkę niby do okna.):

Patrz na niebo. Tam wesoło gwiazdka mruga.

Grymaśnica:
Do mnie?

Wróżka:
Najpierw jedna, potem druga...

Grymaśnica:
Ta też do mnie?

Wróżka:
Oczywiście... Wszystkie, które są na niebie...

Grymaśnica:
Pięknie świecą. Co zrobiłabym bez ciebie?
Gdy rakietą tam polecę,
Okiem mrugnę do nich też!

Wróżka:
Lecz pamiętaj moja mała,
Piękny uśmiech z sobą weź!

Grymaśnica:
Doskonałe to odkrycie.
Bez grymasów milsze życie.
Więc grymasy tu zostawię,
w domu się z uśmiechem zjawię...

Radek:
Przy obiedzie się uśmiechaj,
pochwal pyszne mamy danie,
nie narzekaj na śniadanie,
przytul lalkę swą kochaną...

Grymaśnica:
Wszystko zrobię jutro rano!
Całkiem będzie już inaczej...

Radek:
Lecz się teraz wyśpij raczej,
bo już wieczór. Wokół ciemno.
W domu miękkie czeka łóżko.

(Wróżka zasypia na tronie.)

Grymaśnica:
Pójdziesz może, Radku, ze mną?

Radek:
Teraz chcę się zająć Wróżką,
bo zasnęła na swym tronie.
Niewygodnie jej w koronie.

(Grymaśnica wychodzi.)

Wróżka odpoczywa sobie,
a ja dzieciom sprawdzian zrobię.
Jakie były dzisiaj rady?

Dziecko I:
Złościć się nie trzeba,
bo to nic nikomu nie da.

Dziecko II:
Kto chce ładnym, miłym być,
to się często musi myć.

Dziecko III:
Płacz na bóle nie pomoże,
bo gdy płaczesz, boli gorzej.

Dziecko IV:
Nie warto być łakomczuchem.
Z przejedzenia boli brzuszek.

Dziecko V:
Kto krzyczy od ucha do ucha,
tego nigdy nikt nie słucha.

Dziecko VI:
Kto grymasi, wiele traci,
bez grymasów jest inaczej.

Dziecko VII:
Słuchać trzeba dobrych rad,
bo piękniejszy wtedy świat.

(Budzi się Wróżka – Dobra Rada.)

Raduś:
Rady znacie doskonale!
Nie spotkamy się już wcale.

Wróżka:
O, mój paziu! Nie wypada.
Ja mam całkiem inne zdanie.
Bo na każde zawołanie
jestem dla was – Dobra Rada.
Jeśli ktoś mnie potrzebuje,
do pałacu niech wędruje.

9.Piosenka „Tęcza”
Koleżanko, kolego
Popatrz czasem na niebo
Czasem zdarzyć się może
Cud – zjawisko w kolorze.
Ref.:
Tęcza, tęcza, cza, cza, cza,
Czarodziejska wstążka ta
Wiąże niebo z ziemią... O!
Jaki kolorowy splot.
Narysuję tę tęczę
I na zawsze ci wręczę
By ci było tęczowo.
Tęczę noś kolorową.
Ref.:
Tęcza, tęcza...
Śpiewaj z nami o tęczy
Kiedy nuda cię męczy,
W domu, w szkole, po burzy
Tęcza minę rozchmurzy.
Ref.:
Tęcza, tęcza...

10.Sentencje
Bądź tak silny, by nic nie mogło naruszyć spokoju Twojego ducha.
Słowa Twe niech zawsze niosą radość, zdrowie i nadzieję.
Spraw, by każdy człowiek odczuwał przy Tobie piękno swej niepowtarzalności.
Spoglądaj zawsze na słoneczną stronę życia i dąż, by optymizm stał się Twą prawdziwą naturą.
Sięgaj ku ideałom, zaakceptuj każde zrządzenie losu, lecz oczekuj zawsze tego, co najlepsze.
Przyjmij z prawdziwym entuzjazmem sukces innych, tak jakby to był Twój własny.
Błędy z przeszłości niech będą dla Ciebie wskazówką i siłą do wspaniałych osiągnięć w przyszłości.
Niech Twoja twarz zawsze będzie pogodna i niech darzy uśmiechem każdą napotkaną istotę.
Poświęcaj wiele czasu na doskonalenie siebie – tak, aby go już nie starczało na krytykowanie innych.
Bądź większy od swego zdenerwowania i niepokoju, szlachetniejszy od wkradającej się złości, silniejszy od codziennych obaw, a szczęście Twe niech wyrasta ponad wszelkie zmartwienia.

11.Maski – praca dzieci z rodzicami
a)wykonywanie z papierowych toreb masek, które mają dwa oblicza; wyklejanie gotowymi elementami:
- pierwsza maska – wesoła,
- druga maska – smutna;
b)gotowe maski zakładamy na rękę (rodzic jedną, dziecko drugą);
c)przy muzyce – raz wesołej, raz smutnej – prezentujemy swoje maski
(smutne maski chowamy do pudełka i wspólnie z dziećmi mocno zaklejamy)

12.Pożegnanie - dzieci wręczają rodzicom czerwone serduszka wykonane z masy solnej, mówiąc im "Coś miłego"

LITERATURA
Jan Brzechwa - „Wiersze dla dzieci”
Julian Tuwim - „Zosia Samosia”
Teresa Fiutowska - „Porady wróżki Dobrej Rady”

Opracowała: M. Curyło-Drabek
Współpraca: R. Sowiźrał

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie