Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Sposoby ułatwiania adaptacji dzieci trzyletnich

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 12560 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Podczas pracy w przedszkolu zainteresował mnie problem adaptacji dzieci trzyletnich. Wchodząc we wrześniu do najmłodszej grupy przedszkolnej odczuwałam niepokój, bowiem większość dzieci płakała, bądź pozostawała w nastroju melancholijnym.

W codziennym życiu zdarza nam się niejednokrotnie stawać przed problemami, które mają duże znaczenie dla naszego późniejszego życia. Czasami podjęcie ważnej decyzji wręcz przeszkadza nam w wykonywaniu codziennych czynności. Przed ogromną trudnością stają dzieci trzyletnie, które pierwszy raz przekraczają próg przedszkola. Jest to dla nich niecodzienne wydarzenie. Stykają się z nowym, odmiennym środowiskiem i nie zawsze rozumieją zasadność faktu pozostawania bez rodziców, ponieważ nie mają w tym zakresie doświadczeń.
Podczas pracy w przedszkolu zainteresował mnie problem adaptacji dzieci trzyletnich. Wchodząc we wrześniu do najmłodszej grupy przedszkolnej odczuwałam niepokój, bowiem większość dzieci płakała, bądź pozostawała w nastroju melancholijnym.
Postanowiłam, że jeżeli będę wychowawczynią dzieci trzyletnich, w mojej grupie będzie inaczej. Dołożę wszelkich starań, aby próg przedszkola nie był dla dzieci ogromną barierą niosącą za sobą nieprzyjemne doznania. Ponadto postaram się, aby klimat pierwszych dni nie wpływał ujemnie na psychikę dzieci i umiejętność pokonywania trudności w dalszym życiu.
Zagadnienie dotyczące adaptacji dzieci trzyletnich jest rozległe i interesujące. Ale jak dotychczas nie znaleziono „ złotego środka”, który minimalizowałby w znacznym stopniu stres i niepokój dzieci przestępujących po raz pierwszy próg przedszkola. Dla małych dzieci- szczególnie trzyletnich- bariera, która oddziela ich „sielskie życie” od życia i funkcjonowania w grupie rówieśniczej jest bardzo trudna do pokonania. Zdarza się często, że dziecko nie radzi sobie z nią, bo jest zbyt małe.
Prawidłowa adaptacja dzieci trzyletnich do warunków panujących w przedszkolu jest ważna nie tylko ze względu na sukcesy przedszkolaka. Ma wpływ na dalsze przystosowanie się do zmieniających się warunków życia, przekroczenia progu szkoły, pokonywania barier, stresów w ciągu całego życia. Jeżeli dziecko właściwie zaadaptuje się w przedszkolu, wtedy będzie mu łatwiej pokonywać wszelkie przeszkody czekające na niego w przyszłym życiu.

Czynniki warunkujące adaptację dziecka trzyletniego.
Kształtowanie osobowości jest procesem bardzo szerokim, przebiegającym w życiu społecznym jednostki tj. rodzinie, grupie rówieśniczej, w różnorodnym otoczeniu i specyficznych sytuacjach, które same w sobie nakładają pewną odpowiedzialność społeczną. Ten proces bywa określany jako „adaptowanie młodego pokolenia do życia, które istnieje, w które ma ono wejść”. Według niektórych socjologów młodzi powinni być wychowywani w ten sposób, aby bez zastrzeżeń akceptowali istniejącą już rzeczywistość społeczną oraz byli przygotowani – i bez wahania – pełnili w niej wyznaczone role. Ma to być jedyny sposób na zapewnienie społecznie określonej trwałości
I zwartości osobowości młodych ludzi.
Kształtowanie osobowości powinno być też wychowaniem przysposabiającym do poszukiwania nowych rozwiązań- innowacji. Zdarza się, że jednostka, która nie może adaptować się do wszystkiego, co istnieje i nie jest w pełni przygotowana do działań innowacyjnych - zamyka się w sobie, porzuca uczestnictwo w życiu społecznym, wycofuje się na pozycję biernego obserwatora. Jest to sytuacja niekorzystna ze społecznego punktu widzenia w sensie indywidualnym, gdyż wychowanie powinno pomagać w życiu społecznym, gdzie łączy się akceptację z dążeniami innowacyjnymi. Najpełniej cel ten jest spełniony poprzez działalność i aktywność twórczą.
Na różnych szczeblach rozwoju powinien być realizowany postulat rozwijania twórczych osobowości, jako ważna dyrektywa wychowania. Zaczynać należy od dziecinnej zabawy, w której duże znaczenie mają elementy twórcze, od aktywności artystycznej, która stanowi pasjonującą dziedzinę doświadczeń dziecięcych.
Każdy człowiek w swoim życiu musi przejść poprzez pasmo różnorodnych doznań i przeżyć, które są radosne i szczęśliwe, a niekiedy trudne i bolesne. Takim ważnym momentem w życiu dziecka jest przekroczenie progu przedszkola. Tego rodzaju doświadczenia rozpoczynają proces adaptacji dziecka do nowego, nieznanego środowiska.
Ze szczególnym nasileniem proces adaptacji przeżywajądzie4ci trzyletnie. Jednak poszerzenie swojego środowiska jest czymś naturalnym i koniecznym dla rozwoju i socjalizacji. Proces ten w zasadzie trwa całe życie, a zaczyna się od momentu narodzin. Ważne jest, aby zawsze przyczyniał się do rozwoju, powiększał wartości życiowe oraz dawał poczucie satysfakcji z odkrywania czegoś nowego.
Adaptacja ma duże znaczenie dla każdego człowieka, gdyż jako proces pojawia się wciągu całego życia. Dlatego też wszelkiego rodzaju zaburzenia adaptacyjne, zwłaszcza u małych dzieci, powinny być traktowane z uwagą
I roztropnością. Dziecko, które nie przystosuje się do przedszkola ma do spełnienia wiele trudnych i złożonych zadań. Musi przede wszystkim zaspokoić własne potrzeby i dążenia w sposób społecznie akceptowany. Ponadto musi przyswoić sobie normy i zasady współżycia z innymi.
Pierwsze wejście do grupy przedszkolnej spoza kręgu rodziny, może mieć decydujące znaczenie dla dalszego rozwoju dziecka. Przeżycia i reakcje, których dziecko doświadczyło w tym okresie, mogą stać się wzorem dla późniejszych reakcji dziecka na zmiany środowiska. W każdym momencie, gdy dziecko staje wobec trudnych do spełnienia zadań lub wymagań, może posunąć się do przodu i przystosować, albo do takiego sposobu zachowania, kt6óry okazał się skuteczny poprzednio. Jeżeli postawione zadania okażą się zbyt odległe, przerastające możliwości dziecka i w tym momencie nie otrzyma pomocy, to może nastąpić regresja w jego zachowaniu.
W środowisku rodzinnym zdrowym psychicznie nie stroni się od napięć, stresów i wymagań. Rodzice winni dbać o to, by wszystko było dostosowane do możliwości dziecka, aby mogło stawić się czoło napotkanym wyzwaniom. Udzielać mu wsparcia i zapewnić osiąganie sukcesów i postępu rozwojowego w kierunku pozytywnej adaptacji. Rodzice i wychowawcy, mając na względzie dobro dziecka, żądają od niego tyle, ile może z siebie dać. Określają przy tym możliwości na podstawie jego zdolności i indywidualnych doświadczeń. W takiej sytuacji powinni podtrzymywać dziecko na duchu, nie stronić od pochwał. Przyczyniać się do ułatwiania mu przystosowania do nowych sytuacji. Przede wszystkim dać mu odczuć, w specyficzny sposób, że są świadomi i akceptują jego chwilowe regresje, jednocześnie pomagając mu w znalezieniu pozytywnych sposobów przezwyciężania trudności. Uniwersalną formą oddziaływań jest kształtowanie poczucia podmiotowości. W ten sposób rozwija się poczucie własnej wartości. Osiągamy cel poprzez szeroko rozumianą indywidualizację, która charakteryzuje się tym, że powinniśmy zauważać dziecko z jego problemami. Ponadto wyrażać w stosunku do niego akceptację, starając się zrozumieć jego postępowanie. Nie należy narzucać mu własnych sposobów myślenia i być stale gotowym do wysuwania porównań i uogólnień. W toku pracy z dziećmi należy podsuwać im jednocześnie swobodę wyboru różnorodnych kierunków działania.
Praca mająca na celu kształtowanie poczucia własnej wartości, daje się zauważyć w postępowaniu i zachowaniu dzieci w sytuacjach dnia codziennego. Efekty zaś uwidaczniają się w momencie otwierania się dziecka na otoczenia, przerywając tym samym krąg strachu i nieufności. Także wtedy, gdy daje znać o sobie jego aktywność.
Oddziaływania nauczyciela, mające na celu prawidłową adaptację do warunków przedszkola, zachęcają do pracy nad sobą, do wzmacniania wiry w siebie, w swój potencjał ukryty gdzieś głęboko pod zewnętrzną zasłoną zobojętnienia.
Dziecko, na drodze zdobywania doświadczeń, powinno być akceptowane przez rodziców i wychowawców niezależnie od tego czy jest grzeczne, nieposłuszne, zdrowe czy chore. Powinno zdawać sobie sprawę z tego, że może liczyć na dorosłych, gdyż w każdej chwili są gotowi do udzielenia pomocy i przede wszystkim go nie odrzucą. Są to podstawy późniejszych zdolności akceptowania samego siebie, a co za tym idzie również innych osób. Jest to jednym z podstawowych warunków zdrowia psychicznego, a zatem także pomyślnego przebiegu procesu adaptacyjnego.
Dziecko, które pierwszy raz przekracza próg przedszkola, staje przed bardzo ważnym problemem, gdyż musi dostosować się do nowych warunków, ludzi i ich wymagań oraz przyswoić sobie pewną wiedzę i umiejętności. W tym momencie zostaje zakłócone dotychczasowe poczucie bezpieczeństwa, które zapewniała mu rodzina. Może to stać się przyczyną trudności przystosowawczych. Jednak systematyczna, pełna zaangażowania praca nauczyciela z biegiem czasu zmienia sytuację. Powoduje, że dzieci z każdą chwilą stają się bardziej ufne, czują się przy tym bezpieczne- klimatyzują się. Nauczyciel poprzez różnorodne oddziaływania daje wskazówki prawidłowego postępowania, aby osiągnąć wzrost poczucia, że jest się kimś – pełnoprawnym członkiem grupy społecznej.
Stwarzanie różnorodnych sytuacji sprzyjających rozwojowi wyzwala niezmierzony potencjał energii, drzemiący w dziecku, dając wyraz aktywnemu uczestnictwu w życiu grupy.
Rozwój dziecka dokonuje się pod wpływem wzajemnie uzupełniających się i stymulujących do działania czynników. Duży wpływ na proces socjalizacji dziecka ma środowisko rodzinne, które jest nieocenioną i niepowtarzalną wartością. Dlatego też rodzina powinna systematycznie i z ogromnym zaangażowaniem uczestniczyć w przygotowaniu dziecka do przedszkola.
Adaptacja dziecka w przedszkolu nie musi być wcale bolesnym i dokuczliwym przeżyciem, może być również sprawcą korzystnych zmian dla rozwoju dziecka.

Metody ułatwiania dzieciom adaptacji w przedszkolu.
Bardzo ważną rolę, może nawet najważniejszą w całym złożonym procesie wychowania pełni rodzina. To właśnie rodzice są pierwszymi i jednocześnie jedynymi wychowawcami i nauczycielami dziecka. W środowisku rodzinnym tkwią potencjalne możliwości wszechstronnego rozwoju dziecka. Dlatego powinniśmy mieć orientację w prawidłowościach rządzących rozwojem rodziny, znać czynniki warunkujące oraz potrzeby psychiczne i fizyczne charakterystyczne dla całej rodziny i poszczególnych jej członków i jednocześnie pokoleń dzieci, rodziców, dziadków. Znajomość czynników, które wpływają pozytywnie i negatywnie na stosunki rodzinne pozwala na znalezienie mechanizmów rządzących prawidłowym funkcjonowaniem rodziny. Ponadto jest niezbędne w rozwiązywaniu problemów dotyczących rodziny, a w szczególności procesów wychowawczych.
Kontakty rodziców z przedszkolem mają duże znaczenie edukacyjne zarówno dla dzieci i rodziców oraz nauczycieli, którzy dzięki temu mają rzeczywisty obraz środowiska, w którym żyje i prosperuje trzylatek. To właśnie współdziałanie przedszkola z rodziną warunkuje poczucie bezpieczeństwa i akceptacji u dziecka, spójność i konsekwencję konsekwentne działania. Pozwala ponadto na dokładniejsze poznanie specyfiki rozwoju dziecka, jego możliwości psychofizycznych oraz, jeśli tego wymaga, dostosowania do jego umiejętności dodatkowych stymulacji ze strony nauczyciela. Duże zainteresowanie rodziców dziećmi w przedszkolu powoduje, że wizyty są inspirowane przez samych rodziców. Zaś te inicjowane przez przedszkole są wyrazem otwarcia instytucji na różnorodne informacje i na ingerencję z zewnątrz. W związku z tym pośr4ednio informują o akceptacji, braku jakichkolwiek mechanizmów obronnych oraz nastawieniem na zmiany, czyli innymi słowy na twórczość. Wobec powyższego można powiedzieć, że są wyrazem siły instytucji, która jest w stanie podjąć dialog. Współpraca przedszkola z rodzicami może przybierać różne formy: rozmowy indywidualne, spotkania grupowe, zajęcia otwarte, kącik dla rodziców oraz wystawki prac dla rodziców. Przyczynia się do tego, że dziecko czuje się ważne, docenione. Wtedy łatwiej mu się przystosować do warunków panujących w przedszkolu. Samo zaangażowanie rodziców w działania przedszkola wpływa na ich umiejętności pedagogiczne oraz stwarza warunki sprzyjające harmonijnemu rozwojowi dziecka. Daje również szansę wprowadzenia w życie idei wspólnego działania, aby doskonalić warunki, w jakich dziecko się rozwija.

Metoda rozwijania aktywności muzycznej.
Ludzie potrzebują sztuki, gdyż poprzez nią tworzą swój świat marzeń, wzruszeń przeżyć, które w znacznym stopniu wzbogacaj życie. Sztuka kształtuje wrażliwość, rozwija wyobraźnię, inteligencję, zaspokaja potrzebę ekspresji. Natomiast zbiorowe uczestnictwo w sztuce przeciwdziała samotności. W wieku przedszkolnym kształtują się zdolności muzyczne i wrażliwość dziecka. Wiele korzyści wychowawczych przynosi dziecku samo obcowanie z muzyką. Dotyczy to rozwoju intelektualnego, gdyż muzyka mobilizuje dziecko do poznania, ucząc się słyszenia i słuchania. Związana jest też z rozwojem emocjonalnym, gdyż w tym przypadku muzyka przyczynia się do zaspokajania potrzeb życia wewnętrznego, bo przenosi do doświadczeń dzieci doznania estetyczne. Ponadto w rozwoju zdrowotnym muzyka w powiązaniu z ruchem jest źródłem energii, odprężenia i rozładowania emocji. Tym samym przyczynia się do rozwoju.
Jednym ze składników procesu adaptacyjnego jest aktywność dziecka, która wyraża się głównie w zabawie. Dzieje się tak, dlatego, gdyż na aktywność muzyczną składają się cechy zabawy, jak też cechy działalności artystycznej. Aktywność muzyczna to twórczy kontakt poprzez ruch, słowo, dźwięk. Podstawowymi formami aktywności muzycznej są: śpiew, słuchanie muzyki i śpiewu, ruch przy muzyce, gra na instrumentach oraz tworzenie muzyki, czyli improwizacja. Mogą być one kierowane przez nauczyciela lub przejawiać się podczas zabaw podejmowanych spontanicznie przez dzieci. Charakterystycznym przykładem zabaw z elementem muzyczny, podejmowanym spontanicznie przez dzieci, są różnego rodzaju wyliczanki, śpiewanki i zabawy rytmiczne, czasami będące wyrazem pomysłowości dzieci. Zdarza się, że są to zabawy przekazywane z pokolenia na pokolenie, a dzięki swej prostocie i urokowi są zaliczane do folkloru dziecięcego. Jednak w grupie dzieci trzyletnich zabawy takie, w przeważającej części, są podejmowane i inspirowane przez nauczyciela. Wiąże się to z faktem, że dzieci te nie potrafią się bawić z rówieśnikami i nie znają zabaw muzycznych lub ich repertuar jest zbyt ubogi. Dlatego nauczycielka ma do spełnienia ważne zadanie – wprowadzenie dzieci w świat muzyki.
Aktywność muzyczna ma ścisły związek z podmiotowym przebiegiem procesu adaptacji. Patrząc realnie na zjawisko przystosowania, należy sądzić, że jego podmiotowy charakter polega nie tylko na dostosowaniu się do środowiska, ale też na zmienianiu tegoż środowiska według własnych potrzeb i wymagań.

Metoda zadaniowa
Wiek przedszkolny jest dla dzieci czasem poznawania siebie, własnych możliwości oraz dokonywaniu zmian w otoczeniu. Dzieje się to przy wykorzystaniu naturalnych sytuacji codziennego życia, podczas kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi. Dominująca wartością jest uzmysłowienie dziecku własnej świadomości oraz poznawania innych ludzi. Staje się to tym bardziej konieczne, jeżeli chodzi o małe dzieci. W tym wypadku nauczyciel pracuje w myśl idei: pomaga usamodzielnić się przez poznawanie własnych możliwości. Ukierunkowuje dziecko na „odbiór siebie”, czyli umieszcza je tym samym w systemie wartości estetycznych, które są uznawane przez najbliższe otoczenie dziecka. Nauczyciel wprowadza dziecko w świat rzeczy ważnych i niepowtarzalnych.
Istotna sprawą w edukacji dzieci są różnorodne postawy i umiejętności, które podlegają nieustannemu rozwojowi i kształtują się w oparciu o niezbędne wiadomości. W edukacji dzieci bierzemy pod uwagę możliwości, czyli inaczej szansę wyboru, która wiąże się z pojęciem sytuacji zadaniowej.
Będąc w sytuacji zadaniowej dziecko jest najważniejsze, bo od niego zależy powodzenie tej sytuacji. Wszelkie możliwości są uważane jako napięcie między koniecznością a chęcią. To zjawisko jest mobilizacją do realizowania tego, co niemożliwe. Ponadto możliwość wiąże się też z predyspozycjami rozwojowymi dziecka, w danym momencie oraz zachodzącym w nim przemianom.
Rozpatrując edukację dziecka należy brać pod uwagą złożoność, czyli inność, która dotyczy spraw takich jak: motywacja, różnica płci, status społeczny rodziny, dziecięce oczekiwania i marzenia oraz poziom kultury reprezentowany przez rodzinę i najbliższe dziecku środowisko. Wprowadzenie do wychowania zasad ogólnych daje nauczycielowi swobodę myślenia oraz otwiera możliwości przed dziećmi, rozwijając myślenie i wspierając jego rozwój.
Duże znaczenie ma „zasada wspierania i wspomagania rozwoju, inaczej nie przeszkadzanie rozwojowi dziecka”. Chodzi tu o uwzględnienie w wychowaniu rozwoju indywidualnego każdego dziecka i respektowanie jego tempa wykonywania zadań i osiągania określonego stopnia sprawności, doskonałości i kompetencji.
Mając na względzie fakt, że tempo rozwoju każdego dziecka jest inne nauczyciel nie powinien oczekiwać natychmiastowych efektów działania i jego gotowości do podjęcia działań.
Prowokacją do działania jest odpowiednia baza materiałowa, dostępność, swoboda i pozytywny przykład nauczyciela. Do działania zachęcamy dzieci, pobudzając ich naturalną ciekawość poprzez jej wyeksponowanie. Bardzo istotnym elementem sytuacji wychowawczych są zadania, które dotyczą wszystkich dzieci.
Zadania indywidualne, grupowe czy zespołowe zawierają określone wymagania. Są to normy i zasady. Współżycia, dążenia do zachowania bezpieczeństwa, swobody i wolności innych dzieci. W tym kontekście uczy się bycia odpowiedzialnym za siebie w stosunku do innych. Zadania mają zazwyczaj kilka wariantów rozwiązań, co mobilizuje do poszukiwania różnych, ciekawych dróg rozwiązań. W związku z powyższym zachęcają do samodzielności i pobudzają myślenie.
Mając na uwadze fakt, że koło jest odzwierciedleniem doskonałości kształtu, przyczynowości i powiązania dziecka z dzieckiem i otoczeniem, preferuje się grupowanie dzieci wokół nauczyciela w kręgu lub w gromadce. Umożliwia to nieskrępowany kontakt z kolegami obok, naprzeciw i z nauczycielem.
Kształtowanie umiejętności wykonywania zadań to dochodzenie do nowych, nieznanych faktów i przekształcania danych, by uzyskać coś nowego, nieznanego.
Wszystkie działania o charakterze zadaniowym, które mogą kształtować się w wieku przedszkolnym, to przede wszystkim: umiejętność dostrzegania przez dzieci zadań w najbliższym otoczeniu, analizowanie warunków z zadań prostych, ściśle związanych z doświadczeniami i potrzebami dzieci, wybór programu wykonywania zadań o wyraźnym celu praktycznym, opierającym się na manipulacji ruchu.
Najbardziej efektywne jest działanie o charakterze zadaniowym, jeżeli zadanie jest równe potrzebie. Jednak zadanie takie pojawia się tylko wówczas, gdy konieczne staje się poszukiwanie środków do osiągnięcia celu, czyli odkrywanie. Ważna jest w tym rola nauczyciela, który powinien tak organizować sytuacje wychowawcze, by zachęcał dzieci do poszukiwania możliwie dostępnych środków i sposobów działania. Dlatego w procesie zdobywania wiedzy dziecko powinno być aktywne. Wychowanie w przedszkolu jest postrzegane jako pobudzanie poprzez stwarzanie sytuacji, w których szczególnie ważnym elementem są zadania, wpływające na przyspieszanie procesu adaptacji dzieci trzyletnich. Ułatwiają one dzieciom działanie na miarę ich psychofizycznych możliwości. Ponadto przyczyniają się do poszukiwania ekonomicznych sposobów działania i samodzielnego dochodzenia do wiedzy.
Stosowanie zadań w pracy pedagogicznej przedszkola nakłada pewne wymagania. Otóż zadania powinny być tak skonstruowane, by można je było zmieniać w zależności od zaistniałej sytuacji.
Trzeba tak organizować sytuacje, by zawsze znalazły się w nich działania motywujące do działań poprzez sformułowanie ujęte w formie życzenia, czy sugestii „wiem, że potraficie...”, „Spróbuj wykonać...”, „Cieszylibyśmy się gdybyś...”.
Zadania na etapie kształcenia przedszkolnego pełnią różne funkcje. Widoczne są: funkcja adaptacyjna, dotycząca kontaktu z zadaniami, spostrzegania różnych sposobów działania i funkcja utrwalająca wiedzę, rozszerzająca doświadczenia i kształtująca postawy. Są one realizowane między innymi poprzez działanie na przedmiotach. Przyswojenie nowych treści i odkryć powoduje przekształcenie już posiadanych. W wyniku tego procesu modyfikuje się wcześniejsze wiadomości i umiejętności w powiązaniu z tym, czego się dowiedziano i odkryto.
Wprowadzenie do zabaw działania o charakterze zadaniowym jest niemożliwe tylko wówczas, gdy są one zgodne z potrzebami i przebiegiem zabawy.
Wprowadzenie zadań do czynności o charakterze działaniowym można rozszerzyć, stosując je podczas czynności samoobsługowym, wycinek, uroczystości, ale przynoszą efekty tylko wtedy, gdy wynikają z motywów wewnętrznych.
Rezultaty tych oddziaływań z znaczącym stopniu wpływają na przyspieszenie procesu adaptacji dzieci trzyletnich.


Opracowała: Wioletta Malinowska
Przedszkole Samorządowe Nr 2
W Żurominie

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie