Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Odrębność lekcji wychowania fizycznego w porównaniu z innymi lekcjami szkolnymi

 

Nie będąc nauczycielem wychowania fizycznego, nie zdawałam sobie sprawy ze specyfiki tego przedmiotu i jego wpływu na prawidłowy rozwój młodego pokolenia. W tej pracy chciałabym przybliżyć zagadnienie odrębności lekcji wychowania fizycznego, a zarazem jej ogromnego znaczenia w procesie wychowawczo-dydaktycznym.

  
Rolę hegemona w klasyfikacji przedmiotów szkolnych odegrała tzw. „grupa przedmiotów edukacji umysłowej”. To właśnie ona narzuciła szkole system klasowo-lekcyjny i dyktowała przez wiele lat zasady nauczania. Przedmioty artystyczne, techniczne i wychowanie fizyczne - jako nietypowe – pozostawiano własnemu losowi (M. Demel). Wydaje się, że przedmioty techniczne i artystyczne nurtowi repedagogizacji poddały się dość szybko. Natomiast wychowaniu fizycznemu pozostawiono jedynie straż nad ciałem.

            Obecnie w obszarze kultury fizycznej bardzo silny nacisk kładzie się na to, aby sfera intelektualno – emocjonalna rozwijała się wraz z somatyczną. Próbuje się więc nadrobić zaległości, aby w pełni realizować cele poznawcze, kształcące i wychowawcze, rozwijać zdolności twórcze i samodzielność.

            To wszystko powoduje, że wychowanie fizyczne w szkole jest przedmiotem, który w zakresie organizacji, metodyki i aspektów wychowawczych różni się od „typowo umysłowych”.

            Przyjrzyjmy się najpierw stronie organizacyjnej lekcji wychowania fizycznego. Jej główna specyfika to ruch. Nieustanna zmiana miejsc, wyższe natężenie hałasu (lekcje na małych salach gimnastycznych), różne stany emocjonalne (ogromna radość zwycięstwa i gorycz porażki), pewien stopień niebezpieczeństwa (przypadkowe urazy) są na lekcjach wychowania fizycznego rzeczą naturalną. To powoduje, że tego typu zajęcia są trudniejsze do prowadzenia i wymagają od nauczyciela doskonałego przygotowania merytorycznego, metodycznego, pedagogicznego, a nawet medycznego (pierwsza pomoc w razie urazu). Dla porównania, na innych lekcjach z założenia uczniowie siedzą w bezruchu, więc ich aktywność fizyczna jest znikoma, a możliwość urazów prawie żadna.

            Wspomnieć też należy o tym, że w obrębie samego wychowania fizycznego, lekcje prowadzone z poszczególnych form aktywności ruchowej posiadają swój odrębny charakter. Według Cz. Tukiendorfa lekcje wychowania fizycznego dziewcząt powinny różnić się od zajęć chłopców (chodzi tu głównie o akcenty estetyczne, muzyczne, rytmiczno-taneczne). Odrębność widoczna jest również podczas lekcji 90-minutowych. Zajęcia takie muszą być odpowiednio przygotowane i dokładnie przemyślane, z uwzględnieniem narastającego zmęczenia organizmu, spadku koncentracji. Należy wtedy szczególnie dbać o bezpieczeństwo, podobnie jak podczas użycia sprzętu i przyborów typu: kule, oszczepy itp. Na innych przedmiotach również występują lekcje 90-minutowe, jednak tam realizuje się najczęściej jeden lub dwa odrębne tematy lekcyjne, zaś metody, formy i sposób organizacji lekcji nie ulega istotnym zmianom.

            Cele, zadania i charakter lekcji wychowania fizycznego same w sobie zakładają ogromną różnorodność. Ciągle zmienia się miejsce wprowadzenia lekcji, ćwiczeń ruchowych, pozycja nauczyciela w stosunku do grupy, charakter ruchu, natężenie wysiłku, hałas. Natomiast inne przedmioty prowadzone są w salach lekcyjnych, w dużym skupieniu i ciszy. Należy też poruszyć kwestię przebierania się w strój sportowy przed lekcją wychowania fizycznego, inne przedmioty takiej czynności nie wymagają.

            Ukazanie odrębności metodycznej lekcji wychowania fizycznego jest rzeczą trudniejszą. Bardzo podobne są typy lekcji w przypadku większości przedmiotów, gdyż teoretycy wychowania fizycznego skorzystali z klasyfikacji stworzonej przez dydaktyków (Cz. Kupisiewicza, W. Okonia itp.). Biorąc pod uwagę metody pracy, lekcje „typowo intelektualne” nadal opierają się głównie na przekazaniu wiedzy przez nauczyciela i pracy z podręcznikiem (z wyjątkiem nauczycieli „twórców”, którzy ze swoich lekcji czynią spektakl). Z kolei na wychowaniu fizycznym istnieje większa możliwość urozmaicenia, gdyż wielość form i metod pozwala wyzwolić się ze standardów i prowadzić coraz ciekawsze zajęcia.

            Na takich lekcjach uczniowie mogą samodzielnie tworzyć, odkrywać, poszukiwać, eksperymentować. Także wielość przyborów jest pomocna w zwiększaniu atrakcyjności lekcji, co jednocześnie zmusza do wprowadzenia coraz to nowych metod pracy.

            W aspekcie wychowawczym omawianego zagadnienia pewna specyficzność wynika na pewno z podziału na płeć na lekcjach wychowania fizycznego (poza nauczaniem zintegrowanym). Ten sam nauczyciel powinien zastosować inne środki wychowawcze na lekcjach z dziewczętami, a inne z chłopcami. Wydaje mi się, że chłopcy bardziej zwracają uwagę na praktyczną stronę przekazywanych wiadomości i umiejętności. Natomiast dla dziewcząt większe znaczenie maja walory estetyczne i zdrowotne (np. zgrabna sylwetka). Wynika stąd wniosek, że lekcje wychowania fizycznego powinny być „zbiorem sytuacji wychowawczych w celu realizacji fizycznego kształcenia i wychowania” (L. Lachowicz).   Myślę też, że w odróżnieniu od lekcji typowo intelektualnych, gdzie egzekwowanie wiedzy jest koniecznością, lekcja wychowania fizycznego staje się pewnego rodzaju przeciwwagą i odskocznią.

            W szkolnym spisie przedmiotów są tylko dwa zawierajęce w swojej nazwie słowo „wychowanie”. Jest to lekcja wychowawcza i wychowania fizycznego. Mimo, iż treścią lekcji wychowania fizycznego jest ruch, to w perspektywie każda jej część powinna być podporządkowana nadrzędnemu celowi - jakim jest wychowanie do pełnego i świadomego uczestnictwa w kulturze fizycznej. Wspomnieć też należy o elementach samokontroli i samoocenie. Właśnie w trakcie lekcji wychowania fizycznego uczeń ma największe możliwości samooceny rozwoju umiejętności ruchowych, samokontroli powierzonych zadań i fizjologicznych czynności organizmu. Także nawyki i postawy prozdrowotne, które uczeń przyjmuje jako własne, będą rzutować na jego zdrowie w życiu dorosłym. Współzawodnictwo jest kolejnym atrybutem lekcji wychowania fizycznego. Ta forma rywalizacji zaspokaja potrzeby emocjonalne uczniów, wzmacnia motywację do ćwiczeń, uaktywnia i uspołecznia. Na lekcji wychowania fizycznego, jak na żadnej innej, istnieje możliwość stosowania zasady „fair-play”.

            Na zakończenie stwierdzić mogę, iż nie będąc nauczycielem wychowania fizycznego, nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wiele różnic występuje między wychowaniem fizycznym a innymi lekcjami. Wychowanie fizyczne to nie jest żaden potoczny „Michałek”, lecz bardzo ważny wycinek rzeczywistości szkolnej. Na tym obszarze, jak na żadnym innym, istnieje najpewniejsza możliwość rozwoju dziecka we wszystkich sferach tj. intelektualnej, psychicznej i somatycznej.


Iwona Konowalska
 

            LITERATURA:


-  B. Czabański, Elementy dydaktyki ogólnej. AWF Wrocław, 1995 r.

-  M. Demel, Teoria wychowania fizycznego. PWN Warszawa, 1986 r.

-  L. Lachowicz, Metodyka wychowania fizycznego. AWF Gdańsk, 1995 r.

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 21:43:09
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 21:43:09) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie