Prezentowany scenariusz ułożyłam w związku z pierwszą rocznicą śmierci Papieża Jana II. Przedstawia on zarys życia Ojca Św. i przesłanie Jego pontyfikatu. Główne źródła z których czerpałam informacje to książki: „Papież spraw ludzkich” oraz „Najchętniej grał na bramce” ks. M. Malińskiego. W treść scenariusza zostały wkomponowane cztery wiersze oraz pieśń „Barka”.
Inscenizacja słowno-muzyczna „Na falach miłości”
Dekoracja: centralnie na ścianie zawieszony portret Jana Pawła II. U podstawy obrazu zamieszczony symbol Polski (upięte biało-czerwone sukno).
Rekwizyty: znicz, gałąź sosny, żółta róża.
[Narrator]
„By uczcić Papieża trzeba dobrać słowa
By prawdziwa była zawsze słów wymowa,
O Jego wielkości i pracy codziennej.
O Jego wysiłku, miłości niezmiennej(…)
Tę wielkość Papieża dobrocią się mierzy,
Bo do grona Wielkich Jan Paweł II należy”
2 kwietnia 2005 roku wieczorem o godzinie 21:37 w Wigilię Święta Bożego Miłosierdzia umiłowany Ojciec Święty – Jan Paweł II zakończył ziemskie pielgrzymowanie. Cały świat okrył się żałobą i w swej refleksji zatrzymał się. Dzięki mediom mogliśmy śledzić reakcję ludzi na całym świecie, w tym także Polski i Polaków, na wieść o tym, że Pasterz Kościoła odszedł na zawsze. Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych w dziejach Kościoła. A wszystko zaczęło się 16 X 1978r., kiedy to Kolegium Kardynalskie ogłosiło światu nowego Papieża, którym został Polak Kardynał Karol Wojtyła i przybrał imię Jana Pawła II. Od samego początku papież, który przybył „z dalekiego kraju” zawładnął sercami wiernych zgromadzonych na Placu św. Piotra i tak już pozostało do końca. Małego Lolka życie nie oszczędzało. W 1929 roku umiera mu mama. Dzieciństwo naznaczyło go kolejnym cierpieniem. W 1932 roku zupełnie niespodziewanie odszedł brat Edmund, który był lekarzem i zaraził się szkarlatyną. W wieku 21 lat młody Karol zostaje zupełnym sierotą, ponieważ w 1941 roku umiera mu ojciec.
[Recytator I] - „Nad Twoją białą mogiłą” K. Wojtyła - (wchodzi z zapalonym zniczem) „Nad Twoją białą mogiłą
białe kwitną życia kwiaty –
- o, ileż lat to już było
bez Ciebie – duchu skrzydlaty –
Nad Twoją białą mogiłą,
od lat tylu już zamkniętą,
spokój krąży z dziwną siłą
z siłą, jak śmierć – niepojętą.
Nad Twoją białą mogiłą,
cisza jasna promienieje,
jakby w górę coś wznosiło,
jakby krzepiło nadzieję.
Nad Twoją białą mogiłą,
klęknąłem ze swoim smutkiem –
o, jak to dawno już było –
jak się dziś zdaje malutkiem.
Nad Twoją białą mogiłą,
o Matko – zgasłe kochanie –
me usta szeptały bezsiłą:
- Daj wieczne odpoczywanie –„
[Recytator I] - (stawia płonący znicz na biało-czerwonym suknie pod portretem Papieża)
1938 roku Karol Wojtyła zdał maturę i został studentem Uniwersytetu Jagiellońskiego na Wydziale Filologii Polskiej. Swoje marzenia o aktorstwie realizuje w Teatrze Rapsodycznym. Młody Karol będąc świadkiem okrucieństwa wojny, brutalnego odarcia człowieka i narodu z godności wciąż poszukuje drogi życiowej. W końcu wstępuje na tajne studia teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął 1 listopada, w Katedrze Wawelskiej, z rąk Kardynała Sapiehy w 1946r. Jego pracowitość, zdolność, otwarcie na człowieka i potrzeby środowiska akademickiego doprowadziły go do godności kardynalskiej, a następnie został papieżem. Jan Paweł II pełniąc posługę Piotrową odstąpił od wielu kanonów i protokołów obowiązujących w Stolicy Apostolskiej. Uczynił Watykan nową wiosna świata. Był przyjacielem wszystkich dyscyplin sportu, uwielbiał obcować z przyrodą. Jego wszechstronna osobowość i niezwykła charyzma zjednoczyła młodzież, co zaowocowało cyklicznymi Światowymi Dniami Młodzieży, w trakcie których gromadziły się miliony ludzi, z różnych części świata.
[Recytator II] – „Pośród niesnasek” J. Słowacki „ Pośród niesnasek Pan Bóg uderza w ogromny dzwon.
Dla słowiańskiego oto papieża otwarty tron (…)
Twarz jego słońcem rozpromieniona, lampą dla sług,
Za nim rosnące pójdą plemiona, światło gdzie, Bóg.
Na Jego pacierz i rozkazanie nie tylko lud,
Jeśli rozkaże to słońce stanie, bo moc to cud.
A trzeba mocy byśmy ten pański dźwignęli świat,
Więc oto idzie papież słowiański – ludowy brat.
On rozda miłość, jak dziś mocarze rozdają broń,
Sakramentalna noc on pokaże, świat wziąwszy w dłoń”
I rzeczywiście sprawdziło się proroctwo odnotowane w wierszu J. Słowackiego. Sternik Piotrowej Łodzi „wziął świat w dłoń” i rozpoczął nowy łów ludzkich serc. Prawie przez 27 lat swego pontyfikatu niezmordowanie ewangelizował świat, głosił orędzie pokoju, miłości, miłosierdzia, przebaczenia i godności ludzkiej. Pielgrzymował na różne kontynenty i do różnych krajów, głosił dobrą nowinę narodom różnych kultur, wprowadził Kościół w III tysiąclecie chrześcijaństwa. Serce Jana Pawła II nigdy nie rozstawało się z ojczyzną i zawsze biło mocniej dla Polski. Zawsze pamiętał o rodakach, swoich ukochanych Wadowicach, królewskim Krakowie, stolicy Warszawie. Zawsze pamiętał i zawsze tęsknił za ojczyzną i ukochanymi polskimi górami i lasami.
[Recytator III] – „Do sosny polskiej” K. Wojtyła (wchodzi z gałązką sosny) „Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną,
ty, domowy mój prostaku zakopiańska sosno,
od matki i sióstr oderwana rodu,
stoisz, sieroto, pośród cudzego ogrodu.
Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku,
bo wiem, oboje doświadczamy jednego wyroku:
i mnie także przyniosła pielgrzymka daleka,
i mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka.
Czemuś, choć cię starania czułe otoczyły,
nie rozwinęła wzrostu , utraciła siły?
Masz tu wcześniej i słońce, i rosy wiośniane,
a przecież gałązki twe bledną poschylane.
Więdniesz, usychasz wśród kwietnej płaszczyzny,
nie ma dla ciebie życia, bo nie ma Ojczyzny,
drzewo wierne!
Drzewo wierne…nie zniesiesz wygnania, tęsknoty,
jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty,
a padniesz martwa! Obca ziemia cię pogrzebie,
drzewo moje! Czy będę szczęśliwszy od ciebie?
[Recytator III] – (po skończonej recytacji kładzie gałąź sosny obok płonącego znicza)
Szczególnie ukochanym miejscem była tez Częstochowa i Jasnogórskie Sanktuarium Narodu. To u stóp Królowej Polski Ojciec Św. zawierzał wszystkie sprawy Polaków i ojczyzny. Ze szczytu Jasnogórskiego wołał do tysięcy zgromadzonych: „Pamiętajcie! Tutaj zawsze byliśmy wolni”. Zbliżając się do 1-ej rocznicy śmierci Jana Pawła Wielkiego na chwilę przenieśmy się na Plac św. Piotra i przypomnijmy sobie ten moment, kiedy świat zjednoczył się przy trumnie ojca św. – Jana Pawła II.
[Recytator IV] – „Na tym pogrzebie” R. Makowski (wchodzi z żółtą różą) „ na Twym pogrzebie modlił się z nami
nawet wiatr
wciąż z ewangelią kartki przewracał
szukał słów pięknych
ważnych dla Ciebie
modlił się szeptem – modlił i płakał
jak każda siostra
i każdy brat
targał flagami i w serca wnikał
swoim powiewem ocierał łzy
a potem ucichł
i księgi więcej już nie otwierał
i już nie czytał
wierząc że teraz o wiele częściej
będziemy do niej
zaglądać my
potem wiatr wtulił się w polskie flagi
i zaczął tęsknić
do polskich pieśni…i polskiej mowy
ale…nie słyszał jej teraz tu
a więc po cichu zaszumiał znowu
jakby chciał jeszcze
zajrzeć w Twe serce
i do kazania
dorzucić choćby…dwa proste zdania
i kilka ważnych dla Ciebie słów
Dzięki Ci Polsko za Twego Syna
Jego przyjaciół
i Jego dom
Dzięki za wszystko co tak ukochał
i w testamencie swoim wspominał
zanim podążył przed Boga tron
Kochany Ojcze
mówiłeś kiedyś – tu u nas w Polsce
że oto „rzucasz słowa na wiatr”
wiatr je wysłuchał…
i poniósł dalej
i dobrze zasiał…
bo obrodziły one wspaniale
dlatego klęka przed Tobą dzisiaj
nie tylko Polska
lecz cały świat”
[Recytator IV] – (po skończonej recytacji kładzie różę obok pod portretem Papieża)
Jan Paweł II – nasz rodak był niezwykłym człowiekiem. Wpłynął na losy świata i bieg historii. Dorobek Jego Pontyfikatu jest bogaty i różnorodny. Naszą powinnością jest obrona tych wszystkich ideałów i wartości, dla których on poświęcił się bez reszty.
[Chórek] - śpiewa „Barkę”.
|
