Gimnastyka mózgu to program ćwiczeń pokazujący, jak można ożywić mózg poprzez naturalny ruch ciała. Autorami tego programu są amerykańscy pedagodzy Paul i Gail Dennisonowie.Najogólniej mówiąc, opracowane przez nich ćwiczenia ruchu powodują lepszą synchronizację pracy obu półkul mózgowych – a wtedy dużo łatwiejsze jest przyswajanie wiedzy, koncentrowanie się na zadaniu, organizacja pracy. By pobudzić mózg wystarczą proste ruchy, które powodują, że człowiek myśli szybciej, sprawniej, a męczy się wolniej.
Zdolność łatwego i skutecznego uczenia się jest szczególnie ważna dla dzieci w pierwszych latach szkoły, kiedy tworzą one podwaliny dla przyszłości w szkole i pracy w dorosłym życiu.
Pracując z dziećmi w klasach początkowych poszukuję wciąż nowych metod poszerzających możliwości umysłowe dziecka. Po ukończeniu kursu „Kinezjologii Edukacyjnej P. Dennisona I i II stopnia”, rozszerzeniu swojej wiedzy poprzez literaturę, postanowiłam włączyć ćwiczenia Gimnastyki Umysłu do programu zajęć wyrównawczych oraz jako ćwiczenia śródlekcyjne.
Picie wody, ruchy naprzemienne, leniwe ósemki, słoń, rysowanie oburącz, relaks w pozycji Cooka i wiele innych radosnych ćwiczeń towarzyszą moim uczniom w codziennych zajęciach. Scenariusz zajęć terapeutycznych prowadzonych metodą Kinezjologii Edukacyjnej P. Dennisona
Temat zajęć: Zimowe zabawy.
Uczestnicy: Dzieci uczęszczające na zajęcia wyrównawcze.
Czas trwania: 2 godziny lekcyjne
Cele dydaktyczne:
- poznanie zabaw na śniegu i lodzie
- utrwalenie imion
- integracja grupy
- pobudzanie ekspresji ruchowej
Cele terapeutyczne:
- poprawa koordynacji wzrokowo – ruchowej – słuchowej - usprawnienie umiejętności wykonywania działań matematycznych
- orientacja w przestrzeni - zmniejszenie napięcia mięśniowego
- poprawa koncentracji i zapamiętywania - relaksacja
Pomoce:
- płyta z muzyką P. Czajkowskiego „Łyżwiarze” - białe, duże płótno
- biały papier - nożyce
- białe balony - flamastry
- ilustracje (sanki, łyżwy, narty)
Przebieg zajęć:
1. Powitanie: zabawa ruchowa na powitanie „Złap moje imię”
Stoimy w kręgu. Rozpoczynające zabawę dziecko przedstawia się – mówi swoje imię i rzuca kulką z gazety do wybranej osoby: ta łapie ją, wymawia swoje imię i rzuca kulkę do kolejnego uczestnika. Ci, którzy przedstawią się mogą przyjąć wcześniej określoną pozę (np. skrzyżować ręce na klatce piersiowej).
2. Przygotowanie dekoracji
(patrzenie na znak X, leniwa ósemka)
- dzieci robią z papieru płatki śniegowe (tną kartki na paski, łączą w X i ozdabiają). Wieszają je na ścianie lub układają na podłodze, stolikach itp. Nadmuchują białe balony i delikatnie malują na nich krzyżyki (kule śniegowe).
3. Zabawa w kręgu: „Tu śnieżynka”
(rysowanie oburącz, ruchy jednostronne i naprzemienne, patrzenie na znak X)
- Dzieci w kręgu śpiewają piosenkę: „Tu śnieżynka, tam śnieżynka, pada, pada śnieg
(rysowanie śnieżynek oburącz)
zima, śnieg i mróz (uderzenie o uda, klaśnięcie i skrzyżowanie rąk na piersi)
i świat biały, biały wokół nas” (ułożenie rąk w X na wysokości oczu)
Dzieci bawią się w śnieżki (rozrzucają balony, dmuchają na nie, ściskają w rękach)
- Co się dzieje, kiedy zbyt długo trzymacie kulę śniegową w dłoni? (śnieg topnieje)
(Picie wody, punkty na myślenie, ruchy naprzemienne, pozycja Dennisona
- picie wody
- punkty na myślenie (odmrażamy kranik)
- ruchy naprzemienne (łapiemy płatki śniegu, biegając po całej sali przy muzyce „Łyżwiarze”
P. Czajkowskiego)
- pozycja Dennisona (zamieniamy się w sopelki)
4. Zabawa rytmiczna (ruchy naprzemienne, aktywna ręka, pompowanie piętą, luźne skłony,
wypady)
- Dzieci biorą proste instrumenty perkusyjne i swobodnie poruszają się po sali między balonami, wystukują rytm proponowany przez nauczyciela
W ruchach naprzemiennych dochodzą do wyznaczonego miejsca i składają instrumenty. Biegną zgodnie z kierunkiem wiatru: do przodu, do tyłu, w lewo, w prawo, wokół własnej osi. Gdy wiatr ucicha, przygotowują mięsnie do zimowych zabaw:
- w parach wykonują ćwiczenia aktywne ręką
- siłują się ze ścianą, wykorzystując ćwiczenie pompowanie piętą
- nakładają łyżwy i zapinają buty (luźne skłony)
- wyciągają sanki (wypady)
5. Ekspresja ruchowa (ruchy naprzemienne, leniwa ósemka)
- Dzieci naśladują jazdę na łyżwach, odwzorowują kształt leniwej ósemki. Lodowiskiem jest białe płótno z narysowanymi ósemkami. Jeżdżą przy muzyce piosenki pt. „Biały walczyk”. Tańcząc w parach przemieszczają się po całej sali.
- Połowa grupy ustawia się w dwóch rzędach naprzeciwko siebie, tworząc tor saneczkowy w kształcie leniwej ósemki. Pozostałe dzieci pojedynczo wbiegają na tor i przemierzają całą trasę.
- Dzieci podzielone na dwa rzędy wyruszają slalomem wyznaczonym przez nauczycielkę w ruchach naprzemiennych, naśladując ruchy narciarza.
6. Zakończenie
(Ćwiczenie – rysowanie oburącz)
- Dzieci w powietrzu rysują oburącz bałwana i choinkę. Następnie ustawiają się parami i na plecach sąsiada rysują jazdę na łyżwach (leniwa ósemka), przejazd po torze saneczkowym oraz narciarski slalom (rysowanie oburącz), odwracają się i powtarzają ćwiczenie na plecach drugiej osoby.
- Na dużych arkuszach papieru dzieci rysują oburącz kolorowymi flamastrami bałwana, choinki, ozdabiają je.
Wystawa prac dzieci, komentarze, pochwały.
7. Pożegnanie.
Opracowała:
Małgorzata Haleczko
nauczyciel kształcenia zintegrowanego
w Publicznej Szkole Podstawowej w Brzozie
|
