Inscenizacja - zalecana forma ćwiczeń w mówieniu w klasach I-III, często była i jest przeze mnie stosowana. Moim zdaniem uatrakcyjnia ona zajęcia szkolne, pomaga aktywizować zespół klasowy, dostarcza wielu okazji do wypowiadania się. Wraz z całym zespołem uczniowskim dokonujemy róznego rodzaju modyfikacji tekstów. Uczniowie zawsze są bardzo zainteresowani "tworzeniem". Wykorzystuję inwencję uczniów w wyniku czego powstają "nasze" inscenizacje. Inscenizacja właściwie wykorzystana pozwala osiągnąć lepsze wyniki w zakresie nauczania i wychowania. Niech wolno mi będzie stwierdzić, iz w procesie wszechstronnego rozwoju dziecka skuteczne są takie zabiegi, które wyzwalają aktywność twórczą, a przykładem tego będzie inscenizacja.
Cele edukacyjno- wychowawcze inscenizacji:
-budzenie szacunku do przyrody
-poznanie zwierząt żyjących w lesie
-zapoznanie z warunkami życia roślin i zwierząt leśnych jesienią
-integracja zespołu uczniowskiego
„Co słychać jesienią w lesie?”
(Dziecko) Las brzozową furtę ma, furta się otwiera.
Wiatr za furtą szumi, gra, gości sprasza teraz.
Gdy przybędzie zwierz, a ptak gwizdnie nutkę miłą-
My cichutko siedźmy tak, jakby na nie było.
Piosenka- „Każdy miesiąc kolor ma”
(Dziecko)Kto powiedział, że jesień jest smutna,
że ma kolor szarego płótna,
że jej prawie nie widać we mgle?
Kto to powiedział?
(Dziecko)Ja nie!
Dla mnie jesień to pora wesoła,
roześmiana i gwarna jak szkoła.
Lśniąca skórką kasztana na trawie,
w odlot ptaków wpatrzona ciekawie.
Jesień – roztargniona malarka –
gubi farby po lasach i parkach,
a ja biegam wciąż za nią z ochotą
i znajduję brąz, czerwień i złoto.
(Dziecko)Wrześniowym polem idzie jesień,
Rude ma włosy i rudą suknię,
we włosy wpięte pierzaste astry,
a w rękach kłosy i słodką gruszkę.
Idzie i pachnie powidłami
z twarzą rumianą jak reneta.
Wśród mgieł porannych
i szumu liści
już na październik
w sadzie czeka.
A w listopadzie z niebem płacze,
stojąc samotnie w jakimś oknie.
Westchnieniem żegna
zeschnięte liście,
a rudy warkocz we łzach moknie.
(Dziecko)Wyjrzał zając spod jałowca.
(Zając)Cóż to za krzątanie?
(Pszczółka)To już jesień. Jesień miły panie.
Zbierz korzonki, zbierz kapustę i brzozową korę,
Byś, zajączku, nie marł z głodu w tę zimową porę!
(Zając)Ależ pszczółko, wszak zające od zamierzchłych czasów
- nie szykują sobie żadnych jesienią zapasów.
A wiewiórka- ruda kita zbiera- żołędzie nie pyta!
Na zimę, do dziupli w lesie, na zapas żołędzie niesie!
Dokąd z ranną rosą pędzisz, miła Ruda Kito?
(Wiewiórka)Nie mam czasu na rozmowy,
dziś bardzo się śpieszę, kopię dołek,
w nim posadzę laskowy orzeszek.
Rósł w lesie dąb wspaniały, stary
potężne miał konary.
Znane były wszędzie pyszne, dębowe żołędzie.
Trzeba zbierać już zapasy
Na zimowe ciężkie czasy.
Piosenka- „Jesień”
(Dziecko)Sarenko, sarenko nie uciekaj tak prędko.
Chcieliśmy zobaczyć, jak wyglądasz z bliska.
A ty znikłaś w zieleni, w listkach.
(Lis)Rudy ojciec, rudy dziadek,
rudy ogon- to mój spadek,
A ja jestem rudy lis,
ruszaj stąd, bo będę gryzł.
(Dziecko)Szedł na spacer lis Chytrusek.
(Lis)Jakąś psotę zrobić muszę.
Wiem! Jesieni szal rozrzucę!
(Dziecko)Szast, pras- kitą i już uciekł!
Lecą liście rozrzucone.
Ojej, każdy w inną stronę.
(Lis) A pan Zajączek pocieszka!
Powiedz liskowi- gdzie mieszkasz?
(Zając)O, tu mieszkam w kotlince,
przy młodej jarzębince.
(Lis)A jak ci się powodzi?
(Zając)Pomalutku, byle tutaj kum lisek nie chodził.
Taniec jesiennych liści
(Dzik)Dzik jest dziki, dzik jest zły,
dzik ma bardzo ostre kły.
Kto spotyka w lesie dzika,
ten na drzewo szybko zmyka.
(Dzięcioł)Jestem dzięcioł- dzięcioł pstry. Kuję dziobem- raz, dwa, trzy!
Nie to dla mnie drzewo strome, bo podpieram się ogonem.
Mocno kuję w korę dziobem: szkodnik siedzi tam pod spodem
Jestem dzięcioł- dzięcioł pstry.
A kto jesteś powiedz ty?
Piosenka- „Gdzie jesteś jesieni?”
(Dziecko)Barwne liście wiatr gdzieś niesie.
Pod drzewami chodzi Jesień.
Chodzi Jesień zadumana.
(Dziecko)Jesień nazbierała liści dziesięć i z pomysłu swego rada
szybko w rządek je układa. Truś- zajączek- przysiadł w trawie.
Patrzył długo i ciekawie.
(Zając)Szal za krótki (...)Szkoda. Zaraz jeden listek dodam,
bo wiem przecież doskonale, że są modne dłuższe szale!
(Dziecko)Wiewiórka stroszy kitę.
(Wiewiórka) Po co kłaść tu liście brzydkie?
O! Ten mi się nie podoba,
Tamten zeschły- wyrzuć oba!
Ile teraz ci zostanie?
Licz- ja biegnę na śniadanie.
Piosenka-„Jeż”
(Dziecko)Igły jak u sosny, na grzbiecie mu wyrosły!
Ma czarny, śmieszny ryjek, potrafi pokonać żmiję.
Zjada tłuściutkie pędraki...
Czy wiecie, kto to taki?
(Jeż)Poszukuję mieszkania. Pokoiku do spania.
Najlepiej pod wykrotem sosny. Tylko do wiosny.
(Dziecko)Gdy zimowe przyjdą dni, zagrzebany w liściach śpi.
Biegnie muszka po ściernisku. Trzyma ziarnko zboża w pyszczku.
(Myszka)Trzeba zbierać okruszyny, by nie zginąć pośród zimy.
(Dziecko)Nocka cicha, strzeż się strzeż. Myszko...co tam czyha?
Wiesz?
(Myszka)Oczy takie ma jak kot i cichutki miękki lot.
Uszy, chociaż skryte w puch, każdy nasz posłyszą ruch.
(Jeż)Jest dziupla w starej sośnie, co tajemnice chowa.
A wieczorem, przed nocą, skrzydła nie zatrzepocą i cicho wyfrunie sowa.
Oczy ma jak latarki- widzi norki,,,dziuple...szparki.
Zaczynają się łowy mysiego łowcy- sowy!
(Wiewiórka)Słyszysz, myszko dziwny krzyk: „uchu, huu...?
Do jamki smyk. Niech się każda myszka schowa. To sowa!
(Borsuk)O, nie każdy lubi nocne spanie, jestem borsuk-
wyruszam na polowanie. To już ostatnie ciepłe dni-
od listopada borsuk śpi. Całe dnie i całe noce, dopóki wiosną ptak nie zaświergoce.
(Wiewiórka)Księżyc wzeszedł, gwiazdy lśnią, różne już zwierzęta śpią.
W lesie będzie ruch do rana, bo poluje nocna zmiana.
(Dziecko)Las brzozową furtę ma, furtę już zamyka.
Zapraszamy, przyjdźcie znów.
Nie trzeba kluczyka!
W inscenizacji wykorzystano tekst z Wesołej Szkoły dla kl. II oraz wiersze i piosenki o jesieni.
Opracowała: Aleksandra Grzybowska
|
