Uzasadniając związki między pierwszymi ćwiczeniami mowy dziecka a zainteresowaniem dla rytmu i rytmu poezji, podkreśla się walory muzyczne dobrego wiersza dla dzieci oraz jego walor treściowy, odpowiadający dziecięcym potrzebom aktywności.
Coraz większą rolę wychowawczą spełnia film i telewizja. Muzyka w filmie jest w swoich środkach muzycznych bardzo różnorodna. Ta różnorodność jest w każdym filmie wynikiem jego scenariusza; wynikiem treści, akcji, środowiska i czasu historycznego, w którym się dana fabuła filmowa rozgrywa. Muzyka filmowa – w zależności od miejsca i czasu przedstawionej akcji – musi przybierać bardzo różne właściwości stylistyczne. W tym tkwi właśnie źródło jej wychowawczego oddziaływania: muzyka filmowa rozszerza wydatnie kategorie słuchowe przeciętnego odbiorcy filmowego i wzbogaca tym samym jego nawyki odbiorcze.
Sztuki plastyczne związane z różnymi rodzajami ukazywania przestrzeni – obok wspólnego wszystkim przeżyciom estetycznym wzruszenia emocjonalnego – zakładają konieczność widzenia, wiążą się z wizualnym odczuciem piękna.
„Świat obrazu” nie polega na fotograficznym przedstawieniu wycinka rzeczywistości, ale zachowuje charakter wyobrażeń spostrzegawczych.
Obraz ogląda się przede wszystkim po to, aby obcować estetycznie z jego malarsko ukształtowanym światem. Stąd wynika potrzeba skupienia się, kontemplacji, wyłącznego i bezpośredniego obcowania z dziełem. Postrzegane piękno obrazu potęguje się w miarę jego oglądania. Dla wytworzenia umiejętności świadomego widzenia wszystkiego co zawiera obraz, istotne jest częste i bezpośrednie obcowanie z dziełami sztuki. Ważna rola przypada tutaj nie tylko muzeum, ale chodzi także o możliwość obcowania z pięknem na co dzień, o popularyzowanie dobrych reprodukcji i wydawnictw artystycznych, o uwrażliwianie na estetykę otoczenia np. mieszkanie, ubranie, meble itp.
Z poważnych rozważań wynika, że zarówno ekspresja, jak i umiejętność przeżywania sztuki są istotnymi składnikami procesu wychowania estetycznego.
Psychologia współczesna zwraca uwagę na wyraźne paradoksy w dziedzinie kształcenia postawy twórczej dziecka. Dzieci młodsze bywają na ogół bardziej uzdolnione niż dzieci starsze, szczególnie jeśli chodzi o rysunek, ekspresję symboliczną i zabawy twórcze. O ile w dziedzinie rozwoju umysłowego można niemal precyzyjnie wyróżnić stadia i czynniki wzrostu, o tyle niewiele można powiedzieć na temat rozwoju tendencji artystycznych. Zagadnienie to łączy się bezpośrednio z trudnym i złożonym problemem talentu, ze sposobami jego wykrywania i okolicznościami w jakich się pojawia. W praktyce pedagogicznej wciąż otwarte jest zagadnienie, jak długo uczyć dzieci śpiewu, rysunku, muzyki, jeśli nie wykazują w tych dziedzinach szczególnych uzdolnień? W jaki sposób systematyczna praca i żmudny wysiłek (np.w dziedzinie muzyki) wpływa na osiągnięte wyniki i gdzie znajduje się granica możliwości przeciętnie uzdolnionego dziecka a rozpoczyna się domena talentu? Czy wreszcie proces prawidłowego i głębokiego odczuwania i rozumienia sztuki uwarunkowany jest wyłącznie odpowiedzialnością sposobów wychowania estetycznego, czy też w większym stopniu zależy od ogólnej postawy życiowej człowieka, od stopnia jego dojrzałości społecznej, emocjonalnej i moralnej?
