Maj to taki piękny miesiąc. Pełen słodyczy, zapachów, pastelowej świeżości. Kwiaty majowe nie zaskakują niespotykanymi kształtami czy oryginalnymi kolorami. I szybko przekwitają. Powietrze pachnie, orzeźwia ale, gdy powąchamy pojedyncze kwiaty, to czeka nas rozczarowanie. Nie pachną. Jednak cierpki aromat, który roztaczają, pobudza do życia. Maj to piękny i dziwny miesiąc. Jak MACIERZYŃSTWO.
Maj to dobry czas, żeby zacząć spotkania w kręgu Mam. Nie jest to oryginalny pomysł, bo na temat Mam odśpiewano, wyrecytowano i napisano już tak dużo, że każda z nas wie, jak piękne ma życie.
Tylko na co dzień niestety nie odczuwamy majowych efektów specjalnych. Nie bywa nam słodko. Dzieci nie są łatwym materiałem do urabiania,
Głównym zajęciem Każdej Mamy jest martwienie się. Mniej więcej wszystkim. Szkoła, lekcje, posiłek, buty, bilet miesięczny. Ale też : dlaczego płacze, czemu nie opowie o szkole, czemu jest opryskliwe, czemu nieśmiałe. Zawsze wydaje mam się, że czegoś nie dopatrzyłyśmy, coś na pewno można było zrobić lepiej.
Instytucje, z którymi stykamy się w imieniu naszych pociech też nas nie głaskają. Niestety buforem najczęściej jest mama.
To ona wysłucha pochwał ale i krytyki.
To ona dowie się, że ma dbać, by jej dziecko – wzorowy uczeń - jeszcze bardziej się doskonaliło, zawsze było w świetnej formie i optymistycznym nastroju.
To ona usłyszy, że jej dziecko,- uczeń nieidealny - , musi nadrobić, poprawić podciągnąć a może nawet uwierzyć w siebie
I mama już wie, że ma nakłonić, porozmawiać, wytłumaczyć, uczyć konsekwencji, systematyczności.
Wie też, aż do granic wyrzutów sumienia, że ma przytulać, akceptować, mówić o miłości, doceniać, pobudzać, okazywać radość, cierpliwość, wyrozumiałość.
My Mamy wiemy, że w naszym życiu jest Maj. Chwilami tak piękny, że aż dech zapiera. Jednak zwykle nieco chłodnawy, mokry, wcale nie pachnący.
No i zrobiło się patetycznie. A przecież nie chodzi o to, żebyśmy się nad sobą użalały czy roztkliwiały. Absolutnie też nie chodzi oto, żeby proponować kolejne zestawy rozwiązań w skomplikowanych sytuacjach rodzinnych.
W tych spotkaniach chodzi o to żebyśmy sobie uświadomiły, że jesteśmy świetne. Po prostu doskonałe. To co potrafimy zrobić dla naszego dziecka jest genialne i niezastąpione. I, co najważniejsze, jesteśmy w tym najlepsze.
Skąd to wiadomo? Wystarczy poobserwować matki dzieci niepełnosprawnych.
Tak się jakoś składa, że wychowując nasze zdrowe dzieci nie uświadamiamy sobie, jak bardzo zdajemy się na ich wrodzony pęd do poznania, odkrycia, zmieniania. Naturalne wydaje nam się że dziecko nas naśladuje, odpowiada nam, kocha nas.
Gorzej gdy tej odpowiedzi nie ma lub przychodzi z dużym opóźnieniem. Wtedy trzeba zapomnieć o łatwej drodze opartej na naturalnej energii dziecka. Trzeba przepłakać noce, bo moje dziecko nie jest tym, kim miało być. Nie przynosi tej radości, której się spodziewałyśmy. Właściwie nie ma tej istoty, na którą czekałyśmy. Jest ktoś nieznany, często niezrozumiały w swoich zachowaniach. Nasze INNE dziecko.
Tak właśnie mają mamy dzieci niepełnosprawnych. Choroba dziecka szybko weryfikuje ich macierzyństwo, oczekiwania, nadzieje. Można wyrzucić do kosza lakierowane poradniki typu „Będę mamą”. I wówczas nagle okazuje się, że macierzyństwo nie jest zakodowane w podręcznikach ale w genach. I mama instynktownie wie, co robić. Dziecko nie wodzi wzrokiem za mamą – więc patrzy w jego oczy, aż one ją zobaczą. Dziecko nie rozumie jej pocałunków to powtarza je tak długo, aż staną się wyrazem miłości. Nie chce się przytulać, to siedzi obok tak długo, aż język jej ciała będzie czytelny. Mówi, śpiewa, karmi, przewija, gdy inne matki odprowadzają swe dzieci do szkoły. I choć inni okazują jej współczucie ona wie jak bardzo się mylą. Bo jej INNE dziecko zaspokaja wszelkie jej potrzeby i, co więcej, samo jest szczęśliwe. A ona umie to zobaczyć.
Pewien człowiek, Glen Doman, opracowując metodę pracy z dzieckiem niepełnosprawnym i udowadniając jej efekty, pokazywał rodzicom jak można wiele nauczyć dziecko, które ma w znacznym stopniu uszkodzony mózg. A gdy pisał książkę o swoich odkryciach, zadał pytanie rodzicom tzw. dzieci zdrowych: - „… Jeśli dziecko uszkodzone potrafi tyle osiągnąć, to co możemy zrobić z dzieckiem o pełni możliwości intelektualnych..” Chodziło mu nie tyle o to, że mamy z naszego dziecka uczynić geniusza, lecz, że każde dziecko geniuszem jest. Jego istota tkwi w sile Macierzyństwa.
Każda matka potrafi być dobrą matka. I wcale nie musi się wysilać. Jedyna trudność polega na tym, by uświadomić sobie, że każde dziecko jest INNE. Nawet to najidealniejsze, najzdolniejsze, najpiękniejsze, kiedyś, w naszym pojęciu, zawiedzie nas. Nie odpowie na oczekiwania, nie zrozumie naszych intencji, miłości, nadziei. Przeżyjemy taki sam ból jaki przeżywają mamy dzieci rozwijających się inaczej, ból zaskoczenia, zawiedzionych nadziei, straconych złudzeń. I w tym cieniu możemy pozostać, ale możemy też zaufać sile macierzyństwa. Ono nas uratuje i będziemy kochać nasze INNE dziecko takie jaki jest. Tego sobie życzmy w dniu, miesiącu, całym życiu MATKI.
Małgorzata Rams oligofrenopedagog, SOSW NOWY SACZ |
