Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Wady postawy

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 14799 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Postawa jest subtelnym wskaźnikiem stanu aktywności organizmu ludzkiego; każdy upadek sił rozwojowych jakiejkolwiek rodziny lub społeczeństwa, każde pogorszenie stanu zdrowia osobnika znajduje swój wyraz w pogorszeniu postawy. Postawa ciała jest jednym ze wskaźników prawidłowego rozwoju oraz statycznej; dynamicznej sprawności ciała.

Postawą ciała nazywamy indywidualne ukształtowanie ciała i położenie poszczególnych odcinków tułowia oraz nóg w pozycji stojącej.

Postawa prawidłowa to zharmonizowany układ poszczególnych odcinków ciała względem siebie oraz w odniesieniu do osi mechanicznej ciała, utrzymywanej w mimowolnym napięciu układów mięśniowego i nerwowego.
Postawa prawidłowa to harmonijne i bez wysiłkowe ułożenie poszczególnych elementów postawy w stosunku do osi długiej ciała.

Postawa prawidłowa jest takim układem poszczególnych odcinków ciała nie tkniętych zmianami patologicznymi, który:
1. zapewnia optymalną jej stabilność,
2. wymaga minimalnego wysiłku mięśniowego do jej utrzymania,
3. stwarza warunki do optymalnego ułożenia narządów wewnętrznych
Postawa prawidłowa jest to taki rodzaj normalnego sposobu trzymania się, który pozostaje w zgodności z dynamiką rozwojową człowieka w danym okresie jego rozwoju osobniczego

Wada postawy to odchylenie od ogólnie przyjętych cech postawy prawidłowej, właściwej danej kategorii wieku, płci i typu budowy. Wady postawy można podzielić na proste i złożone.
Proste wady postawy określamy niekiedy jako błędy postawy. Zmiany strukturalne oraz różnorodne deformacje w obrębie narządu ruchu nazywamy wadami budowy (np. wady klatki piersiowej, koślawość kolan, skoliozy).

Postawa wadliwa to taki jej stan, w którym nastąpiło zdeformowanie kręgosłupa, klatki piersiowej, miednicy lub kończyn dolnych. Postawę wadliwą znamionują, więc zarówno wady proste, jak i złożone.

Cechy charakteryzujące postawę prawidłową
Dobra postawa zależy od:
a) prawidłowego ukształtowania układu kostno-więzadłowego,
b) dobrze rozwiniętego i wydolnego układu mięśniowego,
c) sprawnie działającego układu nerwowego.

Ogólnie postawa prawidłowa charakteryzuje się następującymi cechami:
1. prostym ustawieniem głowy,
2. fizjologicznymi wygięciami kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej i prostym kręgosłupem w płaszczyźnie czołowej,
3. dobrze wysklepioną klatką piersiową, przednia część klatki piersiowej jest częścią ciała najdalej wysuniętą ku przodowi,
4. dobrze podpartą miednicą na głowach kości udowych,
5. prostymi kończynami dolnymi i prawidłowo wysklepionymi stopami,
Przy prawidłowej postawie ciała pion spuszczony z okolicy wyrostka sutkowego kości skroniowej powinien przechodzić przez środek stawu barkowego, krętarz większy kości udowej, nieco do przodu od linii środkowej stawów kolanowego i skokowego i padać na środek stępu.

Okresy rozwoju wady

I okres – zmian czynnościowych
Jedne grupy mięśni ulegają osłabieniu i rozciągnięciu, w innych występuje wzmożone napięcie i ich skrócenie. Czas trwania tego okresu może być różny w zależności od czynników, które powodują powstawanie wady i może wynosić od kilku tygodni o kilku miesięcy.

II okres – powstawania przykurczy (więzadeł, ścięgien, mięśni)
W tym okresie interwencja ćwiczeniami korekcyjnymi może być jeszcze całkowicie skuteczna. Okres ten może trwać przez kilka tygodni, miesięcy a nawet lat.

III okres – zmian strukturalnych, czyli utrwalonych przykurczy
Wady postawy w tym okresie określamy jako patologiczne. Ćwiczenia korekcyjne pozwalają zapobiec dalszemu postępowaniu wady, jednakże całkowita jej likwidacja jest już niemożliwa i często wymaga złożonego postępowania rehabilitacyjnego (w tym zabiegu chirurgicznego)

Zmienność postawy w rozwoju osobniczym

Przyczyn zmienności postawy trzeba upatrywać między innymi w warunkach anatomicznych i fizjologicznych, w działaniu centralnych refleksów postawy, w filogenetycznym i ontogenetycznym jej rozwoju.
Postawę dziecka możemy ocenić dopiero przy pierwszych samodzielnych próbach stania. Kręgosłup posiada już wtedy wykształcone przodowygięcie w odcinku szyjnym i lekkie tyłowygięcie w odcinku piersiowo-lędźwiowym. Przodowygięcie bywa czasem nieznacznie powiększone. Plecy małego dziecka są lekko zaokrąglone lub – rzadziej – zupełnie płaskie, kończyny dolne ustawione w lekkim zgięciu w stawach biodrowych i kolanowych. Brzuch w związku z bardzo słabymi mięśniami wchodzącymi w skład jego ściany jest mocno uwypuklony.
Zmiany w postawie u dziecka postępują powoli i polegają na coraz wyraźniejszym kształtowaniu się przodowygięcia kręgosłupa w odcinku lędźwiowym oraz stopniowym zmniejszeniu nadmiernego uwypuklenia brzucha. W okresie 7 – 8 lat, a więc w wieku szkolnym, przodowygięcie lędźwiowe ulega już wyraźnemu ukształtowaniu. Brzuch, mimo wyraźnego spłaszczenia, nadal jest lekko uwypuklony. W latach szkolnych – aż do pierwszych objawów dojrzewania - u dzieci występuje wyraźne stonizowanie postawy, która jest dość prężna i mocna.
W okresie dojrzewania płciowego ma miejsce ponowne pogorszenie postawy. Pojawiają się objawy fizycznego i psychicznego zmęczenia dziecka, postawę cechuje wtedy niedbałość i wiotkość. Brzuch znów się uwypukla, plecy są często nadmiernie okrągłe. Głowa pochylona ku przodowi stwarza wrażenie zbyt ciężkiej w stosunku do utrzymującej ją szyi. W obrębie kończyn dolnych u dziewcząt występuje niekiedy tyło wygięcie w stawach kolanowych. Dziewczęta w tym okresie często wysuwają ku przodowi barki chcąc ukryć rozrastające się sutki. W związku ze zmianą ustawienia barków kończyny górne zwisają nie wzdłuż bocznej powierzchni tułowia,
ale przesunięte są ku przodowi, co pogłębia jeszcze bardziej okrągłość pleców
i stwarza obraz zapadniętej klatki piersiowej
Koniec okresu dojrzewania, to równocześnie ponowne kształtowanie się dobrej postawy. Następuje ostateczne uformowanie przodowygięcia w lędźwiowym odcinku kręgosłupa, brzuch znów staje się płaski, silnie rozwija się tkanka mięśniowa.
Okres ten trwa przez kilkanaście lat.
Powyżej 5 roku życia może wystąpić ponowne pogorszenie postawy.
Brzuch zaczyna wystawać, lekko zwisać. Pogłębiają się wszystkie fizjologiczne krzywizny kręgosłupa, a równocześnie w związku ze zmianami zachodzącymi głównie w krążkach międzykręgowych, zmniejsza się jego długość. Kształcenie postawy starzejącego się człowieka w dużej mierze zależy o ogólnego stanu jego zdrowia, warunków bytowych oraz rodzaju wykonywanej pracy. Zmiany postawy przebiegają nieco odmiennie w różnych typach konstytucjonalnych. Związane z wiekiem nasilenie krzywizn kręgosłupa obserwuje się znacznie wyraźniej u osób posiadających budowę asteniczną.
W osobniczym rozwoju postawy ciała wyróżnia się okresy stabilizacji i chwiejności, okresy, kiedy zmiany są wyraźniejsze, a wady postawy częstsze. Ponieważ wzrost poszczególnych części ciała jest nierówny, daje się zaobserwować charakterystyczne dla pewnych okresów rozwojowych zmiany proporcji. Zmiany te odnoszą się zarówno do długości kończyn dolnych, tułowia, jak i szerokości, zmienia się kąt pochylenia miednicy, mostka itp. Takie okresy, w których nasila się występowanie wad postawy nazywamy krytycznymi okresami dla posturo genezy.
Pierwszy z nich przypada na 7 rok życia i nosi nazwę :szkolnego, drugi – na etap
skoku pokwitaniowego.
Okres szkolny charakteryzuje się z biologicznego punktu widzenia względną harmonia rozwojową. Źródła tych niekorzystnych zmian upatrujemy w nowych dla dziecka warunkach szkolnych. Do najczęstszych czynników zaburzających przebieg posturo genezy w tym okresie zalicza się: niekorzystne pozycje statyczne – spowodowane długotrwałym siedzeniem w ławce szkolnej, noszeniem dodatkowych ciężarów, czynniki psychiczne - (trema, lęk), czynniki higieniczno – zdrowotne mające związek z oświetleniem, noszoną odzieżą i obuwiem.
Okres drugi, tzw. skoku pokwitaniowego jest okresem dużej dysharmonii rozwojowej. Następuje szybki rozwój kośćca, za którym nie nadąża rozwój mięśni, towarzyszy temu przesunięcie środka ciężkości ciała ku górze (spowodowane to jest intensywnym wzrostem kończyn dolnych), wszystko to może prowadzić o zaburzeń statyki ciała. Tak zwana kifoza młodzieńcza powstaje pod wpływem wyżej opisanych zjawisk.
Postawa zmienia się także w ciągu dnia po wpływem najróżnorodniejszych bodźców. Dobre samopoczucie, radość, chęć dobrej prezentacji, słowem wszystko, co tonizuje człowieka, pobudza do przyjęcia lepszej postawy i odwrotnie – zmęczenie, przygnębienie, złe samopoczucie – sprzyjają wadom postawy.

Podział i przyczyny wad postawy

1. wady wrodzone
a) kości
b) mięśni

2. wady nabyte
a) rozwojowe
b) nawykowe

Wady wrodzone
Do tej grupy należą przypadki z odchyleniami prawidłowej budowy ciała w następstwie czynników, które działały w okresie płodowym. Przyczyny powstawania wad są różne. Niektóre z nich przekazywane są dziedzicznie, do rozwoju innych doszło na skutek zaburzonego wydzielania wewnątrzmacicznego. Bezpośredniej przyczyny innych wad należy upatrywać w czynnikach toksycznych (zatrucia, choroby infekcyjne matki) lub mechanicznych, które działały w różnych okresach życia płodowego.

a) Wady wrodzone kości
- zaburzenia kostnienia (chondrodysplazje i chondrodystrofie),
- dodatkowe kręgi lub niedorozwój pojedynczego kręgu, kręgi klinowe,
- dodatkowe żebra,
- zrost kręgów,
- kręgozmyk,
- rozszczepy kręgów,
- wrodzony kręcz szyi,
W obrębie kończyn dolnych i stóp spotykamy najczęściej:
- wrodzone zwichnięcia stawu biodrowego,
- asymetrię długości kończyn dolnych,
- wady stóp np.(stopa wydrążona, końsko-szpotawa, piętowa, szpotawa, końska, płaska, płasko-koślawa

b) Wady wrodzone mięśni:
- wrodzona atonia mięśniowa (choroba polega na osłabieniu siły mięśniowej i zaniku tej tkanki),
- postępujący zanik mięśni

Wady nabyte
Mogą być wywołane przebytymi chorobami – i określamy je terminem rozwojowe – lub powstają na skutek zaburzenia nawyku prawidłowej postawy ciała – wady nawykowe

a) Wady nabyte rozwojowe
Powstają najczęściej w wyniku następujących chorób: krzywicy, gruźlicy i choroby Scheuermanna.

b) Wady nabyte nawykowe
Ich przyczyn upatrujemy w trzech sferach czynników, do których należą:
1) czynniki środowiskowe
2) czynniki morfologiczne
3) czynniki fizjologiczne


Wady kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej

Istotą wad kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej jest pogłębienie lub zmniejszenie fizjologicznych wygięć kręgosłupa. Najczęściej występują cztery postacie tych wad.
1. Pogłębienie kifozy piersiowej, tzw. plecy okrągłe (dorsum rotundum)
2. Pogłębienie lordozy lędźwiowej, tzw. plecy wklęsłe (dorsum concavum)
3. Pogłębienie kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej – plecy – okrągło – wklęsłe (dorsum rotundo – concavum)
4. Brak fizjologicznych wygięć kręgosłupa – plecy płaskie (dorsum planum)

Plecy okrągłe (dorsum rotundum)
Charakteryzują się nadmiernym wygięciem kręgosłupa ku tyłowi. Jeżeli wygięcie to dotyczy górnego, piersiowego odcinka kręgosłupa, to taką postać pleców okrągłych określamy jako „kifotyczną”. Jeżeli cały kręgosłup wygięty jest ku tyłowi, to mówimy o postaci „siedzeniowej” lub o kifozie totalnej.
Wada ta charakteryzuje się osłabieniem mięśni grzbietu, wysunięciem do przodu głowy i barków, przykurczem mięśni klatki piersiowej. Funkcja oddechowa klatki piersiowej jest upośledzona.

Etiologia
Plecy okrągłe mogą być wrodzone lub nabyte. Plecy okrągłe nabyte mogą powstać w następstwie takich chorób, jak: krzywica, gruźlica, choroba Scheuermanna, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Częstą przyczyną powstawania pleców okrągłych jest dystonia mięśniowa, czyli zaburzenie równowagi napięć mięśniowych mięśni grzbietu. Zaburzenia te mogą być wynikiem przeciążenia pracą statyczną prostowników grzbietu podczas niewłaściwej pozycji przy pracy lub nauce.

Plecy wklęsłe (dorsum concavum)
Istota wady polega na pogłębieniu lordozy lędźwiowej.
W warunkach prawidłowych odcinek lędźwiowy kręgosłupa ukształtowany jest w postaci wygięcia ku przodowi, a więc lordozy.
Plecy wklęsłe mogą być wrodzone lub nabyte. W praktyce wychowania fizycznego najliczniejszą grupę stanowią przypadki pleców wklęsłych nabytych, będące skutkiem dystonii mięśniowej. W tych przypadkach nasza ingerencja jest najbardziej potrzebna i skuteczna.

Lokalizacja zmian
Wielkość, kształt i rozległość lordozy pozostają w ścisłym związku z analogicznymi cechami kifozy piersiowej.
Wyróżniamy:
- pogłębienie fizjologicznej lordozy bez zmian lokalizacji (hiperlordoza lędźwiowa), która w odcinku piersiowym ma tendencję do kompensacyjnego pogłębiania kifozy piersiowej,
- przemieszczenie szczytu lordozy, połączone najczęściej ze zmianami jej rozległości, w związku, z czym rozróżniamy:
a) lordozę niską – krótką, z towarzyszącą jej najczęściej kifozą o długim łuku,
b) lordozę wysoką – długą, która obejmuje wygięciem lordotycznym także dolny odcinek piersiowy, dochodzi nawet czasem do Th6, z towarzyszącą jej kifozą wysoką krótką.

Plecy okrągło – wklęsłe (dorsum rotundo – concavum)
Charakterystyczną cechą tej wady jest zwiększona lordoza lędźwiowa i kifoza piersiowa. Zazwyczaj głowa jest pochylona ku przodowi, a klatka piersiowa spłaszczona. W większości przypadków pierwotną przyczyną wady jest zwiększony kąt przodopochylenia miednicy, w związku z czym zwiększa się lordoza lędźwiowa i na drodze odcinkowej kompensacji, dochodzi do pogłębienia kifozy piersiowej.
Zmienne ukształtowanie kręgosłupa wpływa na stan mięśni i więzadeł, a mianowicie: mięśnie prostownika grzbietu odcinka piersiowego ulegają rozciągnięciu, a w odcinku lędźwiowym skróceniu. Przykurczowi ulegają również mięśnie obręczy barkowej i klatki piersiowej. Zwiększona lordoza przesuwa narządy jamy brzusznej ku przodowi i po ich naporem ulegają rozciągnięciu mięśnie brzucha. Osłabione są mięśnie pośladkowe.

Plecy płaskie (dorsum planum)
Ta wada charakteryzuje się spłaszczeniem lub brakiem fizjologicznych wygięć kręgosłupa. Brak fizjologicznych krzywizn kręgosłupa powoduje wypadnięcie funkcji amortyzacyjnej kręgosłupa. Poszczególne elementy kręgosłupa ulegają przeciążeniu i prowadzą do zmian zwyrodnieniowych. Istnieje skłonność do powstawania bocznych skrzywień kręgosłupa. Pojemność i ruchomość klatki piersiowej są upośledzone.
Plecy płaskie coraz częściej spotykamy u dzieci i młodzieży. Przyczyn powstawania tej wady lekarze upatrują w sedenteryjnym trybie życia, charakterystycznym nie tylko w pracy, ale i podczas odpoczynku. Wpływa on nie tylko na ograniczenie i zubożenie praktycznych form ruchowych, lecz także na osłabienie mięśni.

Boczne skrzywienie kręgosłupa (scoliosis)
Boczne skrzywienie kręgosłupa jest to odchylenie od osi anatomicznej całego kręgosłupa lub jego odcinka w płaszczyźnie czołowej, które pociąga za sobą wtórne zmiany w układzie narządu ruchu, klatce piersiowej i narządach wewnętrznych.
Powstanie i rozwój skoliozy zależą od dwóch podstawowych czynników – etiologicznego i biomechanicznego. Pierwszy może być bardzo różnorodny i zapoczątkowuje powstanie skrzywienia, drugi jest wspólny dla wszystkich skrzywień (bez względu na etiologię) i działa zgodnie z prawami fizyki oraz prawami wzrostu. Czynnik ten steruje rozwojem skoliozy.


Podział skolioz

Najczęściej spotykany podział skolioz jest podział Cobba:

1. czynnościowe – skolizy w których nie stwierdza się utrwalonych zmian w budowie kręgosłupa
2. strukturalne – skoliozy, w których stwierdzamy utrwalone zmiany. Ze względów etiologicznych dzielimy je na:
1. kostno – pochodne
a) wrodzone,
b) torakopochodne,
c) układowe
2. neuropochodne
a) wrodzone,
b) porażenne – wiotkie,
c) porażenne – spastyczne,
d) inne,
3. mięśniowo – pochodne:
a) wrodzone,
b) dystrofie mięśniowe,
c) inne,
4. idiopatyczne – o nie ustalonej etiologii (80 – 90% skolioz strukturalnych)

Inne podziały:
1. ze względu na lokalizację skrzywienia:
a) skoliozy piersiowe,]
b) skoliozy lędźwiowe,
c) skoliozy szyjne,
2. z uwagi na liczbę łuków skrzywienia:
a) jednołukowe,
b) dwu i wielołukowe (maksymalnie 4 – łukowe)
3. biorąc pod uwagę stopień mechanicznego wyrównania się skrzywienia:
a) wyrównane,
b) nie wyrównane
4. ze względu na stopień wyrównania się czynno – biernego skrzywienia:
a) skrzywienia wyrównujące się czynnie – za pomocą napięcia mięśni,
b) skrzywienia wyrównujące się biernie – poprzez ułożenie na boku zwis itp.,
5. z uwagi na wielkość kąta skrzywienia skoliozy dzielimy na stopnie,
6. ze względu na występowanie skolioz w różnych okresach wzrostu dziecka dzielimy je na:
a) skrzywienia wczesne dziecięce – od ½ do 3 roku życia,
b) skrzywienia dziecięce – od 3 do 8 roku życia,
c) skrzywienia dorastających – występują w okresie pokwitania




Wady klatki piersiowej
Wyróżniamy kilka typów fizjologicznych klatki piersiowej. Klatka prawidłowa, gdzie mostek i cała przednia część klatki piersiowej wysunięte są ku przodowi, żebra tak uniesione, że najdalej wysuniętą częścią ciała jest przednia ściana klatki piersiowej. W zależności od stopnia wysklepienia klatki piersiowej mówimy o klatce piersiowej spłaszczonej, płaskiej, beczkowatej. Do patologicznych wad klatki piersiowej zaliczamy dwie jej postacie:
1. klatkę piersiową lejkowatą (pectus excavatum)
2. klatkę piersiową kurzą (pectus carinatum)

Klatka piersiowa lejkowata
Charakteryzuje się lejkowatym zapadnięciem dolnej części mostka i przylegających odcinków żeber. Jeżeli dno „lejka” wpada ściśle w linii środkowej, zmiany są symetryczne, jeżeli przesunięte jest w lewo, lub prawo linii środkowej, zmiany są asymetryczne. Na skutek osłabienia mięśni grzbietu, wysunięcia barków do przodu, spłaszczenia klatki piersiowej i wiotczenia mięśni brzucha, przy oddychaniu występują paradoksalne ruchy klatki piersiowej.
Dzieci dotknięte tą wadą wykazują słaby rozwój fizyczny i wadliwą postawę, są zwykle apatyczne, mało ruchliwe i skłonne schorzeń układu oddechowego oraz sercowo – naczyniowego.

Klatka piersiowa kurza
Jest wadą spotykaną znacznie rzadziej niż klatka piersiowa lejkowata. Cechuje ją zniekształcenie mostka, który tworzy silne uwypuklenie do przodu na kształt dzioba łodzi, podobnie jak ma to miejsce u ptaków.
W wyniku tego żebra tracą kształt wygięty tworząc poniżej sutków wyraźną wklęsłość. To boczne wypuklenie żeber jeszcze bardziej uwydatnia wysunięcie mostka do przodu. Rozróżnia się dwie postacie klatki piersiowej kurzej. W pierwszej postaci uwypuklona jest tylko rękojeść mostka. Położenie trzonu mostka albo jest prawidłowe, albo jest on odchylony nieco do tyłu. Druga postać charakteryzuje się wysunięciem do przodu trzonu mostka. Najbardziej ku przodowi sterczy wyrostek mieczykowaty.
Wady patologiczne klatki piersiowej są wadami rozwojowymi, powstałymi najczęściej na skutek przebytej krzywicy.
Wielu autorów – charakteryzując ujemny wpływ zniekształceń klatki piersiowej na układy oddechowy i sercowo – naczyniowy – wymienia:
- osłabienie mięśni oddechowych,
- zmniejszenia pojemności życiowej płuc,
- ograniczenie ruchomości klatki piersiowej,

Odchylenia w ustawieniu głowy i szyi
W wadach postawy często spotyka się nieodpowiednie ustawienie głowy.
Skutkiem zwiększenia kifozy piersiowej lub niedbałej postawy przy różnych czynnościach, niemal zawsze występuje wysunięcie głowy ku przodowi. Uchodzą też czasami uwadze wady wzroku, słuchu, które również mogą być istotną przyczyną wadliwego ustawienia głowy, w następstwie czego może na tym podłożu rozwinąć się skolioza.
Kręcz karku deformacja ta powstaje w wyniku niedorozwoju kręgów szyjnych lub mięśni szyi (przykurcz m. Sutkowo – mostkowo – obojczykowego, a czasem mm. pochyłych).

Wadliwe ułożenie łopatek
Do rzadkości należą osoby posiadające symetryczne ułożone łopatki, niemal u każdego człowieka daje się stwierdzić nieznaczene odchylenie.
Łopatki wraz ze stawami barkowymi połączone są bardzo luźno ze szkieletem, a mianowicie za pośrednictwem obojczyka w stawie mostkowo – obojczykowym. Poza tym mięśnie utrzymują łopatki w ich normalnym ułożeniu, toteż każde zaburzenie w czynności mięśni powoduje zmianę ułożenia łopatek i połączonych z nimi stawów barkowych.
Łopatki skrzydełkowate (scapulae alatae) polegają na nieprawidłowych ustawieniach obręczy barkowej, przy której przykręgowe brzegi łopatek wyraźnie odstają. W wyniku tego barki przemieszczają się w dół i do przodu zniekształcając wybitnie sylwetkę dziecka. Złe ustawienie obręczy barkowej jest przyczyną nieprawidłowości w ustawieniu kręgosłupa i tułowia.

Wady kończyn dolnych
Zniekształcenia kończyn dolnych pogarszają w znacznym stopniu statykę ciała i zmieniają postawę. Są one wadami wrodzonymi lub powstają w wyniku asymetrii w budowie wyżej położonych odcinków ciała, przeciążeń pracą statyczną albo na skutek innych przyczyn.
Wyróżniamy następujące deformacje kończyn dolnych, dające się w początkowym stadium wyrównywać:
- kolano koślawe (genu walgum),
- kolano szpotawe (genu varum),
- stopa płaska (pes planus),
- stopa płasko – koślawa (pes planovalgus),
- stopa wydrążona (pes excavatus),

Koślawość kolan
W tej wadzie oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty na zewnątrz, tzn. odcinek obwodowy, jakim jest podudzie znajduje się w odwiedzeniu.
Wyróżniamy koślawość: wrodzoną, pokrzywiczą, pourazową, porażenną oraz statyczną – wynikającą z przeciążenia kończyn dolnych. Zmiany kostne charakteryzują: przyrost kłykcia wewnętrznego kości udowej, skrzywienie kości udowej lub piszczelowej, skręcenie na zewnątrz podudzia i przeprost w stawie kolanowym. W tej sytuacji nacisk na stronę zewnętrzną zwiększa się, co powoduje zahamowanie wzrostu kości tej części i potęguje asymetrię kłykci. Zmiany mięśniowo –więzadłowe polegają na rozciągnięciu więzadła pobocznego i piszczelowego i skróceniu pobocznego strzałkowego, jeżeli zaś chodzi o mięśnie – na rozciąganiu mięśni półścięgnistego, półbłoniastego, krawieckiego, głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego, a przykurczu pasma biodrowo – piszczelowego oraz mięśnia dwugłowego uda.

Szpotawość kolan
W tej wadzie oś podudzia tworzy z osią uda kąt otwarty do wewnątrz, tzn. odcinek obwodowy, jakim jest podudzie, w stosunku do stawu kolanowego jest w przywiedzeniu. Wielkość odchylenia mierzy się w stopniach lub centymetrach rozstępem pomiędzy kłykciami przyśrodkowymi, przy stopach zwartych. Najczęstszymi przyczynami powstawania tej wady są krzywica oraz nadmierne przeciążenie statyczne układu kostnego kończyn dolnych.
Przy kolanie szpotawym trzon kości udowej, piszczelowej i strzałkowej wygięty jest na zewnątrz. Więzadło poboczne zewnętrzne jest rozciągnięte, a poboczne wewnętrzne nadmiernie napięte. Mięśnie dwugłowe uda i strzałkowe są rozciągnięte, pozostałe zginacze półścięgnisty, półbłoniasty, dwugłowy – mają tendencję do przykurczu.

Wady stóp
Do najczęściej spotykanych wad stóp należą:
- stopa płaska (pes planus),
- stopa płasko – koślawa (pes plano – valgus),
- stopa poprzecznie płaska (pes transverso – planus),
- stopa szpotawa (pes varus),
- stopa wydrążona (pes excavatus),

Rzadziej spotykane to:
- stopa końska (pes equinus),
- stopa piętowa (pes calcaneus),

Stopa płaska statyczna
Stopę płaską nabytą – w przeciwieństwie do wrodzonej – poprzedza stan określany jako płaskostopie czynnościowe.
Przez płaskostopie czynnościowe rozumiemy proces stopniowego obniżania się podłużnego sklepienia stopy na skutek jej niewydolności statyczno – dynamicznej. Przeciążenie stopy związane z niewydolnością układu mięśniowo – więzadłowego doprowadza do zniekształceń, zaburzenia funkcji, bolesności.

Stopa płasko – koślawa
W stopie prawidłowej – patrząc od tyłu – oś pięty jest przedłużeniem osi podudzia. Fizjologiczne odchylenie wynosi około 5o. Przy koślawości stopy pięta, ulega skręceniu na zewnątrz i opiera się o podłoże brzegiem przyśrodkowym.
Dziecko z wadą tego typu zdziera obcas po stronie wewnętrznej. Należy tu dodać, że stopy płasko – koślawe łączą się często z koślawością kolan, co jest przyczyną pogłębiania się dolegliwości.

Stopa szpotawa
Odwrotnością stopy płasko – koślawej jest stopa szpotawa. Charakteryzuje się skręceniem pięty do wewnątrz i oparciem jej na krawędzi zewnętrznej. Przy szpotawości stopy dziecko zdziera obcas po stronie zewnętrznej.

Stopa wydrążona
Zniekształcenie polega na pogłębieniu wydrążenia stopy w odcinku między guzem piętowym a głowami kości śródstopia i równoczesnym skróceniu tego odcinka. Wada charakteryzuje się tzw. wysokim podbiciem.
Stęp jest ustawiony piętowo nieco w supinacji, a kość śródstopia – zwłaszcza pierwsza – w nadmiernym zgięciu podeszwowym. Na skutek niedowładu krótkich zginaczy palców, mięśni międzykostnych i glistowatych palce ustawiają się szponiasto, rozcięgno podeszwowe wtórne ulega przykurczowi.
Leczenie polega na stosowaniu wkładek ortopedycznych i specjalnego obuwia w przypadkach niewielkich zniekształceń. Zniekształcenia dużego stopnia wymagają leczenia operacyjnego.

Stopa płaska poprzecznie
Deformacja polega na obniżeniu kości śródstopia i spłaszczeniu łuku poprzecznego przedniego. Towarzyszy najczęściej niedomodze mięśniowej lub więzadłowej stopy.

Zniekształcenia palców stóp
Paluch koślawy (hallux valgus) charakteryzuje się odchyleniem tego palca ku stronie bocznej (zewnętrznej) – zniekształcenie powstaje najczęściej na tle niedomogi statycznej stopy, zaburzeń równowagi mięśniowej, rzadziej z powodu uszkodzeń ścięgien czy innych przyczyn, zniekształcenie to częściej występuje u kobiet – tłumaczymy to zarówno niekorzystnym działaniem wielu typów obuwia, jak również słabszą konstrukcją stawowo – więzadłową kobiecej stopy.

Paluch sztywny (hallux rigidus) jest to sztywność stawu śródstopno – paliczkowego palucha najczęściej w zgięciu podeszwowym – przyczyną choroby są zmiany zniekształcające, prowadzące stopniowo do bolesnego ograniczenia ruchów w stawie śródstopno – paliczkowym palucha, zmiany te mogą powstawać na tle przebytych urazów oraz zapaleń, które zniszczyły część pokrywy chrzęstnej na powierzchniach stawowych.

Palce młoteczkowate (digiti mallei) – wada polega na kątowym zgięciu stawu międzypaliczkowego. Etiologia może być różna do której można zaliczyć:
- zaburzenie równowagi mięśni międzykostnych krótkich i długich, zginaczy palców oraz długich prostowników,
- zbliznowacenia różnego pochodzenia (pozapalne, pourazowe), a także przykurcze ischemiczne.

Nowoczesne metody badania postawy ciała

Technika Mory
Technika Mory polega na załamywaniu się wiązki światła (interferencja fal świetlnych), do czego służy tzw. raster, w rezultacie, czego uzyskuje się obraz w układzie warstwicowym, który może być następnie poddany odpowiedniej analizie.
Po wykonaniu przez raster fotografii badanego – znając odległość pomiędzy źródłem światła, a rasterem i odległości pomiędzy tym źródłem a aparatem fotograficznym oraz grubość siatki – można według odpowiedniego wzoru (wzór Adaira), wyliczyć wysokość każdej warstwicy.
Tym samym można, więc określić przestrzenne położenie punktów ciała leżących na różnych warstwicach.
Przebieg badania za pomocą skomputeryzowanej techniki Mory:
Rutynowe badania przeprowadza się w pozycji stojącej. Badany ustawiany jest tyłem do kamery, w stałej odległości wynoszącej ,2m, na tle jasnego ekranu. Badanie trwa tyle czasu, ile potrzeba na uruchomienie silnika krokowego i wczytanie obrazu w komputer. Dalsze opracowanie odbywa się już bez udziału badanego. Rutynowa analiza obrazu dokonywana jest oddzielnie dla każdej płaszczyzny ciała.


Program i zasady postępowania korekcyjnego:
Postępowanie wyrównawczo-korekcyjne ma na celu likwidację wady lub zahamowanie jej dalszego rozwoju, a tym samym przywrócenie prawidłowej postawy ciała. W postępowaniu zasadniczą rolę odgrywają ćwiczenia, dzięki którym uzyskujemy: zwiększenie ruchomości w stawach, zwiększenie siły mięśni i wyrobienie nawyku prawidłowej postawy ciała.
Wykorzystując różne rodzaje i formy ruchu- ćwiczenia kształtujące, gry zabawy- oddziaływujemy nie tylko na narząd ruchu, ale także na narządy wewnętrzne, zwiększając tym samym wydolność układu oddechowego i sercowo-naczyniowego.
Ważnym czynnikiem postępowania wyrównawczo-korekcyjnego jest właściwa organizacja warunków życia, przestrzeganie zasad higieny pracy i wypoczynku, żywienia oraz ogólna ruchliwość dziecka. Do realizacji programu muszą się włączyć oprócz lekarza i mgr wychowania fizycznego, także rodzice i samo dziecko. Proces wyrównania jest przeważnie długotrwały, dlatego stale musimy podtrzymywać u dziecka motywacje czynnego udziału w zajęciach korekcyjnych. Tylko kompleksowy, przemyślany i konsekwentnie stosowany program postępowania może dać oczekiwane rezultaty.



Materiał programowy zajęć korekcyjnych

Obejmuje następujące grupy ćwiczeń:
1. ćwiczenia ogólnorozwojowe
2. ćwiczenia specjalne-korygujące określoną wadę
3. ćwiczenia elongacyjne
4. ćwiczenia antygrawitacyjne
5. ćwiczenia odruchu prawidłowej postawy ciała
6. ćwiczenia oddechowe
7. ćwiczenia Klappa
8. pływanie

Ćwiczenia ogólnorozwojowe: obejmują ćwiczenia gimnastyczne kształtujące oraz uzupełniające ćwiczenia i sporty, dostosowane odpowiednio do rodzaju wady, wieku, płci i rozwoju biologicznego uczestnika zajęć; celem ćwiczeń ogólnorozwojowych jest dążenie do prawidłowego i harmonijnego rozwoju fizycznego dziecka, do zwiększenia jego wydolności fizycznej.

Ćwiczenia elongacyjne: przez ćwiczenia te rozumiemy wyciągnięcie kręgosłupa w jego osi długiej. Walorem właściwego stosowania ćwiczeń elongacyjnych jest wzmożone pobudzenie rogów przednich rdzenia przez bodźce proprioceptywne. Ćwiczenia elongacyjne aktywizują mięśnie kręgosłupa i mają na celu zmniejszenie istniejących krzywizn patologicznych.

Ćwiczenia antygrawitacyjne: celem ich jest aktywacja mięśni antygrawitacyjnych, zwłaszcza pierwszego układu odniesieni w warunkach pionizacji a więc określonego układu segmentacji środków ciężkości; można je stosować wtedy, gdy dziecko swobodnie utrzymuje skorygowaną postawę przez dłuższą chwilę.

Ćwiczenia odruchu prawidłowej postawy ciała: w procesie całokształtu oddziaływań korekcyjnych niezmiernie ważne jest kształtowanie u uczestnika zajęć, świadomości i stałej uwagi na utrzymaniu prawidłowej postawy ciała w trakcie ćwiczeń i wszelkich codziennych czynności.
Przykłady ćwiczeń:
1. Stanie przed lustrem, nauka przyjmowania prawidłowej postawy ciała. Samokontrola postawy, głowa i szyja wyciągnięta w górę, barki opuszczone i cofnięte, łopatki i pośladki ściągnięte, brzuch wciągnięty. Prowadzący zajęcia zwraca uwagę ćwiczących na symetrię ciała w płaszczyźnie czołowej, w staniu bokiem do lustra- głównie na korekcję odcinka lędźwiowego kręgosłupa.
2. Pozycja wyjściowa- stanie przed lustrem, ruch- odepchnięcie się plecami od ściany i stanie z zachowaniem prawidłowej postawy bez opierania, ponowne oparcie się plecami i tak powtarzać kilka razy.

Ćwiczenia oddechowe: często w wadach postawy występują zaburzenia mechaniki oddychania oraz obniżenie zdolności funkcjonalnych układu oddechowego. Z tych powodów zachodzi potrzeba poświecenia szczególnej uwagi ćwiczeniom, których celem jest nauczenie prawidłowej czynności oddychania oraz zwiększenie wydolności układu oddechowego.

Ćwiczenia Klappa: Rudolf Klapp- profesor chirurgii Uniwersytetu w Berlinie opracował w 1906r. nową metodę leczenia skolioz idiopatycznych. Opracowanie systemu ćwiczeń oparł Klapp na obserwacjach chodu czworonożnych (psów) oraz wynikach badań z zakresu anatomii porównawczej. Stwierdził on, że boczne skrzywienia kręgosłupa są rzadkością u zwierząt czworonożnych, a dość często występują nie tylko u ludzi ale i u ptaków. Dostrzeżoną znaczną ruchomość boczną kręgosłupa u czworonożnych oraz typ ruchów kręgosłupa, jakie zachodzą u psa w czasie chodzenia, nasunęły myśli opracowania ćwiczeń o podobnych założeniach kinetycznych, celem leczenia bocznych skrzywień kręgosłupa u dzieci.

Pływanie: jest istotnym czynnikiem rozwoju układu krążenia i oddychania. Istnieje zależność pomiędzy stylem pływania a rodzajem wady. Iwanowski zaleca przy plecach okrągłych pływanie stylem grzbietowym, zaś przy plecach płaskich wklęsłych- stylami symetrycznymi na piersiach. Dotyczy to jednakże obciążeń właściwych sportowi wyczynowemu, z czym w gimnastyce wyrównawczej, przy pływaniu najczęściej jeden raz w tygodniu, nie mamy do czynienia.


Ćwiczenia specjalne i program postępowania korekcyjnego:

Plecy okrągłe
Założenia ogólne: stosujemy ćwiczenia specjalne, których celem jest wzmocnienie mięśni grzbietu oraz pozostałych mięśni posturalnych, ćwiczenia rozwijające mięśnie klatki piersiowej, zwiększające jej ruchomość, ćwiczenia oddechowe. Równoległe z ćwiczeniami wyrabiającymi nawyk prawidłowej postawy ciała stosujemy ćwiczenia elongacyjne i antygrawitacyjne.
Pozycje wyjściowe do ćwiczeń: dominują pozycje w odciążeniu, izolowane, antykifotyczne. Indywidualnie stosujemy ćwiczenia bierne i redresyjne.
Przykłady ćwiczeń:
1. Klęk podparty, kolana w rozkrok; wysunięcie ramion do przodu i opad tułowia do pozycji „ukłonu japońskiego”
2. Klęk podparty, dłonie oparte na kocu; wysunięcie ramion o przodu (z zachowaniem pozycji antylordotycznej)
3. Stanie w rozkroku przed drabinkami, rękami chwyt za szczebel, drabinki na wysokości połowy klatki piersiowej; pogłębienie opadu w przód

Plecy wklęsłe
Celem ćwiczeń jest przywrócenie prawidłowych stosunków anatomicznych w obrębie stawu biodrowego, wyrobienie odpowiedniej siły mięśni osłabionych oraz rozciągnięcie mięśni przykurczonych. W tym celu stosujemy ćwiczenia odruchu prawidłowej postawy ciała, ćwiczenia elongacyjne i antygrawitacyjne, ćwiczenia Klappa i ćwiczenia specjalne.
Przykłady ćwiczeń:
1. Leżenie tyłem ręce pod głową, kończyny dolne proste z ugięciem w stawach biodrowych ok. 60o; uniesienie bioder w górę i wytrzymywanie przez chwilę w tej pozycji
2. Leżenie tyłem, ręce na karku; próba siadania
3. Leżenie przodem ręce oparte obok klatki piersiowej; uniesienie prostego tułowia- tzw. pompka




Plecy okrągło-wklęsłe
Celem ćwiczeń w postępowaniu korekcyjnym jest:
· Zwiększenie ruchomości kręgosłupa w poszczególnych odcinkach
· Rozciągnięcie skróconych mięśni; w obrębie klatki piersiowej, miednicy i lędźwi
· Wzmocnienie mięśni rozciągniętych, tj. mięśni grzbietu odcinka piersiowego i karku, mięśni brzucha- prostych i skośnych oraz prostowników stawu biodrowego

Ponadto w programie korekcji tej wady znajdują zastosowanie ćwiczenia elongacyjne i antygrawitacyjne, ćwiczenia Klappa, oddechowe, ćwiczenia odruchu prawidłowej postawy ciała, gry i zabawy ruchowe oraz pływanie.

Plecy płaskie
Zadaniem ćwiczeń korekcyjnych jest:
· Zwiększanie przodopochylenia miednicy, a tym samym ukształtowanie prawidłowej lordozy lędźwiowej
· Zwiększenie ruchomości kręgosłupa zwłaszcza do przodu w odcinku piersiowym. Ponadto wskazane są ćwiczenia ogólno kondycyjne, oddechowe, gry i sporty oraz pływanie
Przykłady ćwiczeń:
1. Stanie w rozkroku, ręce wzdłuż tułowia – ruch - skłon tułowia w przód z dotknięciem rękami podłogi (pogłębianie skłonu), następnie wyprost tułowia z kilkakrotnym odrzutem rąk prostych w górę,
2. Stanie w rozkroku, ręce na karku – ruch – skłon tułowia w przód,
3. Lżenie tyłem, nogi ugięte w stawach kolanowych, ręce wzdłuż tułowia – ruch – skłon tułowia w przód z chwytem rękami za kolana (tzw. kołysanka)
4. Leżenie tyłem, ręce w bok, nogi wyprostowane – ruch – nożycowe ruchy nóg z równoczesnym ich wzniosem do pozycji – leżenie przewrotne i z powrotem do leżenia
5. Kolana podkurczone do brzucha (rowerek), nogi wyprostowane, ręce pod głową, przejście do siadu prostego,
6. Leżenie przodem, ręce pod czołem unoszenie prostych nóg w górę,
7. Nożycowe ruchy nóg,

Boczne skrzywienie kręgosłupa – skolioza
Celem ćwiczeń korekcyjnych jest wyrównanie skrzywienia, usunięcie przykurczów więzadeł i mięśni – zwłaszcza w obrębie grzbietu i miednicy, zrównoważenie sił układu mięśniowego, podniesienie ogólnej wydolności fizycznej i wyrobienie nawyku prawidłowej postawy ciała.
Dominują ćwiczenia symetryczne mięśni grzbietu. Nie jest wskazane: stosowanie długotrwałych marszów, dłuższych wysiłków w pozycji stojącej, dźwiganie ciężarów, skoki, przewroty i mostki. Skoliozy czynnościowe (o nie utrwalonych wadach) w przeważającej liczbie przypadków korygują się całkowicie pod warunkiem usunięcia przyczyny skrzywienia (wyrównanie skróconej kończyny dolnej, usunięcie bólu, poprawienie wadliwego ustawienia biodra itp.

Przykłady ćwiczeń stosowanych przy skoliozach czynnościowych:
1. Leżenie przodem ręce pod brodą, wyprost,
2. W rękach laska trzymana na karku, wyprost,
3. Leżenie przodem na ławeczce, chwyt rękami za obrzeże ławki i podciąganie całego ciała do przodu,
4. Klęk, piłka trzymana na wysokości klatki piersiowej, wyrzut piłki do współćwiczącego,
5. Leżenie przodem, piłka lekarska przy głowie, wypchnięcie piłki rękami do współćwiczącego,
6. Podnoszenie w górę woreczka z piaskiem – rękami.

Leczenie skolioz jest jednym z najtrudniejszym problemów ortopedii, dotyczy to skolioz o nieznanej etiologii lub takich, gdzie nie można zadziałać leczniczo w sposób bezpośredni (skoliozy neuropatyczne, wrodzone).
Skoliozy idiopatyczne leczymy dwojako:
- zachowawczo – wyłącznie ćwiczeniami, lub przy większym 30-600 kąta skrzywienia dominuje leczenie ortopedyczne połączone z intensywnymi ćwiczeniami
- skoliozy od 600 wzwyż z możliwością dalszego pogłębiania się z reguły leczone są operacyjnie

Wady klatki piersiowejćwiczenia korekcyjne

Klatka piersiowa kurza:
1. Klęk rozkroczny jednonóż, skłon tułowia w kierunku nogi odstawnej z pogłębieniem,
2. Leżenie tyłem nogi ugięte wzdłuż tułowia – w nos rąk bokiem w górę,
3. Leżenie na boku z wałkiem pod klatką piersiową, kończyna dolna bliższa podłoża ugięta w stawie kolanowym, druga prosta, jedno ramię pod głową drugie wzdłuż tułowia,

Klatka piersiowa lejkowata:
1. Siad klęczny, ręce wzdłuż tułowia, krążenie rąk przodem w górę,
2. Klęk przed ławeczką i ukłon japoński z oparciem rąk o ławkę,
3. Siad klęczny ręce wzdłuż tułowia chwyt laski oburącz, odrzut rąk w górę,

Kolana koślawe
W przypadkach koślawości niewielkiego stopnia stosuje się ćwiczenia korekcyjne. W bardziej zaawansowanych aparaty ortopedyczne odciążające nasady zewnętrzne stawu kolanowego lub szyny redresujące o stosowania na noc, wreszcie w przypadku nieskuteczności powyższego leczeniu dzieci do lat sześciu – zabiegi operacyjne.
Przykłady ćwiczeń:
1. Siad głęboki na krześle, podudzia zbliżone do siebie, poduszeczka między kolanami, pełny wyprost nóg ze zgięciem grzbietowym stopy – na stopach oparta piłka lekarska o ciężarze 1 kg,
2. Siad ugięty z oparciem pleców o ścianę,
3. Siad o nogach ugiętych z kolanami rozchylonymi na zewnątrz, podeszwy stóp stykają się ze sobą,
4. Siad skrzyżny dłonie na kolanach spychanie kolan w dół,


Kolana szpotawe:
Cięższe przypadki tej wady wymagają leczenia ortopedycznego z użyciem aparatów korekcyjnych. Stosuje się również zabiegi operacyjne.
Przykłady ćwiczeń:
1. Siad prosty, kończyny dolne maksymalnie wyprostowane, kostki przyśrodkowe złączone – uniesienie nóg z maksymalnym napięciem mięśni przywodzicieli,
2. Leżenie przodem, między stopami piłka – uniesienie prostych nóg w górę,
3. Leżenie tyłem ręce w bok nogi ugięte w stawach kolanowych, ugięte w stawach biodrowych do kąta 600 od podłoża, a następnie złączenie nóg,

Płaskostopie
Leczenie tej wady zależy od rodzaju wady, etiologii i wieku. Profilaktyka obejmuje obuwie, tryb życia, higienę, ćwiczenia ruchowe. Przy korekcji tej wady ważne jest specjalne obuwie oraz wkładki ortopedyczne. Wkładki ortopedyczne stosuje się w pierwszym rzędzie w leczeniu płaskostopia w okresie niewydolności mięśniowo – więzadłowej. Wkładki te przeciwdziałają dalszemu pogłębianiu się deformacji stopy.
Działanie korekcyjne skierowane jest na przywrócenie prawidłowych warunków anatomicznych, wyrobienie odruchu, a następnie prawidłowego ustawiania stopy, w staniu, chodzie oraz rożnych sytuacjach życiowych.
Przykłady ćwiczeń korekcyjnych:
1. Siad płaski, naprzemienne zginanie i prostowanie stopy w stawach skokowych, z równoczesnym zginaniem palców,
2. Leżenie tyłem, stopy oderwane od podłoża, krążenia stóp do wewnątrz i na zewnątrz,
3. Siad kuczny – kulanie piłeczki po podłożu między stopami,
4. Siad na ławeczce – chwytanie i podnoszenie palcami stóp z podłogi różnych drobnych przedmiotów,
5. Siad na krześle – pisanie lub rysowanie na papierze ołówkiem przytrzymywanym między pierwszym a drugim palcem stopy,
6. Stanie wspinanie na palcach i opadanie na całe stopy,


Kompleksowym leczeniem wad postawy ciała zajmuje się Klinika Ortopedyczno Rehabilitacyjna Warszawa - , ul. Gilarska 86, tel. 679-72-00, 679-72-02, 679-70-29. Klinika przyjmuje pacjentów z urazami narządów ruchu, bólami krzyża i stawów, porażeniem mięśni i nerwów oraz wadami postawy. Klinika oferuje zabiegi operacyjne oraz skuteczną rehabilitację.
W zakresie rehabilitacji dominują: kinezyterapia – leczenie ruchem za pomocą dobranych ćwiczeń i specjalistycznego sprzętu, fizykoterapia – leczenie wykorzystujące energię elektryczną, promieniową, termiczną, wodę i masaż.

Wady postawy stanowią problem społeczno – cywilizacyjny.

Wczesne wykrycie patologicznych zmian w obrębie postawy ciała, a zwłaszcza rozpoznanie skoliozy w grupie dzieci i młodzieży, stwarza możliwość skutecznej profilaktyki i leczenia wad postawy w tym dużych deformacji kręgosłupa. Podejmowane są różnorodne działania mające na celu zapobieganie nasilającemu się zjawisku wad postawy. Działania profilaktyczne i leczenie w grupie dzieci i młodzieży polegają na zastosowaniu odpowiednich programów o charakterze ogólnorozwojowym i kompensacyjnym. Indywidualnie dobrane i odpowiednie do rodzaju wady postawy dziecka ćwiczenia korekcyjne z wykorzystaniem specjalistycznego sprzętu, pozwalają nauczycielowi gimnastyki korekcyjnej oraz terapeucie na uzyskanie pozytywnych rezultatów w profilaktyce i leczeniu dzieci i młodzieży.



Opracowała:
mgr. Alina Gazdowicz

BIBLIOGRAFIA


1. T. Kasperczyk: „Wady postawy ciała”
2. A. Bochenek, M. Reicher „Anatomia człowieka“
3. R. Przewęda: „Przegląd ważniejszych metod oceny postawy ciała”
4. S. Bąk: „Postawa ciała, jej wady i leczenie”

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie