Wielu nauczycieli Edukacji Wczesnoszkolnej nie docenia roli edukacji muzycznej w rozwoju dziecka. Często lekcja muzyki sprowadza się wyłącznie do nauki piosenek, czasami nauczyciele wprowadzają również elementy zajęć rytmiczno-ruchowych, ale ze względu na ciasnotę sal i zbyt liczne grupy nie jest to łatwe, a w niektórych przypadkach wręcz niemożliwe.
Wielu nauczycieli Edukacji Wczesnoszkolnej nie docenia roli edukacji muzycznej w rozwoju dziecka. Często lekcja muzyki sprowadza się wyłącznie do nauki piosenek, czasami nauczyciele wprowadzają również elementy zajęć rytmiczno-ruchowych, ale ze względu na ciasnotę sal i zbyt liczne grupy nie jest to łatwe, a w niektórych przypadkach wręcz niemożliwe.
Ale nie trzeba ograniczać się tylko do nauki piosenek. Podręczniki do klas I-III w częściach poświęconych edukacji muzycznej proponują naukę nut. I wbrew pozorom nie jest to trudne nawet dla uczniów klas pierwszych. Co więcej, dzieci dzięki zastosowaniu odpowiedniej metody mogą nauczyć się nie tylko rozpoznawania nut, ale również czytania ich głosem i oprawy instrumentalnej wykonywanych utworów. Godną polecenia jest tzw. metoda relatywna opracowana już początkiem XX wieku przez dyrygenta i wybitnego znawcę rodzimego folkloru Zoltana Kodály. Podstawą tej metody kształcenia jest założenie , iż muzyka musi być dostępna dla wszystkich. Nie ma dzieci nieuzdolnionych muzycznie. Każdy może znaleźć w muzyce coś, co będzie potrafił robić i co będzie sprawiało mu radość. Jedne dzieci chętnie będą śpiewać, inne mogą zająć się oprawą muzyczno-rytmiczną ( często z akcentem na to drugie), a tańczyć i bawić się w pląsy uwielbiają wszystkie dzieci. Zajęcia muzyczne prowadzone tą metodą nie są statyczną, często nudnawą „muzyką”, to pełne zabaw, ruchu i …śmiechu dzieci „interaktywne” lekcje, gdzie dziecko jest nie tylko odbiorcą wiedzy, ale najczęściej przejmuje role twórczą. To dzieci swoimi pomysłami wypełniają ramę zajęć z grubsza nakreśloną przez nauczyciela.
Edukacje muzyczną metodą relatywną rozpoczynamy od prostych , dwudźwiękowych śpiewanek. Każde dziecko zna przecież z przedszkola, czy z podwórka mnóstwo wyliczanek służących do zabaw. I na tym fundamencie opiera się nauczanie relatywne, od tych śpiewanek rozpoczynamy naukę nut. Te dwa pierwsze dźwięki to najczęściej SO-MI śpiewane w różnym rytmie do różnych, często wymyślanych przez dzieci tekstów. Jeśli dołożyć do tego odpowiednie zajęcia ruchowo-rytmiczne, wymyślaną i inscenizowaną przez dzieci oprawę muzyczną, to w prosty dla dzieci sposób nauczymy ich czytać głosem i zagrać dwa pierwsze dźwięki.
I tak powoli przez okres trzech lat, stopniowo dokładając następne dźwięki każde dziecko nauczy się czytać całą gamę C-dur, odtworzyć ją zarówno głosem, jak i zagrać na prostych instrumentach (dzwonki, flet prosty), a także pokazać gestem ( w metodzie relatywnej każdy dźwięk ma przypisany gest dłoni).
Równie ważną sferą w umuzykalnieniu wg Kodaly jest słuchanie muzyki. I tu stawiamy na prostotę wybieranych utworów i na wyobraźnię dzieci. Każdy utwór ( dobierany ze względu na muzykę lub rytm pomocne we wprowadzaniu kolejnych nut lub wartości rytmicznych) puszczamy po dynamicznych zajęciach ruchowych , jako swego rodzaju relaks. Po dokładnym, czasem dwukrotnym wysłuchaniu utworu pozwalamy uczniom na swobodną interpretacje usłyszanej muzyki ( przy okazji wspaniały moment do korelacji tej części umuzykalnienia z j.polskim i plastyką, a czasami nawet ze środowiskiem)
Prowadzanie zajęć metodą Z.Kodály przygotuje dzieci do dalszej edukacji muzycznej w wyższych klasach, a wielu uczniów uwrażliwi na muzykę i rozbudzi w nich chęć pogłębiania wiedzy w szkole muzycznej. Zainteresowanych nauczycieli odsyłam do bogatej literatury na ten temat, a dzieciom życzę, aby świetnie bawiły się muzyką.
Autor: mgr Agnieszka Zoń
