Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Jak pomóc dziecku opanować trudne emocje

 

Celem warsztatów jest przeciwdziałanie stereotypom wychowawczym rodziców, wskazanie im takich metod wychowawczych, które naprawdę pomogą i nauczą dzieci właściwego zachowania, odpowiedzialności - zbudują wzajemne zaufanie i szacunek.
Warsztaty dla rodziców


  Scenariusz spotkania z rodzicami  

Opracowały:

Agata Zielińska, Agnieszka Zawadzka
                    
Chcesz, by Twoje dziecko było szczęśliwe, umiało stawiać czoło życiowym trudnościom, rozwiązywać konflikty, podnosić się po porażkach - naucz się odpowiednio reagować na różne sytuacje, w których znalazło się Twoje dziecko. Naucz się używać odpowiedniego języka - takiego, który nie czyni szkody, a koncentruje się na jednym konkretnym wydarzeniu, kładzie kres niewłaściwemu zachowaniu dziecka i jednocześnie daje mu możliwości zastanowienia się nad sobą. Nastąpi zmiana. Rozwój.
W sposobie reagowania, mówienia - jak przekonują Alan Faber i Elaine Mazlish  autorki książki „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny” - tkwią niezliczone możliwości i drogi budowania wzajemnego zaufania, szacunku i uczenia się odpowiedzialności. Atmosfera Twojego domu zmieni się, kiedy będziesz reagował w ten sposób:
„Musiałeś się nieźle namęczyć, żeby tak posprzątać swój pokój. Zostało tylko kilka rzeczy, o tutaj”, zamiast: „Czy nic nie potrafisz zrobić porządnie?”....
 
Uczestnik warsztatu po zakończeniu zajęć potrafi:
-          radzić sobie w sytuacjach trudnych wychowawczo;
-          przeciwdziałać stereotypom wychowawczym w pracy z małym dzieckiem;
-          stosować metody wychowawcze, które naprawdę pomagają, bo uczą;
 
Spotkanie odbywa się w sali przedszkolnej, przewidywany czas spotkania około 90 minut, liczebność grupy 15 osób.
 
Potrzebne materiały to 5 arkuszy papieru pakowego, 5 mazaków, 2 sztalugi (lub tablice do przymocowania arkuszy, tablic demonstracyjnych lub wolny kawałek ściany, na której można coś przykleić), 10 spinaczy do bielizny, szpilki, tablice poglądowe (patrz w: Załączniki), pomocnicze materiały ksero dla każdego uczestnika.
 
Problematyka poruszanego zagadnienia zostanie przybliżona  rodzicom poprzez zastosowanie zróżnicowanych metod: słowne – prezentacja, dyskusja, oglądowe - tablice, problemowe – studium przypadku, zadaniowe – praca        w grupach, ćwiczenia (potrzebne materiały  i pomoce znajdują się                   w Załącznikach).
 
 
Przebieg spotkania:
1. Przywitaj rodziców, zaproponuj, abyście usiedli w kręgu, to sprzyja lepszemu wzajemnemu kontaktowi. Poproś, aby na wizytówkach wypisali swoje imiona i przyczepili je do bluzki. Poddaj myśl, że mogą się zwracać do siebie „pani + imię z wizytówki...”, to ułatwia porozumienie, buduje atmosferę i wiąże grupę. Wyjaśnij, dlaczego się tu spotkaliście. Możesz powiedzieć, że zgromadziła nas tu wspólna trosko o dobro naszych dzieci, mam nadzieję, że dobrowolność uczestnictwa wpłynie na owocną współpracę.
 
2. Rozdaj rodzicom 2 kartki z „uczuciami” (Załącznik 1) – poproś rodziców, aby przyporządkowali odpowiednie uczucie do „złych uczuć” lub „dobrych uczuć” (kartony z podpisami złe, dobre – ułóż na podłodze w pewnej odległości od siebie) i rozłożyli je na podłodze wg klucza:
 
Złe uczucia
Dobre uczucia

Np.:
·         złość
·         agresja
·         płacz
·         bunt
·         rozgoryczenie....

Np.:
·         radość
·         zadowolenie
·         satysfakcja....
·         zaufanie

 
            Z pewnością pojawi się taka sytuacja, że rodzice zauważą, iż nie zawsze da się jednoznacznie przyporządkować „uczucia”. 
 
           Tu: uczucia dyskusyjne, wątpliwe, niejednoznaczne....
Bunt (bo walczysz o swoje ..., bo nie słuchasz rodzica)
Płacz (ze szczęścia, z tragedii...)
...
 

Tu możesz podjąć dyskusję z rodzicami, że nie ma uczuć ani dobrych, ani złych - wszystkie są potrzebne, informują nas, co się z nami dzieje, motywują, wywołują nasze działanie, są tylko złe lub dobre reakcje na uczucia, czyli zachowania.
 

 
WSZYSTKIE UCZUCIA SĄ DOZWOLONE, ALE DZIAŁANIA ZŁE, NIEBEZPIECZNE NALEŻY OGRANICZAĆ, NIE ZGADZAĆ SIĘ NA NIE.
 

 
Przy omawianiu tego zagadnienia możesz wybrany tekst z ramki, umieścić na tablicy, aby rodzice mogli lepiej zapamiętać, Ty pomóż im to zrozumieć.
 
3. Zaproś rodziców do wysłuchania wykładu, w czasie wykładu posługuj się planszami:
 

 
„Rozum może przyswoić tylko to, na co pozwolą uczucia” [1]
 

 
– gdy dziecko ma problem jest skupione na sobie, próbuje zrozumieć, co się z nim dzieje, i dlatego nie widzi reakcji otoczenia.. Nie odbiera sygnałów, a więc nie reaguje na nasze rozumne wyjaśnienia (po prostu nie słyszy, bo nie pozwalają na to zbyt silne uczucia, często niezrozumiałe dla dziecka, bo nie nazwane).
 

 
SZUM MYŚLI - SZEPT UCZUĆ
 

 
Niezrozumiałe COŚ wypełnia go. SAMO próbuje dać sobie radę, a rodzic, czasami nie tylko nie pomoże, ale jeszcze ukarze. Tym samym dodatkowo wywołuje frustrację, nowe nieznane uczucia np. bunt, poczucie krzywdy, rozpacz. Kiedy natomiast złośliwe albo krzywdzące emocje zostaną ujawnione, wysłuchane i zaakceptowane, dziecko może się zmienić. Rodzic nazywając uczucia dziecka, pomaga mu zrozumieć samego siebie. Dziecko nagle się uspakaja i otwiera na świat. Wtedy może przyjąć argumenty, naukę. Skoro dziecko będzie umiało nazwać swoje doznania (określającego jego wewnętrzną rzeczywistość), zacznie sobie z nimi radzić.
Mała wprawka dla rodziców przed przystąpieniem do kolejnego ćwiczenia, zaproponuj rodzicom wykorzystanie zdobytych wiadomości w praktyce:
 
„Dziecko skaleczyło się, płacze”
–         zapytaj rodziców co zrobią, jak się zachowają?
 Po wysłuchaniu odpowiedzi odczytaj poniższe scenki:
 
 „Przestań, to tylko małe zadrapanie, nie becz, bo nie ma, o co” - dziecko płacze jeszcze bardziej.
 „O, boli cię, takie zadrapanie może boleć” – dziecko odpowiada „Tak, boli” – szybko przestaje płakać, ponieważ potwierdziliśmy, że czuje ból, nazwaliśmy to uczucie, dziecko uwolniło się od uczucia, które go wypełniało.
 

 
„...mówiąc dziecku, iż nie czuje tego , co czuje, pozbawiamy je naturalnego instynktu obrony. To nie wszystko. Wprawiamy je  w zakłopotanie, pozbawiamy pewności siebie, ufności we własne odczucia. Jeśli nie pozwalamy mu dowiedzieć się, co czuje, to przypuszczalnie nie będzie mu tak łatwo zrozumieć, co odczuwają inni ludzie” [2] .
 

 
 
 Rozdaj rodzicom Załącznik ze scenką, która pokazuje spotkanie rodzica z dzieckiem w zderzeniu z trudną sytuacją, i dwa sposoby rozwiązania w zależności, czy rodzic akceptuje, czy nie, uczucia dziecka ( patrz - A. Faber i E. Mazlish „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny”). Zaproponuj rodzicom, aby spróbowali porównać i ocenić oba sposoby na forum grupy.
 
Odnośnie powyższych Załączników:
- po omówieniu, możesz uogólnić na podstawie dotychczasowych wiadomości: sytuacja 1 - kiedy rodzic nie nazwał, nie określił co się dzieje z dzieckiem popadało ono w głębszą rozpacz, nie odnajdując zrozumienia ani ukojenia, rodzic i dziecko nie znaleźli wspólnej drogi porozumienia.
Sytuacja 2 - kiedy nazwał uczucia dziewczynki, okazało się, że rodzic ją rozumie i jest wsparciem w trudnych sytuacjach.
 
Rozdaj rodzicom Załącznik ze scenką przedstawiającą - rozmowę rodzic – dziecko ( patrz - A. Faber i E. Mazlish „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny”) i dwa sposoby rozwiązania jak może wyglądać ta sama sytuacja, w zależności od umiejętności nazywania uczuć. Jeśli chcesz omówić jeszcze tę sytuację, możesz powiedzieć tak:
·       w sytuacji 1 - rodzic wypytuje, wygarnia przeszłe złe zdarzenia, nie dąży do porozumienia z synem – bagatelizuje jego problem, z którym do niego przyszedł, emocje nie znajdują ujścia u syna, wręcz odwrotnie, zamyka się w sobie, nie znalazł zrozumienia ani wsparcia;        
·       w sytuacji 2 – rodzic słucha, nazywa uczucia, akceptuje uczucia, dziecko wie co się z nim dzieje, emocje uszły, dziecko samo opowiada o głównej przyczynie nieporozumienia, odkrywa swój błąd i samodzielnie znajduje rozwiązanie.
Podsumowując tę część, możesz wywiesić na tablicy poniższy cytat lub uogólnić: że rodzice akceptując, nazywając uczucia dziecka uzyskują następujące efekty (omów poniższą tabelę własnymi słowami).
 
EFEKT:

 
„Zamiast poirytowanych rodziców, narzucających swój dorosły punkt widzenia nieposłusznym dzieciom, pojawili się rodzice, którzy naprawdę próbowali wysłuchać i zrozumieć oraz dzieci, których głos został usłyszany i które czuły, że rodzice je rozumieją, dzieci, które były teraz w stanie odpowiedzieć na to z większą miłością” [3] .
 

 
4.  A teraz przejdź do ćwiczenia, przedstaw sytuację 1:
 
Przed przystąpieniem do ćwiczenia, poproś rodziców, aby po odczytaniu scenki, zastanowili się i wypowiedzieli na temat:
-          co ich zdaniem było właściwe, a co nie,
-          jak myślą, czego w tej sytuacji mogło nauczyć się dziecko,
-          czy widzą lepsze metody postępowania, sytuacji, aby dziecko wyszło z nauką, aby mogło budować siebie, tzn. umiało nazwać uczucia, które nim kierują i wybrać odpowiedni sposób postępowania i uczenia się odpowiedzialności.
Zapoznaj rodziców z sytuacją 1 i zachowaniem 1, następnie omówcie sytuację wg wspomnianych wytycznych, propozycje rodziców zapisuj na arkuszu papieru.
 
 
 
Sytuacja 1:
 
Dziecko chce się napić mleka, nalewa sobie z kartonu do szklanki, mleko się rozlewa, dziecko czuje się bezradne:
 
Zachowanie 1: „Teraz patrz, co zrobiłeś, nic nie umiesz zrobić, odejdź stąd, już sama Ci naleję”
Zachowanie 1

Czego nauczyło się dziecko?
-
-

Jak można to zrobić w mądry sposób?
-
-

(*przykład zapisywania na arkuszu)
 
Czego nauczyło się dziecko? – możesz uzupełnić wypowiedzi rodziców poniższy sposób: 
Dziecko nauczyło się, że:
-          nie potrafi samo nic zrobić,
-          czuje się gorsze,
-          czuje się pokrzywdzone – nie dostało wybaczenia,
-          nie wie jak wyjść z takiej sytuacji, a więc czuje się bezradne,
-          mama krzyczy na niego, a więc się boi,
-          czuje się niepewne, zagubione,
-          zostało obniżone jego poczucie własnej wartości,
-          dziecko myśli o sobie, że jest złe, do niczego się nie nadaje.
W podobnej sytuacji będzie reagować stresem, lękiem, uczy się braku odpowiedzialności  i bezsilności.
 
Po omówieniu, przedstaw rodzicom drugi sposób rozegrania tego zdarzenia. 
 
Zachowanie 2: „Mleko się rozlało. Potrzebna nam szmatka”
 
 
Zachowanie 2

Czego nauczyło się dziecko?
-
-

Jak można to zrobić w mądry sposób?
-           mama wie, że dziecko się uczy i ma prawo do błędów, opisuje problem, wskazuje na możliwość rozwiązania problemu
-           

(*przykład zapisywania na arkuszu)
 
 – dziecko czuje się bezpiecznie, wie jak naprawić szkodę, następnym razem będzie wiedziało, co trzeba robić, uczy się odpowiadać za swoje czyny, jest pewne siebie.
 
Dla lepszego zrozumienia możesz zawiesić na tablicy kolejne, niżej przedstawione plansze (każdy rodzic może dostać odbitkę ksero), opowiedz:
W omówionych sytuacjach daje się zauważyć dwa typy zachowań rodzica.
Pierwsze zachowanie jest pełne emocji , rodzic reaguje w sposób przerysowany, nieadekwatny do tej prostej sytuacji. Dlaczego tak reaguje? – bo sam jest zdenerwowany, że się spóźni do pracy, szkoły, przenosi problemy z pracy do domu na problemy z dzieckiem. Dziecko czuje również podenerwowanie rodzica i sobie przypisuje winę za emocje, niezadowolenie rodzica. W takiej sytuacji dziecko jest bojaźliwe, płaczliwe, nieufne, nieporadne, agresywne, niesamodzielne, przekonane, że jest gorsze i nie uczy się odporności emocjonalnej.
 
Plansza 1

 
Zachowanie rodzica pełne emocji (złość, bo ...; strach, że...)
 
        Dziecko:
 
       Bojaźliwe
       Płaczliwe                             
       Nieufne        Nieporadne                               
       Niesamodzielne        Przekonane, że jest gorsze        Agresywne
 
·      nie uczy się odporności
 

 
Drugie zachowanie było naturalne cechował je spokój, cierpliwość, skupienie na konkretnej sytuacji. Stworzone zostały warunki do „uczenia się”, odpowiedzialności za swoje czyny, kształtowana jest odporność emocjonalna. Dziecko jest optymistyczne, empatyczne, ufa sobie i innym, wierzy w swoje możliwości i śmiało prosi o pomoc.
 
 
 
 
Plansza 2

 
        Naturalne zachowanie rodzica (spokój, cierpliwość, skupienie na
                                                       sytuacji)
 
          Dziecko:
 
       Optymistyczne
       Ufa sobie i innym
       Wierzy w swoje możliwości            
       Empatyczne
       Śmiało prosi o pomoc
 
·      uczy się odporności
 

 
Jak pokazują przedstawione sytuacje:
Odporność emocjonalną można kształtować, zwłaszcza u dzieci. Odbywa się to w trakcie wychowania, niejako w naturalny sposób, gdy nastawieni jesteśmy na rozwijanie u dzieci zdolności do rozumnego kierowania swym zachowaniem w sytuacjach trudnych.
Każde samodzielne pokonanie trudności przyczyni się do krzepnięcia odporności emocjonalnej i zwiększy zdolność do kierowania swym zachowaniem w sytuacjach trudnych, wymagających wysiłku intelektualnego. Odporność emocjonalna jest ważnym składnikiem zdolności człowieka do samokontroli i samosterowania zachowaniem.
Aby u dziecka kształtować odporność emocjonalną dziecko musi mieć zapewniane takie warunki, aby mogło powiedzieć o sobie „JA”: „Mam – jestem – mogę” - rozdaj rodzicom Załącznik 4; [tu: przeczytaj].
 
 
 
***
 
W zależności od zrozumienia tematu, tempa pracy grupy oraz czasu jakim jeszcze dysponuje grupa – możesz zaproponować do rozwiązania           w grupach kolejną sytuację. Patrz Załącznik 5.
Gdy jest mało czasu przejdź w tym momencie do punktu 5 i 6.
 
 
***
 
5. Zakończ. Po takiej dawce wiedzy przedstaw rodzicom poniższą planszę.
 

 
 
odporność
                                    cecha, która pozwala             ufać sobie                        
                                                                                i światu
  stawiać czoło
  życiowym                                                
  trudnościom                                                        podnosić się
                                                                           po porażkach
            rozwiązywać                         radzić sobie
               konflikty                         z niepowodzeniami
                               
 
                                                                      
                                    budować spełnione,
                                      szczęśliwe życie
     

 
Poproś, aby odnieśli zebrane tu wiadomości do rzeczywistości:
-          czy się z tym zgadzają,
-          czy rzeczywiście tak jest,
-          czy w przedstawionych sytuacjach rozwiązanych w sposób pozytywny kształtowane były powyższe zdolności.
 
Podsumuj:
Jak Państwo widzą odporność emocjonalna warunkuje zdrowe podejście do codziennych życiowych sytuacji, pozwala radzić sobie w życiu, a przez to stwarzać warunki do szczęśliwego bytu.
 
6. Poproś rodziców, aby podzielili się swoimi odczuciami na temat spotkania       z pozostałymi  uczestnikami. Rozpoczynasz Ty, przekazujesz „kulkę” sąsiadowi, który trzymając ją mówi, np.:
-          o tym co było dla niego nowe,
-          co trudne,
-          co uważa za pożyteczne i warte kontynuowania.
Jeśli rodzice są zainteresowani tematyką spotkania, dalszymi ćwiczeniami, potrzebują rozmowy, wsparcia umów się na dodatkowe spotkanie.
 

Komentarz:

 


Tekst napisany kursywą , oznacza, że jest to treść kierowana do rodziców przez Ciebie.
 
Podane Załączniki i teksty w ramkach, umieszczonych w tekście możesz:
-          powiększyć na ksero,
-          przepisać na duże arkusze,
-          przepisać na foliogram i w trakcie zajęcia obrazować swoje wypowiedzi, wywieszając je w widocznych miejscach.
 
W Załączniku 7 znajdziesz scenariusz spotkania, możesz go wywiesić do informacji rodziców, aby mogli bliżej zapoznać się z przebiegiem i tematyką spotkania.
W zależności od sytuacji, atmosfery spotkania zamiast punktu 5, bardziej przydatne okaże się takie zakończenie:
Jeśli widzisz, że mimo wszystko rodzice nie są tak do końca przekonani, usatysfakcjonowani, są pełni wątpliwości, dodaj im otuchy, bądź z nimi:
Zdaję sobie sprawę i rozumiem, że Państwu może być ciężko przyjąć ten nowy sposób patrzenia, słyszenia i rozumienia, do siebie i zmienić tak nagle swoje postępowanie. Przecież sami byliśmy wychowywani i uczeni przez całe nasze życie takich stereotypowych sposobów reagowania i doskonaliliśmy je na naszych dzieciach.
Dajmy szansę sobie i naszym dzieciom na życie w szacunku i wzajemnym zrozumieniu. 
Dziękuję za współpracę, mam nadzieję, że dawka nowej wiedzy da Państwu sporo do myślenia, w przypadku wątpliwości jestem otwarta na pytania i gotowa wspomóc Państwa.
 
Polecana literatura:
 
A. Faber i E. Mazlish „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny” , Media Rodzina, Poznań 2001.
 
A. Faber i E. Mazlish „ „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” , Media Rodzina, Poznań 2001.
 
 
 
Do prezentacji tematu wykorzystano materiały pochodzące z książek Alan Faber          i Elaine Mazlish „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny” a także „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” oraz z warsztatów prowadzonych przez Elżbietę Wasiak-Kowalską. Załącznik 1
 

współczucie

DOBRE

ZŁE

UCZUCIA

litość

miłość

ulga

zażenowanie

wdzięczność

złość

tęsknota

żal

zawstydzenie

gniew

zdenerwowanie

p. bezpieczeństwa

przyjaźń

troska

radość

ufność

p. obowiązku

nienawiść

zazdrość

fascynacja

solidarność

smutek

wściekłość

zachwyt

lęk

satysfakcja

frustracja

troska

p. krzywdy

spokój

zaniepokojenie

sympatia

zadowolenie

p. zagrożenia

napięcie

p. rozbicia

irytacja

p. winy

niepokój

pewność

ból

rozgoryczenie

nadzieja

p. więzi

pragnienie

żal

chaos

p.niesprawiedliwośći

głód

upokorzenie

rozczarowanie

mściwość

sytość

poniżenie

niepewność

niechęć

wstręt

entuzjazm

wiara

euforia

obrzydzenie

bezradność

rozpacz

obojętność

przerażenie

bezsilność

zawiść

wstyd

p.osamotnienia

duma

obraza

zaskoczenie

rozterka

zaufanie

przygnębienie

zawziętość

pogarda

furia

panika

odwaga

wzruszenie

pożądanie

ekstaza

zawiść

rozbawienie

wstyd

zwątpienie

lekceważenie

 
 
  Załącznik 6
 
Instrukcja do ćwiczenia:
Przeczytaj uważnie scenkę, wykorzystując materiały na tablicach demonstracyjnych i materiały ksero, opisz następujące punkty na szarym arkuszu:
a) oceń zachowanie rodzica
b) czego uczy się siostra o sobie?
c) czego uczy się o mamie?
d) zaproponuj w punktach właściwą strategię postępowania, jak mama powinna postąpić, aby kształtować odporność emocjonalną dziecka                     w sytuacjach trudnych tak, aby dziecko mogło o sobie powiedzieć w kategorii „jestem – mam- mogę”
e) zaprezentuj rozwiązania na forum grupy.
 
 
Sytuacja:
 
„Mama wychodzi na chwilę do sklepu. Prosi starszą córkę o przypilnowanie młodszego brata. Rodzeństwo zgodnie się bawi, nagle brat zaczyna biegać wokół stołu. Siostra prosi, aby przestał, bo mam nie pozwala, przecież może się przewrócić i uderzyć w głowę. Brat nie słucha, potyka się, uderza głową w podłogę, głośno płacze. Wystraszona siostra, chce go przytulić. Wchodzi mama, widzi co się dzieje – krzyczy na córkę: „nie można Cię o nic poprosić, wcale się nim nie zajmowałaś...” - dziewczynka chce się tłumaczyć – „ nic Cię nie obchodzi, co on wyprawia, zawiodłaś moje zaufanie.” Dziewczynka wybiega z pokoju, trzaska drzwiami. Mama tuli synka”.
 
  Załącznik 5
 
      W zależności od zrozumienia tematu, tempa pracy grupy oraz czasu, jakim jeszcze dysponujesz – możesz zaproponować do rozwiązania w grupach kolejną sytuację.
Poproś rodziców, aby podzielili się na trzy grupy, każdej z grup rozdaj opis sytuacji wraz         z instrukcją - Załącznik 6.
 
Do omówienia wyżej wspomnianych punktów, możesz wykorzystać następujące wskazówki:
a) oceń zachowanie rodzica – zachowanie pełne emocji
b) czego uczy się siostra o sobie? - że jest złym dzieckiem, że nie można jej ufać, że się do niczego nie nadaje, nie ma prawa do nauki, do popełniania błędów, że jest nieodpowiedzialna,  że nie warto podejmować się nowych zadań ;
c) czego uczy się o mamie? - że nie może liczyć na mamę w trudnych sytuacjach, że mama kocha tylko brata, nie słuchała się a dostał nagrodę – tulenie przez mamę;
d) propozycja właściwej strategii postępowania, dziecko może o sobie powiedzieć w kategorii „mam - jestem - mogę”:
 
„mam”
-           pełne zaufania relacje z dorosłymi – mama wysłuchała dziewczynki, dziewczynka wie, że nawet jak coś się nie uda, to może o tym powiedzieć mamie bez lęku;
-           bezwarunkową miłość rodziców – mama kocha mnie, nawet jeśli coś zrobię  źle;
-           zachętą do bycia samodzielnym – mama doceniła wysiłek i troskę, pomaga znaleźć rozwiązanie;
 
„jestem”
-           kochany i rozumiany – mama zawsze mnie kocha, wysłucha, aby zrozumieć, daje czas;
-           przekonany, że jako mały człowiek także zasługuję na szacunek – mama nie krzyczy, docenia starania, nie obraża;
 
„mogę”
-           słuchać innych uważnie, reagować spokojnie i rozmawiać przyjaźnie – bo mama mnie tego uczy, rozmawiając ze mną w taki sposób w trudnej sytuacji;
-           rozwiązywać problemy bez „walki” – był kłopot, ale rozwiążemy go bez przemocy – krzyku, obrażania, kary;
-           poznawać swoje mocne i słabe strony, aby wiedzieć jaki jestem, co już umiem i czego jeszcze warto byłoby się nauczyć;
-           reguły z obydwojgiem dzieci co można a co nie;
-           zachęcanie do dalszego próbowania bo się uczy, pomoc w zrozumieniu co robi źle.
 
Aby nie doszło do takiego zakończenia sytuacji, jak w scence, mama mogłaby:
-           ustalić z obojgiem dzieci reguły co można, a co nie:  np.: młodszy słucha siostry,
-           wysłuchać stron, nazywać uczucia,
-           docenić wysiłek i starania siostry,
-           utulić syna, 
-           wyrazić dezaprobatę zachowania syna niezgodnego z umową,
-           pozwolić odczuć konsekwencje – tzn. biegałeś – teraz boli, trzeba poleżeć,
-           z córką porozmawiać, przedyskutować zaistniałą sytuację.
 
            Po wykonaniu ćwiczenia przejdź do punktu 5 i 6 (str.9).   Załącznik 7
 
 
Jak pomóc dziecku opanować trudne emocje, czyli szybki sposób na rozwiązywanie konfliktów
z dziećmi
 
Uczestnik warsztatu po zakończeniu zajęć potrafi:
 
-          radzić sobie w sytuacjach trudnych wychowawczo;
-          przeciwdziałać stereotypom wychowawczym z pracy
   z małym dzieckiem;
-          stosować metody wychowawcze, które naprawdę pomagają, bo uczą.   Plan przebiegu spotkania:
 
1.       Powitanie rodziców, zapoznanie się uczestników spotkania
2.   Krótki wykład - omówienie znaczenia uczuć w sytuacjach problemowych
-          podział uczuć,
-          rola uczuć,
-          scenki obrazujące konflikty i pozytywne rozwiązanie w oparciu o nazywanie, potwierdzenie uczuć
3.     Rozpatrzenie i omówienie scenek sytuacyjnych wspólnie z prowadzącym
4.     Poznanie warunków zapewniających kształtowanie odporności emocjonalnej - typ zachowań rodziców budujące odporność emocjonalną dziecka i niemczące odporności emocjonalnej
5.     Omówienie i rozwiązanie we współpracy z prowadzącym sytuacji konfliktowej w kategorii „Mam – jestem – mogę”
6.     Podsumowanie – waga odporności emocjonalnej w życiu człowieka.
 
Załącznik 4
 
„ MAM – JESTEM – MOGĘ” –
 III KATEGORIE ROZWOJU ODPORNOŚCI
 
DZIECKO ODPORNE MOGŁOBY POWIEDZIEĆ:
  MAM ... .
.... pełne zaufania relacje z rówieśnikami idorosłymi ....
… bezwarunkową miłość rodziców i opiekunów
.... jasne reguły postępowania w domu i w przedszkolu .... pochwały i podziękowania, gdy przestrzegam reguł .... pomoc w zrozumieniu, co robię źle
.... karę, którą rozumiem, gdy jest ona konieczna .... wzory ról w rodzinie i w społeczeństwie
.... zachętę do bycia samodzielnym i niezależnym .... życzliwe osoby gotowe mi pomóc
.... dostęp do edukacji, opieki społecznej, zdrowotnej i do służb bezpieczeństwa publicznego
JESTEM .
.. . kochany i rozumiany, a mój temperament jest życzliwie akceptowany (staram się, by nie utrudniał życia tym, z którymi przebywam. Gdy trzeba, Umiem nad nim zapanować)
.... kochający, delikatny, wrażliwy i empatyczny .
.... dumny z moich osiągnięć
.... przekonany, ze jako mały człowiek także zasługuję na szacunek .... samodzielny i zgadzam się z odpowiedzialnością za to, co robię
.... gotów akceptować odpowiedzialność dorosłych za mnie i uznać potrzebę ich kontroli .... gotów prezentować wartości ważne w mojej rodzinie - rozumiem, co znaczy miłość, uczciwość, prawda, dobro, pracowitość, przyjaźń i pomoc bliźniemu
MOGĘ…
.... słuchać innych uważnie, reagować spokojnie, rozmawiać przyjaźnie .... rozwiązywać problemy bez  „walki"
.... radzić sobie z gniewem i innymi kłopotliwymi emocjami - rozpoznawać je, nazywać i bezpiecznie wyrażać
.... powstrzymać się od obraźliwych zachowań
.... poznawać swoje mocne a także słabe strony, aby wiedzieć jaki jestem, co już umiem i czego jeszcze warto byłoby się nauczyć
.... korzystać z pomocy prawa i ochrony państwa, którego jestem obywatelem
 
 


[1] A. Faber i E. Mazlish  „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny”.  Media Rodzina, Poznań, 2001, s.50.
 
[2] A. Faber i E. Mazlish  „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny”.  Media Rodzina, Poznań, 2001, s.48.
 
[3] A. Faber i E. Mazlish  „Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny”.  Media Rodzina, Poznań, 2001, s.35.

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 22:10:39
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 22:10:39) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie