Wychowanie to jedno z głównych zadań społecznych, niestety początkowo odnosiło się tylko do osób sprawnych zarówno fizycznie jak i umysłowo. Osobnicy odbiegający od tzw. „normy” byli uważani za opętanych przez złe demony, pozbawiano ich życia lub izolowano i trzymano w nieludzkich warunkach. Rozwój wielu nauk, a przede wszystkim medycyny, psychiatrii i psychologii, był początkiem końca znęcania się nad tego typu osobnikami. Francuski lekarz Ph. Pinel dokonał przełomu w tej dziedzinie. Wydał nowe prawo szpitalne, które nakazywało zdjęcie łańcuchów i uwolnienie chorych z klatek. Zaczęto traktować ich jako osoby chore. To wszystko przyczyniło się do zmiany postaw społeczeństwa wobec tych ludzi. Nauka jednak nadal uważała, że są oni nieuleczalnie chorzy, dlatego rzadko poddawano ich badaniom i procesowi leczenia.
I. Wprowadzenie
Wychowanie to jedno z głównych zadań społecznych, niestety początkowo odnosiło się tylko do osób sprawnych zarówno fizycznie jak i umysłowo. Osobnicy odbiegający od tzw. „normy” byli uważani za opętanych przez złe demony, pozbawiano ich życia lub izolowano i trzymano w nieludzkich warunkach. Rozwój wielu nauk, a przede wszystkim medycyny, psychiatrii i psychologii, był początkiem końca znęcania się nad tego typu osobnikami. Francuski lekarz Ph. Pinel dokonał przełomu w tej dziedzinie. Wydał nowe prawo szpitalne, które nakazywało zdjęcie łańcuchów i uwolnienie chorych z klatek. Zaczęto traktować ich jako osoby chore. To wszystko przyczyniło się do zmiany postaw społeczeństwa wobec tych ludzi. Nauka jednak nadal uważała, że są oni nieuleczalnie chorzy, dlatego rzadko poddawano ich badaniom i procesowi leczenia.
Próby wychowania i nauczania osób przebywających w szpitalach i przytułkach podjęto pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Pionierami w tej materii byli: J. Itard, J. Guggenbuhl i E. Seguin, dowiedli oni, że dzieci upośledzone można nie tylko wychować, ale i nauczać. I to J. Itarda uważa się za pioniera szkolnictwa specjalnego, jego następca E. Seguin zakładał szkoły specjalne zarówno w Europie jak i Ameryce.
W Polsce, najstarsza szkoła specjalna powstała w 1897 roku pod zaborem pruskim. Uczęszczały do niej przede wszystkim dzieci polskie, była to Szkoła Specjalna nr 1 w Poznaniu. Szkoły specjalne w naszym kraju zaczynają swój rozwój dopiero po I wojnie światowej dzięki staraniom Marii Grzegorzewskiej, a widoczne zmiany i masowy rozwój tego typu placówek, zarówno w Polsce jak i na świecie, następuje po II wojnie światowej. Czynnikiem, który to przyspieszył, było zapewne wprowadzenie powszechności obowiązku i przymusu szkolnego oraz wprowadzenie nadzoru medycznego nad młodzieżą, nie bez znaczenia był także zapał i inicjatywy lekarzy, pedagogów, psychologów czy działaczy społecznych, a także instytucji i organizacji różnego typu, jak choćby Polski Komitet Pomocy Dzieciom czy Polskie Towarzystwo Pediatryczne.
II. Zadania szkoły szpitalnej.
Szkoły Szpitalne ze względu na specyfikę warunków organizacyjnych pracy, zaliczają się do placówek typu – specjalna. Obejmują nauką dzieci w normie intelektualnej jak i te dotknięte różnymi dysfunkcjami. Przyświeca im wiele zadań i szczytnych celów. Jednym z nadrzędnych celów nauczyciela w takiej placówce oświatowej jest cel terapeutyczny, który nadaje tej pracy swoisty i niepowtarzalny charakter. Obecność nauczyciela – pedagoga w szpitalu jest dla chorego dziecka oznaką normalności, a jednocześnie gwarantem powrotu do zdrowia i życia sprzed choroby. Szkoła szpitalna odbiega nieco od obrazu szkoły do jakiej jesteśmy w większości przyzwyczajeni. Ta szkoła ma przede wszystkim wspomagać proces leczenia chorych dzieci, a przy okazji, jeżeli pozwala na to ich stan zdrowia, realizować program nauczania. Poprzez odpowiednie działania i zajęcia, szkoła ułatwia adaptację dziecka do nowego, często przepełnionego bólem środowiska, zapobiega powstawaniu ujemnych skutków wynikających z choroby i izolacji od rodzinnego środowiska, umożliwia świadomy wybór dalszego kształcenia poprzez rozwijanie zainteresowań i poradnictwo pedagogiczne. Szkoła ma przygotować chore dziecko do zadań jakie czekają je po wyjściu ze szpitala. Określenie norm obciążenia dziecka chorego nauką, to wspólna praca personelu leczącego i uczącego. W przypadku takich uczniów – pacjentów, punktem wyjścia pewnych ustaleń jest, jak dużo można wymagać od danego dziecka, przy określonej jednostce chorobowej, a nie, jaki zasób wiedzy powinien posiadać uczeń na danym poziomie edukacji.
Emil Godlewski i Szymon Starkiewicz byli pierwszymi, którzy zrozumieli, że chore dziecko oprócz fachowej opieki medycznej, musi być objęte także opieką wychowawczą, a przede wszystkim nauczycielską – dydaktyczną. To oni byli twórcami pierwszych szkół sanatoryjnych – Szymon Starkiewicz stworzył w 1922 roku szkołę w Sanatorium „Górka” w Busku – Zdroju, a Emil Godlewski w 1923 roku zorganizował szkołę w zakładach leczniczych na Bystrem w Zakopanem oraz Witkowicach. Dziecko otoczone umiejętną opieką rehabilituje się, to znaczy dorasta do losu, jakiego wymaga jego ludzka godność. Deklaracja Praw Człowieka mówi, że „Każde dziecko powinno korzystać ze specjalnej opieki i mieć przyznane możliwości i ułatwienia poprzez ustawy i inne środki, aby mogło rozwijać się w sposób zdrowy i normalny pod względem fizycznym, moralnym, intelektualnym i społecznym w warunkach wolności i godności osobistej.”
Pierwsza szkoła szpitalna w powojennej Polsce powstała w 1949 roku w Gdańsku przy Klinice Akademii Medycznej, powołał ją do życia ówczesny kierownik kliniki pediatrii prof. Brokman. W Polsce Ludowej powstanie szkół szpitalnych datuje się od roku szkolnego 1953/54. Pierwsza taka szkoła została zorganizowana w 1953 roku w Warszawie, w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 3 Akademii Medycznej przy ul. Działdowskiej. III. Szkoły szpitalne w Szczecinie.
Na terenie całej Polski zaczynają powstawać placówki oświatowe w szpitalach. Na Pomorzu Zachodnim pierwsza szkoła szpitalna rozpoczęła swoją działalność 1 września 1957 roku na terenie Kliniki Pediatrycznej Pomorskiej Akademii Medycznej przy ul Unii Lubelskiej 1, pełna nazwa ówczesnej placówki brzmiała Szkoła Podstawowa przy Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Szczecinie. Pierwszym kierownikiem szkoły została p. Zofia Skrzypińska. Nie zachowały się żadne oficjalne pisma, dokumenty świadczące o tej ważnej dla wszystkich chwili. Jednak na podstawie dokumentacji szkoły, dzienników lekcyjnych jak i zapisków kronikarskich, można prześledzić kształtowanie się tej placówki.
W latach 1957 – 1962 ówczesna szkoła obejmowała swoim działaniem dydaktyczno – wychowawczym dzieci leżące na pięciu oddziałach dziecięcych PSK nr 1 (pediatria I, pediatria II, oddział gruźlicy, chirurgia dziecięca i laryngologia). Prowadzone były zajęcia z zakresu programu nauczania szkoły macierzystej dzieci w klasach I – VII. Dobre stosunki panujące między personelem pedagogicznym a medycznym oraz dzięki współpracy z biblioteką szpitalną, w 1961 roku utworzono w szkole pierwszą bibliotekę dla uczniów. Zorganizowała ją jedna z ówczesnych nauczycielek szkoły – p. Janina Kowalczykówna.
Rok szkolny 1962/63 przynosi duże zmiany w szkolnictwie i szkole szpitalnej, wprowadzono ośmioletni system kształcenia w szkole podstawowej i utworzono dwie filie szkoły szpitalnej. Pierwsza z nich powstaje 1 września w Miejskim Szpitalu Dziecięcym przy ul. Św. Wojciecha, gdzie nauką objęci są pacjenci oddziałów ortopedii, chirurgii i obserwacji. Druga filia powstaje nieco później, 15 listopada, na terenie Szpitala Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej przy ul Janosika. Wprowadzono tutaj nową organizację nauczania, polegającą na podziale uczniów na dwa zespoły kl. I –IV i kl. V – VII. Zmiany następują także w kierownictwie szkoły, dotychczasowa kierowniczka placówki, p. Zofia Skrzypińska odchodzi na emeryturę, jej funkcje przejmuje p. Krystyna Turowska.
Następny rok szkolny 1965/66 przynosi powstanie kolejnej filii szkoły w Wojewódzkim Szpitalu Zakaźnym przy ul. Arkońskiej, która swoim zakresem obejmuje dzieci na oddziale skórnym i żółtaczki. Na zakończenia pierwszego dziesięciolecia, w roku 1966/67, szkoła przystąpiła do realizacji programu szkoły ośmioklasowej, obejmując swym działaniem dodatkowe roczniki dzieci we wszystkich szpitalach. W latach 1968/69 szkoła pojawia się w murach Sanatorium Przeciwgruźliczego przy ul. Piotra Skargi, ale tylko na jeden rok, a następnie wycofana jest ze względu na przeniesienie tegoż oddziału dziecięcego do szpitala przy ul. Janosika. Dalszy etap w rozwoju placówki to 1 września 1972 roku, wtedy to szkoła „wkracza” na oddział okulistyki dziecięcej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 2 przy ul. Powstańców Wielkopolskich, w formie jednego zespołu klas I – VIII.
Bardzo ważną datą w historii szkoły szpitalnej jest 1 lipca 1976 roku, kiedy to inspektor Wydziału Oświaty i Wychowania nadaje prowizoryczny, a zarazem pierwszy w dwudziestoletniej historii szkoły, akt erekcyjny w formie „Orzeczenia Tymczasowego w sprawie organizacji Szkoły Szpitalnej nr 17 w Szczecinie, przy ul. Unii Lubelskiej nr 1 – Państwowy Szpital Kliniczny nr 1.” Na mocy tego dokumentu szkoła zmienia swoją nazwę poprzez dodanie numeru 17 i formalnie zatwierdzona zostaje struktura organizacyjna szkoły.
Okres trzeciego dziesięciolecia placówki wnosi następne zmiany. Od 1 września 1977 roku funkcję dyrektora szkoły obejmuje p. Leokadia Sierpińska (p. Krystyna Turowska przeszła na zasłużoną emeryturę), Druga ważna zmiana to fakt podziału placówki na dwie samodzielne jednostki – filia przy ul. Św. Wojciecha została przyłączona do nowopowstałej szkoły, zorganizowanej w szpitalu w Szczecin – Zdrojach, której nazwa brzmi Szkoła Podstawowa nr 26 przy Specjalistycznym Zespole Opieki Zdrowotnej nad MDiM. Trzecia zmiana, to rozszerzenie zakresu działań SP nr 17 poprzez stworzenie zespołów przedszkolnych w poszczególnych szpitalach, a dodatkowo, niejako eksperymentalnie, szkoła powołała grupę wychowawczą w filii przy ul. Janosika. Z tej ostatniej formy pracy zrezygnowano jednak po dwóch latach.
W 1983 roku, w wyniku porozumienia obu zainteresowanych stron, dyrekcji szkoły i szpitala, zawieszono działalność dydaktyczno – wychowawczą w szpitalu przeciwgruźliczym przy ul. Janosika, ze względu na małą liczbę pacjentów w wieku szkolnym, przyjmowanych na oddziały tej placówki.
W rezultacie tych wszystkich zmian ukształtowała się struktura organizacyjna Szkoły Podstawowej nr 17, która w latach 1983 – 1992 obejmowała:
· w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1- klasy od pierwszej do ósmej na pięciu oddziałach dziecięcych ( trzy oddziały pediatrii, chirurgia i laryngologia ) i grupy przedszkolne na dwóch oddziałach pediatrii oraz na oddziale chirurgii;
· w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym – klasy od pierwszej do ósmej na sześciu oddziałach dziecięcych ( choroby skóry żółtaczka ) i grupy przedszkolne na trzech z tych oddziałów;
· w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 2 – klasy od pierwszej do ósmej na oddziałach dziecięcych okulistyki i dermatologii oraz grupa przedszkolna na oddziale okulistyki.
Powołany zostaje wicedyrektor szkoły, stanowisko to obejmuje w latach 1988/89 p. Elżbieta Lalko. W roku szkolnym 1990/91 nowym dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 17, wyłonionym w drodze konkursu, zostaje p. Maria Smereczyńska.
Na mocy decyzji kuratora oświaty w Szczecinie z dnia 27.04.1992 roku z dniem 1 września tego roku struktura organizacyjna szkoły została poszerzona o filię w Ośrodku Opiekuńczym dla Dzieci i Młodzieży przy pl. Jakuba Wujka w Szczecinie, gdzie na czterech oddziałach objęto działalnością dydaktyczną dzieci i młodzież upośledzoną w stopniu umiarkowanym, znacznym i głębokim.
Tak ukształtowana struktura organizacyjna utrzymała się bez zmian do końca roku szkolnego 1998/99. W 1994 roku nastąpiła tylko kosmetyczna zmiana w nazwie placówki poprzez dodanie słowa „publiczna”, a rok 1994/95 przynosi zmiany w obsadzie dyrektorskiej, gdzie w wyniku konkursu ogłoszonego przez Wydział Oświaty i Sportu w Szczecinie, funkcję dyrektora obejmuje p. Dorota Berechowska.
Zjawiskiem nasilającym się szczególnie w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych była systematycznie malejąca liczba przyjęć dzieci, zwłaszcza młodszych, do zakładów leczniczych na terenie których funkcjonuje szkoła podstawowa. W związku z tym, jak również na fali zmian w systemie oświaty wynikających z wprowadzanej reformy od 1 września 1999 roku mamy do czynienia z nowym porządkiem organizacyjnym w Publicznej Szkole Podstawowej nr 17.
Przede wszystkim nastąpiła redukcja liczby roczników objętych działalnością dydaktyczną tej szkoły, jako że 29 marca 1999 roku powołane zostaje Gimnazjum przy Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1, stanowiące odrębną jednostkę organizacyjną, gdzie funkcje dyrektora powierzono p. Janinie Lewańskiej. Ponadto likwidacji uległy grupy przedszkolne na trzech oddziałach szpitalnych. W konsekwencji wymienionych zmian Publiczna Szkoła Podstawowa nr 17 przy Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Szczecinie istnieje w niżej opisanym kształcie organizacyjnym:
- szpital kliniczny przy ul. Unii Lubelskiej
klasy I – VI i klasa VIII na trzech oddziałach pediatrycznych, na oddziale chirurgii i laryngologii
grupy przedszkolne na jednym oddziale pediatrycznym
i na oddziale chirurgii.
- szpital zespolony przy ul. Arkońskiej
klasy I – VI i klasa VIII na pięciu oddziałach zakaźnych i na oddziale dermatologicznym grupa przedszkolna na jednym z oddziałów zakaźnych.
- szpital kliniczny przy ul. Powstańców Wielkopolskich
klasy I – VI i klasa VIII na oddziale okulistyki i na oddziale dermatologii.
- ośrodek opiekuńczy przy pl. Jakuba Wujka
klasy szkolne na czterech oddziałach.
Postępujący rozwój cywilizacji, nauk medycznych i tempo życia niesie ze sobą większą ilość zachorowań wśród dzieci, a jednocześnie wcześniejsze i lepsze ich rozpoznanie i leczenie. Baza szpitali dziecięcych na terenie Szczecina była zbyt mała i mało zróżnicowana. Dlatego też zostaje powołany Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej nad MDiM z siedzibą w Miejskim Szpitalu Dziecięcym przy ul. Św. Wojciecha (następnie zmienia nazwę na Szpital Dziecięcy), a w Szczecinie – Zdrojach buduje się nowy szpital, który rozpoczyna swoją działalność w 1978 roku.
15 marca 1978 roku, na podstawie orzeczenia organizacyjnego, wydanego przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Szczecinie, powołana zostaje Szkoła Podstawowa nr 26 w Szczecinie, ul. Mączna 4. Swoją działalnością dydaktyczną obejmuje dzieci Szpitala Dziecięcego przy ul. Św. Wojciecha (dotychczasowa filia SP 17) oraz Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad MDiM w Szczecinie – Zdrojach. Dyrektorem nowej placówki oświatowej zostaje p. Krystyna Lisak, a rok później stanowisko to obejmuje p. Teresa Kozak. W początkowych latach swojej działalności szkoła liczyła trzynaście zespołów szkolnych i dwie grupy przedszkolne na oddziałach psychiatrii młodzieżowej i dziecięcej, pediatrii i neurologii w szpitalu w Zdrojach oraz ortopedii, chirurgii, pediatrii i oparzeniowym w szpitalu przy ul. Wojciecha. Z biegiem lat rozrasta się struktura placówki, w roku szkolnym 1983/84 powstaje w szpitalu w Zdrojach oddział okulistyczny, który szkoła również obejmuje swoją działalnością dydaktyczną. Tak więc w latach 1988/89 Szkoła Podstawowa nr 26 posiadała czternaście zespołów szkolnych i cztery grupy przedszkolne, zabezpieczała kształcenie w zakresie pełnego cyklu podstawowego, grup przedszkolnych a także realizowała kształcenie specjalne dla uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim (odbywało się to z pewną przerwą, powstałą wyniku utrudnień kadrowych).
Dzięki przyjaznemu nastawieniu służby zdrowia, można mówić o odpowiednim przygotowaniu i właściwych warunkach do prowadzenia zajęć dydaktycznych w szpitalu w Szczecinie – Zdrojach. Część pomieszczeń tam zlokalizowanych od samego początku istnienia tej placówki, przeznaczona była na potrzeby szkoły. Były to tzw. klasopracownie, pomieszczenia dla dzieci przedszkolnych i lokale dla dyrekcji szkoły i administracji. W roku szkolnym 1986/87 oddano do użytku salę gimnastyczną, jest tez boisko szkolne o powierzchni 300 m². Nieco inaczej przedstawiała się sytuacja szkoły w szpitalu przy ul. Św. Wojciecha. Przez wiele lat szkoła nie posiadała żadnych, wyodrębnionych dla jej działalności dydaktycznej pomieszczeń. Dopiero w roku 1982, po długich i usilnych staraniach kadry pedagogicznej, zaadaptowano i oddano do użytku szkoły dwa pomieszczenia na strychu. Zostaje w nich utworzona biblioteka oraz pokój nauczycielski wraz z magazynem podręcznych pomocy dydaktycznych. Z czasem placówka „wzbogaca” się o następne lokale, tj. wyodrębnione z oddziałowej świetlicy pomieszczenie dla dzieci przedszkolnych oraz klasę , w której funkcjonują zespoły edukacyjne.
W latach 1987/88 zostaje utworzone stanowisko wicedyrektora w SP nr 26, na jego objęcie zostaje powołana p. Helena Lasko. Przez wszystkie lata kadra pedagogiczna szkoły powiększa się i podnosi swoje kwalifikacje. W roku szkolnym 1991/92 zostaje ogłoszony przez Kuratorium Oświaty i Wychowania konkurs na stanowisko dyrektora tej placówki – wygrywa go ponownie p. Teresa Kozak. Rok później następuje zmiana na stanowisku wicedyrektora – obejmuje go p. Katarzyna Szydło, która po czterech latach pełnienia tej funkcji udaje się na zasłużoną emeryturę, a jej stanowisko zostaje powierzone p. Janinie Lewańskiej. W roku 1994 następuje zmiana w nazewnictwie szkoły, pojawia się słowo „publiczna”. Rok szkolny 1998/99 to rok jubileuszu XX - lecia istnienia Szkoły Podstawowej nr 26, niejako siłą rozpędu, na mocy uchwały z dn. 29 marca 1999 roku Rady Miasta Szczecina, zostaje powołane Gimnazjum przy PSK nr 1 w Szczecinie, ul. Unii Lubelskiej 1. Funkcję dyrektora, następnej szpitalnej placówki oświatowej w naszym mieście, obejmuje p. Janina Lewańska. Reasumując – na terenie Szczecina funkcjonują trzy szkoły szpitalne, reprezentujące wszystkie szczeble edukacji i obejmujące swym działaniem dzieci, leżące na oddziałach szczecińskich szpitali. W tym miejscu można pokusić się o stwierdzenie, że zbliżamy się do finału.
W wyniku wielu przeobrażeń i zmian w strukturach szkół szpitalnych, jak również w przepisach oświatowych, następuje przełom w działaniu tych placówek. Uchwałą Rady Miasta Szczecina z dn. 28 kwietnia 2003 roku zmienia się nazwy:
- Publicznej Szkoły Podstawowej nr 17 przy SPSK nr 1 w Szczecinie, ul. Unii Lubelskiej 1 na Szkołę Podstawową nr 17 w Szczecinie, ul. Unii Lubelskiej 1,
- Gimnazjum przy SPSK nr 1 w Szczecinie, ul. Unii Lubelskiej 1 na Gimnazjum nr 45 w Szczecinie, ul. Mączna 4,
a także tworzy się XXIV Liceum Ogólnokształcące w Szczecinie, ul. Mączna 4. Powołany zostaje Zespół Szkół Szpitalnych w Szczecinie przy ul. Unii Lubelskiej 1, w skład którego wchodzą wyżej wymienione placówki. Stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Szpitalnych obejmuje p. Janina Lewańska.
Jednocześnie na mocy tej samej uchwały ulega likwidacji Szkoła Podstawowa nr 26 przy Samodzielnym Publicznym Specjalistycznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej „Zdroje” w Szczecinie oraz szkolne oddziały specjalne z siedzibą w Ośrodku Opiekuńczym dla Dzieci i Młodzieży w Szczecinie, pl. Jakuba Wujka. Oddziały te zostają włączone do Zespołu Szkół Specjalnych w Szczecinie, ul. Jagiellońska 61.
W takiej strukturze organizacyjnej Zespół Szkół Szpitalnych obejmuje swym działaniem następujące szpitale i kliniki:
Samodzielny Publiczny Specjalistyczny Zakład Opieki Zdrowotnej "ZDROJE"
- oddziały pediatryczne (I, II),
- oddział neurologiczny,
- oddział okulistyczny,
- oddział psychiatrii dziecięcej i młodzieżowej
Specjalistyczny Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej nad Dzieckiem i Młodzieżą w Szczecinie
- oddział ortopedyczny,
- oddział chirurgiczny,
- oddział pediatryczny,
- oddział nefrologiczny.
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 1 w Szczecinie
- oddziały pediatryczne (I A, I B, II),
- oddziały chirurgii dziecięcej i onkologii,
- oddział hematologiczno-onkologiczny.
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 2 w Szczecinie
- oddział okulistyczny,
- oddział dermatologiczny.
Samodzielny Publiczny Wojewódzki Szpital Zespolony
- oddział kardiologiczny,,
- oddział laryngologiczny,
- oddział dermatologiczny,
- oddziały pediatryczne (I A, I C, I D).
Samodzielny Publiczny Wojewódzki Zakład Gruźlicy i Chorób Płuc
Jak widać zmienia się radykalnie struktura organizacyjna tej placówki. Nauka odbywa się na wszystkich etapach edukacji szkolnej, choć nie we wszystkich szpitalach funkcjonuje liceum, likwidacji już wcześniej uległy grupy przedszkolne, a ich miejsce niejako zajęły grupy wychowawcze. Zostaje powołana grupa wychowawcza w placówce leczniczej przy ul. Janosika. Podobne działania na terenie tej jednostki były już czynione pod koniec lat siedemdziesiątych, jednak zakończyły się likwidacją po dwóch latach, tej formy pracy szkoły. Zmiany nie omijają struktur organizacyjnych w poszczególnych szpitalach, pociąga to za sobą likwidacje starych i tworzenie nowych oddziałów, to zaś powoduje zmiany w organizacji pracy szkoły.
Przez te wszystkie dziesięciolecia istnienia, zmian i reorganizacji placówek oświatowych w szpitalach, należy też kilka słów poświęcić ludziom w nich pracującym. Kadra pedagogiczna na przełomie tych lat bardzo się rozrosła i podniosła swoje kwalifikacje zawodowe. Obecnie prawie wszyscy nauczyciele posiadają wyższe wykształcenie, dokształcają się na wielu formach doskonalenia i studiach podyplomowych, wielu z nim ma uprawnienia do nauczania drugiego przedmiotu. Te cechy kadry pedagogicznej, wraz z jej dobrym przygotowaniem merytorycznym stanowią jeden z ważnych walorów tej szkoły, gdzie zadania nauczyciela polegają m.in. na właściwym dokonaniu modyfikacji programowych, prowadzeniu zajęć wielopoziomowych oraz działań rewalidacyjnych. Ale nie tylko wykształcenie jest ważne w pracy z dzieckiem chorym. Praca w takiej placówce ma swoisty i niepowtarzalny charakter, a nauczyciel podobnie jak lekarz musi przyjąć zasadę - „przede wszystkim nie szkodzić”. Dwa słowa zapisane obok siebie „szkoła i szpital” niejako symbolizują współpracę na tych dwóch płaszczyznach, szpital leczy a szkoła to ważny środek terapeutyczny w procesie leczenia, zaś nauczyciel to człowiek o wielkim sercu, który wspomaga pracę lekarza a dziecku przywraca wiarę i uśmiech na twarzy.
O potrzebie istnienia takich placówek i pozytywnych efektach pracy nauczycieli szkół szpitalnych świadczyć by mogły opinie lekarzy, rodziców oraz samych dzieci, są one potrzebne w strukturach szpitali dziecięcych oraz klinik. Niestety, są bardzo mało znaną sferą działalności edukacyjnej i praktycznie nie funkcjonują w świadomości społecznej, poza nieliczną grupą ludzi, która zetknęła się z nią osobiście. A kto się raz otarł o szkołę szpitalną, nie potrafi pozostać obojętny wobec jej problemów.
Joanna Witek |
