Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Kierowanie rozwojem twórczości dziecka

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1786 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Kierowanie rozwojem w wychowaniu plastycznym, powinno polegać na zrozumieniu i uszanowaniu odrębnej wartości artystycznej prac dziecięcych. Człowiek dorosły, niewnikający w tajniki sztuki, nauczył się patrzeć na świat pod wpływem fotografii, rycin i sztuki naturalistycznej. Zbyt szybko zapomina o swojej własnej ideoplastycznej twórczości, albo patrzy na nią z lekceważeniem i pobłażliwością.
Człowiek dorosły, niewnikający w tajniki sztuki, nauczył się patrzeć na świat pod wpływem fotografii, rycin i sztuki naturalistycznej. Zbyt szybko zapomina o swojej własnej ideoplastycznej twórczości, albo patrzy na nią z lekceważeniem i pobłażliwością.

Tak ukształtowany odbiór sztuki nie pozwala, bądź znacznie utrudnia człowiekowi odczuć piękno rzeźby gotyckiej, fresku egipskiego. Ideoplastyka sztuki egipskiej, z jej brakiem perspektywy i światłocienia, razi jego oko przywykłe do „normalnego” wyglądu rzeczywistości tak bardzo, że nie pozwala mu swobodnie przeżyć tego, co widzi. Dysproporcja danej rzeźby gotyckiej, skrajna stylizacja, uproszczenia, redukcja rzeczywistości do samej czystej ekspresji, naiwność tematu i obrazowania, tak bardzo mu się narzuca i uświadamia, zajmuje jego uwagę pobudzając do krytyki, że nie pozwala mu odczuwać głębi wyrazu, monumentalności form, melodii ich rytmu i piękna kształtu.

Nasza kultura „zmanierowała” umysły większości swych wychowanków tak bardzo, że urok rysunków dziecięcych pozostaje niedostrzeżony. Nie ma dla nich sztuki dziecka, są tylko bohomazy dziecinne.

Bardzo ważna jest umiejętność prawidłowego pojmowania sztuki dziecka, bez mierzenia jej wartości wiadomościami na temat naturalistycznie poprawnego i wiernie odtwarzanego świata w obrazach malarzy. Najważniejszą rzeczą w procesie wychowania dzieci przez twórczość własną jest uszanowanie ich naturalnego rozwoju.

Od najwcześniejszego dzieciństwa kierowanie rozwojem twórczości dziecka powinno polegać na podsycaniu popędu naturalnego i na tworzeniu stosownych okazji do jego wyładowania.

Należy rozbudzać naturalne skłonności ucznia do rytmicznego układu, kompozycji ornamentalnej z elementów już opanowanych przez niego, a więc ze schematów figuralnych i geometrycznych. Twórczość jest jednym ze sposobów własnej ekspresji, dlatego podsuwając mu tematy do ilustrowania, rozwijamy jego umiejętność wypowiedzi plastycznej.

W przedstawianiu tego, co nas otacza dziecko przechodzi naiwną, następnie techniczną ewolucję rysowania: grupa, szereg, kilka szeregów, plany ponad sobą, krycie się przedmiotów dalszych za bliższymi, krajobraz w formie mapy, z horyzontem wysokim, średnim, niskim, następnie zmniejszanie się perspektywiczne i konsekwentna perspektywa, która rzadko pojawia się w jego rysunkach.

Tą naturalną drogę rozwoju nauczyciel powinien szanować, dając uczniowi stopniowo, zgodnie z jego aktualnym rozwojem, potrzebne dla niego informacje i odpowiednie przykłady. Nie powinien jako przykład pokazywać swoich prac, nawet jeżeli jest artystą, gdyż podopieczni skłonni są do naśladowania jego stylu.

Kierowanie rozwojem w tej dziedzinie polega na tym, aby nauczyciel, rodzic umiał należycie ocenić odrębną wartość artystyczną prac dzieci, by nie narzucał im obcych sposobów percepcji i odczuwania świata przez ludzi dorosłych.

Naturalny rozwój rysunkowy kończy się z momentem, gdy dziecko zaczyna uświadamiać sobie niedoskonałość własnych realizacji twórczych, co bezpowrotnie i destruktywnie hamuje jego działalność artystyczną.

Owe zahamowania nie dotyczą jednostek uzdolnionych. W polskiej szkole psychologicznej zjawisko to nosi nazwę „kryzysu”, występuje ono u dziecka w wieku 12-15 lat.

W momencie, kiedy młody człowiek uświadomi sobie brak umiejętności technicznych (zwłaszcza perspektywicznych, światłocieniowych), należy nastawić go na kontemplowanie zjawiska oraz uczyć o perspektywie i światłocieniu.



Literatura wykorzystana
Szuman S. Sztuka dziecka. Psychologia twórczości rysunkowej dziecka, Warszawa 1990.
Popek S. (red.), Twórczość artystyczna w wychowaniu dzieci i młodzieży, Warszawa 1985.

Opracowała: Agnieszka Zielińska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie