Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dysleksja złożona

 

Dysleksja rozwojowa: jest syndromem zaburzeń procesu uczenia się, spowodowanym dysharmonijnym rozwojem dziecka.
Poniżej przedstawiam analizę przypadek gimnazjalisty z dysleksją rozwojową.

     Dysleksja: termin utworzony został z greckiego morfemu dys-, który oznacza brak czegoś, trudność, niemożność i słowa lexicos - odnoszącego się do słów:
  • D. Berlina (1887) - rzadkie formy zaburzenia uczenia się, objawiające się skrajnymi trudnościami w nauce czytania i pisania słów przy zastosowaniu tradycyjnych metod nauczania, które okazały się skuteczne do wszystkich innych dzieci.
  • Światowej Federacji Neurologii (ŚFN) z Dallas (1968),

    definicja 1- dysleksja to zaburzenie manifestujące się jako trudność w uczeniu się czytania, pomimo że dziecko jest uczone zgodnie z przyjętymi zasadami i metodami nauczania, jest prawidłowo rozwinięte umysłowo i ma zapewnione właściwe warunki socjalno-kulturowe. Jest warunkowana zaburzeniami podstawowych zdolności poznawczych, które często są pochodzenia konstytucjonalnego.

    definicja 2- zaburzenia występujące u dzieci, które pomimo typowych doświadczeń szkolnych mają niepowodzenia w opanowaniu sprawności językowych w zakresie czytania, czynności pisania i poprawnej pisowni, niezależnych od ich zdolności intelektualnych.
  • Brytyjskie Towarzystwo Dysleksji (1989)- dysleksja to specyficzne trudności w uczeniu się, uwarunkowane konstytucjonalnie w jednym lub więcej zakresach czytania, pisania i poprawnej pisowni w mowie pisanej, którym mogą towarzyszyć trudności w wykonywaniu wielu zadań. W szczególności związana jest z opanowaniem mowy pisanej (alfabetu, zapisu cyfr i nut), chociaż często zaburzenia te dotyczą też do pewnego stopnia zaburzeń mowy ustnej.
  • Towarzystwo Dysleksji im. Ortona (USA - 1994) - Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego. Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są czynnikiem ogólnego zaburzenia rozwoju, ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej; często oprócz trudności w opanowaniu sprawności w zakresie czynności pisania i poprawnej pisowni.
Dysleksja integracyjna: rozpoznawana jest wówczas, gdy rozwój funkcji percepcyjnych badanych w izolacji jest zgodny z wiekiem, zaburzony jest natomiast proces integrowania bodźców napływających z różnych zmysłów (patrz w serwisie: dysleksja-dla wszystkich-zaburzenia)

Dysleksja rozwojowa: jest syndromem zaburzeń procesu uczenia się, spowodowanym dysharmonijnym rozwojem dziecka.

Dysleksja typu słuchowego: u podłoża której leżą zaburzenia percepcji słuchowej i pamięci słuchowej powiązane często z zaburzeniami językowymi (patrz w serwisie: dysleksja-dla wszystkich-zaburzenia)

Dysleksja typu wzrokowego: gdzie występują przede wszystkim zaburzenia percepcji wzrokowej i pamięci wzrokowej (patrz w serwisie: dysleksja-dla wszystkich-zaburzenia)

     W każdej klasie uczą się dzieci z dysleksją, czyli ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu. Określenie specyficzne podkreśla charakter tych trudności - ograniczony i bardzo wąski zakres. Dysleksja występuje u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym, a nierzadko u dzieci bardzo zdolnych.

     Uczniowie z dysleksją mylą litery, sylaby, wyrazy; przestawiają je, opuszczają lub nawet nie mogą zapamiętać. W badaniach klinicznych stwierdza się wówczas tzw. dysharmonie rozwojowe, które powodują określone trudności - deficyt językowy, słuchowy, deficyt organizacji przestrzennej, pamięci uwagi a także zdolności społecznych.

     Najogólniej rzecz ujmując oznacza to, że osiągnięcia szkolne ucznia nie są zgodne z wymaganiami szkoły. Taki uczeń wymaga fachowej, interdyscyplinarnej pomocy ze strony nauczyciela, rodzica, psychologa, pedagoga, a często też lekarza. Jeśli w porę takiej pomocy nie otrzyma staje się zagubiony, spada u niego znacznie poziom poczucia własnej wartości. Bywa, że jest także odtrącony przez klasę. Trudności z jakimi borykają się uczniowie z dysleksją wynikają z uwarunkowań wewnętrznych, niezależnych od ich chęci i zaangażowania. Aby opanować materiał dydaktyczny tak jak ich rówieśnicy, muszą włożyć dwu-, trzykrotnie więcej wysiłku, a i tak efekty są mizerne ze względu na przykład na zbyt wolne tempo pracy lub uporczywie pojawiające się błędy ortograficzne.

     Bez pochwał, nagród, pozostawieni sami sobie, stają się zgorzkniali, przestają się uczyć, nierzadko wagarują. Jak podaje literatura fachowa, u wszystkich dzieci które mają trudności w nauce z czasem pojawiają się mniej lub bardziej rozległe i głębokie zaburzenia w sferze motywacyjnej, emocjonalnej i osobowościowej. Nieudzielenie tym dzieciom w porę stosownej pomocy, może też skutkować regresem funkcji intelektualnych.

      Pierwsze niepowodzenia szkolne, ustawiczny brak sukcesów, brak pochwał ze strony nauczycieli, poczucie klęski, kompromitacji przed kolegami, którzy z łatwością opanowują materiał dydaktyczny, niezadowolenie, zdenerwowanie, obojętność, a nawet rozpacz - to uczucia, które stale towarzyszą uczniom z dysleksją. Pogłębiają się ich problemy emocjonalne, społeczne i edukacyjne.

      Dysleksji nie da się całkowicie zapobiec, ale można znacznie złagodzić jej konsekwencje. Dzięki wczesnemu diagnozowaniu i programom wczesnej interwencji, już w klasach przed-szkolnych specjaliści mogą prowadzić pracę profilaktyczną i zajęcia wspomagające rozwój dzieci z grupy ryzyka dysleksji.

      To znacznie ułatwia start i funkcjonowanie dziecka w warunkach szkolnych. Fachowa pomoc ze strony nauczycieli, pedagogów, psychologów, wsparcie ze strony rodziców - to wszystko wpływa na lepsze funkcjonowanie dziecka jako ucznia. Dzięki tym zabiegom dysleksja przestaje być dla dzieci koszmarem życiowym.

I. DANE IDENTYFIKACYJNE


Bartłomiej L. ur. ............1991 r. w .................., uczeń klasy II Gimnazjum w .........................

     Na podstawie wywiadu środowiskowego przeprowadzonego z rodzicami i rodzeństwem Bartłomieja stwierdziłam, że wychowuje się on w rodzinie pełnej, w której rodzice związani związkiem małżeńskim wspólnie zamieszkują i wychowują swoje dzieci. Jest to rodzina, zdrowa psychicznie, fizycznie i moralnie, wydolna wychowawczo, pozostająca w dobrej kondycji finansowej.

     Dnia 15. listopada 2000 r. Bartłomiej został poddany badaniu pedagogicznemu ukierunkowanemu na diagnozowanie zaburzeń dyslektycznych w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Stargardzie Szczecińskim. Badanie stwierdziło występowanie dysleksji złożonej.
W załączniku nr 1: ksero opinii pedagogicznej

II. DANE ROZWOJOWE JEDNOSTKI

     Rodzice Bartłomieja starali się przypomnieć wszystko co mogło wpłynąć na aktualny stan ich syna.

     Zaobserwowali oni, że Bartłomiej zaczął chodzić przed ukończeniem pierwszego roku życia, w wieku 17 miesięcy znał około 15 - 20 słów, a do ukończenia drugiego roku życia wysławiał się pełnymi zdaniami. Opanował wymowę –sz, -cz, -r około czwartego roku życia. Rozwijał się prawidłowo.

     W wieku przedszkolnym (6 lat) Bartłomiej rozpoczął naukę pisania i czytania jednak nie przejawiał większego zainteresowania nauką niż wymagał tego program. Aby zachęcić Bartłomieja do częstszego sięgania po książkę, rodzice zaczęli przekonywać go do czytania kupując komiksy. W klasie I szkoły podstawowej, Bartłomiej uskarżał się na bóle głowy i oczu, mrużył i tarł oczy, siadał blisko telewizora, w szkole został przesadzony do pierwszej ławki, gdyż nie widział co napisane jest na tablicy. Wizyta u okulisty potwierdziła przeczucia rodziców - krótkowzroczność.

     Bartłomiej nie miał w szkole podstawowej problemów z czytaniem jednak nie lubił czytać cicho, gdyż twierdził, że to nie pozwala mu się dostatecznie skoncentrować i zrozumieć czytany tekst. Przy pomaganiu w odrabianiu zadań domowych rodzice Bartłomieja zauważyli, że ma on dość duże problemy z poprawną pisownią, na dodatek nie pisał wyraźnie. Denerwował się, gdy ktoś zwracał mu uwagę i prosił o staranne pisanie. Rodzice przypisywali to dużej wadzie wzroku, jednak nalegali aby bardziej przykładał się do pracy. Bartłomiej w dzieciństwie nie przechodził zapalenia ucha, jednak podczas zabawy na podwórku w II klasie szkoły podstawowej upadł i uderzył głową o ziemię, z ucha płynęła mu krew. Nie stwierdzono wstrząśnienia mózgu, ani uszkodzenia ucha.

III. ETIOLOGIA

     Etiologia dysleksji od lat stanowi przedmiot badań medycznych, biologicznych i psychologicznych. W literaturze przedmiotu prezentowane są następujące koncepcje etiologiczne dotyczące dysleksji :
  1. Koncepcja genetyczna upatruje przyczynę dysleksji w dyskretnych zmianach w centralnym układzie nerwowym , które warunkują zaburzenia funkcjonalne, leżące u podstaw trudności w czytaniu i pisaniu. Czynnikiem patogennym są w tym przypadku patologiczne geny przekazywane z pokolenia na pokolenie. Sądzi się, że dziedziczne uwarunkowania dotyczą 20 –30 % dzieci dyslektycznych.
  2. Koncepcja organiczna upatruje przyczynę dysleksji w organicznym mikrouszkodzeniu struktury tych okolic mózgu, które są odpowiedzialne za czynności czytania i pisania , wskutek działania czynników patogennych ( chemicznych, fizycznych, biologicznych ) na centralny układ nerwowy w okresie prenatalnym i okołoporodowym. Badania potwierdzają, że dysleksja częściej występuje u wcześniaków, u dzieci u których wystąpiło niedotlenienie ( zamartwica) w okresie okołoporodowym i w pierwszych miesiącach życia. Przyjmuje się, że już u noworodków z 8 punktami w 10 - stopniowej skali Abgar istnieje ryzyko wystąpienia dysleksji. Badania post mortem prowadzone w USA przy użyciu mikroskopów elektronowych na mózgach dokładnie zdiagnozowanych osób dyslektycznych potwierdzają istnienie zmian strukturalnych w lewej półkuli w okolicach związanych z mową.
  3. Koncepcja hormonalna uznaje, że przyczyną dysleksji jest nadprodukcja testosteronu – hormonu męskiego w okresie prenatalnym. Zjawisko to występuje przede wszystkim u chłopców, powoduje obniżenie sprawności układu odpornościowego ( co jest przyczyną występowania alergii, chorób układu pokarmowego), a także zwolnienie rozwoju lewej półkuli mózgu – co powoduje opóźnienie procesu kształtowania się mowy we wczesnym dzieciństwie oraz trudności w czytaniu i pisaniu w wieku szkolnym. W takich przypadkach prawa półkula rozwija się intensywniej ( następuje kompensacja), co w rezultacie powoduje leworęczność lub oburęczność.
  4. Koncepcja opóźnionego dojrzewania centralnego układu nerwowego. Zwolennicy tej koncepcji opowiadają się za istnieniem dysleksji rozwojowej jako „ szczególnego typu niedojrzałości mózgowej”. Ich zdaniem istotą dysleksji jest opóźnienie rozwoju poszczególnych funkcji percepcyjno – motorycznych uwikłanych w proces pisania i czytania oraz zakłócenia w zakresie współpracy tych funkcji ( integracja percepcyjno – motoryczna)
W niektórych opracowaniach pojawia się jeszcze koncepcja psychogenna, która głosi, że przyczyną trudności w pisaniu i czytaniu są zaburzenia emocjonalne spowodowane konfliktami i urazami psychicznymi na tle wadliwie funkcjonującego środowiska społecznego i trudnych sytuacji. Eksponuje się w tej koncepcji istnienie dysleksji neurotycznej. Słabą stroną tej koncepcji jest brak jednoznacznej odpowiedzi, czy dysleksja jest skutkiem zaburzeń emocjonalnych czy też ich przyczyną.

     Prof. dr hab. Marta Bogdanowicz[1] w sprawie przyczyn dysleksji prezentuje stanowisko polietiologiczne, zgodnie z którym zaburzenia te mogą być skutkiem oddziaływania różnego rodzaju czynników patogennych. Zazwyczaj zaburzenia rozwoju są uwarunkowane splotem przyczyn biologicznych i społecznych. Powiązania te bywają bardzo złożone, a patomechanizm zaburzeń trudny do rozszyfrowania.

IV. SYMPTOMATOLOGIA

     Przy zaburzonej percepcji słuchowej zaobserwowałam u Bartłomieja następujące błędy i właściwości:

     W pisaniu:
  • opuszczanie liter, sylab, końcówek wyrazów lub ich dodawanie;
  • przestawianie liter, sylab, wyrazów;
  • łączenie przyimków z rzeczownikami, np. wklasie, napolu
  • trudności w różnicowaniu samogłosek nosowych ą, ę w zestawieniu z dźwiękami on, om, en, em
  • trudności w różnicowaniu zmiękczeń : ś – si, ć- ci, ń- ni, ź- zi, dź – dzi
  • trudności w różnicowaniu wyrazów podobnie brzmiących, np. lok- bok
  • niewłaściwe rozdzielanie wyrazów lub łączenie dwóch w jeden
  • trudności w pisaniu ortograficznym
  • trudności we wszystkich rodzajach pisania: ze słuchu, z pamięci i w przepisywaniu
  • wielokrotne pisanie tego samego wyrazu, skreślenia, poprawianie
W czytaniu :
  • długo utrzymujące się literowanie utrudniające syntezę sylabową i wyrazową
  • przekręcenia wyrazów, pomijanie lub dodawanie innych podobnie brzmiących i zgadywanie
  • wielokrotne powtarzanie tych samych zdań
  • trudności w składaniu sylab i wyrazów z liter dobrze znanych
  • pomijanie interpunkcji
  • trudności w odczytywaniu trudnych, nowych wyrazów
Przy zaburzonej percepcji wzrokowej Bartlomiej:
  • myli litery o podobnym kształcie, różniące się niewielkimi elementami graficznymi, np. a – o , e – ę , m – n - ń, sz – cz – rz, dz- dź – dż, P –B –D, l – ł – t
  • myli zazwyczaj wyrazy o podobnym obrazie wizualnym np. rak – rok, dlugi – drugi
  • opuszcza drobne elementy graficzne, znaki interpunkcyjne
  • nie zauważa poszczególnych liter w wyrazach, w których występuje zbieg kilku spółgłosek, zamiast kratka czyta krata, zamiast furtka – furta
  • nie respektuje dużych liter na początku zdania
  • popełnia liczne błędy ortograficzne (słaba pamięć wzrokowa utrudnia zapamiętywanie prawidłowego obrazu graficznego)
  • dodaje lub opuszcza litery i sylaby przy przepisywaniu
  • niekiedy pojawiają się trudności w wizualnym różnicowaniu w wyrazie podobnych układów literowych, takich jak, np. ba - ab, da- ad
  • przestawia litery w wyrazie, np. zamiast korale – kolare, kot- kto, rów – wór
Bartłomiej cały wysiłek skupia na technicznej stronie czytania, co utrudnia zapamiętywanie treści czytanego tekstu. Słaba pamięć słuchowa powoduje, że gorzej zapamiętuje wiersze, nowe partie materiału, ma trudności w nauce języków obcych.

Anna Krzewińska, Stargard Szczeciński

prof. dr hab. Marta Bogdanowicz – przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Dysleksji; wiceprzewodnicząca Europejskiego Towarzystwa Dysleksji, autorka wielu publikacji dotyczących problemu dysleksji

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 22:20:20
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 22:20:20) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie