Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Uczeń z dysleksją

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4075 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Piotr nie jest w stanie opanować techniki czytania i pisania w czasie i na poziomie wymaganym przez program szkolny. Niepowodzenia, brak sukcesów w nauce obniżają jego wiarę we własne siły, osłabiają motywację do nauki.

Opis i analiza przypadku edukacyjno - wychowawczego

1. Identyfikacja problemu

      Podstawowym założeniem programowym w klasach 1-3 jest nauka czytania i pisania. Umiejętności te znajdują się w wykazie umiejętności i kompetencji ucznia kończącego naukę w klasie trzeciej, których osiąganie szkoła powinna zapewnić każdemu dziecku na miarę jego możliwości (Podstawy Programowe MEN z dnia 18 lutego 1999 r.)

      U większości uczniów klas początkowych proces nauki czytania i pisania przebiega bez zakłóceń i trwa około jednego roku. Jest jednak spora grupa dzieci, dla których zdobywanie umiejętności czytania i pisania staje się olbrzymim problemem i trwa nawet kilka lat. Niejednokrotnie, mimo normalnego rozwoju umysłowego dziecka i jego dobrych chęci, a także starań nauczycieli i rodziców, nie radzi sobie ono w tej dziedzinie. Nie jest w stanie opanować techniki czytania i pisania w czasie i na poziomie wymaganym przez program szkolny, chociaż jego rozwój umysłowy jest normalny, a stwierdzamy tylko istnienie cząstkowych zaburzeń , fragmentarycznych opóźnień rozwojowych.

       Takim uczniem jest właśnie Piotr. Zwróciłam na niego uwagę już od pierwszych chwil pojawienia się w mojej klasie. Powtarzał klasę pierwszą, a potem klasę drugą. Miał poważne trudności z uczeniem się, nie czytał i nie pisał. Bez tych umiejętności nie był w stanie prawidłowo realizować materiału i opanować podstawowych wiadomości i umiejętności przewidzianych przez program klasy I i II.

      Problem wydawał się poważny i złożony. Uczeń nie był w stanie, mimo przejawianych chęci, przyswoić sobie określonej wiedzy i umiejętności. Niepowodzenia, brak sukcesów w nauce, obniżały jego wiarę we własne siły, osłabiały motywację do nauki. Zdałam sobie sprawę, że proces narastania niepowodzeń szkolnych może w konsekwencji doprowadzić do osłabienia motywów uczenia, zahamowań, negatywizmu, zaburzeń zachowania. Aby nie dopuścić do wystąpienia tych zachowań i powtórzenia się sytuacji szkolnej Piotra, postanowiłam dokładnie przyjrzeć się chłopcu, otoczyć go szczególną opieką i pomocą.

2. Geneza i dynamika zjawiska

       Piotr został moim uczniem w klasie drugiej. Powtarzał klasę. Wcześniej powtarzał też klasę pierwszą. Miał ogromne braki w wiadomościach i umiejętnościach. Nie potrafił czytać i pisać. Przed opracowaniem programu pomocy, przeanalizowałam dokumenty – arkusze ocen i opinie o uczniu, wydane przez pedagoga i psychologa Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej. Przeprowadziłam też rozmowy z nauczycielami, którzy go wcześniej uczyli, z pedagogiem szkolnym i rodzicami chłopca. Na podstawie zgromadzonych informacji mogłam ocenić poziom rozwoju ucznia i rozwój zjawiska w czasie.

       Uczeń powtarzał klasę pierwszą. Znał wtedy tylko cztery litery – a A, o O, e E, i I. Odwzorowywał tylko teksty pisane i tylko pojedyncze wyrazy lub krótkie zdania. Nie potrafił przyporządkować literze drukowanej litery pisanej. Nie czytał. Nie potrafił słuchać czytanych tekstów i opowiadań. Nie brał udziału w rozmowach na żaden temat. Nie znał cyfr. Nie potrafił dodać ani odjąć. Z figur geometrycznych rozpoznawał tylko koło.

       Drugi rok pobytu w klasie pierwszej przyniósł niewielkie postępy. Uczeń rozpoznawał litery drukowane i pisane. Czytał głosując. Wypowiadał się wyrazami. Pisał z pamięci wyrazy o prostej budowie. Dodawał i odejmował w zakresie 20 na konkretach. Otrzymał jednak promocję do klasy drugiej. Zdobyte wiadomości i umiejętności nie wystarczyły jednak, by móc opanować zakres materiału tej klasy. Uczeń po raz kolejny nie otrzymał promocji do następnej klasy. Obok problemów dydaktycznych zaczęły się pojawiać problemy wychowawcze. Piotr często popadał w konflikty z innymi dziećmi. Przeszkadzał w prowadzeniu zajęć, niegrzecznie odnosił się do rówieśników, niegrzecznie rozmawiał z nauczycielami. Nie dbał o zeszyty i książki. Często nie miał potrzebnych przyborów szkolnych.

       Piotr pochodzi z wielodzietnej rodziny. Ma trzech braci i dwie siostry. Jest trzecim dzieckiem z kolei. Mieszka na wsi, dojeżdża do szkoły. Matka nigdy nie pracowała. Ojciec początkowo pracował w PGR, później stracił pracę. Długo był bezrobotny, pracował dorywczo, sezonowo. Rodzina utrzymuje się głównie z zasiłków. Rodzice mało interesowali się postępami syna. Nie pomagali mu w odrabianiu zadań domowych. Nie wykonywali z nim zaleconych do pracy w domu ćwiczeń. Nie sprawdzali zeszytów, nie interesowali się, czy chłopiec jest właściwie przygotowany do zajęć. Higiena ucznia dawała wiele do życzenia.

       Kiedy Piotr pojawił się w mojej klasie, wiedziałam, że nie będę mogła liczyć na wsparcie ze strony domu rodzinnego. Postanowiłam jednak, że trzeba zrobić wszystko, by uczeń zaczął się rozwijać i czynić postępy w nauce. Pomocy szukałam u specjalistów – pedagogów i psychologów. Błędy popełniane przez Piotra, problemy w opanowaniu umiejętności czytania i pisania wskazywały na opóźnienie w rozwoju lub dysleksję.

       Przeprowadzone w Poradni postępowanie diagnostyczne wykazało, że przyczyną trudności w opanowaniu umiejętności pisania oraz czytania jest dysleksja rozwojowa. Utrzymująca się niedojrzałość percepcji wzrokowej oraz słuchu fonematycznego obniża poziom poprawności ortograficznej pisma i technikę czytania. W pisowni występują błędy ortograficzne, zapis fonetyczny, opuszczanie liter i drobnych elementów literowych, mylenie liter, słabe zapamiętywanie dyktowanych zdań. Badaniem psychologicznym stwierdzono przeciętną sprawność intelektualną co korzystnie rokuje w zakresie ogólnych możliwości edukacyjnych. Ze względu na uwarunkowanie trudności szkolnych dysleksją rozwojową, Poradnia zaleciła dostosować wymagania edukacyjne do indywidualnych potrzeb ucznia.

3. Znaczenie problemu

       Definicja przyjęta w 1968 roku w Dallas ( USA) przez Światową Federację neurologów problem dysleksji formułuje następująco:

       „Specyficzna rozwojowa dysleksja to zaburzenie manifestujące się trudnościami w nauce czytania, mimo stosowania konwencjonalnych metod nauczania, normalnej inteligencji i sprzyjających warunków społeczno – kulturalnych. Jest spowodowana zaburzeniami podstawowych zdolności poznawczych, które często są uwarunkowane konstytucjonalnie.” (Bogdanowicz, 2002).

       W patomechanizmie dysleksji aktualnie największy nacisk kładzie się na dysfunkcje językowe, co znajduje odbicie w jednej z najpopularniejszych definicji, opublikowanej w 1994 roku przez Międzynarodowe Towarzystwo Dysleksji: „Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego. Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są wynikiem ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej, często oprócz trudności w czytaniu (reading problems), dodatkowo pojawiają się poważne trudności w opanowaniu czynności pisania (writing) i poprawnej pisowni (spelling)” ( Bogdanowicz, 2002).

       Istnieją 3 zasadnicze koncepcje na temat etiologii dysleksji:

I Koncepcja genetyczna -zakładająca, że dysleksja jest dziedziczona;

II Koncepcja organiczna - ujmująca dysleksję jako zaburzenie wrodzone nabyte w okresie prenatalnym (niedokształcenia centralnego układu nerwowego spowodowane czynnikami patogennymi, np. : niedotlenienie, czynniki toksyczne, czynniki hormonalne) lub w okresie perinatalnym (mikrouszkodzenia CUN powstałe podczas porodu np. : niedotlenienie, wylew);

III Koncepcja opóźnionego dojrzewania struktury i funkcji CUN o różnej etiologii.

      W Polsce największy wkład w dziedzinę badań nad specyficznymi trudnościami w nauce czytania i pisania wniosły Halina Spionek i Marta Bogdanowicz. Według Spionek przyczyną trudności w nauce czytania i pisania są deficyty rozwoju funkcji percepcyjno – motorycznych, a więc wybiórcze zaburzenia w funkcjonowaniu analizatora wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno- ruchowego (Spionek, 1963). Z badań tej autorki wynika, iż zaburzenie w zakresie analizatora słuchowego jest najczęściej spotykanym zaburzeniem u uczniów z trudnościami w czytaniu i pisaniu (91 % badanych). Zaburzenia analizatora wzrokowego występują w 70 %, a zaburzenia sfery motorycznej w 68%. Praca analizatora wzrokowego jest ściśle powiązana z pracą innych analizatorów: analizatora kinestetyczno – ruchowego, dotykowego i słuchowego. Żaden z nich nie pracuje w izolacji, co ma bardzo istotne konsekwencje zarówno dla rozwoju prawidłowego, jak i jego zaburzeń. Według Spionek (1963) u badanych częściej występują zaburzenia w obrębie dwu, a nawet trzech analizatorów ( 63 %) aniżeli w obrębie tylko jednego analizatora.

       M. Bogdanowicz (1987) wskazuje natomiast na zaburzenia koordynacji funkcji wzrokowych, słuchowo – językowych i motorycznych uczestniczących w realizacji złożonych czynności, do których należą czytanie i pisanie jako na dodatkową przyczynę dysleksji ( tzw. integracja percepcyjno – motoryczna).

       Dzieci z dysleksją, nie potrafią opanować czytania i pisania w toku normalnej nauki szkolnej i w tempie przewidzianym przez program. W klasach początkowych niepowodzenia te decydują o dalszych losach szkolnych dziecka. Pierwsze niepowodzenia stają się często przyczyną zniechęcenia dziecka do nauki, powodują wystąpienia różnego rodzaju reakcji nerwicowych i trudności wychowawczych, spotęgowanych nieprawidłową reakcją środowiska rodzinnego i szkolnego.

       Wczesna interwencja może w znacznej mierze zmniejszyć skutki zaburzeń będących przyczyną trudności w nauce czytania i pisania. Konieczne jest więc otoczenie tych dzieci szczególną troską i opieką terapeutyczną.

4. Prognoza

       Przewidywania na podstawie własnych doświadczeń i literatury, co do skuteczności moich oddziaływań.

Negatywna

       W przypadku zaniechania oddziaływań:
  • uczeń nie opanuje techniki czytania, co wiązać się będzie z trudnościami w uczeniu się innych przedmiotów,
  • pogłębiać się będą problemy związane z ortografią i stroną graficzną pisma,
  • trudności dezorganizować będą naukę ucznia i wpływać negatywnie na jego osiągnięcia szkolne,
  • chłopiec będzie doświadczał poczucia niższej wartości, co spowodować może zaburzenia w zachowaniu,
  • pogłębiać się będą problemy emocjonalne chłopca,
  • chłopiec nie otrzyma promocji do następnej klasy.
Pozytywna

      Podjęte działania mają doprowadzić do:
  • usprawnienia rozwoju funkcji psychomotorycznych,
  • wyrównywania braków w wiadomościach i umiejętnościach Piotra,
  • eliminowania niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji,
  • zmiany stosunku klasy do Piotra z obojętności czy niechęci na życzliwość i tolerancję.
5. Propozycje rozwiązania

       Terapia pedagogiczna to oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (wychowawczych i dydaktycznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji.

       Terapia, stanowi swoistą interwencję wychowawczą, zmierzającą do spowodowania określonych , pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno – motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka.

       Przed podjęciem odpowiednich oddziaływań terapeutycznych w stosunku do Piotra, postawiłam przed sobą następujące cele:
  1. Umożliwienie i ułatwienie dziecku opanowania podstawowych umiejętności czytania i pisania.
  2. Wyrobienie właściwej motywacji do nauki.
  3. Systematyczna praca nad stymulacją, usprawnianiem, korekturą i doskonaleniem zaburzonych funkcji poznawczych.
  4. Osiągnięcie dostatecznego poziomu umiejętności czytania i pisania, który umożliwi przejście do następnej klasy i dalszą naukę w szkole.
  5. Przezwyciężenie skutków niepowodzeń w nauce, zapobieganie powstawaniu wtórnych zaburzeń emocjonalnych.
  6. Zaangażowanie zespołu klasowego i rodziców do pomocy uczniowi.
Plan działania:
  1. Skierowanie chłopca na badania w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej.
  2. Opracowanie dla Piotra indywidualnego programu nauki czytania i pisania.
  3. Dostosowanie wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb ucznia.
  4. Nawiązanie współpracy z kierownikiem świetlicy.
  5. Utworzenie z chętnych uczniów zespołu samopomocy.
  6. Przeprowadzenie zajęć „Spójrz inaczej” w celu zintegrowania zespołu klasowego, stworzenia pozytywnego klimatu emocjonalnego w klasie, wdrażania postaw tolerancji i niesienia pomocy innym.
  7. Rozmowy z uczniem.
  8. Stwarzanie sytuacji wychowawczych umożliwiających osiąganie sukcesów, wyzwalanie pozytywnych emocji.
  9. Konsultacje z rodzicami.
  10. Nawiązanie współpracy z pedagogiem szkolnym.
6. Wdrażanie oddziaływań.

       Wszelkie oddziaływania, które podjęłam w stosunku do ucznia przebiegały dwutorowo. Z jednej strony były to oddziaływania na cały zespół klasowy, w celu zmiany postaw w stosunku do Piotra. Z drugiej zaś były to oddziaływania o charakterze korekcyjno – kompensacyjnym, mające na celu usprawnianie funkcji psychomotorycznych odpowiedzialnych za prawidłowy przebieg nauki czytania i pisania.

       Skierowałam chłopca na badania do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej. Wspólnie z pedagogiem ustaliłyśmy kierunek oddziaływań na ucznia. Rodzice otrzymali zestaw ćwiczeń do pracy w domu. Uczeń otrzymał dodatkową pomoc. Uczęszczał z rodzicami do Poradni na dodatkowe zajęcia (kilka w ciągu semestru).

       W oparciu o zalecenia Poradni i analizę objawów zaburzeń obserwowanych w codziennej szkolnej aktywności, opracowałam dla Piotra indywidualny program nauki czytania i pisania. Raz w tygodniu spotykałam się z chłopcem na dodatkowych zajęciach korekcyjno – kompensacyjnych.

       Dostosowałam wymagania edukacyjne do indywidualnych potrzeb ucznia. Opracowywałam dla niego indywidualne karty pracy.

       Założyłam Piotrowi dodatkowy zeszyt, w którym umieszczałam zadania do wykonania w świetlicy. Chłopiec, czekając na autobus, pod okiem nauczyciela świetlicy rozwiązywał dodatkowe ćwiczenia usprawniające zaburzone funkcje.

       Utworzyłam z chętnych uczniów zespół samopomocy. Dzieci pomagały Piotrowi odrabiać zadania domowe, sprawdzały poprawność wykonywanych ćwiczeń. Czytały z nim książki wypożyczane ze szkolnej biblioteki.

       W ramach zajęć „Spójrz inaczej” zrealizowałam tematy, w których wyeksponowałam następujące treści:
  • Są rzeczy, które robię bardzo dobrze
  • Już potrafię!
  • Wszyscy tworzymy klasę
  • Jak pomagamy innym
  • Inne osoby mogą mi pomóc.
      Dzieci zaakceptowały Piotra, mimo, że był starszy o dwa lata i powtarzał klasę. Zaczęły zauważać jego mocne strony, np. to że był świetnym sportowcem. Nie odsunęły się od niego. Zrozumiały, że również od nich zależy, czy Piotr przejdzie do następnej klasy, czy będzie się dobrze czuł w zespole klasowym.

       Prowadziłam z uczniem wiele rozmów w celu dowartościowania go, podkreślania jego osiągnięć. Każdy najmniejszy sukces był od razu dostrzeżony i odnotowany. To go motywowało do dalszej pracy.

       Angażowałam ucznia do wykonywania różnych zadań na rzecz klasy, w których mógł się wykazać i poczuć, że jest potrzebny; że są obszary, w których radzi sobie tak samo dobrze jak inne dzieci, a czasami nawet lepiej. Czyniłam go osobą odpowiedzialną za wykonanie niektórych zadań. Piotr doskonale sprawdzał się w roli dyżurnego, doskonale opiekował się sprzętem sportowym, pomagał mi w zagospodarowywaniu klasy, przygotowywaniu dekoracji na różne uroczystości. Okazał się chłopcem bardzo pracowitym i uczynnym. Cieszył się i był dumny, że darzę go zaufaniem. Czuł się wyróżniony i doceniony, gdy chwaliłam go za dobrze wykonane zadanie.

       Ustaliłam cykliczne spotkania z matką chłopca, w celu informowania jej o postępach syna w nauce i angażowania do współpracy. Mama pojawiała się często w szkole, nie potrafiła jednak pomóc dziecku. Ograniczała się jedynie do pilnowania, by usiadł do lekcji. Nigdy jednak nie pomagała mu w nauce. Podobne problemy miała z pozostałymi dziećmi. W ich przypadku również odpychała problem od siebie i przerzucała go wyłącznie na szkołę. Nie pomagały wizyty w Poradni i wspólne rozmowy w obecności pedagoga szkolnego. Mama Piotra nie chciała zmienić swojej postawy.

       Nawiązałam współpracę z pedagogiem szkolnym. Uczeń uczęszczał raz w tygodniu na zajęcia z kinezjologii edukacyjnej metodą Denisona. Zajęcia te stały się integralną częścią zajęć korekcyjno – kompensacyjnych. Prowadzone przez pedagoga ćwiczenia oddziaływały na ucznia uspokajająco, zwiększały koncentrację uwagi, doskonaliły koordynację i harmonię ruchów, poprawiały głębokość oddechu i rozluźniały napięcia.

7. Efekty oddziaływań

       Prowadzone oddziaływania dydaktyczne i wychowawcze miały na celu wprowadzenie zmian zarówno w sytuacji dydaktycznej, jak i społecznej chłopca.

       Praca nie była łatwa. Wymagała od wielu osób zaangażowania, systematyczności, cierpliwości. Właściwe motywowanie ucznia, działania nakierowane na odnoszenie sukcesów przyniosły efekty. Nie można jeszcze powiedzieć, że zginęły problemy związane z czytaniem i pisaniem, ponieważ uczeń dopiero wdraża się do czytania sylabami. Czyni jednak postępy na miarę swoich możliwości:
  • uczeń wykazuje właściwą motywację do nauki, jest zainteresowany nauką czytania i pisania
  • stopniowo rozwija się u niego koncentracja uwagi, spostrzegawczość i pamięć wzrokowa
  • dokonały się małe postępy w zakresie analizy i syntezy wzrokowo – słuchowej
  • uczeń potrafi przeczytać i napisać opracowane typy wyrazów i zadań ( wielosylabowe o sylabach otwartych i wielosylabowe z sylabą otwartą i zamkniętą)
     Sukcesem jest zmiana nastawienia ucznia do nauki. Piotr włożył w to sporo pracy i wysiłku. Nie było mu łatwo. Wielu zadań nie potrafi jeszcze wykonać. Nadal popełnia błędy, myli dwuznaki, nie przestrzega ortografii, ma kłopoty ze zmiękczeniami. Są to kolejne etapy pracy, które na niego czekają. Najważniejsze jednak, że uczeń podjął wyzwanie i chce się uczyć. Mimo, że czeka go mozolna praca, wie, że nie jest sam. Wspierają go koledzy z klasy. Otrzymuje fachową pomoc ze strony pedagogów.

      Sukcesem jest też zmiana w postawach uczniów klasy, którzy odnoszą się do Piotra życzliwie i z większym zrozumieniem.

       Porażką według mnie jest brak zmiany w nastawieniu rodziców do problemu Piotra. Gdyby pomoc przychodziła również z domu rodzicielskiego, Piotr byłby w stanie osiągnąć jeszcze więcej.

       Podsumowując, uważam, że podjęłam właściwe kroki i użyłam odpowiednich środków dydaktycznych i wychowawczych w celu eliminowania niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych skutków. Mam nadzieję, że kontynuowanie przyjętego kierunku działań doprowadzi z czasem do funkcjonowania ucznia na właściwym poziomie.

Literatura:
  1. Gąsowska T., Pietrzak – Stępkowska Z.: Praca wyrównawcza z dziećmi mającymi trudności w czytaniu i pisaniu. Cz. 2. WSiP Warszawa 1978
  2. red. Wasyluk – Kuś H.: Praca wyrównawcza z dziećmi mającymi trudności w czytaniu i pisaniu. Poradnik nauczyciela – reedukatora. Cz. 1. WSiP Warszawa 1978
  3. Sawa B.: Jeżeli dziecko źle czyta i pisze. WSiP Warszawa 1987
  4. Kaja B.: Zarys terapii dziecka. Wydawnictwo uczelniane WSP Bydgoszcz 1989
  5. Spionek H.: Trudności w nauce czytania i pisania u dzieci a poziom funkcjonalny sprawności ich analizatorów. W: Psychologia wychowawcza 1963 nr 3
  6. Zakrzewska B.: Reedukacja dzieci z trudnościami w czytaniu i pisaniu. WSiP Warszawa 1976
  7. J. Jastrząb.: Usprawnienie funkcji percepcyjno – motorycznych u dzieci dyslektycznych. Toruń 1984
  8. Praca zbiorowa pod red. Janiny Mickiewicz: Ćwiczenia w czytaniu i pisaniu. Poradnik metodyczny do terapii dzieci dyslektycznych. Toruń 1996
Autor: Sylwia Kral

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie