www.szkolnictwo.pl

SCENARIUSZ AKADEMII Z OKAZJI 60 – LECIA ORAZ NADANIA IMIENIA SZKOLE PODSTAWOWEJ W TRZYGŁOWIE

1. Wstęp – Narrator: Szkoła Podstawowa w Trzygłowie rozpoczęła swą działalność 2 września 1946 roku w budynku szkolnym o jednej izbie lekcyjnej. Pierwszy rok szkolny w polskiej szkole zainaugurowano dla dzieci osadników z Trzygłowa, Baszewic i Waniorowa. Opiekę nad 25 uczniami klas łączonych I – IV przyjął pan Jan Jagiełło. Po 9 latach istnienia szkoła stała się pełną szkołą 7 – klasową, a po następnych 10 latach 8 – klasową. Pracowało w niej wówczas 6 nauczycieli pod kierownictwem pana Leopolda Wesołowskiego. Przez kolejnych 10 lat, aż do 1984 roku Szkoła Podstawowa w Trzygłowie była filią Szkoły Podstawowej nr 4 w Gryficach., w klasach I – III uczyło się 23 dzieci. W 1984 roku szkoła w Trzygłowie ponownie stała się szkołą 8 klasową, w której uczyło się 139 uczniów, pracowało 9 nauczycieli, a funkcję dyrektora pełniła pani Kazimiera Grządziel. W latach 90-tych do szkoły powraca nauka religii. Szkołę rozbudowano, do użytku oddano: salę gimnastyczną, pomieszczenie biblioteczne i 3 pomieszczenia lekcyjne. W 1995 roku dyrektorem zostaje pełniący swą funkcję do dziś pan Sławomir Rospondek.

2. Zapowiedź muzyczna – Pro-Musica


Narrator: Przypomnijmy sobie szkołe z dawnych lat. Zapraszamy wszystkich na krótką lekcję rachunków:

3. Scenka I – Lekcja rachunków w dawnej szkole:
- sygnał dzwonka ręcznego – początek lekcji;
- odsłonięcie prawej strony kurtyny;
- uczniowie, ubrani w mundurki szkolne siedzą bardzo cicho w ławkach;
- nauczyciel wchodzi do klasy, uczniowie wstają i mówią „dzień dobry”;
- uczniowie siadają i rozpoczyna się lekcja;
- surowy nauczyciel chodzi po klasie z „dyscypliną” w ręce, wskazując uczniom błędy w wykonywanych zadaniach;
- sygnał dzwonka ręcznego – koniec lekcji;
- uczniowie wstają, nauczyciel wychodzi z klasy;
- zasłania się kurtyna;
- uczniowie wychodzą na przerwę i śpiewają piosenkę (podkład muz. –„Filipinki”- Walentyna twist).

Narrator: Przenieśmy się teraz w czasy współczesne. Uczniowie zaprezentują lekcję informatyki:

4. Scenka II – Lekcja informatyki w dzisiejszej szkole:
- sygnał dzwonka elektrycznego – początek lekcji;
- odsłonięcie lewej strony kurtyny;
- nauczyciel wchodzi do klasy, przywołuje uczniów do porządku;
- uczniowie zajmują miejsca w ławkach, włączają komputery i rozpoczyna się lekcja;
- nauczyciel podchodzi do uczniów, pomaga im w wykonywaniu zadań;
- sygnał dzwonka elektrycznego – koniec lekcji;
- uczniowie wybiegają z klasy i tańczą (podkład muz. „Rap”).


5. „Rozwój szkoły” – rozmowa uczniów na zasadzie porównań szkoły dawnej
i dzisiejszej.
Uczniowie starej szkoły - Lubimy swoją szkołę. Jest nas tylko 25, więc czujemy się jak w domu;

Uczniowie nowej szkoły – Musi być Wam bardzo nudno, nas jest 270;

Ucz. S. Szk. – Mamy świetnego nauczyciela;

Ucz..N. Szk. – A my mamy 20 świetnych nauczycieli;
- Mamy też ciekawsze zajęcia, możemy korzystać z komputerów,
oglądamy filmy na DVD;

Ucz. S. Szk.- No rzeczywiście, tego możemy Wam pozazdrościć;
- Ale za to my, więcej czasu spędzamy ze sobą na zabawach, rozmowach,
zdrowo spędzamy czas;

Ucz. N. Szk.- My też ze sobą rozmawiamy (chwila ciszy), ale przez internet;
- A strój?! ... Wy wszyscy wyglądacie tak samo !!!;

Ucz. S. Szk.- Nic złego w tym nie widzimy;
- A ta Wasza rewia mody wcale nam się nie podoba!;
- Dosyć tych sporów i przechwalanek, moim zdaniem w obu szkołach jest fajnie!

 Piosenka „Anioły” – śpiewają uczniowie obu szkół
Narrator:
Przez cały rok myśleliśmy o imieniu dla szkoły. Wszyscy kandydaci wydawali się nam jednakowo wspaniali. Aż przyszedł czas, gdy usłyszeliśmy Archimedesowe: „Eureka!” Jest, jest Ktoś niezwykły, o Kim wcześniej nawet nie marzyliśmy: Papież – Polak, Jan Paweł II.

6. Piosenka „Wadowice”

Narrator:
Emilia i Karol Wojtyłowie, mieszkali w Wadowicach w pobliżu kościoła pod wezwaniem Ofiarowania Najświętszej Marii Panny. Byli ludźmi bardzo religijnymi. Ich dom wypełniony był książkami, świętymi obrazami i rodzinnymi fotografiami. W takim właśnie otoczeniu 18 maja 1920 roku przyszedł na świat Karol Wojtyła. Sześć lat później mały Karol rozpoczął naukę w siedmioklasowej szkole powszechnej.

7. Scenka III – „Redaktor gazetki” (w starej szkole).

Redaktor: - Jestem redaktorem gazetki szkolnej „Głos Wadowic”. Poprosiłem Cię o spotkanie, żeby porozmawiać z Tobą na temat wiersza.

Lolek: - Bardzo chętnie.

Redaktor: - Jak wiesz nasza gazetka ogłosiła konkurs poetycki i Ty zająłeś I miejsce.

Lolek: - (zdziwiony) Ja? Bardzo się cieszę, chociaż nie liczyłem na takie wyróżnienie.

Redaktor: - Komisja, która oceniała prace uznała, że pod każdym względem Twój wiersz był najlepszy:stylistycznym, ortografivznym, a i treść była bardzo ciekawa. Czy to Twój pierwszy wiersz?

Lolek – Nie, nie... W wolnym czasie lubię przenosić na papier swoje rozważania, przemyślenia a czasami zwykłe zdarzenia z dnia codziennego.

Redaktor: - Czy cały swój wolny czas poświęcasz na pisanie?

Lolek: - Skądże, spotykam się z kolegami, najczęściej na boisku, bo każdy z nas lubi grać w piłkę.

Redaktor: - Ktoś powiedział w szkole, że jesteś najlepszym wadowickim bramkarzem. Mówią o Tobie „fest chłop i ręce ma długie”.

Lolek: - Tak – słyszałem, koledzy często powtarzają, że strzelenie mi gola jest trudne.

Redaktor: - Czy piłka to Twoje ulubione zajęcie?

Lolek: - Nie, chętnie jeżdżę na rowerze, często urządzam sobie z tatusiem wędrówki po najbliższej okolicy.

Redaktor: - Z tego co mówisz, cały Twój dzień jest wypełniony zajęciami.

Lolek: - To nie wszystko, jestem też ministrantem. Lubię pomagać księdzu i służyć do mszy.

Redaktor: - Słyszałem również, że masz nudne świadectwo.

Lolek: - Dlaczego?

Redaktor: - Bo na nim są same piątki. Życzę Ci żeby Twoje świadectwa zawsze tak wyglądały. Wierzę, że wyróżnienie, które otrzymałeś to nie ostatni Twój sukces w naszej szkole.

8. Piosenka – „Taki mały, taki duży”

Narrator: - Ojciec Karola Wojtyły obdarzony dobrą kondycją fizyczną zaraził syna miłością do gór i aktywnego życia. Włśnie tak od młodych lat spędzał swoje wakacje i czas wolny. Będąc księdzem często wędrował ze swoimi parafianami po Polsce.

9. Scenka IV – „Ognisko” – (młodzież siedzi przy ognisku, wszyscy śpiewają piosenki przy dzwiękach gitary – „Gdy strumyk płynie z wolna”, „Jak dobrze nam zdobywać góry”).

Ks. Karol – Słuchajcie, słuchajcie musimy zaplanować jutrzejszy dzień.

Uczeń I – Uwaga!!! Wujek chce coś powiedzieć!

Ks. Karol – Mam dla Was propozycję. Jutri wstajemy skoro świt i płyniemy do Zakopanego.

Uczeń II – Czy po obiedzie wybierzemy się na wędrowkę w góry?

Ks. Karol – Nie,– sam spływ będzie dla nas dużym wysiłkiem. W góry pójdziemy pojutrze. Czy wszyscy słyszeli?

(do ogniska zbliża się dziewczyna z chłopakiem)

Uczeń III – Adam i Ala nie słyszeli. Jak zwykle zakochana para nic nie wie.
(wszyscy się śmieją)

Ks. Karol – „Nie istnieje nic, co byłoby bardziej zagadkowe i nieznane niż miłość”. (zamyśla się)
- „To, co jest pewne to fakt, że miłość i delikatność są najważniejszym momentem w spotkaniu pomiędzy duchem i naturą”.
- „Ale miłość to także odpowiedzialność”.
- Wystarczy tych mądrości, Zaśpiewajmy. (piosenka „Hej bystra woda”)

Uczeń IV – Wujku, a jutrzejsze popołudnie? Może pójdziemy na Krupówki?

Ks. Karol – To dobry pomysł, tam zobaczycie jak górale potrafią się bawić.

10. Taniec „W murowanej piwnicy”

Narrator:
Życie księdza Karola upływało na pracy naukowej i doskonaleniu znajomości języków obcych. Od 1956 roku wykładał teologię moralną na Uniwersytecie Lubelskim. Tam, jako jedyny wykładowca zasłużył sobie wśród młodzieży na miano „mądrego i świętego”. 28 września 1958 roku otrzymał sakrę biskupią, pięć lat później został arcybiskupem Krakowa, a w 1967 roku Papież Paweł VI mianował Go kardynałem.
11. Piosenka „Słowiański”

Narrator: - 16 października 1978 roku o godzinie 18. 18 z komina nad Kaplicą Sykstyńską unosi się biały dym, wkrótce świat poznaje nowego Następcę Piotra – Papieża z dalekiej Polski.

12. Scenka V – Habemus Papam (płyta – Jan Paweł II – słowa, które zmieniły świat). (wyciszona mowa papieża po włosku, na jej tle scenka)

- Kto? Kto?
- Polak! Polak! Polak!
- Po tylu wiekach obcy?
- Polak?
- Kto to taki?
- Polska? Co to za kraj?
- Nie znamy Go. Nic o Nim nie wiemy.

- Wypowiedź Papieża po Polsku – płyta.


Narrator: - Będąc osobowością naukową i największym Dostojnikiem Kościoła Katolickiego na świecie był tak bliski człowiekowi! Zawsze znajdował czas dla pielgrzymów z Polski i wszystkich, którzy potrzebowali i pragnęli z Nim kontaktu. Niestrudzony Pielgrzym cierpliwie i pięknie nauczający o Bogu, jawił się światu jako bardzo ciepły, serdeczny, bliski człowiek, który umiał i lubił żartować, kochał ludzi, góry, sport, poezję i teatr. Nade wszystko jednak darzył miłością dzieci i młodzież, w nich pokładając nadzieję.



12. Płyta – Nauczyliśmy się naszej Ojczyzny „Bardzo wam dziękuję” – podziękowanie Jana Pawła II – pożegnanie.

13. Wiersz – fragment


Drugi kwiecień – serce pęka,
Wielki smutek i udręka.
Zmarł nam Ojciec ukochany
Szczególnie przez dzieci lubiany. (chwila ciszy)


14. Piosenka „Barka”

15. Scenka VI – „Wspomnienia” (studio – rozmowa z osobami, które miały kontakt z Ojcem Świętym w różnych etapach Jego życia.

Prowadzący – Dzień dobry! Witam państwo w programie „Pokolenie Jana Pawła II” Dzisiejszy program poświęcony jest wspomnieniom dotyczących największego auterytetu moralnego współczesnego świata- papieżowi Janowi Pawłowi II.
Do rozmowy zaprosiliśmy gości, którzy zetknęli się z Ojcem Świętym w różnych etapach Jego życia w Polcse – panią Halinę Królikiewiczówną, pana Tadeusza Kwiatkowskiego i pana Zygmunta Siłkowskiego.
- Gdzie i kiedy zetknęliście się państwo z Ojcem Świętym?

H. Królikiewiczówna – Znałam Karola od czasu gimnazjum w Wadowicach. Często razem grywaliśmy w przedstawieniach.

Z. Siłkowski – A ja chodziłem z Karolem do jednej klasy, kolegowaliśmy się
i odwiedzaliśmy się.

T. Kwiatkowski – Ja natomiast razem z Karolem studiowałem. Były to czasy wojny, ciężkie dla wszystkich. Okupacja bardzo nas zbliżyła, razem pracowaliśmy w kamieniołomach

Prowadzący – Z tego co wiem, spędzaliście z Karolem Wojtyłą dużo czasu. Co Was wtedy łączyło?

H. Królikiewiczówna - Łączył nas teatr. Wystawiliśmy wspólnie wiele sztuk. Karol miał fenomenalną pamięć, pamiętał nie tylko swoją rolę, ale w każdej chwili mógł zastąpić innych aktorów.

T. Kwiatkowski – Rzeczywiście, miał doskonałą pamięć. Bez trudu sam uczył się różnych języków obcych, czym później zaskoczył wszystkich w Rzymie i ujął tym Włochów zaraz na początku pontyfikatu, przemawiając na placu Św. Piotra w ich ojczystym języku.

Prowadzący – Podobało się to bardzo, także w czasie licznych pielgrzymek do różnych krajów.

T. Kwiatkowski – Tak, oczywiście. Zawsze przynajmniej uczył się czytać homilie w językach narodowych ludzi, których odwiedzał. Zaskoczył świat niezwykłą chęcią zbliżenia się do ludzi, pochylenia się nad nimi, wsłuchania się w ich głos. Przemawiał do tłumów, zwracając się do każdego osobno.

Z. Siłkowski - Warto dodać, że wszystkie talenty Ojca Świętego zostały pomnożone. Wykorzystywał je przy pisaniu encyklik, homilii, dzięki którym skłaniał miliony ludzi do refleksji nad własnym życiem.

Prowadzący – Może przypominacie sobie Państwo jakieś zabawne zdarzenie lub anegdotę z tego okresu?

T. Kwiatkowski – Może nie jest to anegdota, ale w związku z pilnością , o której wcześniej mówiliśmy, przypominam sobie wierszyk ułożony wspólnie z kolegami (a muszę dodać, że układaliśmy ich wtedy wiele!). Brzmiało to mniej więcej tak:
„Poznajcie Lolka Wojtyłę,
Wnet poruszy Ziemi bryłę”
Chyba już wtedy przeczuwaliśmy, że dokona czegoś wielkiego, nieprzeciętnego.
Prowadzący - Dziękuję państwu za interesujące wspomnienia

16. Piosenka „Lolek”

17. Wprowadzenie Sztandaru .


Bernadeta Rybińska