Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Praca domowa uczniów - rola nauczyciela i rodziców

 

Oprócz pracy z dzieckiem w szkole bardzo wazną rolę w procesie nauczania-uczenia się odgrywa praca domowa. Tak jak w szkole istotna jest praca nauczyciela , tak w domu praca rodzica z dzieckiem w zakresie wspierania i motywowania. Artykuł ukazuje pozytywne skutki oddziaływania rodziców i nauczyciela na dziecko.
Skonsolidowane oddziaływanie rodziców i nauczyciela na dziecko ma terapeutyczny wpływ na jego równomierny rozwój psychiczny, fizyczny i duchowy, a zamierzonym efektem tych działań jest próba ukształtowania człowieka twórczego i gotowego do podejmowania działań edukacyjnych.

     Pierwsze lata pobytu w szkole są okresem szczególnie istotnym dla dalszego rozwoju dziecka. Zarówno nauczyciele jak i rodzice powinni być tego świadomi. Dziecko i świat, w którym ono żyje należy traktować jako spójną, zintegrowaną całość i dlatego należy je wspomagać w rozwoju całościowym, a nie tylko umysłowym. Należy więc zapewnić mu rozwój sfer: psychicznej, fizycznej i umysłowej. Jest to zadanie i misja życiowa nie tylko dla nauczycieli, ale również dla rodziców. Nauczyciel nie powinien ograniczać się do pracy z dziećmi tylko w czasie zajęć w szkole. Powinien w przemyślany sposób planować pracę domową ucznia, która będzie integralną częścią zajęć szkolnych. Indywidualna aktywność dziecka w domu ma wdrażać je między innymi do samodzielności, systematyczności, odpowiedzialności, planowania, pomysłowości, samooceny, samokontroli, sprzyjać rozwojowi indywidualnych zainteresowań i uzdolnień dziecka.

     Od klasy pierwszej należy przygotowywać i przyzwyczajać dziecko do samodzielnej planowej nauki domowej. Dobór i rodzaj zadań będzie zależał od celu, jaki postawi nauczyciel, od możliwości rozwojowych dziecka oraz warunków do ich realizacji. Ze względu na duże zróżnicowanie uczniów w zakresie zainteresowań, możliwości intelektualnych, uzdolnień, przy planowaniu pracy domowej ucznia, istotną sprawą jest różnicowanie zadań. Należy tak je dobierać, aby dostosować stopień trudności do indywidualnych możliwości ucznia.

     Praca domowa ucznia powinna być utrwaleniem zagadnień opracowanych na zajęciach edukacyjnych w szkole. Różnorodność ćwiczeń i różny stopień ich trudności dają możliwość zindywidualizowania zadań. Dziecko może w domu poszerzyć czy też pogłębić zagadnienia programowe opracowywanego bloku tematycznego. Nauczyciel może zachęcić uczniów do przygotowania materiałów niezbędnych do realizacji nowego bloku tematycznego.

      Obecnie preferowane są w nauce domowej ucznia formy pracy twórczej. Już od klasy I należy organizować tego typu pracę domową. Dzieci klas I-III na wzór projektów badawczych mogą samodzielnie przygotowywać projekty. Celem wprowadzania projektów jest: rozbudzanie zainteresowań nauką szkolną, rozbudzanie i rozwijanie motywacji wewnętrznej, rozbudzanie motywów poznawczych, rozbudzanie sfery doznań emocjonalnych i zmysłowych, przekonanie uczniów o praktycznej przydatności zdobywania wiedzy, wyzwalanie w dziecku poczucia odpowiedzialności za własne działania, wdrażanie do samodzielności, systematyczności, samokontroli, samooceny, dyscypliny, kształcenie wrażliwości estetycznej, wdrażanie do słuchania innych, wdrażanie do wystąpień na forum klasy. Już po półroczu w klasie I nauczyciel może zaproponować tematy projektów lub wspólnie ułożyć je z uczniami. Nauczyciel określa czas realizacji poszczególnych projektów, jak również udziela instrukcji. Informacje o realizowanych projektach przekazuje rodzicom oraz analizuje sytuacje, w których istnieje możliwość ich udziału. Dzieci, których tematyka projektów aktualnie związana jest z tematem bloku, prezentują na zajęciach w szkole swoje wyniki lub przebieg realizacji projektu. Dzięki temu zajęcia są bardziej atrakcyjne i urozmaicone. Tematy powinny być bliskie dzieciom, ciekawe, możliwe do realizacji, dające możliwość własnej inicjatywy i realizacji własnych pomysłów.

Przykładowe tematy projektów:
  • Jak proponujesz aktywnie spędzać czas w swojej miejscowości?
  • Jak być dobrym przewodnikiem po swojej miejscowości?
  • Jak zostać miłośnikiem przyrody?
  • Jak zaprojektujesz jadłospis dla dzieci w Twoim wieku?
  • Jak zaprojektujesz dwudniową wycieczkę w góry?
     Wyniki projektów mogą być przedstawione przez uczniów w formie: folderów, komiksów, składanek, książeczek, dzienniczków. Tworzenie projektów nie jest łatwą formą pracy, a zatem nauczyciel swoją postawą powinien zachęcać do podjęcia trudu związanego z projektem, tworzyć klimat bezpieczeństwa, który będzie sprzyjał twórczej pracy dziecka. Nauczyciel powinien tworzyć taką atmosferę, aby dzieci pracowały z radością, by miały okazję uzewnętrzniać swoje uczucia i przeżycia, ujawniać swoje predyspozycje.

      Rodzice powinni pomóc dziecku w rozplanowaniu pracy w czasie, gdyż uczeń nie zawsze potrafi to zrobić. Ponadto rodzice służąc pomocą, włączają się w problemy klasy i dziecka, czują się partnerami i współorganizatorami działalności w szkoły. Zadaniem rodziców jest również troska w właściwe odżywianie dzieci uczęszczających do szkoły. Najnowsze badania naukowe wykazują, że praca mózgu w dużej mierze zależy od tego, co dziecko zjada w ciągu dnia. Ponadto interakcje z dorosłymi powinny zmuszać dziecko do myślenia, nie należy zatem podsuwać dzieciom gotowych rozwiązań.

     Czytanie to podstawa, jest to często słyszane powiedzenie, które jest jak najbardziej słuszne. Wszyscy uczymy się nowych pojęć i zdobywamy informacje poprzez czytanie. Obok mówienia i słuchania jest to jeden z głównych sposobów poszerzania słownictwa, poznawania świata i rozwijania zdolności myślenia. Zarówno nauczyciele jak i rodzice mogą przyczynić się do wyrabiania w dziecku od najmłodszych lat zamiłowania do lektury. Zaczyna się to od bajek i historyjek, które czytamy dzieciom, zanim jeszcze poznają znaczenie używanych przez nas słów.

     Rozwijając u dzieci miłość do książki, sprawiamy, że czytanie staje się dla nich potrzebą i pasją. Miłość do książek musi zrodzić się w dzieciństwie. Wielu dzieciom doświadczenia z książką kojarzą się z przymusem, przykrością i nudą. Dlatego porzucają czytanie na rzecz telewizji. Nie stają się czytelnikami na resztę życia, tracą szansę na ciągłą edukację, na stały rozwój intelektualny, a przecież czytanie rozwija język, otwiera dostęp do skarbnicy ludzkiej myśli i wiedzy. Rozwija pamięć, wyobraźnię, uczy myślenia, poprawia koncentrację, buduje więzi emocjonalne, rozbudza ciekawość świata.

      Ważny etap w nauce czytania to pomoc dzieciom w rozumieniu nowych słów i pojęć, które trzeba im wyjaśnić. Na progu nauki szkolnej trzeba poświęcić dziecku dużo czasu ponieważ w tych pierwszych latach życia budują się solidne podstawy przyszłego rozwoju. Ważne jest aby jak najwięcej czytać dziecku na głos. Gdy dziecko rozpoczyna naukę w szkole, rodzice mogą wiele zrobić, by osiągało jak najlepsze wyniki w nauce. Należy przede wszystkim zachęcać dzieci do czytania książek, dopilnować by uczyły się systematycznie czytać teksty zadane do domu. Czasem warto kupić dziecku książkę, która je interesuje. Dobrze jest poczytać dziecku przez chwilę, a potem niech to robi samodzielnie. Po zakończeniu wspólnej lektury trzeba przepytać dziecko, niech opowie o czym była przeczytana historia. Aby nauczyć dziecko czytania ze zrozumieniem należy przestrzegać prostej zasady: niech po przeczytaniu jednego zdania zatrzyma się i zastanowi, o co w nim chodzi, zanim przejdzie do następnego.

      Jeżeli chodzi o pisanie, to należy dzieciom jak najwcześniej uświadomić, że pisanie jest dla nich bardzo ważną umiejętnością. Pismem posługują się przy bardzo wielu codziennych czynnościach. Od wyników klasówek i prac pisemnych zależeć będą ich stopnie. Proces pisania zaczyna się od chwili, gdy dziecko bierze ołówek do ręki i próbuje bazgrać po papierze. Najpierw należy pokazać dziecku jak trzymać prawidłowo ołówek. W oddziale przedszkolnym, a potem w klasie I dziecko uczy się pisać, poznaje po kolei wszystkie litery. Nauczyciel pokazuje jak prawidłowo należy pisać każdą literę, jak je łączyć, pisać całe wyrazy i zdania.

     W domu należy ćwiczyć pisanie poprzez przepisywanie tekstów. Najlepiej jeżeli odbywać się to będzie codziennie, chociaż po kilka zdań. Należy zwracać uwagę aby dziecko przepisywało tekst bez błędów. Warto, by rodzice zachęcali dzieci do uczenia się codziennie – choćby po trochę. Dzieci powinny każdego dnia trochę popracować by robić ciągłe postępy. Wyrobienie cechy pracowitości i systematyczności w młodszym wieku szkolnym zaowocuje w ich późniejszej edukacji szkolnej.

      Jeżeli przez kilka dni dziecko nic nie robi, materiał zaczyna się spiętrzać, trzeba sporo nadrabiać i to wszystko staje się nieprzyjemne. To właśnie z tego powodu dzieci tak bardzo nie lubią się uczyć. Trzeba pomóc dzieciom w rozplanowaniu czasu, wyznaczyć godziny odrabiania lekcji, czytania i pisania. Dziecko musi mieć również czas na wypoczynek i zabawę. Należy zwracać uwagę aby oglądanie telewizji, czy korzystanie z komputera nie pochłaniało całego wolnego czasu dziecka.

      Wielu rodziców chce aby dzieci uczyły się w określonych miejscach. Przekonanie takie często bywa błędne. Należy dzieciom pozwolić, żeby uczyły się tam, gdzie chcą, jeśli jest im wygodnie i mogą wiele zdziałać. Jedne dzieci lubią uczyć się przy biurku, inne w fotelu, jeszcze inne w łóżku. Każde z dzieci ma swoje ulubione miejsce do nauki i należy tutaj zostawić dzieciom swobodę. Rodzice powinni dzieciom pomagać w wyrobieniu właściwych nawyków uczenia się, by osiągały jak najlepsze wyniki w nauce i jeszcze miały dość czasu na inne zajęcia.

      Duże znaczenie posiada właściwa i planowa pedagogizacja rodziców. Większość rodziców nie posiada wykształcenia pedagogicznego i czasem niechcący wyrządzają dziecku krzywdę. Dorośli, wymuszając na dziecku taki a nie inny sposób postępowania, czasem nieświadomie programują psychikę dziecka, powodując u niego nawarstwianie się wielu przeciwstawnych emocji, czego późniejszym efektem są: nadpobudliwość, agresja, apatia, zamykanie się w sobie.

      Nieodwracalne zmiany zachodzą w psychice dziecka, które jest źle traktowane przez rodziców. Czasami rodzice znęcają się fizycznie lub psychicznie nad dzieckiem, rodzi to strach, który jest głęboko zakorzeniony i rośnie wraz z dzieckiem. Uświadomienie rodzicom tego problemu jest pierwszym krokiem do jego rozwiązania. Dlatego istotnym elementem w procesie wychowania jest ustalenie pewnego konsensusu wychowawczego pomiędzy nauczycielem a rodzicami danego dziecka.

      W klasach nauczania początkowego skonsolidowanie sił pomiędzy rodzicami a nauczycielem jest niezbędne, aby pomóc dziecku. Jednym ze sposobów jest organizowanie częstych i w różnych formach prowadzonych spotkań na zasadzie partnerstwa, w celu poszerzenia świadomości o prawach rozwojowych i sposobach oddziaływania na dziecko. Spotkania te pozwolą na bliższe poznanie się, omówienie drażliwych tematów, wspólne szukanie rozwiązań, dzielenie się swoimi doświadczeniami i korzystanie z literatury. Oczekuje się od nauczyciela kompetencji, skutecznej porady, informacji, głębszego i jaśniejszego przedstawienia problemów dotyczących wychowania i uczenia się.

mgr Ewa Bender
nauczycielka Szkoły Filialnej w Wierszczycy

LITERATURA:
  1. I. Żywno, Nauka domowa ucznia klas I-III, ŻYCIE SZKOŁY, nr 1, W S i P, 2001.
  2. B. Damek, Cała Polska czyta dzieciom, ŻYCIE SZKOŁY, nr8, WSiP, 2005.
  3. G. Dryden, J. Vos, Rewolucja w uczeniu się, Poznań 2000, Moderski i Ska.
  4. K. Duraj-Nowakowa, Integrowanie edukacji wczesnoszkolnej, Kraków 1998.
  5. T. Gordon, Wychowanie bez porażek, Rozwiązywanie konfliktów między rodzicami a dziećmi, Warszawa 1994, Instytut Wydawniczy PAX.
  6. S. Forward, Toksyczni rodzice, Warszawa 1989, Agencja Wydawnicza Jacek Santorski
  7. S. Kawula, Pedagogizacja rodziców, Encyklopedia Pedagogiczna, pod red. W. Pomykało, Warszawa 1993, „Fundacja Innowacja”.
  8. D. Bierowska, Rola nauczyciela w pedagogizacji rodziców, ŻYCIE SZKOŁY nr 2, WSiP, 2002.
  9. A. Brzezińska (red:), Czytanie i pisanie-nowy język dziecka, WSiP, Warszawa 1987.

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 22:32:13
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 22:32:13) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie