Materiały opracowane na podstawie własnych oddziaływań dydaktyczno-wychowawczych i obserwowanej realizacji założonych celów. Zawartość: cele zaplanowanych działań, charakterystyka podejmowanych działań, przykładowa tematyka zajęć i ich organizacja, metody i formy pracy oraz sposoby realizacji, oczekiwane wymagania i osiągnięcia.
Obserwacja zachowań aspołecznych wśród dzieci (agresja, kłótnie, egocentryzm) skłania niewątpliwie do zastanowienia się zarówno nad źródłami oraz przyczynami konfliktów w grupie, jak i sposobami nawiązywania pozytywnych kontaktów, co sprzyja osiągnięciu wspólnych celów i akceptacji norm będących warunkiem integracji zespołu.
Już wśród dzieci w wieku wczesnoszkolnym, niejednokrotnie spotkać można takie dla których trudne jest uważne słuchanie innych, rozumienie drugiej osoby, akceptowanie jej, odpowiednie reagowanie na propozycje partnera, przyjmowanie informacji zwrotnych, zdolność do współpracy w zespole i odnajdowanie zakłóceń tego współdziałania nie tylko na zewnątrz, lecz także w sobie; w końcu kontrolowanie swoich emocji. Brak tych umiejętności jest właśnie powodem licznych problemów.
Dziecko jako istota społeczna musi nawiązywać kontakty z innymi ludźmi. Powinno umieć komunikować się z nimi i porozumiewać. Umiejętność obcowania decyduje o relacjach z otoczeniem, a przez to pozwala wpływać na swoje życie, ale też na życie innych. Przez udział w życiu grupowym, dokonuje się między dzieckiem a jego otoczeniem ciągła wymiana informacji, doświadczeń, bodźców.
Zespół klasowy to bardzo ważne środowisko społeczne dziecka, bo tutaj realizowane są działania opiekuńcze, wychowawcze i kształcące, których celem jest adaptacja do życia w społeczeństwie. Pobyt dziecka w szkole jest nierozerwalnie związany z przynależnością do grupy, z regułami współżycia ze sobą. Ważne, aby dzieci były świadome tego, że w kontaktach z innymi mogą wiele otrzymywać i mogą też wiele dawać (pomoc, życzliwość, zrozumienie, wsparcie).
Myślę, że zespół klasowy jest dobrym miejscem na dostarczanie dziecku takich doświadczeń między innymi poprzez zabawy wyzwalające naturalną ciekawość i potrzebę aktywności. Dzieci lubią i muszą się bawić, bo zabawa jest dla nich szczególną i niezastąpioną formą aktywności, dzięki której mogą doświadczać, poznawać i przeżywać. Sądzę, że specyfika pracy w kształceniu zintegrowanym pozwala na częste odwoływanie się do koncepcji pedagogiki zabawy, która w praktyce zakłada radość i zabawę we wspólnym odkrywaniu siebie samego i siebie wzajemnie. Ciągła wymiana uzyskiwanych w czasie zabaw doświadczeń, czyni uczestników bardziej pewnymi siebie, odpowiedzialnymi za swoje działania, a także zachęca do samodzielnego myślenia. To właśnie w zabawie dzieci najszybciej uczą się rozumieć siebie, poznawać wzajemne potrzeby, możliwości, słabe i mocne strony, co być może przyczyni się do uniknięcia w przyszłości niektórych konfliktów.
Planując i organizując zajęcia integrujące mam na względzie to, aby dzieci mogły zgromadzić jak najwięcej pozytywnych doświadczeń, by mogły zaobserwować siebie w nowych sytuacjach, aby uczyły się rozumieć siebie oraz innych, a także by siebie i innych polubić. Chciałabym, żeby dzieci poprzez doświadczenia własne umiały dokonać oceny swoich zachowań oraz lepiej funkcjonowały w grupie rówieśniczej, w szkole i w rodzinie.
(...)
Beata Kaczorowska
Szkoła Podstawowa Nr 7 w Czeladzi |
