Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Scenariusz z okazji 155 rocznicy śmierci F. Chopina

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2447 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Scenariusz akademii szkolnej organizowanej w Szkole Podstawowej im. F. Chopina w Babsku z okazji 155 rocznicy śmierci Chopina. Scenariusz zawiera zarówno utwory literackie jak i utwory muzyczne. Scenariusz powstał we współpracy nauczycielek języka polskiego i muzyki.

Scenariusz z okazji 155 rocznicy śmierci Fryderyka Chopina

Czemu szumisz, Utrato!

Uczniowie , biorący udział w przedstawieniu śpiewają:

„Piękna nasza Polska cała
Piękna żyzna i niemała!
Wiele krain, wiele ludów,
Wiele stolic, wiele cudów.

Lecz najmilsze i najzdrowsze
Przecież człeku jest Mazowsze.”

Narrator I.

Mazowsze to nazwa dawna, nasza czcigodna kraina historyczna.
Skąd wzięła się nazwa? Uczeni nie są zgodni. Najsłuszniejszym wydaje wprowadzenie nazwy od słowa „ mazać” (maż, mazidło), a Mazowszanie to lud szlachetny, wierni przyjaciele, doskonali żołnierze związani ze swoim „rodowym gniazdem”.

Mazurek c – moll op. 30 nr 1
Kochasz ty dom, rodzinny dom,
Co w letnią noc, skróś srebrnej mgły,
Szumem swych lip wtórzy twym snom,
A ciszą swą koi twe łzy?

Kochasz ty dom, ten stary dach,
Co prawi baśń o dawnych dniach,
Omszałych wrót rodzinny próg,
Co wita cię z cierniowych dróg?

Kochasz ty dom, rzeźwiąca woń
Skoszonych traw i płowych zbóż,
Wilgotnych olch i dzikich róż,
Co głogom kwiat wplatają w skroń?
„Pieśń o domu”

Narrator II.

Ta wspaniała mazowiecka ziemia, „wydała” także wielu wspaniałych Polaków. Ludzi, którzy sławią naszą Ojczyznę po całym świecie. Jednym z nich był Fryderyk, Franciszek Chopin.



Tutaj znajome widoki spotykamy wszędzie...
Tutaj obłok, jak bocian, na topoli siada.
Tu zając śpi pod miedzą, a kura na grzędzie.
Tu na łące się pasą złotych jaskrów stada.

Tutaj wierzba koślawa, jak zielona kwoka
Pod skrzydła bierze ptactwo, co w jej cieniu ćwierka.
Tutaj deszczyk lipowy, co sfrunął z wysoka,
Układa modrych kałuż świecące lusterka.

Tutaj pająk w swa siatkę kroplę rosy złowił
tu ważka jak kokardka na trzcinie zawisła,
sroczka skrzeczy na płocie: „Jadą goście nowi”,
i od gór aż do Gdańska niebo spławia Wisła.

Tu rośnie kwiat, gdzie tylko promień słońca padnie,
tutaj skoczna wiewiórka szeleści na sośnie.
Lecz co znaczy: Tutaj? Czy ktoś z was odgadnie,
w jakim kraju to wszystko – świeci, pachnie, rośnie?
„Tutaj ” Jerzy Ficowski

Narrator I.

Urodzony jako syn polskiej szlachcianki – Justyny z Krzyżanowskich i Mikołaja Chopina
wywodzącego się z Francji, Fryderyk czuł się zawsze Polakiem.
Droga wielkiego Fryderyka rozpoczęła się na Mazowszu.
Lata wczesnego dzieciństwa i młodość spędził w Warszawie, która stała się miejscem wspaniałego rozwoju tego geniusza.

Narrator II.

Tutaj rozpoczął i kontynuował naukę, dojrzewał fizycznie i intelektualnie, dając popisy wspaniałej gry. Doskonalił technikę gry na fortepianie – studiując w warszawskim konserwatorium tajniki swojej największej miłości – muzyki. Inspiracji do swoich utworów szukał w najbliższej okolicy.

Mazurek a- moll op. 58 nr 1
Po szerokim polu modra Wisła płynie,
Pochylone chaty drzemią na dolinie,
Nad wodą zgarbione stare wierzby, gwiazdy,
Kędy bielą płótna wesołe niewiasty.
Po łące bociany stąpają powolne,
W owsach jednostajnie brzęczą świerszcze polne,
A z borów cienistych leśnej okolicy
Rozwiewa się wonność wierzbowej żywicy.
Po niebie obłoki jak bieluchne runo,
Słoneczkiem przeciekłe, pod błękitem suną.

Oj, śliczna to ziemia to nasze Mazowsze!
I czystsza tam ziemia, i powietrze zdrowsze,
I sosny roślejsze, i dziewki kraśniejsze ,
I ludzie mocniejsi, i niebo jaśniejsze.

Gdzie mi tam na świecie kto zagra od ucha?
Gdzie mi się rozśmieje tak raźna dziewucha,
Gdzie mi pokażecie naszą chatę lichą,
Taki bór szumiący, taką łąkę cichą?
Kędy ja usłyszę tyle ptactwa wrzasku?
Skąd wam modrej Wisły i białego piasku?
„Jak to na Mazowszu”

Narrator I

Od dzieciństwa poznawał w równym stopniu miasto Warszawę, jak i wieś – szczególnie mazowiecką, jeżdżąc wraz z rodzicami do Żelazowej Woli.
Dwór i wieś poznawał również podczas swoich pierwszych wakacji w Szafarni. W odwiedzanych miejscach powstały słynne nokturny, mazurki, polonezy – utwory komponowane pod wpływem chwili – tego co oglądał.

Tu, gdzie się gwiazdy zbiegły
w taką kapelę dużą,
domek z czerwonej cegły
rumieni się na wzgórzu:
to leśniczówka stara
nasze jesienne mieszkanie.

Chmiel na rogach jelenich
usechł już i się sypie,
w szybach tyle jesieni,
w jesieni tyle skrzypiec,
a w skrzypcach, byle tknięte,
lament gada z lamentem.

Za oknem las i pole,
las – rozmowa wieczorna;
minął dzień i na stole
stoi lampa naftowa,
gadatliwa, promienna
jak ze stołu Szopena.

W nocy tu tyle nuceń
i śpiewań, aż do rana.
księżyc w srebrnej peruce
gra jak Szopen na fortepianie
i płynie koncert wielki
przez wierzby i przez świerki –
to leśniczówka stara:
nocne koncertowanie. (…)
„W leśniczówce” K. I. Gałczyński






Narrator II.


Żelazowa Wola, Brochów to miejsca szczególne w biografii kompozytora – tutaj urodził się i przyjął sakrament chrztu świętego Tutaj zawsze powracał w swoich utworach i pięknie sławił te urokliwe miejsca.

Czemu szumisz, Utrato? Czemu wody zmącone
Ciskasz na brzeg z rozpaczą?
Czy utraciłaś, matko, dziecię twoje rodzone,
Że tak głębokie twe łzy?

Utraciłam ja syna, rodzone moje dziecię
Utraciłam na wieki!
On śpiewał ból mych głębin, on niósł po wielkim świecie
Jęk macierzystej rzeki!

Nie płacz, matko Utrato, ucisz zmącone fale,
Syn twój żyje u ludzi,
On zamieszkał w ich sercach, on tam wtórzy twe żale
I twego duch budzi!

Cichnie matka Utrata, mija wiosek szeregi
I ulata z westchnieniem;
Tylko kiedy niekiedy uderzając o brzegi
Szumi syna imieniem.
„Nad Utratą” Andrzej Niemojewski

Narrator I.

Fryderyk Chopin wszędzie, gdzie przebywał interesował się zabytkami architektury i śledził obyczaje miejscowego ludu.
Folklor porywał go barwą strojów, tańcem, a przede wszystkim muzyką, której motywy odnajdujemy obecnie w jego utworach.

Nokturn c- moll op.48 nr 1
Po brzegach trzcin się lasy złocą,
Olbrzymich wierzb leżą kłody,
Na niebie ognie gwiazd migocą,
Wpatrzone w dno srebrzystej wody …

Na kępie kędyś w ciszy śpiewa
Żab rechocących chór dobrany –
Majestatycznie szumią drzewa,
Toczy się senny nurt wiślany …


Noc idzie srebrna, rześka, cicha
Przez mazowiecką równię senną,
Balsamem śpiących łąk oddycha,
W dal idzie jasną i promienną …

I niesie z sobą ukojenie,
I niesie z sobą zdrój pociechy,
Przez mazowieckie pól przestrzenie,
Pod mazowieckie smutne strzechy …
„Noc idzie cicha ponad rzeką”


Narrator II.

Mazowieckie i warszawskie lata kompozytora wywarły trwały wpływ na jego twórczość. To wpływ krajobrazu Mazowsza i tutejszych mieszkańców, zakochanych swojej ziemi,
w jej kulturze. Przyszły wielki kompozytor otoczony patriotami, ludźmi o wspaniałych osobowościach, bardzo wrażliwych, zasłuchanych w dźwiękach muzyki ludowej, zapatrzony w równiny, mazowiecki pejzaż z nieodłącznymi potokami i krzywymi wierzbami, tworzył dzieła, w których możemy dostrzec narodowe, mazowieckie pierwiastki. Słuchając scherza H – moll można usłyszeć „burzę nad Mazowszem” czy najbardziej mazowieckie z mazowieckich mazurków A – moll op. 67, G – moll op. 67 , C dur op. 24 i 67.

Mazowsze moje, Mazowsze,
gdzie Wisła wstęgą się wplata,
jesteś jak mocny starodrzew
na mapie mojego świata.

A latem dzwonią tu kosy
pod mocną ręką żniwiarza.
Echa daleko je niosą,
by w innych stronach powtarzać…

Może gdzieś piękniej na ziemi,
gdziem nigdy w życiu nie bywał,
wszystko kryształem się mieni,
kwiat nowe barwy odkrywa…

Niech gdzieś tam będzie najpiękniej,
być może, a nawet stokrotnie.
A ja wziąłem się sercem
Z moim rodzinnym Mazowszem.
„Mazowsze” – Jerzy Strusiński






Walc e – moll op. Posth
Narrator I

Kraina natchnień kompozytora prowadzi wzdłuż Utraty i pobliskich mazowieckich strug, obrośniętych, jak w dawnych czasach, polnymi wierzbami, do wiejskich gajów i kwietnych sadów, gdzie słychać rzewne tony muzyki romantycznej.

Na wiejskie gaje, na kwietne sady,
Na pola hen,
Idzie nocami jego cień blady
Cichy, jak sen.

Słucha, jak szumią nad rzeką lasy
Owite w mgły,
Jak brzęczą skrzypce, jak huczą basy
Z odległej wsi.

Słucha, jak szepcą drżące osiny,
Malwy i bez,
I rozpłakanej słucha dziewczyny,
Jej skarg, jej łez.

W wodnych wiklinach, w blasku księżyca,
W północny chłód,
Rusałka patrzy nań bladolica
Z przepastnych wód.

Słucha jęczących dzwonów pogrzebnych,
Ich wielkich łkań,
I rozpłakanych kędyś, podniebnych
Gwiazd błędnych drgań…

Słucha, jak serca w bolu się kruszą
I rwą bez sił
Słucha wszystkiego, co jego duszą
Było gdy żył…
„Cień Chopina”
Kazimierz Przerwa Tetmajer

Narrator II

Fryderyk Chopin często jeździł „pod Warszawę”, „królewską bardziej drogą” do Grodziska, ale jadąc zagłębiał się coraz dalej w to Mazowsze. Podchodził bliżej do Rawy, do Białej Rawskiej i do prześlicznego Babska, gdzie dzisiaj spoczywają ziemskie szczątki jego pierwszej miłości, muzy, Konstancji Gładkowskiej. Tu są płaskie i jednostajne pola, tu i ówdzie widać domy, zabudowania folwarczne i wysokie drzewa, niewielkie zagajniki.
Wszędzie płasko i monotonnie.



Etiuda E – dur op.10 nr3
Jest w każdym naszym słowie,
a słowa są najprostsze –
chleb, mama, dom gościnny,
i Wisła, i Mazowsze.

I jest w czerwieni maków,
i w białych kwiatach wiśni,
w piosenkach wszystkich ptaków
i w każdej naszej myśli.

W mazurku chopinowskim,
i w czarnym węglu Śląska,
i tu, gdzie serce mówi,
że to jest właśnie Polska.
„Twój dom” Wanda Chotomski




Narrator I.

Ale Chopin także wiele podróżował, gdzie na zmianę zwiedzał piękne miejsca, komponował
i dawał koncerty. Wieści o jego geniuszu i wspaniałej muzyce wyprzedziły go. Wszędzie witany był entuzjastycznie, dostrzegano w nim nie tylko wybitnego kompozytora i biegłego w grze pianistę, ale przede wszystkim geniusza muzycznego. Jego tryumfalny pochód przeszedł cały świat.
Scherzo h – moll op. 20
- Co to jest Polska? –
spytał Jaś w przedszkolu.
Polska – to wieś i las,
i zboże w polu,

i szosa, którą pędzi
do miasta autobus,
i samolot, co leci
wysoko nad tobą.

Polska – to miasto,
strumień i rzeka,
i komin fabryczny
co dymi z daleka,

a nawet obłoki,
gdy nad nami mkną.
Polska to jest także
Twój rodzinny dom.



A przedszkole?
Tak – i przedszkole,
i róża w ogrodzie,
i książka na stole. „Co to jest Polska?” Cz. Janczarski


Narrator II.

Wiadomość tragiczna o upadku powstania listopadowego dotarła do niego w drodze do Monachium. Wtedy to pod wpływem dramatycznej wieści skomponował Etiudę Rewolucyjną i zrozumiał, ze do Polski już nie powróci.

Dopóki miałem gdzieś dom oznaczony,
a kędyś w obcą zaleciałem dal:
daleko było mi do mojej strony,
było mi tęskno i było mi żal - -
lecz dziś, gdy nigdzie nie ma mego domu,
równie mi pusto wśród świata ogromu.

Pókim się łudził, jestem kochany,
że czyjąś pamięć wszędzie z sobą mam:
choćbym zbiegł gdzieś za oceany
lub w step nieznany, nie czułbym się sam - -
lecz dziś, po chwali zgasłej bezpowrotnie,
wszędzie mi równie pusto samotnie.
„W wędrówce”


Narrator I

Tak, Fryderyk Chopin do Ojczyzny już nigdy nie powrócił. Jego słabe zdrowie coraz częściej dawało o sobie znać. Ataki choroby nasilały się i powtarzały już często.
W tym okresie opiekowała się nim, jego wielka przyjaciółka George Sand, która, jak nikt inny umiała dbać o to „szlachetne zdrowie”. Chopin bardzo tęsknił do Ojczyzny, pisał gorące, przepełnione wielkim patriotyzmem listy do przyjaciół w kraju.

Sonata h - moll op.35 – Marche funebre
Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów Nieba…
Tęskno mi, Panie …

Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazdo na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą …
Tęskno mi, Panie ...


Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie:
„Bądź pochwalony!”
Tęskno mi, Panie …

Tęskno mi jeszcze i do rzeczy innej,
Której już nie wiem, gdzie leży mieszkanie,
Równie niewinnej …
Tęskno mi, Panie …

Tęskno mi owdzie, gdzie któż o mnie stoi?
I tak być musi, choć się tak nie stanie
Przyjaźni mojej…
Tęskno mi, Panie …
„Moja piosnka” C. K. Norwid


Narrator II.

Okrutna śmierć wyrwała go z grona żywych 17 października 1849 r.
Dnia 30 października po uroczystościach pogrzebowych w kościele św. Magdaleny spoczął na najwytworniejszym cmentarzu Paryża – na Pere Lachaise (czyt. Perl Laszez).
Urnę z jego sercem siostra Ludwika przywiozła do Polski.

W czasie wojny opiekowali się nim różni ludzie, ale 17pażdziernika 1945 r. o godzinie 7 rano zostało przekazane przez biskupa Szlagowskiego proboszczowi parafii św. Krzyża w Warszawie:

„Z płonącej Warszawy wywiozłem to serce Wielkiego Polaka i przez cały czas byłem stróżem tego skarbu narodowego. Dziś oddaję Gotowie czcigodny Księże Rektorze kościoła św. Krzyża, aby trafiło na godne miejsce. Niech będzie symbolem niezwyciężonego ducha narodu naszego”.

Mnie ta ziemia od innych droższa,
ani chcę, ani umiem stąd odejść,
tutaj Wisłą, wiatrami Mazowsza
przeszumiało mi dzieciństwo i młodość.

W moim oknie pole i topole
i ja wiem, że to właśnie – Polska.
Stąd radość, i chmura na czole,
tutaj słowa me zbroję jak wojska.

A te słowa zrozumie ziemia,
choćby miały krwią się wysączyć:
przecież nawet mury więzienia
obrastają poezja jak pnączem.

-------------------------------------------------------------


I niech w srebrnym liści popłochu
długo szumią nadwiślańskie drzewa o tym wszystkim com czuł i kochał,
o tym wszystkim czego nie wyśpiewał.
„Mój pogrzeb”
Władysław Broniewski

Narrator I

Wbrew pozorom Fryderyk Chopin nie umarł całkowicie. Dla świata, żyje w swoich utworach odkrywanych na nowo przez światowej sławy pianistów. Oni przez ponad 80 lat sławią Jego imię i Jego Ojczyzny – Polski Rzeczpospolitej podczas odbywających się co pięć lat w Warszawie Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych iim. Fryderyka Chopina.

Polonez As – dur op.53
Kiedy nagle las zaszumi,
mowę sosny gdy zrozumiesz.
To jest Polska.

Gdy zobaczysz gdzieś topole
Królujące ponad polem.
To jest Polska.



Gdy zobaczysz płowe wrzosy
rozbłyskane w kroplach rosy.
To jest Polska.

Kiedy drogim jest ci w życiu
Żyto srebrne przy księżycu.
To jest Polska.

Ujrzysz biało krzyż wycięty,
Hełm i pod nim piasek święty.
To jest Polska.
„To jest Polska” Zbigniew Jerzyna




Opracowały: Iwona Godusławska nauczycielka języka polskiego
Wiesława Marciniak
ze Szkoły Podstawowej im. F. Chopina w Babsku

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie