Mikołaj Władymirowicz Kujbyszew (
ros.
Николай Владимироч Куибышев; ur.
25 grudnia
1893
w Kokczetawie (obecnie
Kazachstan
), zm.
1 sierpnia
1938
w
Moskwie
) – sowiecki
komkor
z 1935. Brat
W. Kujbyszewa
.
Biografia
Urodzony w rodzinie oficera armii carskiej, uczestnika
wojny rosyjsko-japońskiej 1904 -1905
. Ukończył Omski Korpus Kadetów. W 1912 rozpoczął naukę w Aleksandrowskiej Szkole Oficerskiej, którą ukończył w
1914
. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w w 10 Małorosyjskim pułku grenadierów. Walczył w
I wojnie światowej
. Dowódca kompanii i batalionu. Kapitan, trzy razy ranny, nagrodzony orderami za waleczność.
W
1917
członek pułkowego Komitetu Rad Delegatów Żołnierskich. Po
rewolucji październikowej 1917
wybrany dowódcą pułku. Po klęsce wojsk sowieckich na froncie wyjechał do Moskwy gdzie służył w oddziale radiowym Ministerstwa Poczty. Do Gwardii Czerwonej wstąpił w 1918. Członek Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji(b) od
1918
. Od czerwca 1918 członek Najwyższej Inspekcji Wojskowej. W
1919
komisarz a później dowódca 3 Brygady w 9 Dywizji Strzelców na Froncie Południowym. Od maja dowódca 9 Dywizji. Walczył w wojnie domowej. Był członkiem Wyższego Kolegium Wojskowego, prowadził inspekcje oraz brał udział w przeformowaniu jednostek
Armii Czerwonej
w województwach Tambowskim i Samarskim. W
1922
zakończył Wyższe Kursy Akademickie. W l. 1923 - 25 komendant Wyższej Szkoły Piechoty "Wystrieł". W l. 1925 -
1926
pomocnik dowódcy Frontu Turkiestańskiego, potem dowódca korpusu. W l.
1927
-
1928
szef Zarządu Dowodzenia Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej i pomocnik dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W l. 1928 -
1936
dowódca Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. W
1937
dowódca Kaukaskiego Okręgu Wojskowego.
Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 1 kadencji.
Członek Rewolucyjnej Rady Wojskowej
ZSRR
, od 1934 członek Rady Wojskowej w Ludowym Komisariacie Obrony ZSRR (ministerstwo Obrony). Od 1932 przewodniczący Centralnej Rady Stowarzyszenia Współdziałania Obrony i Budownictwa Lotniczego i Chemicznego ZSRR. Członek Ogónorosyjskiego Komitetu Wykonawczego i Centralnego Komitetu Wykonawczego ZSRR kilku kadencji.
Był członkiem Zarządu i przewodniczącym sekcji poezji i prozy Związku Pisarzy Łotewskiej Sowieckiej Socjalistycznej Republiki.
Aresztowany 2 lutego 1938 po zeznaniach
M. Tuchaczewskiego
, W. Primakowa i B. Feldmana. Torturowany w śledztwie przyznał się do udziału w antysowieckim, trockistowskim, wojenno-faszystowskim spisku, a także do udziału w szpiegostwie na rzecz Niemiec, Polski, Japonii i Litwy. Sądzony i skazany na śmierć 1 sierpnia 1938. Stracony 1 sierpnia 1938 (
okres wielkiego terroru
). Rehabilitowany w 1956.
Trzykrotnie odznaczony
Orderem Czerwonego Sztandaru
.
Literatura
- Bolszaja Sowietskaja Encyklopedia t. 13 Moskwa 1973.
- A. Okorokow, "Russskije dobrowolcy", Moskwa 2007.