Książę Richmond i Lennox, portret autorstwa Joshui Reynolda z
1758
r.
Charles Lennox, 3. książę Richmond i 3. książę Lennox
KG
(ur.
22 lutego
1735
, zm.
29 grudnia
1806
w Goodwood w
Sussex
) -
brytyjski
arystokrata i polityk, syn
Charlesa Lennoxa, 2. księcia Richmond i Lennox
, oraz lady Sarah Cadogan, córki
1. hrabiego Cadogan
.
Wykształcenie odebrał w Westminster School. W
1750
r., po śmierci swojego ojca, został księciem Richmond i Lennox i zasiadł w
Izbie Lordów
.
11 grudnia
1755
r. został członkiem
Towarzystwa Królewskiego
. Po zakończeniu nauki wstąpił do brytyjskiej amii i brał udzial w walkach
wojny siedmioletniej
. Odznaczył się zwłaszcza w
bitwie pod Minden
, stoczonej
1 kwietnia
1759
r. Został wtedy awansowany na stopień
pułkownika
.
1 kwietnia
1751
r. w
Londynie
, poślubił lady Mary Bruce (przed
1736
-
5 listopada
1796
), córkę Charlesa Bruce'a, 4. hrabiego Elgin, i lady Caroline Campbell, córki 4. księcia Argyll. Małżeństwo Charlesa i Mary nie doczekało się potomstwa.
Jego pierwszym urzędem była funkcja Lorda Bedchambera króla
Jerzego III
, którą objął w
1760
r., ale rychło zrezygnował z powodu swoich kłótni z królem. W
1763
r. został Lordem Namiestnikiem Sussex. W
1765
r. Richmond został mianowany nadzwyczajnym
ambasadorem
Wielkiej Brytanii w
Paryżu
. Kiedy wyjeżdzał do
Francji
, wszystkie gazety donosiły, że książę przeszedł na
katolicyzm
i przemawiał we francuskim parlamencie. Tak naprawdę książę przebywał głównie w Aubigny, gdzie spędzał czas ze swoją francuską kochanką.
Na kontynencie przebywał przez rok. Po powrocie do Anglii objął stanowisko ministra południowego departamentu w rządzie
lorda Rickinghama
. Urząd ten sprawował kilka miesięcy i zrezygnował, gdy nowym
premierem
został
lord Chatham
.
W debatach dotyczących
rewolucji amerykańskiej
Richmond był jednym z czołowych polityków, popierających działania kolonistów. W swoim przemówieniu w
1775
r. stwierdził, że moralna racja w tym konflikcie leży po stronie kolonistów. W
1778
r. zainicjował debatę na temat wycofania brytyjskich wojsk z Ameryki Północnej. Podobnie sprzeciwiał się polityce władz brytyjskich wobec
Irlandii
, dążąc to tego, aby jej unia z Wielką Brytanią była "unią serc". W
1780
r. przedstawił w projekcie ustawy swoje propozycje reform parlamentarnych, postulując pełne prawo wyborcze dla mężczyzn, roczną kadencję Parlamentu i równe okręgi wyborcze. Projekt nie spotkał się z poparciem izb i nigdy nie wszedł w życie.
Richmond był również członkiem drugiego gabinetu Rockinghama, jako generał artylerii (w latach
1782
-
1783
), i na tym stanowisku pozostał w rządzie
Williama Pitta Młodszego
(w latach
1784
-
1795
). W tym czasie poglądy Richmonda stawały się coraz bardziej konserwatywne i zachowawcze, a on sam porzucił ideę reformy wyborczej, za co został zaatakowany w Parlamencie przez lorda Lauderdale'a w
1792
r., co o mały włos nie doprowadziło do pojedynku między obydwoma politykami.
Dwa lata później nadszedł kres kariery Richmonda z powodu sprawy dwóch członków London Corresponding Society,
Thomasa Hardy'ego
i Johna Tooke'a, którzy zostali oskarżeni o zdradę stanu. Twierdzili oni, że Corresponding Society zostało powołane do realizowania propozycji Richmonda w projekcie ustawy z
1780
r. Wezwany na świadka książę został zmuszony do przyznania, że popierał takie metody. To zakończyło jego polityczną karierę. W
1795
r. został usunięty z gabinetu.
Po tym fakcie książę zrezygnował z aktywnego życia politycznego. W latach
1796
-
1800
tylko dwukrotnie pojawił się w Izbie Lordów. Czas spędzał w swojej rezydencji, planując budowę wokół niej toru wyścigowego. W
1801
r. został kawalerem
Orderu Podwiązki
.
25 czerwca
1804
r. wygłosił swoje ostatnie przemówienie w Izbie Lordów.
Książę zmarł w
1806
r. nie pozostawiając po sobie potomka. Został pochowany w katedrze w
Chichester
. Wszystkie jego tytuły odziedziczył jego bratanek,
Charles
, późniejszy gubernator generalny
Kanady
. Na cześć 3. księcia nazwane zostały miasta Richmond i Lenox w
Massachusetts
.
Linki zewnętrzne