Ustka (
kasz.
Ùskô,
niem.
Stolpmünde) –
miasto
w
Polsce
, na północno-zachodnim krańcu
województwa pomorskiego
, w
powiecie słupskim
. Siedziba gminy miejskiej Ustka oraz
gminy wiejskiej Ustka
.
Ustka jest położona u ujścia rzeki
Słupi
do
Morza Bałtyckiego
. Jest miastem
portowym
,
kąpieliskiem
morskim oraz
uzdrowiskiem
. Miasto graniczy z
gminą Ustka
.
Nazwa Ustka została ustalona ostatecznie Zarządzeniem Wojewody Szczecińskiego zawartym w Dzienniku Urzędowym Wojewódzkim nr 13 z 8 listopada 1946 r.
Geografia
W okresie powojennej polskiej administracji, w latach 1950-1975 należała do
województwa koszalińskiego
, a w latach 1975-1998 – do
województwa słupskiego
.
Od 13 lipca 2003 Ustkę i
Słupsk
łączy porozumienie zwane
dwumiastem
. Oba miasta są połączone komunikacją kolejową i autobusową.
Według danych z 31 grudnia 2007[1]
miasto
miało 16 106 mieszkańców. Ma powierzchnię 10,19 km², z czego 46% stanowią
lasy
, a 11% –
użytki rolne
. Ustka skupia 0,44% powierzchni powiatu słupskiego oraz 17,6% jego ludności.
W Ustce zlokalizowane jest
Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej
, będące głównym ośrodkiem szkoleniowym dla potrzeb
Marynarki Wojennej
.
Układ miejski tworzy: 88 ulic, 2 place (Dąbrowskiego, Wolności) oraz 2 trakty (
Promenada
Nadmorska, Bulwar Portowy). Dodatkowe dzielnice miasta:
Grabienko
,
Mokrzyca
, Ustka-Leśniczówka.
Demografia [2]
Ustka - trzecie molo na plaży zachodniej
- 1818: 477
- 1828: 626
- 1831: 650
- 1849: 1 000
- 1864: 1 505
- 1871: 1 700
- 1883: 1 979
- 1885: 1 974
- 1890: 2 021
- 1895: 1 972
- 1900: 2 364
- 1905: 2 498
- 1910: 2 831
- 1925: 3 876
- 1933: 4 014
- 1936: 4 085
- 1938: 4 513
- 1939: 4 739
- 1940: 4 807
- 1941: 5 051
- 1946: 2 600
- 1950: 3 700
- 1960: 6 300
- 1970: 9 500
- 1975: 12 400
- 1978: 14 000
- 1980: 15 200
- 2001: 17 100
- 2004: 16 308
Historia
Z umowy słupskich radnych ze Święcami (Jaśko ze Sławna oraz Jaśko z Darłowa) z
1337
pochodzi informacja o istnieniu warowni w miejscu ujścia Słupi. Warownia w Ustce jest
grodziskiem
"quondam castrum", w umowie jest to miejsce określone jako:
- ...nec non totum et integrum portum Stolpesmunde dictum, penes aquam stolpensem tam ab una quam alia parte situm...
- ...jak również cały i niepodzielny port Ustka, położony po obu stronach rzeki Słupi...
[3]
Podobnie jak mieszkańcy innych wsi miejskich, ustczanie byli poddanymi Słupska. Z tego tytułu składać musieli przysięgę poddańczą, tzw. przysięgę ustecką, oraz płacić podatki na rzecz miasta, dbać o stan portu i nabrzeży, naprawiać je, udzielać pomocy przy rozładunku i załadunku statków oraz przy wejściu statków do portu. Obowiązywał ich także przymus młynny (młyn miejski w Zamełowie). Mieszkańcy Ustki wyróżniali się nie tylko obowiązkiem świadczenia wszelkich prac i usług związanych z portem, ale także płaceniem podatku szosowego, a nie czynszu, lub odrabianiem pańszczyzny. Aż do wojny trzydziestoletniej samodzielni ekonomicznie ustczanie, głównie
szyprowie
, karczmarze i wójt, przyjmowali obywatelstwo miasta Słupska i korzystali z przywilejów wynikających z posiadania praw miejskich. Rada miejska Słupska ustanawiała statuty, regulaminy i taryfy portowe, mianowała wójta, decydowała o wszelkich pracach związanych z funkcjonowaniem portu, określa rodzaje i wysokość podatków płaconych przez ustczan, sprawowała patronat nad kościołem i szkołą. Rada miejska, jako sąd wyższy, była instancją odwoławczą od wyroków sądu niższego. Wójt Ustki był jednocześnie wójtem portowym.Sprawował on władzę wykonawczą na terenie Ustki w odniesieniu do jej stałych mieszkańców, przebywających okresowo gości (kupców) oraz spraw wynikających z bieżącego funkcjonowania portu.
Od 1329 do końca 1342 Ustka i Słupsk w drodze zastawu była w posiadaniu Zakonu Krzyżackiego. Był to okres trudny, bo gdy zawisła groźba przejęcia ziemi przez Zakon w wieczyste posiadanie, gdyż książę Bogusław V nie był w stanie spłacić w terminie, do 1 stycznia 1343 r., należnej kwoty 3334 grzywien, sumę tę wpłaciło społeczeństwo. Pieniądze te pozwoliły Słupskowi i mieszkańcom ziemi słupskiej wykupić się z rąk Krzyżaków.
Od XIII wieku na tereny te napływali niemieccy kolonizatorzy. Liczba ludności coraz szybciej wzrasta. Kościół w Ustce, która już teraz ma inną nazwę – Stolpmünde, jest budowany z kościołem w
Grabnie
– w 1356. Zbudowany z drewna kościół pod wezwaniem
św. Mikołaja
stał na podwyższeniu, prawdopodobnie w środku starego
grodziska
słowiańskiego. Filialna świątynia kościoła w
Grabnie
. Był wykorzystywany jako znak nawigacyjny; dzienny i nocny.
Poważniejszą rozbudową portu, była inwestycja rozpoczęta (według Andersona) około połowy XIV w. Zbudowano wówczas pierwsze trwałe urządzenia portowe w postaci mol o długości ok. 55 m, wykonanych z kaszyc, wzmocnionych palami, oraz drewnianych umocnień brzegowych kanału portowego długości: lewy, zachodni brzeg - 280 m, prawy, wschodni - 320 m. Przedłużeniem umocnień były mola Następny etap rozbudowy portu, połączony z kapitalnym remontem dotychczasowych urządzeń, miał miejsce w XV w. Przedłużono wówczas mola do ok. 100 m, wzmocniono wschodni brzeg kanału portowego palową ścianą o długości 170 m oraz wymieniono wszystkie zużyte lub uszkodzone elementy dotychczasowych konstrukcji.
Wizytacje szkół przynoszą pierwsze informacje o szkole w Ustce z 28 lipca 1590 i z 1729.
W 1590 wzmiankowano, że mieszkańcy Ustki zajmują się intensywnie także rybołówstwem.
Do
portu w Ustce
2 listopada 1626 wkroczyły szwedzkie wojska, rozpoczęła się
wojna trzydziestoletnia
. Obroty portu spadły. Zmniejszyła się też liczba mieszkańców.
Dodatkowo do klęsk związanych z wojną w 1644 Ustkę strawił pożar; ocalało 15 domów i kościół.
W 1648 traktat pokojowy i dodatkowe uzgodnienia w 1653 przyporządkowały wschodnią część Pomorza Zachodniego, a więc i Ustkę, pod zwierzchnictwo Brandenburgii.
W XVIII wieku nieliczne statki rozładowywane były na redzie.
W 1794 Ustka liczyła około 700 mieszkańców.
Nowa wojna wywołana przez
Napoleona
powoduje, że "
Wielka Armia
" zajmuje Pomorze Zachodnie na przełomie 1806/07. Port w Ustce był blokowany.
Budowa kolei (początek XX wieku) wąsko- i szerokotorowej dokonała przyspieszenia w rozwoju gospodarczym portu jak również całego regionu. Liczba ludności Ustki w 1818 wynosi 477 a w 1941 wynosiła 5051.
Pierwsze, wcale niemałe inwestycje infrastruktury wypoczynkowej zostały podjęte przez gminę miejską w 1911. Budowle po obu stronach portu były konstrukcji drewnianej usadowione na palach. Projekt wzorował się na łazienkach w Sopocie. Od tego czasu jest nieprzerwany przyrost realizacji tych inwestycji.
W 1904 latarnia morska w Ustce emitowała światło białe przerywane. Dodatkowo od 1913 na wschodnim falochronie pracowała syrena przeciwmgłowa.
W 1888 był konsekrowany nowy kościół. Budynek murowany z cegły na fundamencie z głazów granitowych.
Od września 1939 i od czerwca 1941 obowiązywały na pewien czas obostrzenia dla cywilnego ruchu statków.
W czasie wojny pojawiły się plany rozbudowy portu. Szybko zaniechano prac, a jedynym niemym świadkiem tych zdarzeń jest kawałek niedokończonego mola (tzw. trzecie molo).
Od 1942 była w niewielkim stopniu rozbudowywana stocznia.
W Ustce do połowy 1944 było ok. 230 więźniów.
1944 dla Ustki w szczególności (ze względu na port, który dawał możliwość ucieczki przed frontem) rozpoczął się zgromadzeniem dużej liczby uchodźców. Panowała szczególnie ostra zima, brakowało kwater i żywności.
Żołnierze niemieccy skapitulowali po niewielkiej wymianie ognia z oddziałem
Armii Czerwonej
9 marca 1945. Została w mieście utworzona komendantura, która utworzyła niemiecką, pomocniczą administrację z niemieckim burmistrzem. Zaczęli zjeżdżać się polscy osiedleńcy. Pierwsza polska władza, Zarząd Miejski, rozpoczął urzędowanie 11 maja 1945. Pierwszym Burmistrzem został Wacław Jaworski, a jego zastępcą Wacław Michalski [4]
29 czerwca 1945 stacja PKP wznowiła działalność przejazdem pociągu na trasie Słupsk-Ustka, którym przybyli zaproszeni do Ustki goście na pierwsze po wojnie Święto Morza.
Urząd Pocztowy, uruchomiony 3 maja 1945, obejmował początkowo swym zasięgiem Ustkę i 20 okolicznych gmin.
Oficjalne przekazanie władzy administracyjnej Polakom odbyło się 22 lipca 1945 r. Zlikwidowana została radziecka komendantura wojenna. W tym czasie zameldowanych było w Ustce 266 Polaków.
Kąpielisko
Ustka - plaża wschodnia z lotu ptaka
Plaża Wschodnia
Główne kąpielisko miejskie. Strzeżone przez
Służbę Ratowniczą
w sezonie letnim (połowa czerwca-połowa września), na odcinku 400 metrów (5 stanowisk) zaczynając w odległości 100 metrów od falochronu wschodniego. Na przeciwko "Dajany" sektor kolonijny z obsadą ratowniczą.
Plaża Zachodnia
Kąpielisko miejskie strzeżone przez Służbę Ratowniczą w okresie letnim (lipiec-sierpień). Jedno stanowisko ratownicze po środku między molami. Drugie przy falochronie zachodnim portu.
Architektura
Zabytki
Port Ustka - z lotu ptaka
Kościół pw. Najświętszego Zbawiciela
-
Kościół św. Jana Chrzciciela i św. Mikołaja w Ustce
– skwer (cmentarz przykościelny) bo sam kościół został rozebrany w 1889
-
kościół pw. Najświętszego Zbawiciela
- wybudowany został w latach 1885-1888, w stylu neogotyckim, wzniesiony pierwotnie za wsią, na pustej wydmie, we wnętrzu świątyni na uwagę zasługują:
- protestanckie empory
- krucyfiks z 1752 (przeniesiony ze starego kościóła pw. św. Mikołaja)
- witraż z wyobrażeniem Chrystusa ratującego św. Piotra z morskich fal (dzieło nowoczesne)
- organy z manufaktury Völknera w Duninowie
- dwa XVII-wieczne obrazy – na pierwszym przedstawiono rodzinę Kalffów u stóp Chrystusowego Krzyża (ufundowany w intencji duszy syna tej rodziny, który zginął na morzu w 1674), drugi zaś przedstawia Ukrzyżowanie (ufundowany w 1652)
-
domki rybackie i kamieniczki
z XIX/XX wieku
-
Warownia w ujściu Słupi
znana jako Zaułek Kapitański
-
Port Ustka
– niewielka
przystań (żeglarstwo)
morska w ujściu rzeki
Słupi
, mająca charakter portu. Ów
port morski
posiada wszystkie rodzaje konstrukcji dla obsługi statków o niewielkich wymiarach.
- miejsce po kościele
pw. św. Mikołaja
stojącym w tym miejscu w latach 1356-1889, mały plac otoczony jest kamienicami, które niegdyś należały do kapitanów statków (stąd nazwa Kapitański Zaułek), w miejscu dawnego kościoła, który prawdopodobnie pełnił również funkcję latarni morskiej położono kamień młyński, rosną tu również stare lipy
-
latarnia morska w Ustce
- wybudowana w 1892 z czerwonej cegły u nasady wschodniego falochronu, posiada ośmiokątną wieżę o wysokości 21,5 m, wysyła światło na odległość prawie 30 km, zastąpiła światło latarni wciąganej od 1871 na maszt stacji pilotów
-
Port Ustka
- falochron wcinający się w morze na około 100 m, w Ustce istnieje również tzw. III molo będące pozostałością po niedokończonych planach niemieckich sprzed II wojny światowej, kiedy to miano utworzyć z miasta drugą Gdynię, między trzecim molem a dzisiejszym portem planowano powstanie dwóch basenów dla wielkich statków
- dzielnica willowa
- usytuowana zaraz za promenadą i rozciągająca się w głąb śródmieścia, na uwagę zasługują:
- willa Red z 1890, styl wilhelmański, z wysoką wieżą i tarasem widokowym
- Dom Pracy Twórczej z 1890, styl szwajcarski, o konstrukcji ryglowej z czterokondygnacyjną wieżą
- Baza Ratowników Morskich
- tzw. czerwona szopa, powstała w 1867 ze względu na ówczesne liczne wypadki statków, zwłaszcza w rejonie Ustki, budynek wieńczy godło ratownicze – maltański krzyż
- Zakład Przyrodoleczniczy
- zbudowany w 1912 w celu leczenia chorób układu oddechowego, układu krążenia, przemiany materii i reumatyzmu; budynek wzniesiono w miejscu gdzie w 1877 zbudowano pierwsze usteckie łazienki parowe, do łazienek tłoczono morską wodę, którą podgrzewano i wykorzystywano do kąpieli leczniczych
- promenada nadmorska
- jej historia sięga 1875, kiedy założono tu park z alejami spacerowymi, w spacerach i śniadaniach na promenadzie lubował się książę Otto von Bismarck; obecnie ustecka promenada poddawana jest rewitalizacji
- zabudowa związana z obsługą letników (pensjonaty, restauracje)
Pomniki i miejsca pamięci narodowej
- pomnik
Fryderyka Chopina
w parku nadmorskim, przedstawia postać kompozytora kierującego się w stronę morza. Odsłonięty został 23 czerwca 1979, jego autorką jest
Ludwika Nitschowa
(twórczyni warszawskiej syrenki)
- "Umierający wojownik" pomnik autorstwa
Josefa Thoraka
ku czci 76 mieszkańców Ustki poległych w czasie I wojny światowej, odsłonięty 22 stycznia 1922, przedstawia nagiego, upadającego, rannego wojownika dźwigającego tarczę, na której po raz pierwszy uwieczniono herb Ustki
- pomnik matki czekającej na powrót syna z morza. Został odsłonięty w 2002 roku pomiędzy Latarnią Nadmorską a Kapitanatem Portu w Ustce, przedstawia kobietę zwróconą twarzą do portu.
- pomnik św.
Jana Nepomucena
na zachodnim falochronie, przy nowej stacji ratowników morskich SAR.
- pomnik usteckiej Syrenki na wschodnim falochronie, odsłonięty latem 2010 roku, w miejscu, gdzie dotychczas znajdował się pomnik św. Jana Nepomucena.
Gospodarka [5]
W 1858 r. zawinęły do Ustki statki z ponad 40 portów, a w 1868 r. z około 60 portów basenu Morza Bałtyckiego i Morza Północnego, najczęściej - oprócz niemieckich - z Kopenhagi, Norwegii (Stavanger, Bergen) i Amsterdamu. Angielskie żaglowce przybywały z Londynu, Newcastle, Sunderlanu, Liverpoolu i Hartlepoolu.
[6]
Liczba kutrów rybackich w Ustce w latach 1886-1939
1886 1895 1900 1905 1910 1915 1920 1925 1930 1932 1939 2 29 21 26 34 49 65 61 54 49 50
W Ustce ostatni drewniany szkuner żaglowy spłynął na wodę w 1866 r. W roku następnym dwa szkunery 38 i 39-łasztowy wzmocniono po raz pierwszy płytami galwanizowanymi oraz stalowymi.
[7]
W 1903 i 1904 zbudowano po jednym małym parowcu - 157 i 299 BRT. Po I Wojnie Światowej i w latach kryzysu powojennego działalność w Ustce prowadziła jedna stocznia. Właściciel Józef Bartsch w swojej produkcji oferował łodzie wiosłowe, motorowe, jachty oraz drewniane i stalowe kutry rybackie.
[3] Flota macierzysta Ustki w 1906 r.
- Stadt Stolp Parowiec śrubowy; szkuner 415,4 m3 146,6 BRT
- Pomerania Szkuner z żaglami gaflowymi 639,0 m3 225,6 BRT
- Mathilde Parowiec śrubowy; szkuner 1951,9 m3 689,0 BRT
- Pomerania Parowiec śrubowy; szkuner z żaglem gaflowym 305,3 m3 107,8 BRT
- Fritz Parowiecśrubowy z 3 drewnianymi masztami 466,4 m3 164,7 BRT
- Martha Parowiec śrubowy 445,0 m3 157,0 BRT
- Frieda Parowiec śrubowy 846,6 m3 298,9 BRT
- ponadto 1 żaglowiec (szkuner gaflowy) 19,3 BRT
W pierwszych latach ubiegłego stulecia Ustka wzbogaciła się o mleczarnię oraz gazownię (w 1904 r.), którą rozbudowano w latach 1937 i 1938 r. Po pierwszej wojnie powstała tu niewielka fabryczka maszyn (przy tzw. drodze Eldorado, na lewym brzegu rzeki), do której należał warsztat naprawczy samochodów. W 1937 r. rozpoczęła produkcję fabryczka kiełbas z wątróbek dorszowych.
[3]
W 1947 r. w Ustce czynne były między innymi zakłady związane z gospodarką morską: "Stocznia"- warsztaty mechaniczne zatrudniały 260 pracowników, 3 wędzarnie - łącznie 61 pracowników, zakład konserwowy "Światowid" - 55 pracowników, Miejskie Zakłady Gazowni, Wodociągów i Kanalizacji - 25 pracowników. Prócz tego pracowały zakłady rzemieślnicze zatrudniające po kilka osób.
Najwięcej mieszkańców Ustki zatrudnionych jest w sektorze publicznym –
opieka zdrowotna
,
szkoły podstawowe
i
średniego szczebla
, urzędy
administracji
samorządowej, morskiej i specjalnej oraz jednostki
garnizonu
wojskowego[].
Na 30 kwietnia 2004 zacumowanych w
porcie Ustka
było 117
kutrów
i
łodzi
rybackich. Na terenie miasta zlokalizowane są także firmy branżowo związane z rybołówstwem – zakłady mechaniczne i elektromechaniczne, sieciarnie. Ważnym elementem całego sektora są przetwórnie ryb. Dawne duże przedsiębiorstwa państwowe zatrudniające w czasach
PRL
po kilka tysięcy osób albo
zbankrutowały
(Stocznia Ustka SA), albo zostały
sprywatyzowane
. Na terenie dawnej
stoczni
zlokalizowane są nieduże prywatne
spółki
branżowo związane z rybołówstwem lub przemysłem okrętowym (prywatna Stocznia Ustka Sp. z o.o. zatrudniająca kilkadziesiąt osób[], gdzie budowane są
plastikowe
łodzie ratunkowe). Działalność ta jest jednak zanikająca i przewiduje się w przyszłości turystyczno-rekreacyjny charakter dawnych terenów przemysłowych. Teren drugiego największego
państwowego przedsiębiorstwa
PPiUR "Korab" został sprzedany i obecnie działają tam przedsiębiorstwa z branży turystyczno-noclegowej (osiedle
deweloperskie
przy ul. Na Wydmie),
pensjonaty
. W innej jego części zlokalizowano pierwszą na polskim wybrzeżu aukcję rybną, sieciarnię (firma duńska) oraz usługi.
[8]
Kultura
Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni w Ustce w 2010 roku
Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni w Ustce w 2007 roku
Instytucje kultury w Ustce :
- Bałtycka Galeria Sztuki
- Muzeum Ziemi Usteckiej
- Muzeum Chleba
- Dom Kultury
- Kino "Delfin"
- Biblioteka Miejska
Stowarzyszenia, towarzystwa i związki twórcze:
- Towarzystwo Przyjaciół Ustki
- Stowarzyszenie "Domino"
- Stowarzyszenie Prywatnych Inicjatyw W Mieście Ustka
- Stowarzyszenie Rozwoju i Promocji Ustki
- Przyjaźni i Współpracy Miast
Enkhuizen
– Ustka
- Pomocy Dzieciom "Przystań"
- Przyjaciół Domu Dziecka "Patron"
- Związek Stowarzyszeń Usteckich
-
Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie
- Usteckie Forum Turystyczne
- Stowarzyszenie "Bene Vita"
- Niezależne Forum Samorządowe Ziemi Usteckiej
- Lokalna Organizacja Turystyczna Ustka
Cykliczne imprezy kulturalno-rekreacyjne w Ustce:
- Ustecki –
Ogólnopolski Festiwal Sztucznych Ogni
,
- Nadbałtycki Festiwal Piosenki Dziecięcej "O Bursztynowe Słoneczko",
- Mistrzostwa Polski w Beach Soccer,
- Impreza żeglarska "Cała naprzód"
- "Bielsko Biała i Beskidy w Ustce"
- Mistrzostwa Polski w wypłukiwaniu bursztynu "Złoto Bałtyku",
- 14 sierpnia – Święto Miasta, czyli "Festyn Bałtycki"
[9]
Media
- Radio
- W Ustce na stałe stacjonuje korespondent
Polskiego Radia Koszalin
, który przekazuje również relacje do ogólnopolskich rozgłośni Polskiego Radia.
- Prasa
- "Ziemia Ustecka" – bezpłatny miesięcznik, najstarsza gazeta ustecka (istnieje od 2000 roku)
- "Kurier Ustecki" – bezpłatny dwutygodnik
-
Głos Pomorza
– Dziennik Pomorza Środkowego
- "Dziennik Słupski" – dodatek
Dziennika Bałtyckiego
- "Nasze Miasto" – bezpłatny dziennik Słupska i Ustki
- "Zbliżenia" – dwutygodnik regionalny
Szkolnictwo do 1939 r.
Przez cały XIX w. w Ustce była tylko jedna szkoła powszechna, początkowo kilkuklasowa - elementarna, następnie o pełnym zakresie edukacji stopnia podstawowego. W roku szkolnym 1897/98 pracowało w niej 6 nauczycieli, a w 1917 r. 8 nauczycieli i 3 nauczycielki. W budynku szkoły mieściły się odrębne klasy szkoły średniej niższego szczebla. W końcowych latach XIX w. założono w Ustce państwową szkołę nawigacyjną pierwszego stopnia (die Konigliche Navigationsvorschule). Szkoła ta stale borykała się z brakiem dostatecznej liczby kandydatów. Zlikwidowano ją w 1910 r.
Szkolnictwo po 1945 r.
W roku szkolnym 1977/78 do szkół podstawowych uczęszczało 1731 uczniów, Liceum Ogólnokształcące ukończyło 58 uczniów, a szkołę zawodową 65.
Szkoły podstawowe:
- Szkoła Podstawowa nr 1 im. kpt. Leonida Teligi,
- Szkoła Podstawowa nr 2 im. kmdra Bolesława Romanowskiego,
Gimnazja:
- Gimnazjum im. gen. Mariusza Zaruskiego,
- Społeczne Gimnazjum Usteckiego Towarzystwa Oświatowego,
Szkoły ponadgimnazjalne:
- Zespół Szkół Technicznych:
- Technikum,
- Technikum Uzupełniające dla Dorosłych,
- Zasadnicza Szkoła Zawodowa,
- Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Mikołaja Kopernika:
- Liceum Ogólnokształcące,
- Liceum dla Dorosłych,
Szkoły wyższe:
Towarzystwa oświatowe:
- Usteckie Towarzystwo Oświatowe,
- Ustecki oddział IQ Szkoła Pamięci
Sport
Kluby sportowe działające w mieście:
- Klub Sportowy "Jantar Ustka"
- Lekkoatletyczny Klub Sportowy "Jantar Ustka"
- Miejski Uczniowski Klub Sportowy "Żaki Ustka"
- Uczniowski Klub Sportowy "OPTY"
- Międzyszkolny Klub Karate "Kyokushin" w Ustce
- Stowarzyszenie Turystyczno Sportowe "STS Ustka"
- Stowarzyszenie Sympatyków Piłki Ręcznej "Szczypiorniak Ustka"
- Klub Sportowy "Flota"
- Stowarzyszenie "Yacht Klub Ustka"
Usteccy sportowcy:
Komunikacja
Kolej
Ustka stanowiła niegdyś węzeł kolejowy skąd odchodziły linie kolejowe:
W tej chwili istnieje tylko linia kolejowa
Piła Główna
– Ustka, pozostałe dwie zostały rozebrane, a na terenie miasta znajdują się dwa czynne przystanki kolejowe:
Ustka
oraz
Mokrzyca
(od 10 czerwca 1996 kiedy to włączono
Mokrzycę
do granic administracyjnych miasta).
Jest to linia kolejowa jednotorowa zelektryfikowana.
Transport autobusowy
Z Ustki
drogą krajową nr 21
można dojechać do
Słupska
autobusami firm:
Z dniem 01. 09. 2010 roku
słupski Miejski Zakład Komunikacji
zrezygnował z obsługi tejże trasy.
Z Ustki istnieje połączenie do Osiedla Przewłoka, wsi
Przewłoka
i
Wodnica
:
- "Komunikacja miejska" - linia 2
Na zlecenie
gminy wiejskiej Ustka
usługi przewozowe z Ustki do wielu miejscowości gminynnych świadczą ponadto:
Z Ustki jest wiele połączeń dalekobieżnych Przedsiębiorstwa Państwowej Komunikacji Samochodowej w Słupsku S.A.:
całorocznych do:
sezonowych do:
Miasta partnerskie
Zobacz też
|
Widok z falochronu w stronę latarni oraz portu |
Widok z falochronu w stronę latarni oraz portu
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑
Bank Danych Regionalnych – Strona główna
(
pol.
).
GUS
. [dostęp 2010-09-14].
- ↑ Dzieje Ustki praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Źródło: Dzieje Ustki - praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r.
- ↑ Źródło: Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Słupsku. Sprawozdanie z działalności Zarządu Miejskiego w Ustce za okres 1945-1950
- ↑ Źródło: Dzieje Ustki - praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r. "Stolper Wochenblat" 1858 oraz "Intelligenz-Blatt" 1868
- ↑ Źródło: Dzieje Ustki - praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r. Z. Szopkowski, "Małe porty" s. 151, 360
- ↑ źródło "Stolper Wochenblatt" 1868, nr 154
- ↑ źródło:
http://www.ustka.pl/i/bip/pliki/210_uchwala_Plan_Rozwoju_Lokalnego.pdf
- ↑
Ustka
- ↑ Źródło: Dzieje Ustki - praca zbiorowa, Polskie Towarzystwo Historyczne w Słupsku 1985 r.