Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Paweł Diakon

Paweł Diakon - (ur. ok. 720, zm. ok. 799) – mnich benedyktyński z klasztoru na Monte Cassino, poeta i kronikarz, autor dzieła Historia Longobardów oraz leksykonu znanego jako Epitoma Festi będącego wyciągiem ze znacznie obszerniejszego leksykonu De verborum significatu autorstwa Pompejusza Festusa.

Biografia

Paweł, z pochodzenia Longobard, urodził się prawdopodobnie w swej rodowej posiadłości nieopodal Cividale, starożytnego Forum Iulii w Alpach Julijskich. Jego najstarszy znany nam przodek to Leupchis - prapradziadek po mieczu samego Pawła. Musiał on przywędrować wraz ze swymi rodakami z Panonii ok. roku 568 w rejony Forum Iulii i tam też osiadł. Syn prapradziadka Pawła Diakona to Lopichis, który został porwany w 610 r. przez Awarów, jednakże powrócił jakoś do swego rodzinnego gniazda. Odbudował on też swą posiadłość, gdyż ta przez lata niewoli swego pana została zaniedbana. Po jego śmierci przejął ją jego pierworodny, dziadek Pawła, czyli Arichis. Ten miał zaś syna który zwał się Warnefried i był ojcem Pawła. Jego matką była zaś Teudelinde. Paweł nie był sam, miał brata - Arichisa, który jako pierworodny przejął zwyczajem germańskim majątek po ojcu. Miał też Paweł i siostrę która spędziła swe życie w zakonie, a której imienia nie znamy.

Paweł miał się narodzić w owym Cividale w miejscu, gdzie dziś mieści się plac jego imienia. Za młodu otrzymał wykształcenie retoryczno-gramatyczne i związał się z dworem Ratichisa. Zaprzyjaźnił się z córką Dezyderiusza i jej mężem (Adelpergą i Arichisem), czyli z dynastią królewską państwa Longobardów. Świadczy to bez wątpienia o dobrym pochodzeniu Pawła, ale też i o jego zdolnościach. Prawdopodobnie roku 774, czyli po upadku państwa Longobardów, został zakonnikiem. Nie wiadomo, co do końca motywowało jego czyn. Czy ból po upadku ojczyzny i swoich najbliższych przyjaciół, a zatem konflikt patrioty z katolikiem, gdyż papież popierał Franków i toczył wojnę z Longobardami (Karol Wielki za namową papieża zniszczył państwo Longobardów), czy był to nakaz zwycięzcy. Co nie jest bezzasadne, gdyż Frankowie chętnie usuwali ludzi niechcianych do klasztorów. W każdym razie wstąpił do klasztoru benedyktynów na Monte Cassino. Tam zaś dochodziły go smutne wieści o kolejnych klęskach zrywów ludności longobardzkiej przeciw panowaniu frankijskiemu w tym o klęsce powstania Hrodgarda, w którym aktywny udział brał jego starszy brat, którego ukarano konfiskatą majątku i osadzeniem w więzieniu.

W roku 782 Paweł zwraca się z prośbą do Karola Wielkiego o przywrócenie majątku swojej rodzinie i wolności bratu. Zostaje wtedy zaproszony jako nauczyciel gramatyki na dwór Karola. Staje się to możliwe dzięki sukcesom jakie odnosi we współczesnym mu świecie jego poezja, która nie uszła królowi Franków sprzed oczu. Tam zaś wykorzystując swe zdolności uzyskuje od władcy zwolnienie longobardzkich jeńców z niewoli w zamian za przyrzeczenie pozostania na dworze, na czym najwidoczniej zależało Karolowi. Dowodem może być choćby późniejsza legenda, która mówiła o tym jakoby Paweł miał się targnąć na życie króla Franków, lecz został pochwycony, a Karol zapytał: "Powiedz mi,Pawle Diakonie, dlaczegoż tak wiele razy usiłowałeś zadać śmierć mej królewskiej osobie?", na co ten odpowiedział "Czyń co masz zamiar uczynić, bo ja mówię prawdę, i żadne kłamstwo w tej sprawie nie wyjdzie z ust moich. Byłem ongi wiernym doradcą króla Dezyderiusza i ta wierność pozostanie w mem sercu na zawsze". Doradcy chcieli, by król ukarał zuchwalca przez obcięcie rąk, lecz ten na to ripostował - "Jeśli, o boleści, obetniemy jego ręce, gdzie znajdziemy tak wspaniałego pisarza?" Paweł następnie miał usunąć się na wyspę, ale stamtąd cudownie wydostać się i dotrzeć na dwór Anchisesa i Adelpergi, zaś po śmierci księcia wstąpić do klasztoru na Monte Cassino, gdzie Karol miał słać mu swe wiersze. Tak to brzmi legenda spisana na długo po śmierci obu swych bohaterów, ale jest ciekawa, stąd jej przytoczenie. Potwierdza zresztą bezsprzeczny talent i nieprzeciętną osobowość autora Historii Longobardów. Wiemy że był potrzebny Karolowi przede wszystkim do celów praktycznych, mianowicie świetnie władał greką, a państwo Franków wstępowało w swą erę potęgi i próbowało zacieśniać stosunki z Bizancjum. Do tego zaś potrzebna byłą kadra znająca język grecki. Uczył też wiele więcej, przyczynił się do dyplomatycznych sukcesów swego niedawnego wroga.

W 786 r. wraz z całym dworem Karola ruszył w podróż po Europie. Odwiedził klasztor w Metz, klasztor w Corbie, Rzym, Monte Cassino. Dojechał już samodzielnie na dwór księcia Benewentu, wspomnianego w legendzie Anchisesa. Owo państewko było enklawą Longobardzką, która nie uległa wchłonięciu przez państwo Franków (za cenę haraczu) i przyjmowało w tym czasie wielką liczbę uchodźców z północnej Italii, którzy nie chcieli być sługami Franków. Sytuacja była napięta i książę Anchises liczył się z możliwością wojny, ale Paweł wiedział, czym to się może zakończyć i odniósł kolejny swój życiowy sukces zapobiegając konfliktowi.

Zmarł w Monte Cassino 13 kwietnia[potrzebne źródło]. Miało to miejsce najprawdopodobniej przed rokiem 800, gdyż przy tytule Karola zawsze podaje - rex, a jak wiadomo ten drugi cesarzem został w roku 800.

Twórczość literacka

Najważniejszym dziełem Pawła Diakona jest Historia Longobardów licząca 6 ksiąg. Źródłami z jakich korzystał przy jej napisaniu była zaginiona Kronika Longobardów Sekundusa z Trydentu (zm. 612 r.) i prawdopodobnie tegoż autora zachowany szkic Origo gentis Longobardorum (O pochodzeniu Longobardów). Oprócz tego sięgał do Kroniki Perktarita, Kroniki Fredegara , Księgi pontyfikalnej oraz dzieł Grzegorza z Tours, Bedy Czcigodnego, Izydora z Sewilli, Jordanesa i Wenancjusza Fortunasa. Dodatkowo zawarł niej cytaty z Wergiliusza, Pliniusza Starszego, Aureliusza Wiktora, Justynusa.

Przedstawił w niej dzieje swego ludu od czasów legendarnych do 744 r. Nie jest to praca skończona, gdyż nie ma w niej wyraźnie zaznaczonego wstępu ani zakończenia, stąd nasuwa się wniosek, że zmarł nagle wtedy gdy miał pisać o wydarzeniach których był naocznym świadkiem.

Wartość tego dzieła polega m. in. na tym że autor zawarł w części opisującej czasy legendarne informacje o germańskich wierzeniach pogańskich, które rzadko występują poza Skandynawią. Jest tu mowa o Wodanie (porównywany przez autora z rzymskim Merkurym) i jego żonie, plemieniu ludzi o psich głowach porównywalnych do berserkerków itp.

Drugą jego ważną pracą jest Historia Rzymska licząca 16 ksiąg. Był to napisany przez niego podręcznik dla córki króla Dezyderiusza - Adelpergi, której był nauczycielem. Podstawą do jego sporządzenia było Breviarium ab Urbe condita, zarys dziejów Rzymu od czasów legendarnych do cesarza Walensa autorstwa Eutropiusza. Paweł poszerzył go do czasów Justyniana Wielkiego korzystając przy tym z Historiarum adversus paganos libri VII (Siedem ksiąg dziejów przeciw poganom) Pawła Orozjusza, Kroniki Prospera z Akwitani, Liber pontificalis (Księgi pontyfikalnej), Kroniki Świętego Hieronima, Podstępów wojennych Frontinusa i Jordanesa.

Do pomniejszych dzieł należą:

  • Gesta episcoporum Metensium (Dzieje biskupów Metzu)
  • Vita sancti Gregorii (Żywot Świętego Grzegorza - papieża)
  • Ad Donatum commentarius (Komentarz do Donata)
  • Expositio super regulam sancti Benedicti (Komentarz do reguły Św. Benedykta)
  • wyciąg z leksykonu De verborum significatu (O znaczeniu wyrazów) Pompejusza Festusa
  • Homilie w liczbie 244 w dwu księgach na porę letnią i zimową
  • ok. 30 okolicznościowych wierszy


Inne hasła zawierające informacje o "Paweł Diakon":

Biskup ...

I wiek ...

Brno ...

1972 ...

Diakon ...

1884 ...

Stanisław Hozjusz ...

Janusz Józefowicz ...

1986 ...

Adam Naruszewicz ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Paweł Diakon":

229 Stosunki państwo-Kościół w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (plansza 9) ...

229 Stosunki państwo-Kościół w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (plansza 4) ...

233 Życie religijne w XX wieku (plansza 6) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie