|
dyplomacja
dyplomacja - to forma kontaktów między państwami. Jest ona instrumentem, za pomocą którego państwo wyraża i prowadzi swą politykę zagraniczną. Jest to również negocjowanie umów między państwami, w celu zawarcia korzystnych umów handlowych czy pozyskania wsparcia wojskowego dla reprezentowanego kraju. Dyplomacja wiąże się też z rozwiązywaniem w pokojowy sposób sporów i problemów między państwami. Warto tutaj zacytować Cycerona, rzymskiego filozofa, który powiedział: „Istnieją dwa sposoby rozstrzygania sporów: jeden przy pomocy argumentów, drugi przy użyciu siły; a ponieważ pierwszy z nich jest właściwy człowiekowi, a drugi dzikim zwierzętom, należy uciec się do drugiego sposobu tylko wówczas, gdy nie możemy użyć pierwszego”. W związku z powyższym w kontaktach między państwami powinno używać się siły argumentów, a nie argumentu siły. Dyplomaci pracują głównie w ambasadach i konsulatach, gdzie w razie potrzeby pomagają obywatelom swojego państwa. Dyplomacja jest sztuką, polegającą na poszukiwaniu możliwego do przyjęcia kompromisu dla stron podejmujących negocjacje.. Obecnie podstawą prawną w dyplomacji jest konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych z 16 kwietnia 1961 roku. Uporządkowała, rozszerzyła i skodyfikowała ona w formie traktatowej obowiązujące wcześniej zwyczajowe normy prawa dyplomatycznego. Początkową formą dyplomacji była wymiana posłów przez społeczności plemienne w celu przekazania i wyjaśnienia przekazu mocodawcy, lub wynegocjowania jakiegoś porozumienia (np. o zakończeniu wojny). Ponadto od najdawniejszych czasów datuje się zwyczaj wysyłania specjalnych posłów w misjach ceremonialnych, np. z okazji koronacji, ślubów czy pogrzebów przywódców innych państw. Dyplomację uprawiały już w starożytności Chiny, Persja, Asyria, Indie, Babilon, Grecja, Rzym. W średniowieczu dyplomacja rozkwitła w Bizancjum. Pierwotną i najstarszą formą kontaktów między państwami były misje specjalne. Już „Biblia” wspomina o wielu doraźnych misjach wysokiej rangi, wśród nich np. o przybyciu w X w. p.n.e. królowej Saby do króla Izraela Salomona. Pewną stabilność form osiągnęły stosunki dyplomatyczne w starożytnej Grecji. Wówczas państwa-miasta tak często wymieniały misje specjalne, że nabrały one nieomal charakteru stałych stosunków dyplomatycznych. Kolejną formą dyplomacji były stałe misje dyplomatyczne. Dyplomacja zawodowa sięga drugiej połowy XV w., gdzie narodziła się w miastach-republikach włoskich (Wenecji, Mediolanie, Genui, Florencji). Stamtąd również pochodzi praktyka ustanawiania stałych poselstw, która następnie rozpowszechniła się w całej Europie. Pierwsze stałe ambasady zostały utworzone przez państwa włoskie w latach 1450-1460. Polska wysyłała pierwsze długotrwałe poselstwa już w XVI w. Stałe misje dyplomatyczne rozpowszechniły się w Europie w XVII stuleciu, szczególnie po zawarciu traktatu westfalskiego w 1648 roku. Utworzenie stałych misji dyplomatycznych pociągnęło za sobą potrzebę rozwoju prawa dyplomatycznego, a więc stworzenie procedur, ceremoniału rozpoczęcia i zakończenia misji, instytucji przywilejów i immunitetów dyplomatycznych, zasad kurtuazji oraz rozwój wewnętrznych organów państw koordynujących pracę stałych misji zagranicznych. Wyodrębnia się dwa rodzaje dyplomacji, których istotą są sprawy związane z gospodarką i gospodarczym interesem państwa. Jest to dyplomacja gospodarcza, która prowadzona jest przez ministerstwo spraw zagranicznych oraz inne współodpowiedzialne, za międzynarodową politykę ekonomiczną państwa, ministerstwa. Jest to dyplomacja związana z prowadzeniem i realizacją takich założeń, jak między innymi działalność przedstawicielstw i delegacji państwowych przy międzynarodowych organizacjach gospodarczych (np. WTO czy UE). Dyplomaci gospodarczy obserwują również i składają odpowiednie raporty na temat polityki ekonomicznej w innych krajach. Poza tym są doradcami w zakresie kształtowania polityki gospodarczej swojego rządu. Drugi rodzaj to dyplomacja handlowa, którą realizują wyspecjalizowane agendy rządowe. Ma ona na celu wspieranie krajowego sektora biznesu i finansów w ich dążeniu do osiągnięcia sukcesu rynkowego, a przez to lepszej pozycji konkurencyjnej kraju. Dyplomacja handlowa zajmuje się również promocją handlu. Innym istotnym aspektem działalności dyplomatów handlowych jest informowanie i pomoc w wykorzystaniu możliwości eksportowych i inwestycyjnych za granicą oraz organizowanie misji handlowych dla przedsiębiorców z kraju, a także międzynarodowych imprez targowych. Dyplomacja spełnia kilka bardzo ważnych funkcji. Postrzegane są one w dwóch płaszczyznach. Po pierwsze funkcje dyplomacji jako części składowej polityki zagranicznej. Po drugie jako funkcje samego dyplomaty. Biorąc pod uwagę dyplomację jako dziedzinę wspomagającą działania polityki zagranicznej państwa, spełnia ona następujące funkcje: określająca, oceniającą, selekcjonującą i preskrypcyjną. Funkcja określająca polega na oznaczaniu zadań polityki zagranicznej własnego państwa. Jest ona funkcją ciągłą ponieważ każda zmiana uwarunkowań zewnętrznych wymusza skorygowanie zadań własnych. Funkcja oceniająca związana jest z oceną postępowania innych państw w zakresie polityki zagranicznej. Rozpoznaje ona cele i zadania innych państw. Odgrywa ona istotne znaczenie, gdyż na jej podstawie można poprawnie wyznaczyć cele i zadanie własne. Funkcja selekcjonująca polega na usunięciu tych elementów, które przyczyniają się do powstawania konfliktów między własną polityką zagraniczną a polityką zagraniczną innego państwa oraz wybraniu tych, które tworzą zgodne cele. Z kolei w zakresie funkcji preskrypcyjnej zadaniem dyplomacji powinno być wyznaczenie najlepszych metod osiągnięcia przez politykę zagraniczną jej celów i zadań oraz dobór odpowiednich środków do realizacji celów. Inną płaszczyzną postrzegania funkcji dyplomacji są działania dyplomatów. Rozpatruje się je w charakterze trzech rodzajów reprezentacji: symbolicznej, politycznej i prawnej. Funkcja symbolicznej reprezentacji jest spełniana przez dyplomatę w trakcie identyfikowania jego osoby z reprezentowanym krajem. Wszelkiego rodzaju naruszenie dobrego imienia dyplomaty lub okazanie mu braku szacunku postrzegane jest w polityce zagranicznej jako okazanie braku szacunku dla państwa, którego jest on reprezentantem. Jest to odbierane jako naruszenie zwyczajów międzynarodowych. W związku z tym ogromną rolę odgrywa ceremoniał dyplomatyczny. Funkcja politycznej reprezentacji polega na wykonywaniu przez dyplomatę zadań polityczno-informacyjnych. Wśród tych zadań występuje utrzymywanie kontaktów politycznych w kraju pobytu. Ponadto jest to zdobywanie, ocena i przesyłanie informacji do swojego kraju. W ten sposób bierze on udział w kształtowaniu polityki zagranicznej swojego kraju jak i kraju pobytu. Natomiast funkcja prawnej reprezentacji to działanie dyplomaty, które polega na zaciąganiu zobowiązań politycznych i podpisywania umów w imieniu swojego rządu. Dyplomata spełnia również tę funkcję sprawując ochronę obywateli swojego kraju za granicą, co jest możliwe dzięki odpowiednim instrumentom prawnym jakie posiada.
Inne hasła zawierające informacje o "dyplomacja":
1979
...
Toruń
...
Bitwa pod Wiedniem (1683)
...
1937
...
1971
polonijnego
Nowego Dziennika
.
10 kwietnia
– do
Chin
przybył amerykański zespół tenisa stołowego (
dyplomacja pingpongowa
).
14 kwietnia
– premiera filmu
Zawieszeni na drzewie
.
15 kwietnia
– odbyła ...
Ziemia
...
II Rzeczpospolita
...
Roman Dmowski
...
Pomarańczowa rewolucja
...
Rejestrowany związek partnerski
"Dziesięć mitów prawnych gejów i lesbijek - polemika", 2005, homiki.pl
↑ 10,0 10,1
http://dyplomacja.org/portal/readarticle.php?article_id=15
↑ kanon 1055
kodeksu prawa kanonicznego z 1983
↑
Congregation for the Doctrine ...
Inne lekcje zawierające informacje o "dyplomacja":
208 Walki o granice II Rzeczypospolitej (plansza 8)
...
48. Główne kierunki polskiej polityki zagranicznej (plansza 15)
...
134 Polska wobec polityki Napoleona Bonaparte. Księstwo Warszawskie (plansza 9)
...
|
