Msza sprawowana według nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego
Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego (
łac
. Forma extraordinaria[1],
pot.
Msza trydencka) – w
Kościele katolickim
porządek celebrowania
mszy
obrządku łacińskiego
promulgowany
w
1570
przez
Piusa V
po
Soborze Trydenckim
konstytucją apostolską
Quo primum. Obecnie podstawą celebracji mszy w tej formie jest
Mszał Rzymski
w wydaniu
Jana XXIII
z
1962
.
Nazwa
Od czasów reformy liturgicznej przeprowadzonej na
Soborze Watykańskim II
utarło się kilka potocznych określeń odróżniających liturgię w rycie rzymskim w wersji sprzed reformy od tej w wersji po soborze. I tak wersję sprzed soboru określa się potocznie mianem starej (np. stary ryt, stara msza), trydenckiej, wszech czasów, przedsoborowej, klasycznej (mówi się o klasycznym rycie rzymskim).
Jako oficjalną przyjmuje się nazwę używaną w
dokumentach papieskich
: Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego. W liście do biskupów o
motu proprio
Summorum Pontificum
Benedykt XVI
zwraca uwagę, że niewłaściwe jest używanie wobec tego porządku mszy rzeczownika
ryt (obrządek)
ponieważ takie określenie sugeruje w sposób mylący różnicę pomiędzy dwojakimi formami jednego rytu rzymskiego[2].
Historia
Wyłoniła się ona z przemian, które zachodziły w liturgii
Eucharystii
na przestrzeni
starożytności
i
średniowiecza
.
Podstawowe księgi liturgiczne tej wersji rytu rzymskiego opublikowane zostały w wyniku reformy po
Soborze Trydenckim
za
pontyfikatu
i z inicjatywy
papieża
św.
Piusa V
:
brewiarz
(Breviarium Romanum) w
1568
,
mszał
(Missale Romanum) w
1570
roku. Brewiarz promulgowany został bullą Quod a nobis, mszał zaś
bullą
Quo primum.
Wersja rytu rzymskiego, zwana potocznie trydencką, obowiązywała powszechnie aż do
1962
kiedy
Jan XXIII
wprowadził do niej korekty i przeprowadzając drugie wydanie obowiązującego
Mszału Rzymskiego
.
Ostatnie korekty do formy mszy przedsoborowej wprowadził
6 lutego
2008
Benedykt XVI
zmieniając w niej formuły Liturgii
Wielkiego Piątku
[3].
Po reformie liturgicznej w roku
1969
, stara forma sprawowana jest tylko w nielicznych miejscach. Jednak Mszał z
1570
roku, w wersji wydanej przez Jana XXIII w
1962
nie został nigdy zniesiony lub wręcz zakazany (co podkreślił
Benedykt XVI
w motu proprio
Summorum Pontificum
)[4].
Porządkiem tym posługują się m.in.
Bractwo Świętego Piotra
,
Instytut Dobrego Pasterza
,
Instytut Chrystusa Króla
,
Bractwo św. Piusa X
oraz niektórzy księża diecezjalni i zakonnicy zgodnie z
motu proprio
Summorum Pontificum, a także
sedewakantyści
.
W Polsce nieco zmodyfikowana forma rytu trydenckiego i przy użyciu języka narodowego obowiązuje również w
Kościele Starokatolickim Mariawitów
i
Kościele Katolickim Mariawitów
. Duchowni
mariawiccy
jako pierwsi w historii odprawili na ziemiach polskich Mszę w
języku polskim
– była to
pasterka
.
Status prawny
Pomimo reformy
liturgii
katolickiej dokonanej po
Soborze Watykańskim II
(m.in. wprowadzenie
Novus Ordo Missae
), forma trydencka jest nadal uważana przez Kościół katolicki za godziwą i ważną.
Według opinii 9
kardynałów
z 1986 roku msza ta nigdy nie została zakazana i żaden
biskup
nie może zabronić żadnemu katolickiemu księdzu jej odprawiania[5]. Papież
Jan Paweł II
w swoim
motu proprio Ecclesia Dei
z 1988 roku polecił biskupom ułatwiać wiernym przywiązanym do rytu trydenckiego pielęgnowanie tej tradycji liturgicznej. Także i w tym celu powołana została specjalna
Papieska Komisja Ecclesia Dei
, roztaczająca opiekę nad klerem i wiernymi przywiązanymi do formy trydenckiej oraz zajmująca się dialogiem z
Bractwem św. Piusa X
, mającym nieuregulowany status kanoniczny. Dnia 7 lipca
2007
papież
Benedykt XVI
w motu proprio
Summorum Pontificum
zezwolił na odprawianie Mszy trydenckiej każdemu kapłanowi bez konieczności zgody biskupa od 14 września
2007
roku.
Spośród stowarzyszeń katolickich powołanych do sprawowania liturgii w tym rycie najstarszym jest
Bractwo Kapłańskie Świętego Piotra
. Wydzieliło się ono z
Bractwa św. Piusa X
w
1988
po tym, jak zwierzchnik Bractwa,
arcybiskup
Marcel Lefebvre
wyświęcił
bez zgody
Stolicy Apostolskiej
czterech
kapłanów
na
biskupów
.
Porządek mszy świętej
Tabliczka ołtarzowa z tzw. Ostatnią Ewangelią. Stosowana we Mszy Trydenckiej.
Przed mszą, zwłaszcza uroczystą, może nastąpić pokropienie wodą święconą, zwane też aspersją – od słów śpiewanej przy tym
antyfony
"Asperges me Domine hysopo et mundabor, lavabis me et super nivem dealbabor" z wersetem Miserere mei Deus secundum magnam misericordiam tuam (Pokrop mnie Panie hyzopem a stanę się czysty, obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję, werset Zmiłuj się nade mną, Boże, według wielkiego miłosierdzia twego (
Psalm 51
)). Celebrans ubrany w kapę dokonuje pokropienia zebranych wiernych, dopiero po tym przebiera się w
ornat
.
Msza rozpoczyna się modlitwami u stopni
ołtarza
. Kapłan z
ministrantami
klęczącymi u stopni ołtarza (w tzw. mszy solennej z
diakonem
i
subdiakonem
) odmawia fragmenty psalmu 42 (43) oraz spowiedź powszechną (Confiteor) zakończoną odpuszczeniem zebranym grzechów powszednich. Spowiedź jest odmawiana osobno przez kapłana, osobno przez asystę. Dopiero wtedy kapłan wstępuje po stopniach do ołtarza.
Po odmówieniu modlitwy Aufer a nobis oraz
introitu
następuje prośba w
języku greckim
Kyrie eleison
(Panie zmiłuj się) śpiewana trzy razy po trzy wezwania (po trzykroć do każdej z trzech Osób Trójcy Przenajświętszej), a następnie hymn
Gloria in excelsis Deo
(Chwała na wysokości Bogu). Po nim odczytywana lub śpiewana jest Lekcja (czyli wyjątek ze Starego Testamentu, z listów bądź Dziejów Apostolskich lub z Apokalipsy św. Jana), następnie
graduał
lub Traktus, a po nim fragment
Ewangelii
.
Po odczytaniu Ewangelii następuje przerwa we Mszy świętej, kapłan zdejmuje
manipularz
i ornat, zakłada
biret
i wchodzi na ambonę, skąd głosi
kazanie
. Kazanie może także być wygłoszone przed Mszą lub po niej.
Następnie powraca do ołtarza i kontynuuje celebrację Mszy świętej. Podczas wyznania wiary (Credo) wszyscy przyklękają w trakcie wypowiadania słów dotyczących wcielenia Chrystusa (Et incarnatus est de Spiritu Sancto ex Maria Virginae, et homo factus est).
Po wyznaniu wiary następuje
offertorium
(ofiarowanie) w trakcie którego kapłan prosi
Boga Ojca
o przyjęcie ofiary mszy świętej składanej jako wynagrodzenie grzechów (modlitwa Suscipe, Sancte Pater). Następnie kapłan dolewa wody do wina i jeszcze raz prosi Boga o przyjęcie ofiary. W modlitwie Veni Sanctificator następuje prośba do
Ducha Świętego
o pobłogosławienie ofiary. Kapłan umywa ręce (Lavabo) odmawiając fragmenty psalmu 26, po czym prosi
Trójcę Świętą
o przyjęcie ofiary.
Następuje wezwanie Sursum corda (w górę serca), a po nim
prefacja
czyli modlitwa dziękczynna dopasowana do charakteru uroczystości, zakończona przez "Sanctus" (święty) czyli hymn śpiewany Bogu przez wszystkie chóry anielskie.
Po Sanctus rozpoczyna się najistotniejsza część mszy, czyli kanon. Odmawiany jest przyciszonym głosem. Zaczyna się on od trzech wspomnień: całego Kościoła, Przyjaciół i Parafian oraz Wszystkich Świętych. Następnie kapłan prosi Boga o przyjęcie ofiary, po czym następuje konsekracja chleba, czyli sakramentalna przemiana jego substancji w Ciało Chrystusa, w chwili wypowiedzenia przez kapłana słów Hoc est enim Corpus Meum (to jest bowiem Ciało Moje). Konsekracja wina, czyli sakramentalna przemiana jego substancji w Krew Chrystusa następuje wraz ze słowami kapłana Hic est enim calix Sanguinis Mei, novi et aeterni testamenti, mysterium fidei, qui pro vobis et multis effundetur in remissionem peccatorum (To jest bowiem kielich Krwi Mojej, nowego i wiecznego przymierza, tajemnica wiary, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów). Słowa konsekracji wypowiadane są powoli i wyraźnie, ale szeptem.
Po konsekracji chleba i wina następuje każdorazowo przyklęknięcie kapłana, podniesienie postaci konsekrowanej i ponowne przyklęknięcie. Następnie kapłan wspomina mękę Pańską, nawiązuje do ofiar
Abla
,
Abrahama
i
Melchizedeka
oraz prosi Anioła Pańskiego o zaniesienie ofiary na najwyższy ołtarz w niebie. Następują kolejne wspomnienia: dusz w
czyśćcu
, grzeszników i całego stworzenia. Kanon kończy się tzw. małym podniesieniem i
doksologią
wychwalającą Trójcę Świętą.
Modlitwa
Ojcze nasz
odmawiana jest przez samego kapłana, wierni dołączają się dopiero pod koniec, wypowiadając słowa sed libera nos a Malo (ale uwolnij nas od Złego) po czym następują trzy modlitwy poprzedzające Komunię kapłańską. W tym czasie śpiewane jest Agnus Dei czyli Baranku Boży. Następnie kapłan pokazuje wiernym konsekrowaną hostię będącą zgodnie z nauczaniem Kościoła Katolickiego ciałem Chrystusa, mówiąc Ecce Agnus Dei (Oto Baranek Boży) i następuje Komunia wiernych, przyjmowana przy balaskach, wyłącznie w pozycji klęczącej i do ust. Komunia święta w pozycji stojącej lub na rękę nie jest dozwolona, nawet w przypadku Mszy św. polowych.
Msza kończy się słowami Ite, missa est i błogosławieństwem, jednak po nich kapłan odczytuje dodatkowo tzw. Ostatnią Ewangelię. Jest to początek Ewangelii wg św. Jana mówiący o wcieleniu Słowa Bożego.
Porównanie form rytu rzymskiego
Ołtarz przygotowany do sprawowania Mszy w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego (Mszy trydenckiej). Ołtarz jest przykryty 3 obrusami, znajduje się na nim 6 świec,
krucyfiks
po środku oraz tablice ołtarzowe.
Po
Soborze Watykańskim II
zaczęto wprowadzać liczne zmiany w liturgii rzymskiej. Ich efektem było między innymi gruntowne zreformowanie
mszału
.
Nowa liturgia mszy świętej
różni się od dotychczasowej między innymi:
- Zmianą ustawienia kapłana. We mszy trydenckiej kapłan stoi przed ołtarzem, zwrócony twarzą – wraz z wiernymi – w kierunku ustawionego centralnie krzyża z wyobrażeniem Ukrzyżowanego (tzw. "duchowy wschód"), i równocześnie przodem do
tabernakulum
– z przechowywanymi tam zwykle postaciami konsekrowanymi – umieszczonego w
nastawie ołtarzowej
oraz często w stronę wschodu, gdyż kościoły były przeważnie orientowane. We mszy w rycie zwyczajnym wierni gromadzą się wokół ołtarza, który zajmuje centralne miejsce zgromadzenia, co podkreśla jego rolę jako "stołu eucharystycznego" wspólnoty. Odwrócenie kapłana twarzą do ludu nie było postulowane przez Sobór.
- Celebracja versus populum (do ludu) miała być umotywowana taką właśnie pierwotną formą Mszy. Jednak według wielu badaczy, Msza była sprawowana na wschód, poświadczają to liczne pisma
Ojców Kościoła
oraz to, że podczas
paschy
żydowskiej uczestnicy zwracali się w stronę wschodu. Gdy kościół był inaczej zbudowany, kapłan sprawował Mszę na wschód i lud także kierował się na wschód (mając kapłana za plecami)[6].
- Zmiana aranżacji
ołtarza
, w Mszy Trydenckiej w ołtarz są wmurowane
relikwie
świętych (nawiązanie do wczesnochrześcijańskiego sposobu odprawiania Mszy Świętej na grobach
męczenników
, jest to również wyraz wiary w
obcowanie świętych
), jest on przykryty 3
obrusami
(symbolizują całuny którymi owinięto ciało Jezusa oraz miały chronić – w razie rozlania – Krew Pańską przed
profanacją
), znajduje się na nim 6 świec (ilość zapalonych świec zależy od rodzaju Mszy: recytowana, śpiewana lub solemna -- uroczysta. Sposób i kolejność zapalania świec miał również głęboką symbolikę),
krucyfiks
pośrodku oraz tablice ołtarzowe. Po Soborze zrezygnowano z obowiązkowego wmurowywania relikwii w ołtarz, jest dowolna ilość obrusów na ołtarzu, świece mogą być 2, 4, 6 lub 7 (zlikwidowany zasady odnośnie sposobu i ilości ich zapalania), krucyfiks ma być "na ołtarzu lub obok niego"[7], zlikwidowano tablice ołtarzowe.
- Mocniejszym zaakcentowaniem pozostałych – poza ołtarzem – miejsc sprawowania liturgii:
ambony
(jako stołu Słowa Bożego) oraz miejsca przewodniczenia.
- Zaakcentowaniem łączności homilii z całą liturgią – jako części Liturgii Eucharystycznej i czasu głoszenia Słowa Bożego. W Mszy trydenckiej kazanie nie jest częścią mszy, na czas kazania kapłan zdejmuje
manipularz
i kładzie go na ołtarzu, czasem także zdejmuje
ornat
. Nie jest niezwykłe, że kazanie jest głoszone przed lub po Mszy.
- Dopuszczeniem do stosowania w liturgii języków narodowych – w większości obszarów szybko zajęły one miejsce łaciny. Na międzynarodowych zjazdach Msze święte odprawia się nierzadko po angielsku lub w innym języku zrozumiałym dla większości uczestniczących w nich wiernych; chociaż zalecane jest też odmawianie przynajmniej Ojcze Nasz po łacinie. Sobór postulował możliwość stosowania języków narodowych przede wszystkim w czytaniach i modlitwie wiernych, podkreślając, że językiem Kościoła pozostaje łacina[8].
- Stopniowym wprowadzeniem kilku nowych modlitw eucharystycznych, odmawianych głośno i z większym udziałem wiernych. Do obowiązującego w Kościele rzymskim od IV wieku i poszerzanego na przestrzeni stuleci
kanonu rzymskiego
dołączono nowe Modlitwy Eucharystyczne (cztery główne, ponadto trzy z udziałem dzieci oraz dwie o tajemnicy pojednania) -- zmiana wprowadzona 3 IV 1969 r. (zmiana niepostulowana przez Sobór).
- Zwiększeniem liczby
prefacji
. O ile np. w VI wieku sakramentarz Leopoldyński zawierał 267 prefacji na różne okazje, reformy Soboru Trydenckiego ograniczyły ich liczbę do 14. W myśl postanowień soborowych napisano m.in. oddzielne prefacje na każdą z
niedziel
Wielkiego Postu
, odwołujące się do tajemnicy dnia i wpisujące w nurt wielkopostnych przygotowań dla
katechumenów
.
- Skróceniem rytów pokutnych (opuszczenie modlitw u stopni ołtarza, wprowadzenie skróconej spowiedzi powszechnej odmawianej wspólnie przez kapłana i wiernych) i wprowadzeniem alternatywnych modlitw zamiast litanii Kyrie eleison.
- Usunięciem dawnych modlitw
ofiarowania
(obecne wzorowane są na żydowskich modlitwach
paschalnych
).
- Opuszczeniem kilkudziesięciu dodatkowych przyklęknięć kapłana, m.in. natychmiast po konsekracji – przed ukazaniem postaci konsekrowanych wiernym (zmiana niepostulowana przez Sobór, wprowadzona 4 maja 1967). W Mszy trydenckiej kapłan przyklęka zawsze zanim weźmie w ręce konsekrowaną hostię lub wino (uważane przez katolików za Ciało i Krew Chrystusa).
- Zredukowaniem ucałowań ołtarza (zmiana niepostulowana przez Sobór, wprowadzona 4 maja 1967). W Mszy trydenckiej kapłan zawsze całuje ołtarz, gdy odwraca się do ludu.
- Zredukowaniem (do jednego) znaków krzyża nad darami ofiarnymi. W Mszy trydenckiej kapłan zawsze kreśli znak krzyża, gdy wypowiada słowa 'Corpus (Christi)' lub 'Sanguis (Christi)'.
- Zrezygnowaniem z niektórych gestów czci dla Najświętszego Sakramentu. W Mszy trydenckiej po konsekracji kapłan nie może rozdzielić palców, którymi dotykał Najświętszego Sakramentu, po Komunii kapłan musi obmyć palce gdyż mogą znajdować się na niej partykuły Najświętszego Sakramentu.
- Wprowadzeniem wspólnego odmawiania (śpiewania) modlitwy Ojcze Nasz, która poprzednio śpiewana była wyłącznie przez celebransa a wierni podejmowali tylko ostatni wers tej modlitwy (Sed libera nos a malo).
- Wprowadzeniem dodatkowego czytania ze
Starego Testamentu
oraz modlitwy powszechnej do wyodrębnionej liturgii Słowa, rezygnacja z ostatniej Ewangelii
- Wprowadzaniem zmian w obrzędzie Komunii Świętej (zmiany niepostulowane przez Sobór, jedynie wprowadzono możliwość Komunii pod dwiema postaciami (w dość ograniczonym zakresie)[9]:
- odnośnie do postawy: wprowadzenie (jako alternatywy dla postawy klęczącej) postawy stojącej (zamiast klękania przy balaskach, podchodzenie procesyjne do stojącego
szafarza
- odnośnie do sposobu przyjmowania: na mocy indultów (zezwoleń od podstawowej praktyki) udzielanych przez Stolicę Apostolską na prośbę Konferencji Episkopatów danych krajów umożliwienie przyjmowania do ręki (komunikowany przyjmuje hostię do ręki i sam wkłada ją sobie do ust – sposób ten miał być bliższy sposobowi pierwotnemu, jednak w pierwszych wiekach chrześcijaństwa
Hostia
leżąca w dłoniach była brana bezpośrednio
ustami
, a nie wprowadzana do ust ręką, również kobiety nigdy nie przyjmowały Komunii bezpośrednio na rękę ,a przez chusteczkę – sposób ten zachował się do dzisiaj w komunii
diakona
w liturgii wschodniej)
- odnośnie do szafarza: obok kapłana wprowadza się tzw.
nadzwyczajnych świeckich szafarzy Komunii św.
zwanych niewłaściwie świeckimi szafarzami Eucharystii.
- przed Komunią kapłan nie mówi Domine non sum dignus, tylko razem z wiernymi (zmiana niepostulowana przez Sobór, wprowadzona 4 maja 1967).
- Dopuszczeniem do sprawowania funkcji liturgicznych (np. czytania lekcji) osób świeckich (co jest też motywowane m.in. zbyt małą liczbą kapłanów w wielu częściach świata, lecz również podkreśleniem kapłańskiej funkcji wiernych w zgromadzeniu liturgicznym).
- Wprowadzeniem nowych formularzy mszalnych, m.in. mszy z udziałem dzieci, z własnymi (obecnie trzema) modlitwami eucharystycznymi.
- Usunięciem dużej części gestów kapłana i wiernych oraz części powtórzeń które miały charakter symboliczny; uznano je za zbędne dublowanie znaków. Dotyczy to m.in.:
- spowiedzi powszechnej (Confiteor) odmawianej w formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego raz przez kapłana, drugi raz przez ministrantów w imieniu wiernych, czasem jeszcze po raz trzeci przez wszystkich wiernych przed przyjęciem Komunii,
- śpiewu Kyrie eleison powtarzanego trzy razy po trzy razy – w odniesieniu do trzech osób
Trójcy Świętej
lecz jak podkreślają liturgiści Kyrie eleison 3 razy po 2 zatraciło odniesienie do
Trójcy Świętej
,
- odpowiedzi wiernych Domine non sum dignus... na Ecce Agnus Dei kapłana, powtarzanej trzy razy,
- znaków krzyża ponawianych wiele razy w czasie całej mszy świętej zarówno przez kapłana jak i wiernych (zmiany niepostulowane przez Sobór, wprowadzone 4 maja 1967).
- zwyczajowego klęczenia przez wiernych podczas całego Kanonu Mszy od śpiewu Sanctus aż do "małego podniesienia"
- zredukowano liczbę wezwań Dominus vobiscum z ośmiu do czterech (na początku mszy po znaku krzyża – może być zastąpione inną formułą; przed ewangelią; przed prefacją; przed końcowym błogosławieństwem).
- Zniesiono obowiązek stosowania
manipularza
.
- Kanon odmawiany głośno, a nawet w języku narodowym (zmiana niepostulowana przez Sobór, wprowadzona 4 maja 1967).
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
