Sztuka mozarabska, X wiek
Mozarabska sztuka – architektura i sztuka
Mozarabów
, tj.
chrześcijan
, którzy mieszkali na
Półwyspie Iberyjskim
po jego podboju przez
Arabów
w
711
roku. Podbici chrześcijanie byli tolerowani, ale nazywano ich musta'rib (zarabizowani; od tego określenia wywodzi się słowo mozarabska), choć zachowali tradycyjną
wiarę
. Kontakt z
kulturą
i
sztuką
islamu
okazał się znaczący i sztuka mozarabska stała się syntezą obu tradycji, chrześcijańskiej i muzułmańskiej. Tematyka tej sztuki wywodzi się z chrześcijaństwa, ale w stylu widoczne jest przyswojenie islamskich motywów i form dekoracyjnych. Nawet ci Mozarabowie, którzy emigrowali na terytoria odbite muzułmanom lub do innych krajów, tworzyli sztukę i architekturę w stylu mozarabskim. Częściowo z powodu migracji Mozarabów wpływy arabskie dotarły na północ Europy.
Styl mozarabski rozróżnialny jest tylko w sztuce
religijnej
. W sztukach użytkowych, szczególnie
tkaninach
i
ceramice
(ceramicznych płytkach i
garncarstwie
), jest tak zbliżony do współczesnych dzieł
sztuki
islamskiej, że tylko tematyka chrześcijańska pozwala na stwierdzenie że artyści nie byli Arabami. Do najbardziej charakterystycznych dzieł sz.m. należy seria
rękopisów
zw. Apokalipsą Beatusa.
Architektura mozarabska również wykazuje wpływ sztuki islamu, szczególnie w zastosowaniu podkowiastego łuku i żebrowanej kopuły. Restrykcje dotyczące budowania i odnawiania
sanktuariów
chrześcijańskich narzucały ograniczenia Mozarabom mieszkającym pod panowaniem muzułmańskim, ale zachowało się wiele
kościołów
z okresu od IX do XI wieku budowanych przez
mnichów
, którzy emigrowali na północ Hiszpanii, na terytoria znajdujące się poza zasięgiem islamu.