Sztuka islamu, czyli sztuka państw muzułmańskich, rozwijała się na terenach podbitych przez Arabów w
VII w.
i na początku
VIII w.
Objęła swoim zasięgiem
Palestynę
,
Syrię
,
Mezopotamię
,
Persję
,
Turkiestan
,
Afganistan
,
Indie
,
Afrykę Północną
oraz
Półwysep Iberyjski
. Zachowała trwałość i jednolitość form w ciągu wielu wieków. Powodem tego była
monoteistyczna
religia będąca religią życia publicznego, bez podziału na sferę religijną i świecką.
Artyści muzułmańscy, zainspirowani nota bene
sztuką bizantyjską
, na całym tym ogromnym terenie wpływów odcisnęli swoje piętno.
Periodyzacja
Podział sztuki islamu jest związany z dynastiami panującymi. Do najważniejszych należą: sztuka epoki Omajjadów (głównie Syria, 661-750), Abbasydów (Irak, 750-945), Fatymidów (Egipt, 969-1171), Seldżuków (Iran, Anatolia, połowa XI-XIII w.), Mameluków (Egipt, Syria, 1250-1517), Mongołów (Iran, Transoksania, połowa XIII-XV w.), Turków osmańskich (Anatolia, Bałkany, XIV-XIX w.), Safawidów (Iran, 1502-1857).
Charakterystyka
Istotną cechą formalną jest niezwykły rozwój dekoracji pokrywającej każdą powierzchnię przedmiotu niezależnie od materiału z jakiego został wykonany. Wobec zakazu przedstawiania istot żywych, najczęstszą formą dekoracji był ornament roślinny i geometryczny, który przerodził się w
arabeskę
.
Architektura
Sztuka islamu wprowadziła nowe detale architektoniczne:
Płaszczyzny ścian budowli zdobione są malowanymi
płytkami
fajansowymi
lub
mozaiką
.
Zobacz też