Joseph Martin Fischer (ur.
12 kwietnia
1948
w
Gerabronn
) – niemiecki polityk, były wicekanclerz
Republiki Federalnej Niemiec
oraz były
minister spraw zagranicznych
w czerwono-zielonej koalicji rządowej kanclerza
Gerharda Schrödera
. Jest jednym z liderów niemieckiej partii
Związek 90/Zieloni
. Według
sondażu
opinii publicznej
jest najbardziej popularnym politykiem niemieckim[1].
W roku 2002
Gazeta Wyborcza
wyróżniła Fischera tytułem
Człowieka Roku
. Laudację na cześć laureata wygłosił minister spraw zagranicznych
Włodzimierz Cimoszewicz
.
Młodość i wykształcenie
Urodził się w
Gerabronn
, w
Badenii-Wirtembergii
, jako trzecie dziecko w rodzinie. Jego ojciec był rzeźnikiem, który wyemigrował z
Węgier
do
Niemiec
w
1946
roku, kiedy to
wojska sowieckie
rozpoczęły okupację tego kraju. Jego imię Joschka jest przekształconym węgierskim imieniem Jóska, które jest zdrobnieniem od Józef (węgierskie József). Jako chłopiec, porzucił w
1965
roku
gimnazjum
w
Stuttgarcie
i zajął się na krótko fotografią do
1966
roku. Wówczas rozpoczął pracę listonosza oraz zajmował się malarstwem.
Polityka
Okres radykalizmu
W
1967
roku został aktywistą Niemieckiego ruchu studenckiego, który organizował protesty na ulicach miast. W tym czasie podjął studia we
Frankfurcie nad Menem
nad naukami i poglądami
Karola Marksa
,
Mao Zedonga
i
Georga Hegla
. W
1968
roku został członkiem skrajnie
lewicowej
organizacji o nazwie Walka Rewolucyjna (Revolutionärer Kampf), w której pozostał aż do
1975
roku. Przez te lata wielokrotnie miał do czynienia z policją w czasie manifestacji i protestów. W roku
1971
rozpoczął pracę w fabryce samochodów
Opel
, jednak po 6 miesiącach został z niej zwolniony pod zarzutem nawoływania do
strajków
. Od
1976
do
1981
roku pracował jako taksówkarz oraz w lokalnej gazecie.
W
2001
roku był kilkukrotnie przesłuchiwany przez prokuraturę w związku z zarzutami z lat 70., m.in. o pomoc terrorystom z
RAF
[2] oraz napaść na policjantów podczas zamieszek[3]. Informacje będące podstawą do wszczęcia śledztw były wynikiem ukazania się książki Bettiny Röhl, zawierającej wiele niepublikowanych dokumentów na temat działalności lewicowych terrorystów niemieckich[4].
Związek 90/Zieloni
Joschka Fischer w roku 1983
Pod koniec lat siedemdziesiątych odżegnał się od politycznego radykalizmu i w
1981
roku zapisał się do niemieckiej partii
Związek 90/Zieloni
(Bündnis 90/Die Grünen). Od
1983
do
1985
był deputowanym partii do
Bundestagu
. Zyskał sobie wówczas miano człowieka z wielka charyzmą. W 1985 roku zaangażował się bardziej w politykę lokalną landu
Hesja
i został pierwszym ministrem partii Zielonych odpowiedzialnym za środowisko i energię w pierwszym w historii Niemiec lokalnym rządzie koalicji czerwono-zielonej (
SPD
-
Związek 90/Zieloni
). Funkcję sprawował do lutego
1987
, kiedy to sojusz rozpadł się. Znany stał się wówczas z tego, że zajmując poważne stanowisko chodził w startych tenisówkach. Obecnie jego buty znajdują się w Muzeum Historii Niemiec w
Bonn
.
Ponownie został ministrem środowiska i energetyki w
1991
roku i sprawował funkcję do
1994
roku. Dodatkowo pełnił funkcję wicepremiera landu Hesja. W 1994 roku zrezygnował z funkcji ministerialnej i został deputowanym do Bundestagu. Wówczas wybrano go na współprzewodniczącego frakcji
Związek 90/Zieloni
w parlamencie i jednocześnie powierzono mu funkcję rzecznika.
W
1995
roku w czasie
wojny w Bośni
poparł międzynarodowe działania
NATO
, które miały na celu uspokojenie sytuacji na
Bałkanach
.
Kariera szefa dyplomacji
W wyniku wygranych przez
Niemiecką Partię Socjaldemokratyczną (SPD)
wyborów w Niemczech
,
27 września
1998
roku utworzony został pierwszy w
historii Niemiec
rząd składający się z członków partii
SPD
i
Związek 90/Zieloni
kanclerza
Gerharda Schrödera
. Funkcję wicekanclerza i ministra spraw zagranicznych powierzono Joschce Fisherowi.
W
1998
roku jako szef dyplomacji poparł interwencję wojsk w rejonie Bałkanów, co wywołało oburzenie w środowisku politycznym Zielonych, ze względu na pacyfistyczne nastawienie tej partii do wszelkich konfliktów. Podobna sytuacja miała miejsce po
zamachach na Waszyngton i Nowy Jork
11 września
2001
roku, kiedy to doszło do ataku na
Afganistan
. Sprzeciwił się natomiast
interwencji wojsk międzynarodowych
w
Iraku
w
2003
roku. Krytycy polityki Fischera uważają, że jego działania mijają się z pierwotnymi celami partii Zielonych, a wielu działaczy na znak protestu opuściło szeregi partii.
Afera wizowa
W
2005
roku był głównym bohaterem afery, którą niemieckie media nazwały Aferą wizową. Na jaw wyszło, że w ministerstwie spraw zagranicznych dochodziło do masowych nadużyć systemu wydawania wiz w
konsulatach
niemieckich głównie w krajach
Europy Wschodniej
(
Ukraina
,
Rosja
,
Mołdawia
). Z tego powodu Fischer był głównym świadkiem, którego przesłuchiwała komisja śledcza Bundestagu (Untersuchungsausschuss).
Życie prywatne
29 października
2005 poślubił młodszą o 28 lat córkę opozycjonisty
irańskiego
Minu Barati, z którą związany jest od 2003. Jego dotychczasowe cztery małżeństwa: z Edeltraud (
1967
-
1984
), Inge (
1984
-
1987
), Claudią (
1987
-
1999
) i Nicolą (1999-2003) rozpadły się. Powszechnie znany jest również z tego, że w
1999
roku rozpoczął zdrowy tryb życia i schudł 40 kg. Jego
dieta
polegała na żywieniu się
wodą
oraz
sałatą
, dodatkowo codziennie uprawiał
jogging
.
Przypisy
Zobacz też
Linki zewnętrzne