Królowa Wilhelmina z córką
Wilhelmina Helena Pauline Maria van
Oranje-Nassau
(ur.
31 sierpnia
1880
w
Hadze
, zm.
28 listopada
1962
w zamku
Het Loo
koło
Apeldoorn
) –
królowa Holandii
w latach 1890-1948, potem abdykowała i żyła jako Królowa Matka z tytułem księżnej.
Córka
Wilhelma III
i jego drugiej żony -
Emmy Waldeck-Pyrmont
. Kiedy się urodziła żył jeszcze jej przyrodni brat,
Aleksander
z małżeństwa jej ojca z
Zofią Wirtemberską
, i Wilhelmina nie była brana pod uwagę jako przyszła królowa. Jednak jej ojciec przeżył swego syna i zmarł, kiedy dziewczynka miała 10 lat. Na skutek zmian w prawie mogła objąć tron, jednak do uzyskania przez nią pełnoletności władzę sprawowała jej matka - jako
regentka
.
Wilhelmina tak opisywała swoje trudne dzieciństwo w zamknięciu: "Zawsze otaczały mnie mury nie do przebicia [...] rzadko mogłam choćby zobaczyć społeczeństwo. Od czasu do czasu dalekie echa życia na zewnątrz przedzierały się przez otaczającą mnie pustkę, ale nic ponadto".[]
W 1901 poślubiła
Henryka
, księcia Mecklenburg-Schwerin - o którym mówiono, iż był "playboyem" i alkoholikiem. Podobno ją zdradzał i miał kilkoro nieślubnych dzieci. Ich jedyne dziecko -
Juliana
- przyszło na świat 30 kwietnia 1909. Dzień ten był uroczyście świętowany w Holandii, a narodziny Juliany zostały - jak się uważa - odebrane jako cud.
Przeżywszy dramat
II wojny światowej
, musiała opuścić swe królestwo w 1940, by schronić się w
Londynie
. Tam również nadal prowadziła odważną walkę z siłami
niemieckiego
okupanta. W roku 1945 powróciła triumfalnie do Holandii. Trzy lata później - 4 września 1948, po 58 latach i 50 dniach rządów, Wilhelmina abdykowała na rzecz córki Juliany.
W
1923
odznaczona
Orderem Orła Białego
.[1]
Przypisy
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 299.